Het leven is geen reet aan

Geplaatst door Mary op 7 oktober 2015 | 3 Reacties

“Ik weet niet beter dan dat ik manisch depressief ben.

Ik weet gewoon dat er weer een dip aan komt, ik weet niet hoe zwaar, maar dat ie komt is zeker. En het is dan geen selffulfilling prophecy maar gewoon het ritme van mijn leven.

Ik zou zo graag willen dat ook mijn behandelaren dat begrijpen, dat het biologisch is en niet te beïnvloeden, alleen de diepte van de dip misschien.

Zes jaar geleden had ik een erg zware depressie, met suïcide wens. Ik ben toen drie maanden opgenomen. Dat was niet mijn eerste opname trouwens. Mijn leven is tot op heden niet zo geweldig geweest.

In mijn jeugd werd ik misbruikt en ik verliet het ouderlijk huis al op zestien jarige leeftijd. Ik ging werken als een soort nanny-slaaf. Ik kreeg een vriend, werd verliefd en een paar jaar later verliet hij mij.

Ik belandde met een suïcidale depressie voorgoed in de psychiatrie. Ik deed verscheidene suïcide pogingen en meerdere opnames volgden.

De zon ging eindelijk schijnen toen ik mijn man ontmoette. Alles klopte in mijn leven!

Mijn dips waren minder diep, mijn studie mislukte echter wel daardoor maar het gaf niet! Ik kon de dagtherapie goed afronden, ging trouwen en kreeg een baby. Dat baby’tje bleek uiteindelijk Asperger te hebben.

Er kwamen langzaam donkere wolken aan. De dips werden zwaarder. Ik kreeg een tweede kindje en bleef overeind. Soms had ik een korte opname van een week of twee. Tot dus zes jaar geleden.

Mary, je moet weten dat ik heel vergeetachtig ben. Ook heb ik een heel dwingende innerlijke stem die mij steeds uitscheldt, negatief praat enzovoort. Ik kan niet zeggen of het een gewone innerlijke stem is, of dat ik stemmen hoor in de psychotische zin. Ik zie wel dingen die er niet blijken te zijn.

Ik kan altijd bij mijn hulpverleners terecht, gelukkig.

Verder heb ik eerlijk gezegd geen netwerk. Er is geen contact meer met familie, vrienden zijn er ook niet. De verjaardagen van mijn kinderen zijn erg stressvol.

Ik wil zo graag alles goed doen en hen een leuke dag bezorgen maar ik weet vooraf dat dat niet gaat. Ook omdat er niemand is die op visite komt. Nu plannen we voor de verjaardagen van mijn kinderen een dagje weg.

Het meest mis is ik mijn thuishulp. Ik had zo’n goede band met haar, zij hielp mij erg goed met het proberen draaiende te houden van mijn gezin. Ik had veel steun aan haar. Helaas moest dat stopgezet worden vanwege de veel te hoge eigen bijdrage van ruim 300 euro per maand.

Nu probeer ik het allemaal zelf te doen. Soms gaat het redelijk, soms valt het tegen.

Stress of teleurstelling van mijn kinderen, dat zijn dingen waar ik dus niet mee kan dealen. Ik weet even geen afleiding te vinden en raak overstuur. Ik verlang dan naar een pil of een sjaggie. Maar ik ben met alle slechte dingen gestopt.

Nu denk ik dan dus weer aan de dood. Maar dan zegt mijn therapeut: ‘Dit is toch geen reden om dood te willen?’

Ik wil eigenlijk gewoon iedereen behoeden voor dit soort dingen, voor ergere dingen, voor het leven wat geen reet aan is en alleen maar pijn doet…”

Dank anonieme vrouw voor het delen van jouw verhaal.

Foto komt uit de collectie van André Brockbernd, @dokandojo.