Als puber verslond ik ze. Week in week uit. Alle informatie zoog ik op en onthield ik. Elke dag geloofde ik er in. Ook al kwam het niet uit, ik bleef geloven. Ik spitte de meidenbladen door op zoek naar mijn horoscoop. De teksten gaven mij hoop. Elke week stond er wel in mijn horoscoop dat ik ‘hem’ zou ontmoeten. Ik, het verlegen pubermeisje, dacht altijd dat jongens mij niet zagen staan. Maar ik wilde zo graag, net als een aantal klasgenootjes, verkering. Ik had het idee dat ik zonder verkering er niet bij hoorde.

Het lot bepaalde anders. De hoopgevende weekhoroscopen waren lariekoek want er was geen ene jongen die oog voor mij had. Logisch ook wel, wie zit er op een verlegen meisje met vlashaar en flappies te wachten die door haar moeder gebreide truien en vesten draagt? Een meisje dat qua kleding, gedrag en spraak wat afweek van de populaire meiden.

Ik heb wel eens een poging gewaagd hoor, sterk aangemoedigd door een paar klasgenoten. Achteraf twijfel ik aan hun goede bedoelingen, zij kenden mij een beetje… Ik schreef een briefje voor een leuke jongen waar ik smoorverliefd op was. Dat briefje werd via via aan hem afgeleverd. Van de spanning kon ik niet slapen. Ik fantaseerde dat hij blij en enthousiast zou reageren. Ach, ja die pubergeest van mij had toen wat moeite om alles in het goede perspectief te zien

De volgende dag, brak na een slapeloze nacht, vertrok ik vol spanning naar school. ‘Hoe zou hij reageren’ was de enige vraag die mij bezighield. In de pauze, echt dat beeld zal ik nooit vergeten, stond de jongen van mijn dromen met een groepje jongens bij elkaar, pal voor mijn ogen. Ik met een nieuw gebreid vest aan, stond bij een groepje meisjes.

Ik hield hem continu in de gaten. Ik zag hem zacht praten met zijn vrienden en opeens zag ik ze, als op een afgesproken teken, met zijn allen naar mij kijken. Zag ik daar collectieve verbazing? Ja, ik zag het want in koor begonnen ze te lachen. Ze sloegen zich nog net niet op de knieën. Ik wilde op dat moment in de grond verdwijnen, de tijd terug draaien of dood neer vallen. Helaas, de sterren waren mij niet gunstig gezind. Ik kon niet verdwijnen, ik moest gewoon door.

Ach, het leven van dit verlegen pubermeisje ging niet altijd over rozen. De hormonen en onzekerheden vochten met elkaar. Erbij horen was belangrijk voor mij. Vooral omdat ik er niet bij hoorde. Uiteindelijk kwam het wel goed. Het duurde wat jaren omdat ik eerst wat onzekerheden aan moest pakken. Maar goed kwam het.