Het allerliefste baby’tje van de wereld kon ik niet beschermen

Geplaatst door Mary op 1 december 2017 | 5 reacties

Lief klein sterk meisje van me. Wat ben je sterk terwijl de wereld om je heen zo verwarrend is.

Je bent vijf jaar, bijna zes, en waar (gelukkig) bijna de meeste kinderen in Nederland relatief zorgeloos kunnen opgroeien, daar kamp jij met problemen die niet horen bij een kind van die leeftijd.

Eigenlijk begon het voor jou al toen je in mijn buik zat. Dat jij als een mooie volgroeid niets mankerende baby ter wereld kwam, verbaast me nu soms nog wel.

Je vader ervoer een vorm van concurrentie in de aandacht van mij die uitging naar het voorbereiden op jouw komst.

Hij wilde mijn volledige aandacht, of deze nu positief of negatief was. Urenlang hield hij me wakker met zijn tirades over dat ik in zijn ogen te veel geld uit gaf of dat ik te weinig tijd met hem doorbracht.

Wanneer ik letterlijk omviel van de slaap en in bed ging liggen, kwam hij na 10 minuten naar me toe om de dekens van me af te rukken en die van de trap af te gooien.

Ik was zwanger. Het allerliefste baby’tje van de wereld zat in mijn buik en toen kon ik je al niet beschermen tegen de grenzeloze woede van deze man.

Ja, weggaan…weggaan bij hem. Ik wist toen al dat dat het alleen maar erger zou maken. Zijn woede zou ongekende vormen aannemen.

Ik besloot me te focussen op alles wat ik mogelijk beter kon maken in de relatie. Ik probeerde aan alles te voldoen wat hij van me vroeg. Terwijl ik ergens wel wist dat dat onmogelijk was.

35 weken zwanger en 35 weken vol spanningen, tirades, scheldpartijen en chantage verder.

De buitenwereld kreeg er niet veel van mee. Op feestjes waren we het leuke alternatieve, creatieve stel dat al jaren in een verbouwing zat. Hartstikke leuk, hip en vooral niet standaard.

Het was de zoveelste avond waarin ik verwijten naar mijn hoofd geslingerd kreeg. Ik was op, moe, kapot en vooral heel erg zwanger. De hoofdpijn was niet te harden.

De volgende ochtend werd ik, met een veel te hoge bloeddruk, opgenomen in het ziekenhuis. Een week moest ik blijven. Het voelde als een soort vakantieweek.

Ik hoefde niets te doen! Geen eten te koken, niet af te wassen, op te ruimen, enzovoort. En het voornaamste; er werd voor me gezorgd. Echt gezorgd. Het was een verademing.

Later zou ik ingeleid worden omdat de kans op zwangerschapsvergiftiging te groot was. Op een zonnige zondagochtend in maart kwam jij ter wereld. Ik was zo gelukkig!

En nu, jaren later, ga je al naar school. Je hebt vriendjes en vriendinnetjes en een eigen wil. Ik geniet ontzettend van je. Maar ook is het zwaar.

Toen je net drie jaar oud was ben ik, samen met jou, letterlijk weg gevlucht van je vader. Hij bleef gewelddadig, en ook in jouw bijzijn. Zo’n onschuldig puur meisje die aanwezig moet zijn bij de woede uitspattingen van haar vader.

Want hij zorgde er wel voor dat je wakker werd van zijn gegooi en geschreeuw. Ik moest weg. Met jou.

Maar toen begon het pas echt. Iemand als hem verlaten is misschien wel het ergste wat hem kan overkomen. Niet omdat hij ons miste, maar hij miste zijn status als ‘leuke papa’ en ‘leuke partner’.

Ik had hem door en mij moest de mond gesnoerd worden. Als de mond snoeren niet lukt, dan moet je vooral met grote overtuiging leugens over die persoon vertellen.

Niet voor te stellen hoeveel mensen hem geloofde. Vele vrienden keerden mij de rug toe. Vertelden me zelfs dat ik de dader was. Het doet nog steeds pijn. Maar we zijn weg. Fysiek althans.

Het is in deze maatschappij zo dat men er ten alle tijden van uitgaat dat een kind recht heeft op omgang met zowel vader als moeder. Dat is een mooi uitgangspunt waar ik bijna volledig achter sta.

Ik vind namelijk dat men, wanneer er zich conflicten voordoen of er is een verleden met geweld, eerst moet onderzoeken of het kind een constructieve of destructieve relatie heeft met haar of zijn vader en moeder.

Het zorgt er namelijk anders voor dat kinderen die structureel worden mishandeld (zowel fysiek als psychisch) worden gedwongen om contact te hebben met deze ouder.

Omdat die ouder het kind dusdanig onder druk zet, (“Niet aan iemand vertellen wat ik met je doe want anders zwaait er wat”) houdt ook het kind deze situatie ongewild in stand.

De hulpverlenende instanties zijn niet professioneel genoeg om kundig te onderzoeken wat er daadwerkelijk speelt.

En zo komt het dat mijn dochter en ik op een dinsdagmiddag, in een achterstandswijk in een buurthuis zitten waar mijn dochter deel moet nemen aan een programma opgelegd door de Raad voor de ‘Kinderbescherming’.

Dit programma moet mijn dochter leren loyaal te zijn naar beide ouders, want ze zit ‘in de knel tussen ouders’.

Verwarrend, want ik leer mijn dochter loyaal te zijn aan zichzelf. Wat doet het met een kind om loyaal te moeten zijn aan een man die je mishandeld?

Wij, als ouders, moeten vervolgens om de tafel om weer ‘te leren communiceren’. Mijn dochter wordt gedwongen omgang te hebben met haar vader, terwijl ze al jaren aangeeft dit niet meer te willen.

Ze is getraumatiseerd door het geweld waar ze getuige van was maar men legt het uit als dat ze ‘last heeft van de aanhoudende strijd die (beide)ouders voeren’.

Ik moet met vader communiceren terwijl deze man niet capabel is tot fatsoenlijke communicatie. De hele wereld draait om hem en hij zal niet veranderen.

Het feit dat de instanties dit niet zien, zorgt ervoor dat we de komende jaren nog vast zullen zitten in deze bizarre molen van voortdurende kindermishandeling, dwang ‘hulpverlening’, rechtszaken, emotionele uitputting, ex-partner geweld en financiële uitholling.

Maar jij, mijn lieve meisje, houdt me op de been. We gaan dit samen, met onze familie en vrienden, aan. En we kunnen het aan. Wij houden stand omdat wij weten wat echte liefde is.

Een liefdevolle moeder.

Foto komt uit de collectie van Erik Koeslag.

Deel dit…

Facebook

Twitter

email