Hoe heb ik zo stom kunnen zijn?
Help, help, hoe los ik dit op? Hoe kom ik hier nog uit?
Ik weet het gewoon niet meer en kan mezelf wel voor mijn hoofd slaan.
Waarom heb ik dit gedaan? Waarom heb ik mezelf zo vastgedraaid en in de nesten gewerkt?
Ik zal maar meteen zeggen waar het om draait: ik heb gelogen. Over heel veel dingen. Over mijn verleden, over mijn bezigheden, over belangrijke gebeurtenissen en ga zo maar door.
En nu, nu is alles uitgekomen. Het klopt hè, dat gezegde: Al is de leugen nog zo snel, de waarheid achterhaalt hem wel…
Door iets heel onbenulligs heeft mijn vriendin ontdekt dat ik gelogen heb over mijn verleden en nu staat ze op het punt om mij uit huis te zetten! Ik ben als de dood dat ze mij aan de kant zet, ik kan niet zonder haar.
Zonder haar heeft mijn leven geen zin meer. Zonder haar kan ik me niet redden. Zonder haar ben ik verloren. Ik ben afhankelijk van haar, ook op financieel gebied. Ik begrijp best dat ze boos is.
Eigenlijk was ze zelfs meer dan boos, ze was ziedend. Ze vraagt zich steeds af waarover ik haar allemaal heb voorgelogen en zegt dat ze me niet meer vertrouwt. Ze is er ziek van.
Diep in mijn hart begrijp ik haar. Maar aan de andere kant wil ik dat ze me nu wél gelooft als ik zeg dat ik nooit meer zal liegen. Ik ben door het stof gegaan voor haar. Heb wel duizend keer mijn excuus aangeboden.
Ja, ik heb gelogen over mijn afkomst, heb altijd gedaan alsof mijn ouders van goede komaf waren en dat ik vanwege een familieruzie geen contact meer met hen had.
Dat ik mij in werkelijkheid schaamde voor de simpelheid van mijn ouders, en altijd ruzie met hen had en daarom geen contact meer met hen had, heb ik nooit verteld aan mijn vriendin.
Over bepaalde opleidingen heb ik ook gelogen.
Ik deed een hbo-opleiding maar liet mijn vriendin geloven dat ik universitair geschoold was. Ik loog over de studierichting en vertelde haar dat ik helaas geen werk kon vinden dat paste bij mijn studie.
Als ik nieuwe kleding had gekocht zei ik altijd dat het in de uitverkoop was terwijl ik er gewoon de volle pond voor had betaald. Ja, mijn leugens kwamen er steeds vlotter uit.
Ik ging ze zelf geloven, ik ging zelfs mijn verzonnen verleden geloven.
Mijn vriendin heeft een goede baan en ik zorg ervoor dat het in ons huis er altijd piekfijn uitziet. Ik ben een goede kok, zorg dat thuis alles op rolletjes loopt en regel de financiën.
Een echt inkomen heb ik niet, om het maar plat te zeggen: ik word onderhouden door mijn vriendin.
En mij buiten de deur zetten zou voor mij rampzalig zijn. Waar moet ik in godsnaam naar toe? Waar moet ik van leven? Al onze vrienden zullen mij met de neus aankijken. Iedereen zal me laten vallen.
En dit komt allemaal door een telefoontje.
Een telefoontje, bestemd voor mij, maar die zij oppakte. Een telefoontje van mijn moeder nota bene. Zij wilde vertellen dat mijn vader ernstig ziek was en vroeg of ik bij hem op bezoek wilde gaan.
Mijn vriendin is zo nieuwsgierig en die heeft tijdens dat telefoongesprek ontdekt dat ik gelogen had over mijn ouders. Dat ik degene was die het contact bewust heb verbroken.
Dat mijn ouders heel lang verdriet hebben gehad om mij, en mij nooit hebben begrepen, maar mijn keuze om hen niet meer te zien wel wilden respecteren.
Witheet was ik toen ik hierover hoorde totdat ik besefte dat ik te lang mijn eigen waarheid heb geloofd en dat dit de echte waarheid is. Ik heb na lang nadenken besloten dat ik mijn vader nog wil zien, en misschien dan ook mijn moeder.
Hoewel ik ze uit mijn leven heb gewist kan ik hen niet laten zitten, zeker nu niet. De jaren van afstand hebben mij hard gemaakt en door dit nieuws voel ik me kwetsbaar.
Ik moet onder ogen zien wat ik heb gedaan, wat ik heb kapot gemaakt, dat is zeker. Ik probeer mijn vriendin te overreden om mij nog een kans te geven, echter ik vermoed dat ze dat stellig zal weigeren.
Ik heb berouw en voel me enorm eenzaam. Maar misschien is dit mijn straf nu wel, een hele harde wijze les? Hoe heb ik zo stom kunnen zijn? Waarom was de waarheid niet goed genoeg?
Paulette
Mijn bio op twitter is aardig volledig:
Kritisch, Nieuwsgierig, Moeder, Behulpzaam, Humor, Gehuwd, Regelaar, Spontaan, Flapuit, Creatieve geest, Ideeënbrein, Blogger, #twittertaalgids en oh ja ook nog: a-technisch ben ik.
5 Reacties
Plaats een reactie
Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.
18 november 2017
Ja, help help en zie het maar op te lossen.Sorry, mensen die liegen kan ik geen medelijden mee hebben en misschien is het ook een ziekte.Maar ik zou niet bij iemand blijven die in het leven alles gelogen heeft.Als het 1 leugen om bestwil is dan is het anders, maar over ouders en werk enz. liegen kan ik niet begrijpen!
18 november 2017
In een woord stom. om hier maar eens uit.
18 november 2017
Berouw komt na de zonde, zeggen ze wel eens. Het is pijnlijk en hard als de leugens uitkomen en je alsnog verantwoordelijkheid moet gaan nemen voor alles wat je hebt gedaan. Voor alle kwetsingen die je anderen hebt toegebracht en nog doet nu de leugens uitkomen. Modern gezegd: karma is a bitch.
Ik lees veel angst om je hachje in je blog maar wat heb je de mensen die je pijn gedaan hebt nu te bieden? Je kan wel heel hard roepen dat je de ander nodig hebt en dat die je niet in de steek mag laten maar wat jij nu zelf er aan gaat/kan doen om op eigen benen te gaan staan, lees ik nog steeds niet. Je stelt je heel afhankelijk op en dat maakt je tevens zo kwetsbaar. Ik lees meer een bang kindje dan een volwassen vrouw. Ik denk dat het voor jou belangrijk is om eens hulp te gaan vragen voor dit pathologisch liegen anders ga je “niet liegen” echt niet zomaar veranderen in je denken en gedrag.
19 november 2017
Er zit een reden achter je gedrag. Het lijkt me zinvol om in therapie te gaan en dat uit te zoeken.
Wellicht heb je nu meer aan compassie dan aan schuldgevoel.
Je loopt nu het risico om door te schieten naar de andere kant en volledig in de rol van schuldige leugenaar te gaan hangen.
Je bent voor jezelf en anderen het meeste waard als je gewoon de echte Paulette bent. Maar het kan nog even duren voordat je weet hoe dat moet.
Heel veel sterkte.
22 oktober 2018
Ik heb aan de andere kant van dit verhaal gestaan en ik kan je vertellen dat het heel veel geruzie wordt en dat hrt moeilijk is. Je zal je eigen ego in moeten slikken en haar tegen je laten schreeuwen hoelang dat nodig is. Neem haar mee naar je ouders laat haar binnen in jou geheimen en vertel ze niet alleen. Woorddn maken dit niet goed, acties wel. Als je echt van haar houdt kom je er met haar uit maar als het voornamelijk financieel is dan moet je afstand gaan nemen in plaats van vechten voor iets wat dood is. Ik kan je wel vertellen dat wij na een heeeel moeilijke tijd er bijna uit zijn. Wij zijn een paar keer naar relatietherapie geweest en dat deed ons beter als dat we hadden verwacht. Maar geef haar tijd en wordt vooral niet boos. Dit is nou eenmaal de straf voor zulke grote leugens en ook de reden dat je het in de toekomst minder snel zou doen