In gevecht: papa een narcist en mama een borderliner
“Zet twee vechtscheidende echtelieden aan tafel en de kans is groot dat de vrouwelijke helft roept dat haar komende ex-man een narcist is. De kans is ongeveer even groot dat de ex-man in wording verzucht dat zijn aanstaande ex-vrouw een borderliner is.
Uit ervaring kan ik je vertellen dat maar in slechts heel weinig gevallen beide diagnoses door een bevoegd diagnosticus zijn vastgesteld. Internetdiagnostiek noem ik dat. Na vijf jaar hulpverlening in Huiselijk Geweld durf ik te stellen dat ik er echt wel de nodige ervaring mee heb.
Eén van de problemen in de hulpverlening aan ‘plegers’ en ‘slachtoffers’ van huiselijk geweld is dat beide partners veel liever spreken over het destructieve gedrag en het psychiatrische ziektebeeld van de partner, dan over het eigen aandeel en de eigen rol in de spiraal van conflicten, ruzies en geweld in de relatie.
En dat helpt niet. Het helpt die ander niet, het helpt hen zelf niet. Je kunt nu eenmaal de ander niet veranderen, je kunt alleen je eigen aandeel veranderen.
Huiselijk Geweld is geweld in een afhankelijkheidsrelatie. Mensen die er voor kiezen hun leven met elkaar te delen – en zeker wanneer dit leven voor altijd verbonden is door kinderen – zijn afhankelijk van elkaar.
De relatie verbreken betekent afstand doen van die afhankelijkheid. Loskomen van elkaar. Afkicken. Wanneer dit losmaakproces voor de scheidende partners niet parallel verloopt ontstaan er conflicten.
Zijn er gezamenlijke kinderen dan ontstaat een drama. Voor haar, voor hem maar vooral en in de eerste plaats voor de kinderen. Moddergooien, beschuldigingen, kwaadsprekerij, manipuleren, paaien, vrijpleiten. In conflictscheidingen maken meestal beide partijen zich daar in meer of mindere mate aan schuldig.
“Maar, wat doe jij? Wat is jouw aandeel?” Wanneer je die vraag stelt zeggen de vechtende partners vaak: “Niets!” Gevolgd door: “Maar hij/zij…”
“Ooit ruzie gehad met een boom?” Ik heb het ruziënde partners al heel vaak gevraagd.
Of het antwoord is nee, of mij wordt snauwend gevraagd wat dat voor een onzinnige vraag is. Wanneer je vraagt waarom zij nooit ruzie met een boom zullen krijgen is het antwoord even simpel als verhelderend: “Een boom doet niets.” En dat is precies waar het om gaat.
Een boom heeft geen gedrag waar jij je aan kunt ergeren, irriteren of boos over kunt maken. En dat niet alleen, een boom reageert ook niet op jouw gedrag. Om ruzie te maken, te strijden en te vechten zijn minimaal twee mensen nodig.
Ik las een stuk op dit blog getiteld ‘Leven met een narcist’.
Niet alleen wordt in dat stuk een in mijn ogen nogal eenzijdig (want negatief) beeld gegeven van narcistische persoonlijkheidskenmerken, ook worden partners van ‘de narcist’ consequent afgeschilderd als de goedwillende, welwillende en gezonde mens. Slachtoffers ook. Onterecht.
In de eerste plaats al vanwege het simpele feit dat ‘de’ narcist alleen in de DSM bestaat. Daarnaast betreft het vaak relaties die jaren geduurd hebben. Relaties die ook goede tijden hebben gekend. Blijkbaar had die later tot narcist veroordeelde partner ook positieve kanten en het slachtoffer het nodige te bieden.
Tekenend voor wat ik hier probeer te zeggen zijn de 97 reacties. Niemand die het over de eigen rol heeft, niemand die het over het eigen aandeel heeft. Zo te lezen stuk voor stuk weerloze slachtoffers zonder eigen gedrag. Bomen.
Justine van Lawick e.a. ontwikkelde een groepstherapie voor ouders in een vechtscheiding. Tijdens een training van haar heb ik daar video’s van gezien.
Een van de dingen die mij erg is bijgebleven is dat wanneer je vechtscheidende ouders in een groep zet en deze elkaars conflicten laat oplossen dit relatief gemakkelijk gaat. Niet de ene ouder, niet de andere ouder, nog het conflict is onoplosbaar.
Onoplosbaar is veel eerder het probleem in de relatie tussen de strijdende ex-partners.
En ja, deze therapie wordt gegeven aan (ex)partners die elkaar al jarenlang bestrijden, bevechten, beschuldigen en beschadigen. (Ex)partners waarvan de vrouw roept dat de vader van haar kinderen een narcist is en waarvan de man roept dat de moeder van zijn kinderen een borderliner is.
Moraal van dit verhaal?
De neiging om de schuld van het mislukken van de relatie bij de ander te leggen is begrijpelijk. Strijd houden met de ex-partner is een bevestiging van het gevoel dat het allemaal aan die ander ligt. Je gelijk willen halen, bevestiging willen krijgen; ik snap het allemaal.
Maar het lost niets op. Als je wilt dat die ander zich naar jou anders gaat gedragen begin dan bij jezelf. Het is niet alleen die ander die de strijd gaande houdt. Dan kan niet, want ook jij bent geen boom.
Loskomen van je ex-partner. Alleen verder gaan. Opnieuw beginnen. Onafhankelijk worden.
Het kan een diep dal zijn. Een pijnlijk proces. Een zwarte, diepdroevige periode. Een periode waarin je waarschijnlijk voor je eigen gevoel zware offers moet brengen. Veel moet geven en niets krijgt. Een proces met grote gevoelens van oneerlijkheid en onrechtvaardigheid.
Maar als de oorlog moet stoppen zal iemand de wapens moeten neerleggen. Zolang de oorlog voortduurt is iedereen – en zeker de kinderen – slachtoffer.”
Gastblog van Berend Quest. Lees meer op berendquest.nl.
Mijn bio op twitter is aardig volledig:
Kritisch, Nieuwsgierig, Moeder, Behulpzaam, Humor, Gehuwd, Regelaar, Spontaan, Flapuit, Creatieve geest, Ideeënbrein, Blogger, #twittertaalgids en oh ja ook nog: a-technisch ben ik.
42 Reacties
Plaats een reactie
Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.
6 januari 2017
Alleen verdergaan, loskomen van je partner en het allerbelangrijkste zelfstandig worden.
EN ontdekken dat je helemaal niet zo’n onaardig persoon bent En je inmiddels ex, ook niet.
Alleen verdergaan een win-win situatie. Yes.
6 januari 2017
Beste Berend,
jouw artikel raakt me tot op het bot. Waarom? omdat ik zelf een relatie heb gehad met een narcistische man. ‘en wie ben jij dan wel niet om die diagnose te stellen over je ex-partner’ kun je denken. Een vraag die mij heel vaak is gesteld. Ik kan niet in een paar woorden vatten hoe je leven er uit ziet als je echt een relatie hebt en hebt gehad met een narcist. Daarom raakt jou artikel mij zo. Tuurlijk ben ik geen boom, maar ik investeer als jaren in neutraal ouderschap, want vanuit neutraliteit wordt mijn ex zo min mogelijk getriggerd. En zelfs dan, kan ik je vertellen, mishandelt hij onze dochter, heeft hij mij bestolen, heeft hij mijn mail gehackt, heeft hij mij emotioneel en fysiek mishandeld en bedreigd, enz enz, en het gaat ook gewoon door. Het is mij duidelijk dat je te weinig kennis hebt van de NPS en de gevolgen daarvan. Jouw artikel raakt mij vooral omdat er juist te weinig kennis is over deze stoornis. Jouw artikel bevestigt alleen maar het beeld wat al lang bestaat ‘waar 2 vechten, 2 schuld’. Dat is een zeer eenzijdige en kortzichtige interpretatie van een ‘vechtscheiding’.
Helaas kun je er misschien pas echt iets over zeggen als je het echt hebt meegemaakt. En dat….wens ik niemand toe.
7 januari 2017
Haleluja, dat wilde ik net zeggen
Waar 2 vechten hebben 2 schuld. Ik krijg direct jeuk.
15 januari 2017
Inderdaad heeft een narcist ook zijn goede kanten daar niet van maar juist als het hem uitkomt en dan meestal in een groep mensen die hij nog moet inpalmen…..Had een mama die narcist was en heb als kind nooit iets uitgelokt waardoor ze zich op mij zou kunnen wreken hebben en toch zoeken ze steeds dezelfde slachtoffers, de narcisten, ben je passief of opstandig maakt niets voor hen uit…!!!
14 april 2017
Het beeld van vechtscheidingen wordt breed uitgedragen door de overheid. In het geval dat iemand niet de diagnose psychopaat/narcist krijgt, wil niet zeggen, dat deze persoon niet heel veel trekken van deze psychopathische of narcistische persoonlijkheid heeft. Er is in scheidingen geen 50-50 schuld situatie. Ik pleit ervoor om hokjes los te laten en te kijken naar individuele situaties, te luisteren naar het verhaal er achter, zonder hokjes als framework nodig te hebben.Pas dan kun je mensen echt helpen. Geen situatie is gelijk. Kijk naar de mens erachter en help de mens er achter. Blijf open. Dat is waar hulpverlening om draait.
13 augustus 2017
Ik kan helemaal beamen wat Miriam schrijft. Ik heb het zelf ook meegemaakt.
6 februari 2019
Hier ben ik het helemaal mee eens! Wat denkt hij wel niet om zo te kunnen oordelen zonder zich echt eens te verdiepen in een narcist. Je moet dit zelf maar eens echt meemaken! Je weet niet in wat voor hel wij leven tijdens onze relatie met een narcist maar ook daarna! Een zeer ombekwaam persoon die dit soort artikelen durft te schrijven!
6 januari 2017
Beste Miriam,
Ik vind het jammer dat je het zo persoonlijk opvat en persoonlijk maakt. Alsof ik jouw specifieke situatie beschrijf. Dat doe ik niet. Uiteraard zijn er andere situaties, uiteraard kan je leven verwoest worden door iemand met een stoornis als narcisme.
Betrek het niet helemaal op je eigen persoonlijke situatie. Als het niet voor jou geld, dan is dit zo.
Je maakt het ook direct persoonlijk naar mij. Je stelt dat ik te weinig kennis heb van NPS en dat ik er pas iets van zou kunnen zeggen wanneer ik het zelf heb meegemaakt.
Eigenlijk doe je precies wat je mij verwijt. Je kent mijn persoonlijke situatie niet, je kent mijn ervaring niet, je kent mijn expertise niet. Toch oordeel je daar over.
Voor jouw informatie: ik werkte 15 jaar in de acute psychiatrie en 5 jaar in het Huiselijk Geweld. Daarnaast heb ik een vechtscheiding meegemaakt en een eigen kind van de rekening voortgebracht. Mocht je daar meer over willen lezen: http://berendquest.nl/2010/01/12/ik-beken-verantwoordelijkheid-of-toch-schuld/
Voor de helderheid: ik snap je reactie wel; waar 2 vechten hebben 2 schuld is niet altijd een passend uitgangspunt.
7 januari 2017
Bedankt voor je reactie. Natuurlijk vat ik het persoonlijk op. Want in Nederland, en ook daarbuiten loop ik en velen met mij, tegen het standaard beeld aan van een vechtscheiding.
In jouw artikel wordt dat beeld alleen maar weer bevestigd.
Je schrijft dat je 5 jaar werkte in ‘huiselijk geweld’. Juist dan zou je beter moeten weten. Huiselijk geweld is niet wat jij beschrijft. Je wordt in een relatie gezogen en omdat wij, gezonde mensen, altijd oorzaken bij onszelf zoeken en het beste willen maken van een relatie, helemaal als er kinderen bij betrokken zijn, ga je maar door. En wordt je stelselmatig afgebroken. Dat afbreken gaat heel slinks en is voor de buitenwereld haast niet waarneembaar. Daarom is het zo verwoestend. Het is niet voor niets dat men zegt dat het ‘achter de voordeur’gebeurt. Ik vraag me af of je echt achter de voordeur hebt gekeken want anders zou je niet zo’n artikel schrijven m.i.
Ik heb het artikel over jouw scheiding (nog)niet gelezen omdat ik het niet relevant vind. Ik reageer op dit artikel omdat ik vind dat er onwaarheden in staan die schadelijk zijn.
Jarenlang zijn slachtoffers van narcisme bezig om de schuld bij zichzelf te zoeken en te leggen. Jarenlang proberen we om onze partner mee te krijgen naar relatietherapie, of om in gesprek te gaan, tot afspraken te komen enz enz. Dat is juist zo verwoestend. En pas wanneer je er een punt achter zet en de PTSS echt naar buiten komt, ga je je langzaam realiseren dat, als je moet praten over schuld, die niet bij je zelf lag. De ander heeft nl. alleen maar als doel gehad jou kapot te maken (fysiek, emotioneel, financieel enz). Daarom schrijf ik dat ik vind dat je te weinig kennis van NPS hebt.
Fijn dat je concludeert dat waar 2 vechten 2 schuld hebben niet altijd een passend uitgangspunt is.
8 januari 2017
Ik ben het helemaal met je eens Miriam, en velen met mij weet ik zeker. Je kunt er alleen over oordelen als je het zelf hebt meegemaakt. Soms zie je mensen kijken van …zo erg zal het toch niet zijn. En ik begrijp dat wel want de psychopaat doet poeslief en heel verongelijkt tegen de buitenwereld. Maar ik kan je vertellen dat het ZO erg is, en nog erger. En “als er twee vechten hebben er twee schuld” ook zo’n mooie. Als er twee vechten heeft er in zo’n relatie 1 de schuld, de narcistische psychopaat. Een vechtscheiding is helemaal niet mogelijk met zo’n partner. De narcistische psychopaat trekt alles naar zich toe, je geld je gezamenlijke(vrienden)en ook je kinderen als je pech hebt. Als je gaat (vechten) wordt het allemaal nog erger. Dus mond houden en slikken zoals je al jaren gedaan hebt. Voor de lieve vrede. Voor de duidelijkheid, sommige slachtoffers komen niet levend uit zo’n relatie !!
12 augustus 2017
en ja helaas bestaat het wel ik borderline mijn ex narcist 5 jaar tuurlijk alle wijsheid in pacht
6 april 2017
Ik ben van mening dat als er partner geweld met narcistische mishandeling is dat het een 1 zijdig gevecht is.Het gevecht met de narcist.Ik ben voorstander als er sprake is van partnergeweld met narcistische mishandeling dat de dader verplicht onderzocht moest worden.Ik zelf was slachtoffer van Narcisme.4 aangiftes en gevlucht.Niemand deed iets.De kinderen bleven bij hem wonen.Ik heb het nooit begrepen.De bezoekregeling die kwam hield hij zich nauwelijks aan.Er was altijd wat.Vakanties dan zag ik ze niet.Ook al had ik afspraken met hem daarover.Het resulteerde dat de dag kwam dat hij ze niet meer bracht.Ik wist en voelde dat die dag er kwam.Heb er geen druk opgezet ivm hun veiligheid.Mijn oudste zoon van bijna 17 is geweest.Hij appte mij.Met hem had ik w.app contact.Heb hem gehaald en gebracht van een ander adres.4 heerlijke dagen gehad en daarna niks meer gehoord.WS was dit zijn eigen actie.Zelf ben ik onlangs behandeld met EMDR..Ik kreeg last van herbelevingen.Mijn haar van heel lang naar superkort.wat tatoos en er is een nieuwe mij.Op mijn facebook heb ik diverse groepen voor slachtoffers net als ik.Dat is mijn missie …het duidelijk maken vd impact van Narcisme.En dat het vaak valt samen met ouderverstoting.
26 april 2017
Altijd maar het beste willen maken van een relatie is waar de clou zit mijns inziens. Mijn moeder heeft hetzelfde verhaal als jij, en nee ik kan er niet over oordelen maar ben tegelijkertijd wel om dezelfde reden UIT een relatie gestapt. Er zit een grens aan altijd maar het beste ervan willen maken. Je moet een keer tot de conclusie komen dat het allang niet meer het beste is. Pijnlijke, emotionele beslissing zeker maar nodig sowieso ook voor je kinderen!! Doe je dit niet, dan geef je je kinderen een voorbeeld dat je het er altijd maar mee moet doen ook al voel je dat het niet goed voor je is. Mijn moeder heeft vier dochter waaronder ik, die allemaal gescheiden zijn. En wat vond ze het erg. Maar he… was dat niet een beetje te verwachten? Je haalt er iets uit die relatie wat je denkt dat voor je werkt en daarmee houd je het idd beide in stand.
6 januari 2017
Wat schrijf je duidelijk, Berend!
Ik ben het helemaal met je eens, zeker over het stellen van diagnoses!
Ik heb ooit ergens gereageerd met de vraag/opmerking of er daadwerkelijk een diagnose was gesteld.
Dat valt verkeerd.
Men is ervaringsdeskundige…
Ik heb een relatie gehad met iemand die aan borderliner lijdt.
Diagnose gesteld door meerdere psychiaters.
Ik wist het in 1e instantie niet, ik wist alleen dat er regelmatig medicatie ingenomen moest worden.
Ik kon er niet mee leven, ik wist wel dàt ik iets niet goed deed maar nooit wat.
Het zomaar “labelen” omdat het gedrag lijkt op… vind ik gevaarlijk.
Ik denk dat het geen nut heeft om een etiket te plakken als je toch al uit elkaar bent.
Als er kinderen zijn lijkt het mij van groot belang dat je leert omgaan met de “nieuwe” kant(en) van de ex.
(Waarschijnlijk krijg ik nu commentaar omdat ik mensen “aanval”. Dat doe ik niet en het is zeer zeker niet mijn bedoeling)
Sterkte voor een ieder die in een vechtscheiding verwikkeld is!
Berend, dank voor het delen en Mary dank voor het ruimte bieden.
♡♡♡
6 januari 2017
Dank voor het compliment
6 januari 2017
Ooit de vergelijking gehoord van de kikker die in kokend water wordt gegooid? Die springt er meteen uit!! De kikker die langzaam vanuit koud water gekookt wordt, die gaat dood!!
Zo is het leven met een NPS.
Natuurlijk waren er goede momenten. Hoe kom je anders in de greep van… en natuurlijk ben ik geen boom geweest. Natuurlijk zocht ik ook altijd de reden van zijn agressie en manipulatie bij mezelf, ik was tenslotte geen boom. Hij verweet me ook dat hij door mijn gedrag moest doen wat hij deed. IK frustreerde hem…
Ik ben GOD dankbaar dat ik een hulpverlener, een systeemtherapeut ben tegen gekomen die me wees op deze destructieve relatie en me geholpen heeft niet helemaal doodgekookt te worden.
Ja, een zogenaamde vechtscheiding van 3 jaar voordat alles rond was. Modder gooien, kinderen de dupe, alles wat je beschrijft.
Maar wat ben ik blij dat ik niet jou als hulpverlener had die met deze mening en dit verhaal alle slachtoffers van NPS naar beneden haalt.
Ja, diagnose overigens gesteld. ADHD, borderline, NPS en hechtingsstoornis… En zijn eigen psycholoog die hem alleen maar behandelde voor depressie. Een depressie die alleen gefaked was, maar niet werd doorzien.
Hulpverleners met ECHT verstand van NPS. Daar wordt naar gezocht en is grote behoefte aan.
Mag jij raden waarom…
K ga t toch voorzeggen… er zijn veel, te veel hulpverleners bij instellingen waar het juist zo hard nodig is dat deze kennis er is, die denken als jij. Dat er toch ook aan de andere kant iemand zit die iets doet, geen boom is, dus reactie uitlokt…
Pffffff, bedankt voor dit artikel.
Alles komt weer even boven, het onbegrip en de meningen van mensen waar je hulp van verwacht…
Succes met mensen de grond in duwen, want helpen doe je ze duidelijk niet
6 januari 2017
Denk zeker dat er genoeg gevallen zijn die overeenkomen met je verhaal Berend. Alleen had het voor een groep fijner gestaan dat er wel degelijk een psychologisch probleem aan de basis van een echtscheiding ligt. De situatie waarbij niet twee vechten twee schuld hebben. Want zoals jij het omschrijft is de basis van de hulpverlening waarbij geen ruimte is voor de andere kant, dat een eenzijdig probleem wel degelijk kan voorkomen.
Dus, waarom niet standaard een persoonlijkheidsonderzoek door forensische psychiater die gelijk de beschuldigingen kunnen ontkrachten. Dan weten alle partijen gelijk waar ze staan. Maar, dan moet daarna bij aantoonbaar probleem ook de kinderen beschermd worden, en. Iet het onderzoek misbruiken om alsnog onbeschermd kinderen los te laten bij de aangetoonde psychisch ongezonde ouder. Dan moet men ook durven de omgang te stoppen om zo de langslepende epidemie in Nederland te stoppen. Kindermishandeling daalt maar niet en te blijven hangen in waar twee vechten twee schuld hebben, doet veel onrecht aan slachtoffers van mishandelingen. http://psycho-trauma.nl/wp-content/uploads/2015/11/Waarom-in-de-GGZ-de-mensen-met-de-grootste-traumas-het-minst-worden-geholpen.-GA-9-2016.pdf
Ik verwacht weer een standaard antwoord van je als hierboven, ik weet het…. je bent niet de eerste, en helaas niet de laatste…het maatschappelijke stigma van zogenaamde vechtscheiding is niet zomaar weg met opmerkingen dat andere redenen er mogelijk zijn….
7 januari 2017
Beste,
Een ‘standaard’ onderzoek zal het niet gaan worden vrees ik. Het probleem hierbij is dat bij probleemscheidingen de ouders vaak naar elkaar wijzen. De ander heeft een probleem, zij zelf niet. De ander moet dus onderzocht worden, en dat pikt die ander weer niet, want die vindt dat niet hij, maar zij een probleem heeft. Onderzoeken worden dus vaak geweigerd. En een onderzoek is nauwelijks af te dwingen. Hoe graag hulpverleners dat ook anders zouden willen zien.
Overigens zijn probleemscheidingen toegenomen sinds in de jaren ’90 de rechtspraak in scheidingen is veranderd. Standaard is gesteld dat ‘gedeeld ouderschap’ het uitgangspunt is. Wanneer ouders op een vervelende manier uit elkaar gaan, vechten zij vaak verder via het ouderschapsplan (en dus de kinderen).
7 januari 2017
Zal even mijn voorstel beter uitleggen. Een onderzoek bedoel ik niet een van de vele standaard onderzoekjes die ee nu zijn, waaronder die over ouderschap. Ouderschap staat in vechtscheiding niet centraal, maar de ouders als persoon. Dus, een individueel persoonlijkheidsonderzoek is meer op zijn plaats, iedere ouder door een andere onafhankelijke onderzocht zodat de conclusies echt horen bij de ouder en niet besmet zijn door verhalen van de ander.
Wat ik ook zei, is dat bij weigeren van een onderzoek ook een consequentie aan vasthangt. Voorstel tot onderzoek moet ook door rechters gebeuren en niet hulpverleners (vaak jeugdzorg). Dan ben je te laat en zal onderzoek conflict verhogend werken, plus, ouders hebben een zeer last vertrouwen in jeugdzorg en jeugdzorg staat niet bekend om onafhankelijk onderzoek en laten hun mening daarin meetellen. Daarom, bij eerste bezoek bij rechtbank waarbij duidelijk is dat beschuldigingen over en weer zijn, gelijk voor het blok zetten. Goede voorlichting wat het onderzoek inhoud en de consequenties van wel of niet onderzoeken. De echt conflict zoekende ouders vallen dan door de mand, die willen geen onderzoek. Prima, duidelijk, niet willen meewerken, dan de verliezende partij als het gaat over omgang.
Al denk ik dat dit een ver van onze bed voorstel is, want dat betekend dat aan een psychologisch oordeel een consequentie hangt, en zelfs de grootste crimineel die partners vermoord heeft een plicht kinderen te zien…. dus er is veel voor nodig om dit mogelijk te houden. Tot die tijd komt iedereen met voorstellen die overeenkomen met pleisterplakken en conflict verhogend werkt. Generaliseren gaat door, negeren van een goede en een foute partner blijft in stand en kinderen blijven mishandeld worden en oh oh, wat zal iedereen weer zuchten als blijkt dat kindermishandeling in Nederland. Iet daalt.
Gedeeld ouderschap heeft inderdaad conflicten verergert, dan zeggen diverse specialisten al. Helaas is het zo dat beleidsmakers nog steeds de handen voor hun ogen houden en blijven uitgaan van het ideale plaatje. De divorce challenge was daarin weer een sprekend voorbeeld.
13 september 2017
Wat ik dan altijd byzonder vindt; Iemand met uw aantal ervarings jaren zal je mogen verwachten dat helpen een peuleschil is. Immers de term vechtscheiding wordt in artikelen altijd gegeneraliseerd. En het antwoord is altijd eenvoudig; Niet vechten is de oplossing voor het probleem. Maar hoe vecht je niet, als men je kinderen wil afpakken? Gewoon zeggen; Acht doe maar. Neem ze maar mee!
Ik ben benieuwd naar het antwoord hierop. Want momenteel zit ik in deze situatie.
13 september 2017
Beste Ropet,
Schakel deskundige hulp in en zoek een goede advocaat.
Mary Sjabbens
6 januari 2017
Elke situatie is anders en ook elke ervaring is persoonlijk. Daarom is het goed om ervaringen te delen, geen meningen. Dat lokt ( verhitte discussies uit) en ben je nog verder van huis. Wanneer je een ouder hebt die zich narcistisch gedraagt en getrouwd is met een ernstig psychiatrische vrouw geeft dat veel problemen in het gezinsleven. De buitenwereld kijkt naar hoe ze zich gedragen in hun sociale kringen en daar komt een oordeel van. Degene die door de buitenwereld schoon gepraat wordt, wordt gestijfd in zijn denkwijze en meent dat het geen doen is met zo’n partner. Dat werkt in de hand dat hij zijn gedrag niet bijstelt. Wat er binnen gebeurt ziet niemand. De kinderen zijn verward en loyaal aan beide ouders vaak. Kunnen (nog) niet kiezen. De meesten denken dat het zo hoort. Veel pijn en verdriet wordt wel gevoeld, maar dat moet weg. En als de kinderen al praten met de buitenwereld reageren zij vanuit hun oordeel. En vanuit hun visie die gebaseerd is op religieuze gedachten. Wordt je ook niet wijzer van. Ga je uiteindelijk naar de hulpverlening wordt jij (het kind) als psychiatrisch bestempeld. Snap ik wel, maar dat was mijn probleem niet. Jaren later ging ik naar alternatieve therapie en kreeg stap voor stap inzichten. Studeerde ook gedragswetenschappen en ik kon de puzzel gaan leggen. In dezelfde tijd ben ik ook thuis wat dingen gaan vertellen. Niet bij de naam noemen, maar voorleggen dat of je het gelooft of niet..Of je het me in dank afneemt of niet..Bekennen is helemaal niet aan de orde..Je stopt gewoon vanaf nu met slaan, schreeuwen en eisen. Ik spring in de bres voor mijn moeder, broer en zussen. Geen gemieter meer. Wij helpen elkaar daar waar kan en laten elkaar vrij waar nodig is. En het mooie hiervan was dat het zo gebeurde. En wij allen deden ons best om te overleggen in plaats van te eisen. Het kost jaren werk en het gaat nog wel eens mis, maar de meesten werken eraan. Ieder maakt zijn eigen keuzes in het optrekken met elkaar, maar in veel gevallen zijn we er voor onze ouders, (moeder niet meer, zij is pas gestorven, wij hebben haar de laatste zorg gegeven). Praten is geen optie. Wel het (aan) sturen van gedrag. En wat kapot is gegaan kan geheeld worden al is dat niet gemakkelijk. Ieder op zijn eigen wijze. Want de ervaringen die we opdeden waren heel verschillend en de 1 heeft er veel meer last van dan de ander. De 1 heeft ook veel meer inzicht dan de ander. Ook de situaties in het nu zijn totaal verschillend, wat ook weer meespeelt in de verwerking. Elkaars verhalen bekritiseren lijkt mij niet fijn. Een ieder ervaart en schrijft vanuit dievervaringen het verhaal. Mijn therapeut zei altijd: “Neem mee wat bij jou past, laat de rest voor een ander liggen maar geef geen beoordeling aan zulke heftige situaties. Alleen jij kan vertellen wat er was in hoe jij het beleefde en er nu mee omgaat. Daar is geen goed noch kwaad aan verbonden. Zomaar een reactie van mij. Ik ben mild en kijk achter het gedrag hoe ernstig de situatie ook was. Wanneer je geen licht noch inzicht heb in jezelf of in de situatie en deze ook niet aangereikt krijgt verandert er niks. Pas als iemand opstaat zonder te veroordelen maar vertelt dat de wapens in de vuilnisbak gaan, kan het zijn dat er geluisterd wordt. Zo was het in mijn geval.
6 januari 2017
Als je oprecht vanuit liefde en inzicht kunt vergeven kun je een beetje liefde binnen gaan brengen. Niemand is ongevoelig voor oprechte liefde. Liefde opent harten of zet ze op een kier. Weet je dan de juiste toon te pakken te krijgen gaat het verzet weg. Door de inzicht die je kreeg die ook persoonlijk is kan de sfeer echt verbeteren als jezelf in staat ben de sfeer aan te voelen en van daaruit handelt.
Misschien lijkt het wat al te gemakkelijk geschreven, maar in mijn situatie werkt het. Met vallen en opstaan.
7 januari 2017
Hoi Hennie,
Ik heb zelf een les geleerd met betrekking tot de herinneringen aan vroeger. Onderzoek heeft uitgewezen dat een herinnering geen ‘vastomlijnd object’ is dat ergens in de hersenen is opgeslagen. Een herinnering die wordt opgeroepen wordt samengesteld uit stukjes herinneringen die verspreid zijn opgeslagen in de hersenen. Kleur, geur, plaats, tijd, taal, geluid etc. zijn allemaal losse flarden. Wat er gebeurd in de loop der jaren is dat een herinnering kan veranderen; hij is niet statisch. Daarmee heb ik de conclusie getrokken dat ieder zijn eigen herinnering heeft. Je kunt die van een ander ook niet veranderen. Dat is met name heel lastig wanneer het jeugdherinneringen betreft die je bijvoorbeeld met je ouders wilt uitspreken. Ik ben er achter gekomen dat mijn ouders zich de zaken heel anders herinneren dan ik. Eerst zag ik dat als een ontkenning van de waarheid. Nu accepteer is dat als een ontkenning van MIJN waarheid en accepteer ik dat zij een andere waarheid hebben. Dat helpt mij.
7 januari 2017
Als je je meer in de psychologie had verdiept is dat normale herinneringen inderdaad veranderen. Herinneringen aan een trauma is levensecht en klopt tot in detail. Alleen zijn herinneringen aan een trauma vaak gefragmenteerd. Zou adviseren boek van professor van der Kokk te gaan lezen over trauma. Dan pas zal je zien hoe het leven van getraumatiseerde mensen anders is dan die normale herinneringen hebben.
7 januari 2017
Wat een slecht artikel.
7 januari 2017
Gelukkig is je reactie een stuk beter
7 januari 2017
Hoi Barendrecht,
Juist omdat dit probleem vanuit jouw standpunt door hulpverleners wordt bekeken, kan een vechtscheiding doorgaan.
Al gedraagt de een zich als een boom, de ander blijft trappen, zagen, beuken enz.
Maar je bent geen boom en al dat schoppen, zagen en beuken voel je en uiteindelijk reageer je.
Daarom vind ik dat de oorzaak aangepakt moet worden.
Degene die trapt en niet degene die reageert, want dat is menselijk.
7 januari 2017
Mooi omschreven Miek. Het is vaak dat diegene die in elkaar is getrapt die reageert, waarna de trapper hard roep: zie je wel! en daarna door hulpverleners de schuld krijgt de vechtscheiding te onderhouden. Over het menselijke aspect in een conflict worden de hulpverleners niet op getraind, nog in luisteren en of waarnemen. Afvinken van protocollen, vanuitgaande van de gegeneraliserende mening dat waar twee vechten schuld hebben en daarna blinddoek om doen, geeft absoluut geen recht voor de kinderen die dan nog meer gevangen raken. Niet alleen tussen ouders, maar ook door de hulpverleners.
7 januari 2017
Allen,
Dank aan iedereen voor de reacties, ook de heel kritische.
Het is in mijn ogen niet zinvol dat ik overal op reageer, voor een aantal zal iedere reactie tegen het zere been zijn. Dat geeft het risico dat de reacties meer op de betrekking zitten dan op de inhoud. Daar pas ik voor.
Wel wil ik in algemene zin op een aantal terugkerende kritiekpunten terugkomen. Wellicht helpt dat de scherpe randjes er wat van af te halen.
1: Over meestal en altijd en nooit
Wat ik beschrijf geldt niet altijd en voor iedereen. Iedere situatie is anders, dat weet ik ook wel. Als mijn stuk je niet aanspreekt omdat het voor jouw situatie niet geldt zal ik de laatste zijn die dat bestrijdt. Ik wil je wel vragen je te realiseren dat dit andersom ook zo geldt: jouw situatie is niet representatief voor de situatie van een ander. Zoals ik het beschrijf is niet altijd, maar gaat wel meestal op. Dat jouw situatie nooit voorkomt hoor je mij niet zeggen.
2: Over het uitgangspunt in hulpverlening
Ik zie veel kritiek op hulpverlening omdat die er (daar gaan we weer) ‘altijd’ van uit gaan dat er twee schuld hebben. Dit is niet zo. Maar, probeer te begrijpen dat er wel een basisgedachte is die zonder vooroordeel probeert te kijken naar het aandeel van beide ouders. Dat is een basisattitude. Dat moet ook wel. Je kunt geen hulp verlenen wanneer je er van uit gaat dat één van de partijen schuld heeft en de ander niet. Meerzijdige partijdigheid heet dat. Ieder heeft zijn eigen waarheid. En vanuit die waarheid wordt gestart.
Dat er situaties zijn waarin heldere keuzes gemaakt moeten worden die worden nagelaten: eens! Wanneer een van de partners duidelijk tot doel heeft gesteld de ander te vernietigen, moet deze ouder ook bescherming krijgen. En, uiteraard, zeker de kinderen.
3: Over mijn kwaliteiten als hulpverlener
Daar mag je van vinden wat je wilt. Mijn blog vindt zijn basis in werkervaring, opleiding en levenservaring. Dat je meent daar een oordeel over te kunnen hebben op basis van een blog vind ik niet terecht.
4: De toon maakt de muziek
Blijkbaar heeft de toon van mijn blog een aantal gevoelige snaren geraakt. Een aantal mensen voelt zich zelfs persoonlijk gekrenkt en ik lees bijvoorbeeld dat ik mensen ‘in de grond trap’. Ik weet niet goed wat ik daar mee moet. Het zegt blijkbaar iets over de (nog altijd) actuele pijn en boosheid van een aantal mensen. Ik bedoel; wanneer ik gezegd zou hebben dat in de meeste huizen de muren wit zijn hadden de mensen met groene muren niet, of in ieder geval niet zo gekrenkt gereageerd.
Het lukt blijkbaar een aantal mensen die een andere situatie hebben meegemaakt niet om er met iets meer afstand naar te kijken. Dat zegt mij iets over de pijn en het verdriet van die mensen. Ik kan daarover niets anders zeggen dan dat ik het stuk niet geschreven heb om die mensen te kwetsen, maar juist die andere (grote) groep mensen aan te spreken.
5: Tot slot
Er is veel mis met hulpverlening, zorg voor kinderen, hulp aan ouders, afstemming tussen instanties etc. etc. Dat weet ik. Echt. Mijn blog is een oproep aan ouders om zelf de juiste keuzes te maken (waar mogelijk), niet om hulpverlening vrij te pleiten.
Ik wens iedereen die in een moeilijke scheiding zit en gesloopt wordt door zijn of haar ex-partner veel sterkte.
En dat meen ik oprecht.
7 januari 2017
Je schrijft: 2: Over het uitgangspunt in hulpverlening
Ik zie veel kritiek op hulpverlening omdat die er (daar gaan we weer) ‘altijd’ van uit gaan dat er twee schuld hebben. Dit is niet zo. Maar, probeer te begrijpen dat er wel een basisgedachte is die zonder vooroordeel probeert te kijken naar het aandeel van beide ouders. Dat is een basisattitude. Dat moet ook wel. Je kunt geen hulp verlenen wanneer je er van uit gaat dat één van de partijen schuld heeft en de ander niet. Meerzijdige partijdigheid heet dat. Ieder heeft zijn eigen waarheid. En vanuit die waarheid wordt gestart.
Dat er situaties zijn waarin heldere keuzes gemaakt moeten worden die worden nagelaten: eens! Wanneer een van de partners duidelijk tot doel heeft gesteld de ander te vernietigen, moet deze ouder ook bescherming krijgen. En, uiteraard, zeker de kinderen.”
Nu wil ik daar nog wel op reageren, want dat laatste is juist exact wat vaak nagelaten wordt (vaak, niet altijd, niets is altijd) en waar mensen pijn van hebben. Want ja, natuurlijk moet je onpartijdig starten. Het probleem is dat hulpverleners vaak dat willen behouden op het moment dat heel duidelijk zichtbaar is dat er 1 dominante agressor is. Dát is waar men over valt. Ieder heeft zijn eigen waarheid… tja, natuurlijk. Een dooddoener van het eerste uur, net als de uitspraak: “Dat is jouw beleving”.
Er is een feitelijk verloop van zaken en dat is de enige waarheid. En natuurlijk kijkt de een er anders tegenaan dan de ander en krijg je daardoor nuanceverschillen. Maar als verhalen over feitelijke omstandigheden dag en nacht verschillen kun je toch wel als hulpverlener op je klompen aanvoelen dat er een partij is die behoorlijk aan het liegen is, met welke intentie dan ook.
En als je daar je ogen voor sluit omdat je ‘neutraliteit’ wil behouden of omdat je de samenwerking met de ouder niet wil kwijt raken moet je niet gek opkijken als men een negatief oordeel over jou als hulpverlener heeft.
De angst om de samenwerking te verliezen gaat in veel gevallen boven het belang van het kind en ik vind dat je je daar niet kan uitpraten.
7 januari 2017
Dát beste Berend, is als je een blog schrijft. Mijn blog is evenmin geschreven om bepaalde groepen te kwetsen. Echter vanuit mensen, mannen en vrouwen die in een hoogconflictscheiding terecht zijn gekomen en waar een verband is met persoonlijkheidsproblematieken of psychische problemen. Er is een kleine groep mensen die een dubbel trauma oplopen, doordat zij de hele weg van de hulpverlening er alleen voor staan. Hulpverleners en ervaringswerkers dienen elkaar niet weg te duwen, maar juist samen te werken. Verbinden maakt wijzer, brengt het onzichtbare op tafel.
Wat ik wens is dat er uiteindelijk gedaan zal worden aan waarheidsbevinding en feitenonderzoek. Er samenwerking komt tussen de reguliere GGZ en de forensische GGZ. In eerste instantie wilde ik niet reageren, vanwege het feit dat je mij persoonlijk aanhaalt in je blog. Niet vanwege je kritiek, ieder mag iets vinden. Alleen denk ik dat ik liever de brug maak, door middel van persoonlijk contact. Je merkt nu zelf hoe kwetsbaar een artikel/blog kan binnenkomen. In de hulpverlening haalt men een complexe scheiding en een hoogconflictscheiding nog steeds door elkaar. Er moet nog heel wat gebeuren om het onzichtbare, zichtbaar te maken. Hierbij dus een uitnodiging om er dieper op door te praten.
7 januari 2017
Hoi Elles,
Als je aangeeft hoe je ‘er dieper op doorpraten’ voor je ziet dan zal ik dat serieus in overweging nemen.
Soms zijn oplossingen een brug te ver, maar er is nooit een brug te veel.
7 januari 2017
Wie heeft het over oplossingen. Als dat zo was, schreven we er niet over. Bestond er geen Divorce Challenge. Bestond er geen pijn, verdriet en heftige reacties. Bij interesse, kun je Mary vragen om mijn mailadres. En contact leggen. Ik heb mijn hand uitgestoken, nu nog een positieve bericht van jouw kant. Uitleggen doe ik aan de telefoon of eye-to-eye. Dat ik eerst hier moet gaan uitleggen…hoe ik dat voor me zie…mmhh…en je het dan eerst in overweging neemt….
De mooiste connecties uit mijn leven zijn ontstaan door spontaniteit en inzet. Vele mooie contacten heb ik opgedaan in de wereld van het echtscheiden/hoogconflictscheiden. Dat ging vanzelf, zonder lange uitleg..
7 januari 2017
Ook ik ga reageren. Ik ben een moeder in de omschreven situatie en ik lees dit met gemengde gevoelens.
Ik ben het ermee eens dat beiden partijen een aandeel hebben.
Op het moment dat ik in zo’n relatie blijf zitten die ziekmakend is heb ik daar direct al een aandeel in. De reden waarom ik in zo’n relatie bleef zitten had bij mij te maken met een gebrek aan zelfvertrouwen, te weinig luisteren naar mijn intuïtie en denken dat iemand wel zou veranderen wat in die periode daarvoor vanwege allerlei zaken in de levensloop zo gegroeid is. Ik wilde ook altijd me focussen op het goede in mensen dus ik wuifde de rest weg. Maar vooral wilde ik een compleet gezin voor mijn kind.
Ik ben overigens niet getrouwd geweest, vanwege de slechte huizenmarkt ook niet officieel samengewoond.
Hoe dan ook… ook na het uit elkaar gaan heb ik een aandeel gehad.. dat is reageren vanuit emotie. Niet zozeer emotie omtrent de verbroken relatie, maar het moeilijk vinden zakelijk te reageren terwijl het over je kind gaat (je kind raakt nu eenmaal altijd je emotie).
Zo is ook de vader van mijn kind in de relatie gestapt: Met bagage. Ik heb die bagage opgemerkt, maar gemeend me daarover heen te moeten zetten, omdat ik het niet vond kunnen er iemand op af te rekenen. Ook hierbij heb ik mijn intuïtie niet serieus genomen.
Die bagage van hem werd duidelijk in doen en laten, in de verhalen over hoe hij in sociaal opzicht was als kind, hoe hij relaties had doorlopen etc.
Het is mijn keuze geweest, weliswaar terwijl ik deze gevolgen niet kon overzien, om in die relatie te blijven.
Wat ik wel als schokkend heb ervaren is dat bij aanvang van de relatie, ik een ander persoon voor me had. Het negatieve gedrag kwam pas om de hoek kijken toen ik zwanger was. Precies vanaf die ene dag. De signalen waren er bij mij dus voor de duidelijkheid, voor mijn zwangerschap niet. Was dat wel het geval had ik er zeker voor gezorgd dat ik niet zwanger was geraakt. Dat is dan ook het enige waarvan ik voel dat ik onvoldoende keus heb gehad. Ik en mijn omgeving zagen echt een ander persoon voor en na.
Maar goed, het was uiteindelijk ook een keuze van mij om bepaald gedrag in de relatie niet meer te accepteren.
Nogmaals: ik ben dus van mening dat beiden een aandeel hebben en beiden handelen omdat dit zo verworven / aangeleerd of wat dan ook is. Het is dus niet altijd volledig bewust en op een manier dat men het drama had kunnen zien aankomen.
Ondanks dat zijn er verschillen die erkend moeten worden. In mijn geval is in gesprek heel duidelijk merkbaar dat ik het alleen maar over de rechten van ons kind heb en hij alleen maar over zijn eigen rechten.
Ik geef aan dat ik fouten maak en biedt mijn excuses aan: hij zegt nooit fouten te maken.
Hij doet een valse amk melding, ik zou zoiets niet eens durven. Hij liegt in de rechtbank aantoonbaar (geen hogere wiskunde, men hoeft maar even goed te kijken) en komt ermee weg. Ik speel de eerlijk en oprecht kaart… nog steeds.
En nee, niet alles ligt aan hem, want ik heb inderdaad nog steeds een aandeel dat ik soms te snel reageer of wat dan ook. Maar dat valt wel in het niet bij bijvoorbeeld het feit dat ik gestalkt wordt.
Ik stel geen diagnoses, maar heb om allerlei redenen (beroepsmatig en privé) wel voldoende kennis om vast te stellen dat er iets speelt (narcisme, autisme, hechtingsproblematiek of een combinatie ervan). Dat is niet op basis van het gedrag in de relatie maar op basis van alles wat ik weet, zie en hoor, over hem vanaf baby tot nu.
Daarin ben ik door diverse professionals inmiddels in bevestigd, maar hij weigert een onderzoek want: “Met mij is niets aan de hand.”
Op het moment dat je in een hulpverleningstraject zit en je erkend al het bovenstaande, je geeft aan niet boos te zijn, maar slechts zorgen te hebben over de mogelijke onderliggende problematiek en de hulpverlener spreekt nog steeds in termen als ‘ouders diskwalificeren elkaar’ en ‘ouders strijden’ en ‘ouders brengen het kind schade toe’ is dat uitermate frustrerend en ook niet terecht.
Ik ben niet boos over wat mij is aangedaan in de relatie. Als men vraagt of ik hem een slechte vader vind kan ik ook niet volmondig zeggen dat ik dat vind. Ik denk namelijk dat de intentie niet per definitie slecht is. Ik wil het in ieder geval niet als zodanig labelen. Wat ik wel vind is dat hij pedagogisch onbekwaam is en dat hij dingen niet aanvoelt waardoor ons kind zichtbaar een bepaalde mate van onveiligheid bij hem ervaart.
Soms lijkt de enige weg echter om wel een bepaalde mate van respect te krijgen van een hulpverlener de weg te zijn waarin je zegt dat de andere ouder een fantastisch persoon is en het geweldig doet. En als dat niet zo is, is het niet in het belang van het kind om dat te zeggen. Zorgen moeten aangekaart kunnen worden en daar is vaak weinig ruimte voor, want je komt meteen in een gevarenzone waarin je een stempel krijgt van onwelwillende ouder.
Ik ben éénmaal een hulpverlener tegen gekomen die echt grondig naar de zaak keek. Ons observeerde in alle samenstellingen: Samen, apart van elkaar, met kind en zonder kind. Daar hebben we lange tijd hulp gehad tot zij aangaven dat ze ook persoonlijkheidsproblematiek zagen bij hem. En hop, weg was hij.
Later is daar een klacht uit voort gekomen waarbij het oordeel van de klachtencommissie was: “Als u als hulpverlener naar de kant van 1 ouder gaat neigen, moet u direct de hulp overdragen aan een collega.”
Dat vind ik ziekelijk want dat wil ook zeggen: Zodra een hulpverlener een mishandelde ouder of ouder van een kind wat mishandeld wordt, de zorgen erkend, krijgt deze al het stempel niet zuiver te zijn.
In mijn wereld is zuiver echter gelijk aan de waarheid. En dan komen we weer op het onderwerp waarheidsvinding. Maar daar doen ze dan weer niet aan…
21 januari 2017
Ik ben zelf ervaringsdeskundig. Ik heb een ex-partner met alle narcistische kenmerken (overigens zijn er verschillende soorten narcisten). Zelf heb ik HPS (hoog sensitief persoon). Het is belangrijk je bewust te zijn en jezelf een spiegel durven voorhouden. De moeilijkste karaktertrek van iemand met NPS is dat hij er enorm wordt gemanipuleerd. Als je tegen iemand met NPS ingaat (in plaats van paaien en meegaan) is dit de start van een ‘oorlog’. Ik heb zelf na 8 jaar gekozen voor het niet meer overal in meegaan. Waarom? Omdat er teveel signalen van mijn kind kwamen waar ik wat mee moest. Uiteraard weerlegde de vader alles. Ik denk dat elke moeder (althans de meeste…) een soort oergevoel krijgen en willen instaan voor het welzijn van het kind. Het advies wat ik kreeg was heel wisselend. Bij een narcistisch ex-partner is het advies vaak. Laat los, wordt onverschillig. Dit betekent echter dat je je kind ook al vrij vroeg los moet laten.. dat kind dat aanklopt omdat het niet goed gaat. Een patstelling. De persoon met NPS zal altijd voorzich zelf en in het ‘gevecht’ pakt hij de ander daar waar de ander zwak is. En dat is bij het kind. Het kind is de zwakke schakel. Als moeder in mijn situatie raakt mij dit persoonlijk. Treiter gedrag. Heden ochtend zou mijn dochter naar scouting gaan en 10 minuten voor tijd een appje. Ze gaat niet wij hebben andere plannen. Het is het ‘poak the bear’ gedrag. Het doet mij verdriet want zo is het om de 2 weken en het beïnvloed het levne van je kind. Het leven met een persoon met NPS als vader van je kind beïnvloedt het leven van je kind. Je toekomstbeeld van je kind verandert en moet je drastisch bijstellen. De rechtbanken, Raad van de Kinderbescherming, Jeugdzorg hoef je niet te vermoeien met dit verhaal. Dit is het beeld immers. U bent de zoveelste….. Het gaat in dit verhaal alleen maar over BEELDVORMING. De persoon met NPS doet alles voor de BEELDVORMING. Stop als strijder want het gaat niet helpen. Houd je kind emotioneel dicht bij je. Kruip in de huid van de NPS en hoe vreselijk ook maar projecteer terug. Er is een woord wat ik elke dag gebruik (naast het feit dat ik veel bid) en dat is RELATIVEREN. Elke keer als de ander een vieze streek uithaalt. Denk na over je taktiek terug. Zorg zelf de je subtiele gifpijlen gebruikt en houd je kind dicht bij je. Praat, knuffel, toon begrip. En denk ook aan jezelf. Wat zijn jouw plannen in jouw leven voor de toekomst….?
16 juli 2017
Ik vind het triest om te merken dat de term narcist een hype begint te worden. Ervaringsdeskundigen worden hiermee monddood gemaakt. De schrijfster van deze column heeft vermoedelijk nog geen narcisme van dichtbij meegemaakt. Ik dank de hemel op mijn knieën dat ik van mijn ex geen kinderen heb, zodat ik me echt van hem kon losmaken. En nu zie ik mijn werk als kindertherapeute hoe ouders klem zitten in een vechtscheiding en maar één ding willen, dat hun kind goed terecht komt. En die lopen tegen die muur aan van onbegrip, waar ook de schrijfster zich aan schuldig maakt. Ik wens je toe, Mary, dat je het ook nooit hoeft te ervaren, want dat wens ik niemand toe.
6 augustus 2017
Ik kan alleen maar beamen wat Hélène hier bovenaan schrijft. Volgens mij heb je onvoldoende kennis van narcisme, anders zou je zoiets nooit schrijven. Weet dat narcisten zelden om hulp gaan, omdat ze niet vinden dat ze ziek zijn. Logisch dat men dan narcisme zelden kan vaststellen. Meestal wordt het door de partner ontdekt nadat de narcist een heel slagveld heeft aangericht. Slachtoffers gaan vaak op internet op zoek naar antwoorden, omdat de hulpverlening meestal niet ziet wat er aan de hand is of omdat ze niet begrepen of geloofd worden. Misschien doe je er goed aan om wat bij te leren over persoonlijkheidsstoornissen zodat je in de toekomst ook een narcist leert herkennen. Slachtoffers van narcisme hebben hulp nodig, weet ook dat je zelden conflicten kan oplossen waarvan één of beiden partners narcistisch zijn. Gelijk je nu geschreven hebt ga je veel mensen tegen de borst stoten….en jammer genoeg niemand verder helpen.
14 augustus 2017
Kinderen uit de knel is in strijd met het tuchtrecht van NIP.
Je zult maar een boom zijn die met een bijl bewerkt wordt.
Dit artikel is exemplarisch voor de gruwelijke onwetendheid en onprofessionaliteit waarmee te werk gegaan wordt.
14 augustus 2017
Al op 7 januari gaf Berend uitgebreid toelichting op zijn blog en de reacties in het algemeen.
Het verbaast me dat er nog steeds, laatste op 14 augustus, met modder wordt gegooid.
Slechts een enkeling bekijkt ook de eigen rol in een (v)echtscheiding.
Slechts een enkeling neemt de professionaliteit van Berend serieus.
Te triest voor woorden dit.
Ik ga me voor vervolg-reacties uitschrijven…
14 augustus 2017
Dank Maria voor deze reminder…Mensen die overwegen te reageren: Lees alsjeblieft de door Maria genoemde reactie van Berend.
12 november 2017
Ik denk dat je alleen hierover kunt oordelen als jezelf in xon relatie hebt gezeten. Natuurlijk waar 2 ruzie maken , hebben 2 schuld, dat onderdeel van deze blog kan ik wel onderschrijven. Maar helaas is het vaak ook zo ( in mijn omgeving genoeg meegemaakt en bewijs van gezien, ook eigen etvaring) , dat de ene partner behoorlijk ver gaat in het proberen oplossen van het conflict, zelfs in bepaalde dingen toegeven, zelfs als het over je grenzen gaat. Maar het houdt ergens op. Om dan nog steeds maar iedere keer over je heen te laten lopen als een deurmat, dat moet denk ik ook deze blogschrijfster te ver gaan. Maar zoals ik al zei: je moet het zelf meegemaakt hebben. Ok dan noemen we het geen narcisme. Maar hoe je het noemt is niet van belang. Wat er gebeurt is van belang. E een paar keer niet reageren, dat lukt de meesten nog wel. Maar als het maar blijft doorgaan?