Het leven is te kort om aan het verleden vast te blijven zitten

Geplaatst door Mary op 9 december 2015 | 4 reacties

Opeens kwam zij in mijn leven, Britt. Een bijzonder sterke vrouw die er alles aan doet om haar littekens te laten helen. Een vrouw die vecht en zichzelf heeft teruggevonden…

“De scheiding van mijn ouders, bijna elf jaar geleden, kwam niet zomaar uit de lucht vallen.

Na mijn eigen scheiding was ik aan de andere kant van het land gaan wonen. Mede daardoor stond mijn enige en oudere zus alleen voor de tijdelijke opvang van mijn moeder, die opeens haar eigen huis niet meer binnen kon.

Toen de persoonlijke spullen van mijn moeder verhuisd moesten worden naar haar nieuwe woonplek, waren mijn partner en ik er wel bij om te helpen. Dat was ook de dag dat ik mijn vader voor het laatst gezien heb.

Hij gooide mijn zus en mij uit ons ouderlijk huis, we waren niet langer welkom. Wij voorgoed eruit, zijn nieuwe vlam kwam erin.

In die periode kreeg ik het psychisch zwaar. Mijn verleden, en dat van mijn moeder, was getekend door huiselijk geweld. Mijn zus heeft het ouderlijk huis al heel jong verlaten, terwijl zij nooit te maken had met het gewelddadige karakter van onze vader.

Mijn zus was mijn vaders trots. Ze deed alles perfect, kon beter leren, was zelf een geweldige moeder en leek qua karakter dan ook veel op onze vader.

Terwijl ik…op mijn moeder leek. Dus, werden wij ook op dezelfde manier behandeld. En we moesten erover zwijgen als het graf.

Toen de scheiding van mijn ouders rond was, besefte ik pas hoe vaak ik de kans had kunnen grijpen om de situatie thuis te kunnen veranderen. Maar ik durfde het niet aan om iemand in vertrouwen te nemen!

Het alsmaar zwijgen en de schone schijn ophouden, was een tweede natuur geworden. Ik was een professional geworden in het verzinnen van smoezen en het camoufleren van mijn blauwe plekken met make-up en shawls. Tja, met honden in huis en jezelf neerzetten als de grootste kluns kom je een heel eind.

Toch doorzag iemand mij toen ik 19 jaar was. Mijn toenmalige chef was opgegroeid met een alcoholistische vader en ik deed hem denken aan zijn moeder. Hij was bereid met me naar de politie te gaan. Maar ik durfde niet.

Ik snap dat dit een punt is wat velen niet begrijpen…

Als je bent geboren en opgegroeid in een situatie waar huiselijk geweld erbij hoort, dan is dat een ‘normale situatie’. Evenals het moeten zwijgen erover. Je weet niet beter dan dat je in een vacuüm zit, waar je niet uitgehaald kan worden. Je bent doodsbang en loyaal, willoos, initiatief loos en bang voor verandering.

Want verandering heeft consequenties die JIJ moet dragen, niemand anders.

In mijn geval waren mijn moeder en ik dat samen. Het heeft heel lang geduurd voordat ik durfde te praten over mijn angsten en wat me was overkomen.

Twee psychologen zijn met me bezig geweest in een tijdsbestek van ruim 10 jaar. De eerste psycholoog in 2004/2005 vermoede dat ik ook seksueel misbruikt was in mijn vroegste jeugd, maar dat was zijn vakgebied niet en hij mocht me dus niet zelf behandelen.

Dat was voor mij sowieso geen optie, want ik weigerde daar aan mee te werken. Ik werd al jaren geplaagd door nachtmerries dat iemand mij misbruikte in mijn kinderbedje, maar mijn onderbewuste beschermde mij voor alles wat ik niet aankon. In mijn nachtmerries had de dader nooit een gezicht.

Bij de eerste psycholoog heb ik allereerst geleerd te praten over mijn problemen, dat was al heel wat. Mijn onderbewuste besloot in 2013 dat het de hoogste tijd was voor eerlijkheid, openheid.

De dader in mijn nachtmerries kreeg een gezicht: dat van mijn vader. Al die jaren had ik geen contact meer met hem gehad, maar nog steeds stond die vervloekte loyaliteit me in de weg.

Ik kon toch mijn vader niet beschuldigen van seksueel misbruik omdat ik geplaagd werd door nachtmerries? Altijd maar die knagende twijfel, de stem van mijn vader in mijn hoofd die me alweer toebeet dat ik niet deugde, een fantast was en geen ruggengraat had.

Door een hele nare gebeurtenis in familiaire kring begin dit jaar, kwam mijn vermoeden van seksueel misbruik in een ander daglicht te staan. Ik bleek namelijk niet de enige te zijn in onze familie. Mijn twijfel grensde steeds meer aan waarheid. Ik voelde me sterk genoeg om de strijd nu eindelijk aan te gaan.

Maar dan wilde ik ook definitief afrekenen met het verleden.

Al jaren deed ik mijn best om mijn hoofd boven water te houden, steeds weer vallen en opstaan. En ik had de wens om mijn achternaam (mijn vaders naam) te laten veranderen in mijn moeders achternaam. Dat kan in mijn geval alleen maar toegewezen worden op psychische gronden, omdat ik al meerderjarig was tijdens de scheiding van mijn ouders.

En psychisch lijden door het dragen van de huidige achternaam moet worden aangetoond door uitvoerig onderzoek door een onafhankelijk psycholoog/psychiater. En daar had ik dus eerder totaal geen behoefte meer aan nadat de behandeling door de eerste psycholoog afgerond was. Bovendien was de kans van slagen (Justitie bepaalt!) niet zo groot en de kosten ook niet gering.

Toch hakte ik de knoop nu wel door; het zou een cadeautje voor mezelf zijn als het lukte.

Mijn eerste psycholoog lichte ik in en hij verwees me met mijn probleem naar een kundige collega. Zijn vakgebied was onder andere misbruik, en hij had ook al eens eerder een naamswijziging op psychische gronden mogen begeleiden. Wél liet hij me tijdens ons eerste gesprek weten dat het geen makkelijk traject was en dat Justitie het toen had afgekeurd.

Toch hield ik vol.

Het eerste punt van aanpak werd het psychisch rapport opstellen voor Justitie. Na een aantal wekelijkse pittige consulten was het rapport klaar. Het psychisch lijden door lichamelijk en psychisch geweld was aangetoond, het seksueel misbruik was een zeer sterk vermoeden. De uitslag van het rapport gaf aan dat ik leed aan PTSS door de veelvuldige blootstelling aan deze vergrijpen.

Daar had ik dus niet op gerekend! In mijn, toen nog, bekrompen visie op PTSS kwam dat enkel voor bij hulpverleners en veteranen. Ik besloot me te verdiepen in dit fenomeen en ik herkende tot mijn spijt alle symptomen.

Eerlijk gezegd dacht ik altijd dat ik gewoon gek was. Maar hee, het lag dus niet aan mij, het was de ziekte PTSS! En daarvan kan je genezen… Elke week ging ik naar de psycholoog, ook tijdens de zomervakantie. Ik heb keihard gewerkt met behulp van hypnotherapie, praten en schrijven.

De angst die ik nog steeds voelde voor mijn vader stak er met kop en schouders bovenuit. Ik was niet in staat om een brief, die ik aan mijn vader gericht had, hardop voor te lezen aan de psycholoog zonder dat mijn lichaam de diepgewortelde angst verraadde.

Hypnose sessies toonden zonder twijfel het seksueel misbruik aan, terwijl ik nu nog steeds werk aan de verwerking ervan en aan het afschudden van de angst. De grenzeloze loyaliteit was een diepgewortelde angst geworden die mijn hele levensloop negatief beïnvloed heeft.

Ik liet liefdes schieten omdat ik niet goed genoeg was, volgens mijn vader. Ik ben nooit aan kinderen durven beginnen omdat ik mezelf een waardeloze moeder vond, met de genen van mijn vader behept.

Ja, dat besef doet pijn als het binnenkomt op je 42e!

Maar ik ben eindelijk trots op mezelf, ik ben gelukkig. Want waar ik nu sta, dat heb ik zeker niet aan hem te danken. Daar heb ik, de ruggengraatloze, keihard voor geknokt!

De regie ligt in mijn handen. Het leven is te kort om aan het verleden vast te blijven zitten! Zonder de steun van mijn dierbaren had ik het nooit gered… Het is eindelijk MIJN leven, met officieel een nieuwe achternaam!”

Dank Britt voor dit bijzondere verhaal.

Foto komt uit de collectie van André Brockbernd, @dokandojo.

Deel dit…

Facebook

Twitter

email