Hoe ik uit mijn bodemloze put kroop

Geplaatst door Mary op 27 september 2015 | 1 reactie

Dag Hilde, wil je wat vertellen over jezelf?

Dag Mary, ik ben Hilde en heb een erg traumatische jeugd meegemaakt en sinds 1989 ben ik in therapie. Ik ben nu 48 jaar oud. Ik sta op invaliditeit sinds 1990 en doe nu 14 jaar vrijwilligerswerk op een hogeschool waar ik administratieve taken uitvoer vooral voor de opleiding ergotherapie.

Zes jaar geleden moesten we naar een begrafenis van een vader van een collega en ik kwam toevallig in een auto terecht bij iemand die deel nam aan de opleiding creatieve therapie. We raakten aan de praat en hij was zo enthousiast van mijn verhaal te horen over hoe ik uit mijn bodemloze put kroop door creatief bezig te zijn!

Ik vertelde hem dat ik zelfs een nieuwe techniek ontdekte en communiceer(de) met mijn therapeuten door het maken van collages. Hij zei me dat ik daar iets mee moest doen en toen ik erover nadacht was het feitelijk het enige wat ik er mee kon doen.

Mensen pogen om dingen mee te geven die ze kunnen gebruiken om daarmee anderen te helpen.

Hoe ging het verder?

Ik gaf voor het eerst mijn getuigenis aan studenten creatief therapeuten en dit evolueerde razendsnel. Ik sprak reeds voor de medewerkers van een psychiatrische kliniek, voor de vrijwilligers van teleonthaal (crisisopvang via telefoon en chat), Similes West- en Oost-Vlaanderen (vereniging voor familieleden van psychiatrische patiënten), een beroepsvereniging van creatief therapeuten enzovoort.

Momenteel is mijn getuigenis opgenomen binnen het lessenpakket ergotherapie en verpleegkunde.

Ik spreek een uur, dan is er de gelegenheid om rond te kijken naar een kleine tentoonstelling van collages, schilderijen en tekeningen en daarna kunnen vragen gesteld worden.

Wat heeft het voor effect op jou?

Het is voor mij een uitlaatklep en ik kan op deze manier verwoorden wat er aan de binnenkant leeft bij mij. Ik mag van mijn psychiater niet voor patiënten zelf spreken, daar er teveel confronterende dingen inzitten.

Ik spreek nochtans niet over wat ik heb meegemaakt maar om een voorbeeldje te geven verwoord ik onder andere dat ‘door geen kinderen te hebben draag ik zorg voor de kinderen die ik niet heb.’

Ik wil echt mensen iets meegeven waar ze verder mee kunnen in hun beroepskeuze.

Verder werk ik ook sinds vorig academiejaar voor Postgraduaat GGZ en voor de opleiding verpleegkunde mee aan de communicatievaardigheidsoefeningen.

Ik schets een reële situatie en de studenten moeten in gesprek gaan met mij, elk 10 minuten, een maximum van 6 studenten per keer en ze moeten een gesprek opbouwen terwijl ze elkaar opvolgen.

Ik doe alles vrijwillig daar het het enige is wat ik kan doen met wat ik heb meegemaakt… Zo komt uit een negatieve context toch nog iets positiefs.

Psychiatrie hoeft niet altijd noodzakelijk slecht te zijn. Mijn ervaringen zijn positief omdat ik altijd op het goede moment de juiste mensen ben tegengekomen. Ik weet heel goed dat dit niet voor iedereen zo is maar het heeft mij gemaakt tot wie ik nu ben. Daardoor kan ik nu dit doen.

De getuigenissen die ik doe geven mij positieve adrenaline en door de vragen die ik krijg ga ik nadenken over dingen en ga ik ze ook voor mezelf duidelijker zien. Het is dus hoe dan ook een win-win situatie!

Dank Hilde M voor dit openhartige gesprek.

Foto komt uit de collectie van Erik Koeslag.

Deel dit…

Facebook

Twitter

email