Het leek wel een oorlogsgebied bij mij thuis

Geplaatst door Mary op 3 april 2015 | 8 reacties

Ik ken Jeroen via social media. Onlangs reageerde hij op een blog. Van een privébericht ging het over naar mail. Hij deelde zijn verhaal en vroeg mij erover te schrijven. Jeroen is niet zijn echte naam maar dat is bijzaak.

‘Boosheid is verspilde energie. Het heeft mij heel wat jaren en veel praten met een psychologe gekost, om daar achter te komen. Ik was op mijn zeventiende zo boos en had zelfs suïcide gedachten. In die periode dronk ik ook erg veel. Ik zag geen uitweg en heb ervoor gezorgd dat ik een salmonella vergiftiging opliep.

Dat was volgens mij de enige manier om de aandacht te krijgen en een eind te maken aan de misère! Ik heb bijna tien dagen doodziek in het ziekenhuis gelegen. Mijn stiefvader was niet weg te slaan en de rest van de familie kwam ook dagelijks langs.

Maar mijn moeder? Die heb ik toen niet gezien. Toen niet en daarna ook nooit meer.

Mijn moeder loog mij al van jongs af aan voor. Zo heb ik mijn biologische vader nooit gekend, hij zou haar hebben mishandeld waardoor zij, met mij als kleine baby, in een Blijf van mijn Lijf huis terecht kwam. Na een paar maanden ontmoette zij mijn stiefvader. Ik wist niet beter dan dat hij mijn vader was en een paar jaar later kreeg ik eerst een zusje en later een broertje erbij. Wij hadden, zo leek het, een echt gezin!

Rond mijn zeventiende, ik zat toen in mijn examenjaar van horeca assistent, leek het thuis wel een oorlogsgebied. Alles ging fout. Mijn moeder nam mij in vertrouwen, ze werd mishandeld en verkracht door mijn stiefvader, beweerde ze. Zij wilde vluchten met ons, haar kinderen. Ze had alles al gepland.
Maar ik mocht niets zeggen want anders zou er wat zwaaien voor mij.

Ik zat klem. Zag maar een uitweg en dat was zorgen dat ik die salmonella vergiftiging kreeg. Daarmee hoopte ik dat zij haar plannen niet door zou zetten. Ik had het mis. Vlak nadat ik terug was uit het ziekenhuis, ik woonde toen op kamers, belde mijn stiefvader in paniek op. Mijn moeder en halfzusje en broertje waren met de noorderzon vertrokken. Mijn moeder had toch haar plan uitgevoerd maar mij had ze niet meegenomen…

Weet je, ze zijn voor mij niet mijn halfzusje en halfbroertje. Ze voelen als veel meer. Daarom laat ik liever de toevoeging ‘half’ weg. Mijn stiefvader, ook zo’n rare benaming, bij hem voelt dat ook niet zo. Die man betekent zo veel voor mij. Dat is met geen pen te beschrijven.

Mijn stiefvader schakelde meteen een advocaat in, hij wilde zo snel mogelijk een omgangsregeling met mijn zusje en broertje. Maar wat denk je? Het eerste verzoek werd gewoon afgewezen! Dat was een grote knal voor ons. Het duurde drie lange maanden voordat de omgangsregeling werd bevestigd. Eens in de twee weken reden mijn stiefvader en ik uren om mijn halfzusje en broertje op te halen voor een weekend.

Al snel kwamen de verhalen los van mijn zusje en broertje. Mijn moeder bleek behoorlijk in de war te zijn maar weigerde hulp. Ze was halsstarrig en tegendraads. Mijn stiefvader reed bijvoorbeeld uren om naar een 10-minutengesprek van school te gaan, samen met mijn moeder, maar die haakte dan op het laatste moment af.

Het duurde bijna drieënhalf jaar maar eindelijk kreeg mijn zusje in 2011 spreekrecht. Zij en haar broertje mochten bij ons komen wonen! Door omstandigheden had mijn stiefvader geen woonruimte dus werden wij met zijn allen liefdevol opgevangen door mijn opa en oma. Er volgden rechtszaken om mijn moeder uit de ouderlijke macht te zetten. Nu, we hebben het over 2015, lopen die nog steeds want mijn moeder is in hoger beroep gegaan.

Mijn stiefvader kreeg een relatie en trouwde in 2013. Zijn vrouw, ik had eerst moeite met haar maar dat veranderde snel, heeft zelf ook twee kinderen die hun biologische vader niet kennen.

Nu, terugkijkend, ben ik blij dat mijn stiefvader nieuw geluk heeft gevonden. Samen vormen wij een groot, hecht gezin. We zijn een bont stel samen. Ik weet dat een bloedband niet altijd wat zegt. Voor mij gaat het er om dat je mensen om je heen hebt die om je geven en er altijd voor je zijn!

Het klinkt misschien raar maar ik kan nu met een soort berusting en tevredenheid terugkijken. Ik was heel diep gezonken maar juist daarna legde ik de basis waar ik nu heel veel aan heb! En nu, nu heb ik een eigen woning, ik heb mijn werk én mijn familie. Ik ben tevreden.’

Illustrator: Mies Frijling
miesfrijling.nl

Deel dit…

Facebook

Twitter

email