Het systeem deugt voor geen meter

Geplaatst door Mary op 7 september 2015 | 12 reacties

Dag Monique, kan jij iets vertellen over wat jouw partner is overkomen?

Mijn man Frans is door zijn ex-partner – nadat ze al uit elkaar waren – vals beschuldigd van ernstige strafbare feiten. Frans was erachter gekomen dat zijn toenmalige partner vreemdging en had de relatie beëindigd. Dat was in 2005, ze waren toen 23 jaar samen. De ex vertrok en de kinderen van toen 7 en 9 jaar oud, bleven bij Frans.

Na een half jaar wordt Frans, tijdens een schooluitje met zijn zoontje, in het bijzijn van klasgenootjes, andere ouders en leerkrachten gearresteerd en hij zit zes weken in voorarrest. Zijn ex had meerdere (valse) aangiften tegen hem gedaan. Ze beschuldigde Frans ervan dat hij haar tijdens zo ongeveer hun hele relatie zou hebben mishandeld en seksueel misbruikt. Deze leugens had ze intussen ook aan hun gezamenlijke vrienden en kennissen, buren en op de school en sportclubs van de kinderen verteld!

Uit de processen verbaal blijkt dat de ex maar een doel voor ogen had met haar valse aangiften: zij wilde de kinderen helemaal alleen voor zichzelf. Door de beschuldigingen moest iedereen geloven dat de kinderen ernstig gevaar liepen nu ze zonder hun moeder bij die slechte vader woonden. De ex is daar uitstekend in geslaagd; de politie heeft haar fantastisch geholpen en alles voor haar geregeld! Toen Frans werd gearresteerd gingen de kinderen ‘automatisch’ naar haar. En daar wonen ze nog steeds…

Politie en Openbaar Ministerie stapelden fout op fout. De politie geloofde klakkeloos de tegenstrijdige leugens van de ex. Van een objectief onderzoek of waarheidsvinding was geen sprake. Vanaf dag één stond voor de politie vast dat Frans de dader was, alleen het bewijs moest nog even ‘geregeld’ worden. Daarbij deinsde de politie er niet voor terug om zelf strafbare feiten te plegen door getuigen te beïnvloeden, bewijs te manipuleren, ontlastend bewijs buiten het dossier te houden en leugenachtige processen-verbaal op te stellen.

Later gaat het Openbaar Ministerie door in dezelfde tunnel als de politie. De Officier van Justitie gedraagt zich, net als de politie, als een soort hulpverlener voor de ex en laat zich ook meeslepen door haar leugens. De officier durft zelfs tijdens de zitting tegen de rechters te liegen en probeert om Frans met vals bewijs veroordeeld te krijgen.

Frans wordt pas in 2009 – nadat het Openbaar Ministerie het dossier bijna 3 jaar onderin een diepe la liet liggen – gemotiveerd vrijgesproken. Daarna diende hij klachten in tegen de rechercheurs en tegen de officier van justitie. Ook doet hij aangifte tegen zijn ex voor het doen van valse aangiften en hij start een procedure bij de rechtbank voor omgang met zijn kinderen omdat zijn ex consequent weigert om dat onderling te regelen.

Er volgen onderzoeken, (klacht)procedures, trajecten, gesprekken en rechtszaken. Politie en Openbaar Ministerie geven de fouten toe en erkennen aansprakelijkheid. Wetenschappelijk onderzoek – hoogleraar rechtspsychologie Peter van Koppen – toont aan dat de aangiften van de ex inderdaad vals waren. Frans had nooit gearresteerd mogen worden, laat staan strafrechtelijk vervolgd. Meerdere keren zijn – in het openbaar – excuses gemaakt, zelfs door voormalig minister van Veiligheid en Justitie Ivo Opstelten tijdens een debat in 2013 over deze zaak in de Tweede Kamer.

Maar…Frans ziet nog altijd zijn kinderen niet en door zijn veelbelovende internationale carrière is een hele dikke streep gehaald. Dat is niet meer terug te draaien. En of het ooit nog goed komt met Frans en zijn kinderen is maar zeer de vraag.

Wat heeft dat voor impact op jullie leven samen?

Die is enorm. Wij hebben elkaar in 2006 ontmoet en omdat het dossier in die periode bij het Openbaar Ministerie onderin die la lag, konden wij elkaar ‘rustig’ leren kennen. Na vrijspraak begon het eigenlijk allemaal pas. Als dit je overkomt, wil je maar een ding: gerechtigheid. Maar dat valt nog niet mee, want de overheid is een hele slechte verliezer. Ze verwoesten je leven en laten je daarna barsten. In het begin heb je nog wel vertrouwen dat alles snel goed komt zodat je verder kunt met je leven. Nu weten we wel beter.

Ik zei al dat politie en Openbaar Ministerie hun fouten hebben erkend en dat excuses zijn aangeboden. Maar dat heeft heel wat voeten in aarde gehad. Daar zijn we jaren mee bezig geweest, iedere vrije minuut. We hebben ons door vele moeizame gesprekken en trajecten geworsteld, stapels stukken geschreven en input aangeleverd voor nogal wat onderzoeken. Uiteindelijk hebben we de publiciteit gezocht omdat alles compleet vastliep.

Er kwam een TV reportage waarover Kamervragen kwamen en zelfs een debat met de minister van Veiligheid en Justitie. En naast dit alles liep de -onrechtvaardige en zeer frustrerende- gerechtelijke procedure voor omgang met de kinderen: vijf jaar had de familierechter nodig om het verzoek van Frans uiteindelijk af te wijzen!

Zo is die zaak langzaam een deel van ons leven geworden. Frans en ik doen alles samen, we zijn een goed team en vullen elkaar prima aan. Het heeft ook wel wat om die ‘strijd’ samen te voeren. Maar ondanks al het onrecht dat Frans is aangedaan, het gemis van zijn kinderen en alles wat we meemaken, zijn we zeker niet verbitterd. We genieten ook volop van alle leuke, mooie en goede dingen van het leven.

Spelen de problemen nog steeds?

Ja, er speelt nog steeds het een en ander. De schadevergoeding is nog altijd niet rond en er loopt nog een zogenaamde artikel 12 procedure tegen de (zeden)rechercheurs tegen wie Frans aangifte had gedaan.

Je bent je gaan verdiepen in dit soort zaken. Vaders die vals beschuldigd worden, ouderverstoting en PAS. Wat ben je te weten gekomen?

In ons land hebben gescheiden vaders echt een achtergestelde positie. Bij een vechtscheiding, die bijna altijd ontstaat door conflicten over de kinderen, trekt de vader al snel aan het kortste eind. Moeders kunnen haast onbelemmerd blijven procederen, net zo lang tot ze hun zin hebben.

Moeders kunnen hun ex ook -ongestraft- vals beschuldigen van iets ernstigs zoals mishandeling of (kinder)misbruik. Uit onderzoek blijkt dat deze vrouwen bijna altijd kampen met psychische problemen. Zo ook de ex van Frans, overigens vastgesteld via psychologisch onderzoek. Vaders kunnen zich nauwelijks verdedigen, terwijl de gevolgen gigantisch zijn. Dat laat de zaak van Frans wel zien.

Ouderverstoting of PAS (Parental Alienation Syndrome) is een vorm van geestelijke kindermishandeling en komt voor bij kinderen van wie de ouders in een vechtscheiding zitten. De conflicten gaan bijna altijd over gezag, zorg en omgang. De ouder waar het kind woont, betrekt het kind bij het conflict door het op te zetten tegen de uitwonende ouder en deze consequent zwart te maken. Als gevolg van die lastercampagne wil het kind uiteindelijk niets meer met de uitwonende ouder te maken hebben, meestal is dat de vader.

Per jaar verliezen duizenden scheidingskinderen uiteindelijk het contact met een van de ouders! De psychische gevolgen voor deze kinderen zijn vaak levenslang. Het wordt hoog tijd dit maatschappelijke probleem breed (h)erkend wordt. De politiek is aan zet, maar die kijkt al veel te lang de andere kant op…

Je hebt ook een site: gevolgenvanvalseaangifte.nl. Krijg je veel reacties op jouw blogs?

Ja, we krijgen regelmatig reacties. Vooral van mensen – mannen én vrouwen – die hetzelfde meemaken. Hun verhalen zijn stuk voor stuk schrijnend. Echt ongelooflijk hoeveel gescheiden ouders jarenlang geen contact hebben met hun eigen kinderen. De oorzaak? Het ‘systeem’ waaronder familierecht en jeugdzorg, deugt voor geen meter. We hebben het zelf ervaren, maar van alle ouders hoor je in grote lijnen hetzelfde.

Wat ben jij nog meer van plan?

Ik ben net begonnen aan een boek waarin Frans vertelt wat hem is overkomen. Met zijn persoonlijke verhaal wil ik vooral laten zien hoe veel gescheiden vaders hun kinderen kwijtraken en hoe het huidige ‘systeem’ dat in de hand werkt.

Bedankt Monique, @gevolgenvan voor dit gesprek.

Deel dit…

Facebook

Twitter

email