Hoe durft ze mij te wantrouwen?

Geplaatst door Mary op 7 juli 2017 | 0 reacties

Ken je dat gevoel als je staande wordt gehouden bij een alcoholcontrole? Je hebt geen druppel gedronken, veiligheidsgordel om, je rijbewijs keurig in je tas… en toch bekruipt je een nerveus gevoel.

Ik heb dat. Ik ben dan altijd bang dat er alarmbellen afgaan zonder ook maar in een wijnglas te hebben gekeken.

Dat het apparaat waarop ik moet blazen het gewoon 1 keer verkeerd heeft. Bij mij. Júist bij mij. Dat ik me moet verantwoorden voor iets wat ik helemaal niet verkeerd heb gedaan.

Er valt een brief op de deurmat. Van het zorgkantoor. Ik ben aan de beurt. Pgb controle. Voel je hem aankomen…? Nou ja ze brengen het anders. Lieflijker. Onder het mom ‘Een gesprek om te kijken of alles naar wens verloopt’. Duh…! Dachten ze dat nou echt zelf? Ik geloof er geen moer van.

Daar zit ik dan met mijn pgb-mappen voor m’n neus. Ze verdienen strikjes mijn mappen. Serieus. Of zo’n dikke ouderwetse lagere-school-juffen-krul. Met rode pen. Op alfabet, op maand, alles is voorzien van tabjes, subtabjes en kan via overzichtelijke index razendsnel worden teruggevonden.

Ik zal ze van hun stoel laten vallen bij het openen van elke willekeurige map uit de stapel en elke willekeurig opengeslagen bladzijde!

Mevrouw Zorgkantoor komt binnen. Ze oogt jong, vriendelijk maar ik heb direct door dat achter haar ogenschijnlijke vriendelijkheid een pittige tante schuil gaat, die uitstekend weet waar ze voor komt.

Vrij snel heb ik ook door dat het niet sec gaat om ‘kijken of alles naar wens verloopt’. Dat alles -momenteel- naar wens verloopt, kan ik snel beamen. Dat zou inhouden dat ze haar kopje koffie weer kan neerzetten en naar de volgende cliënt kan door tuffen.

Maar dan…ik voel dat glaasje-wijn-wat-ik-niet-heb-gedronken gevoel opkomen. De iPad wordt op tafel getoverd, daarnaast een mapje met wat papieren. ‘Haar afvinklijstje’, schiet er door mijn hoofd…

Er volgt een korte uitleg wat we vandaag nog méér gaan doen behalve de vriendelijke kennismaking en mijn zin dat alles naar wens verloopt. Een gehaaide tante ontpopt zich, uiterst goed getraind in het voeren van dit soort gesprekken.

Mevrouw heeft maar 1 doel: het ‘lek vinden’ in mijn met strik omhulde zorgadministratie. Die denkbeeldige krullen van mijn oude schooljuf, met rode pen, kunnen haar helemaal geen moer schelen!

Van de hak op de tak stelt ze vragen, ik blijf maar heen en weer bladeren door mijn mappen op zoek naar de juiste ‘antwoorden’ op de vragen die ze stelt.

Wat voel ik mij vernederd. Hoe dúrft ze! Hoe durft ze mij te wantrouwen? Hoe durft ze mijn zorgadministratie in twijfel te trekken? Dan volgt de onvermijdelijke test. Let wel: de ademtest. De strikvraag.

Ze vraagt een factuur op van bijna een jaar geleden. Mijn 2016 map laat me in de steek. Niet achter het juiste tabje. Ook niet achter een alternatief subtabje. Ik voel dat het rode lampje van de ademtest bijna aangeeft dat ik gedronken heb. Dat mijn administratie niet klopt.

De strik is losgeraakt in mijn krampachtige zoektocht naar die ene factuur. Vrij snel bedenk ik me dat mijn computer mij kan verlossen van de rode lamp.

Want ook daar zit een zorgafdeling in, met tabjes en subtabjes en strikken en rode krullen. Het duurde even, maar ik vond hem uiteindelijk. Het antwoord op haar strikvraag.

Met een rapport met allemaal 10-en slaagde ik uiteindelijk voor dit zorgadministratie examen. Maar pfff. Wat een gedoe. Wat een inbreuk op mijn vertrouwen. Doordat wantrouwen uitgangspunt was tijdens dit gesprek.

Tot slot vraagt mevrouw Zorgkantoor me of er niet een pilletje is voor zijn ziekte. Ik val van m’n stoel. Ik zet snel een streep -met rode pen- door deze dag. Mevrouw Zorgkantoor verdient geen strikje.

Gastblog van @MarijeTweetjes.

Foto komt uit de collectie van Monique Paulina Jouvenaar-van Eerden.