Hier wordt niet gescheiden
Ik ben ervan overtuigd dat ‘je ongelukkig voelen’ helemaal niet zo verkeerd is. Althans, zo lang het geen langdurige periode van ongelukkig zijn is. En je ook in staat bent om af en toe het omgekeerde te kunnen ervaren. Dan pas kan je volgens mij beter beseffen wat geluk voor jou betekent.
En al die mensen die pretenderen dat ‘gelukkig zijn’ zo goed als permanent aanwezig moet zijn, een soort continue staat van zijn, kletsen uit hun nek.
Niemand is áltijd gelukkig. Misschien streven we daar ook teveel naar? Wordt het ons te veel door de strot geduwd dat het hoort dat wij continu gelukkig moeten zijn? Kijk maar eens op social media en je weet wat ik bedoel.
Nee, ik ben geen psycholoog, geen coach of ander soort deskundige. Ik ben een gewoon een vrouw die praat uit ervaring. Neem het huwelijk. Ik had al wel tien redenen om te scheiden. Maar toch heb ik nooit die stap willen zetten. En geloof me, tegenwoordig wordt er zelfs voor minder gescheiden.
“De liefde was over, de koek was op, we pasten niet bij elkaar, ik werd verliefd op een ander”, en zo ken ik nog wel wat argumenten van kennissen waarom ze gescheiden zijn.
Volgens mij geven mensen te snel op en hebben ze te hoge verwachtingen van de ander, het samen leven, de liefde en van een relatie of huwelijk. Niet zelden blijkt de realiteit anders te zijn, en dan kiest men soms voor de makkelijke weg.
Mijn man en ik zijn nu vijfentwintig jaar getrouwd, en nog steeds heb ik periodes dat ik hem erg onhebbelijk vind, soms zelfs een ware klootzak. Zijn midlifecrisis was zeer heftig maar die donkere periode hebben we ook uiteindelijk samen overwonnen.
Mijn man is niet makkelijk, absoluut niet attent, weinig invoelend, veel op zichzelf gericht en hij is snel prikkelbaar. Ik ben nou ook niet echt een makkelijk type om mee samen te zijn. Heb zo mijn nukken en buien, ben vrij dominant en veeleisend, drijf de man weleens tot wanhoop en heb het hart op de tong.
Je snapt wel dat dat geregeld zorgt voor grote strubbelingen. Er zijn dagen dat we elkaar negeren, er zijn dagen dat we enkel snauwen. Er zijn dagen dat we somberen en zeuren tegen elkaar. Dagen dat we zonder iets tegen elkaar te zeggen in slaap vallen.
In die periodes voel ik mij verre van gelukkig. Nog steeds zijn dat de periodes dat ik er de brui aan wil geven. Maar ik doe het niet. Want, hier wordt niet gescheiden. Weet je waarom niet? Omdat ik uit ervaring weet dat er ook andere tijden komen. Dat er weer een keer een omslag komt in ons gedrag, in hoe we naar de ander kijken en hoe we op elkaar reageren.
Dat we wel voor elkaar klaar kunnen staan, samen kunnen lachen en dat we weer de liefde voor elkaar voelen. Dat we samen weer een soort van gelukkig zijn. Hoewel ik het liever ‘tevredenheid’ noem, en dat besef is voor mij voldoende om gehuwd te blijven.
Agnes
Mijn bio op twitter is aardig volledig:
Kritisch, Nieuwsgierig, Moeder, Behulpzaam, Humor, Gehuwd, Regelaar, Spontaan, Flapuit, Creatieve geest, Ideeënbrein, Blogger, #twittertaalgids en oh ja ook nog: a-technisch ben ik.
3 Reacties
Plaats een reactie
Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.
5 februari 2018
Mooie blog, ik vind dat er veel waarheid inzit.Er is niemand constant “gelukkig” en ongelukkig,Maar iedere relatie is anders en door velen jaren met je partner samen te zijn kan je ook veel meemaken en dat kunnen niet altijd leuke dingen zijn.Scheiden doe je inderdaad niet zomaar en daar denkt ook niet iedereen hetzelfde over.Scheiden doet lijden komt wel vaak uit en als je dan hoort dat er vaak nog jonge kinderen zijn , die worden daar dan ook nog de dupe van.Maar het is ook zo dat tegenslag en verdriet mensen uit elkaar kan doen drijven of een sterkere band geven.Boos zijn en mopperen op elkaar of gaan slapen zonder elkaar nog iets te vertellen, dat zal heus wel in meer relatie’s voorkomen.Zolang er nog dagen zijn dat je ook nog samen kan lachen of leuke dingen doen dan mag je “tevreden”zijn en dat ben ik dus wel met je eens Agnes.Gelukkig en verliefd zijn is altijd maar tijdelijk!
5 februari 2018
Na ruim 20 jaar een relatie te hebben gehad, heb ik toch de stap genomen om bij mijn partner weg te gaan. Dat was geen makkelijke stap, want getrouwd én kinderen, maar ik kon gewoon niet meer met hem samenleven. Ik merkte dat ik zonder hem gelukkiger was dan met hem, en ik merkte toen pas ook dat ik eigenlijk al jaren ongelukkig was. Maar al die jaren mijn gevoel weggestopt ten gunste van hem en mijn kinderen.
Nadat ik bij hem weg was, kreeg ik nota bene van mijn eigen familie te horen dat ik te makkelijk had opgegeven, dat ik was “weggelopen” bij hem, kortom, ik had niet voldoende mijn best gedaan voor ons huwelijk.
Het is makkelijk oordelen over anderen als je niet weet uit welke opties ze hebben kunnen kiezen. In mijn geval zie ik mijn kinderen, ondanks de soms moeilijke situatie waar ze in zitten, opbloeien. Ik ben blij dat ik de stap genomen heb.
Ik heb diep respect voor mensen die het wel lukt om bij elkaar te blijven voor een lange tijd, maar veroordeel anderen niet als ze wél besluiten uit elkaar te gaan. Ik zie sommige stellen bij elkaar blijven uit angst voor verandering. En bij elkaar blijven is soms (vaak?) de weg van de minste weerstand. Uit elkaar gaan is lastiger dan de buitenstaander denkt. Zeker met kinderen erbij!
24 maart 2018
Scheiden daar is moed voor nodig. En zeker meestal niet de gemakkelijkste weg. Iedere situatie is anders en iedereen reageert anders en gaat er anders mee om. Niet beter of slechter. Anders.
Als je het gevoel heb dat scheiden de makkelijkste oplossing zou zijn, zit je wel in een hele beroerde relatie.