Geen leven en geen toekomst

Geplaatst door Mary op 28 mei 2016 | 6 reacties

Het is half zes in de ochtend. Benny’s vingers gaan als een gek over de toetsen van zijn laptop. De een na de andere zoekopdracht tikt hij in. Aandachtig leest hij de informatie die voor zijn neus verschijnt.

De hits die hij krijgt bij de zoekopdracht ‘dodelijk gif’ levert hem stof tot nadenken. Angstvallig houdt hij de klok in de gaten. De tijd dringt. Straks zal ze weer roepen en dan moet hij klaarstaan.

Hij geeft zich nog vijf minuten en dan is het tijd om de laptop uit te zetten.

Terwijl hij snel zijn ontbijt wegwerkt bedenkt hij dat hij niets kan doen met de gevonden informatie. Het meest dodelijke gif heeft hij niet zo maar voor handen. Dat moet besteld worden en hij heeft geen flauw idee hoe lang hij daarop moet wachten.

Eerst dacht hij nog dat hij het met rattengif zou kunnen doen maar volgens zijn informatie is het vrij te verkrijgen rattengif niet dodelijk. Dat is een tegenvaller. Aan de via internet te verkrijgen alternatieven heeft hij nu niets want de tijd dringt.

Als hij zijn ontbijtspullen op het aanrecht zet, hoort hij haar al roepen. De spanning neemt meteen weer toe, zijn hoofdpijn is acuut erger geworden. Zuchtend haast hij zich naar de aangrenzende slaapkamer.

“Benny, help me even naar de wc. Ik heb je net al geroepen, waar was je?” Niks geen vriendelijk ‘goedemorgen’. De dag begint zoals elke dag en zal ook net zo eindigen als gisteren, als vorige week en als vorig jaar.

Snauwen en commanderen, dat is het enige wat ze kan. En het is nog maar zeven uur. Als hij zijn moeder weer naar haar bed heeft gebracht, maakt hij haar ontbijt – zonder korstjes want dat blieft moeder niet – en een grote beker thee met lauwe melk.

Het vaste ochtendritueel verloopt zoals gewoonlijk. Moeder helpen met douchen, moeder helpen met afdrogen, haar haar netjes kammen en haar helpen met haar kleren aantrekken. Naast wat gemopper is moeder verre van vrolijk.

De tv staat aan bij moeder – ook vaste prik – als hij haar medicijnen brengt. Hij legt de steunkousen alvast klaar, stoft daarna haar kamer met een natte doek af en zoekt de was bij elkaar. Hij checkt op het tafeltje naast haar bed of haar bril, de afstandsbediening, haar puzzelboek en haar telefoon er liggen.

Op zijn vraag of het al wat beter gaat met haar knie, krijgt hij geen antwoord. Als hij zijn vraag na vijf minuten nog eens herhaalt moppert ze: “Je ziet toch dat ik tv kijk.” Benny weet genoeg en verdwijnt naar de keuken.

Hij stort zich vandaag maar op de schoonmaak. Na zoveel jaar van zorgen weet hij wel wat moeder van hem verlangt. Hij moet zorgen dat het huis schoon blijft, dat er voldoende eten en drinken is en dat hij haar helpt. Met zo’n beetje alles.

Haar medicijnen geven, haar verzorgen, het huis schoonhouden, met haar oefenen en even een boodschap halen omdat zij zin heeft in een tompouce. In plaats van die tompouce kan elk calorierijk alternatief genoemd worden want, zo laat ze hem keer op keer weten, zijn kookkunsten laten nogal wat te wensen over.

Tussen de bedrijven door heeft Benny een plan uitgewerkt. Hij heeft geen dodelijk gif nodig, hij lost het anders op. Hij weet zeker dat dat een betere oplossing is. Nu alleen nog wachten totdat het tijd is. Hij voelt zich ineens lichter worden.

Vanavond komt er een eind aan zijn lijden. Sinds moeder zo een beetje de hele dag een beroep op hem doet heeft hij geen leven meer, geen toekomst ook. Toen pa nog leefde was het anders. Deelden ze samen de zorg voor moeder. Maar pa is er niet meer. Onverwacht uit hun leven gerukt.

Hij kan niet werken want als enig kind moet hij haar verzorgen. Er even tussenuit gaan voor een boodschap lukt nog net. Maar een eigen leven leiden, zonder de last van continu moeten zorgen voor moeder, zit er niet meer in. Hij zit compleet gevangen, vast aan zijn moeder die geen oog heeft voor hem.

Tijd voor zichzelf is er nauwelijks. Vrienden heeft hij niet meer. Hij kan niet meer slapen, staat strak van de stress. Plezier in het leven? Wat is dat? Mantelzorgen is een zware last. In zijn geval zelfs een ondraaglijk last waarvoor hij alles heeft opgegeven.

Als het avond is checkt hij voor de laatste keer of al moeders spullen naast haar bed liggen. Ze maakt haar vertrouwde snurkgeluiden terwijl hij haar dekbed nog eens instopt.

Hij legt een briefje op haar tafel en neemt haar aandachtig in zich op. Nee, hij voelt geen verdriet of wroeging. Hij weet dat er maar een oplossing is. Hij doet voor de allerlaatste keer de lampen in haar slaapkamer uit en verdwijnt naar de badkamer in.

In de badkamerkast ligt zijn noodvoorraad. Maandenlang heeft hij de pillen opgespaard. In gedachten verzonken legt hij alles klaar om in bad te gaan. Hij voelt met zijn tenen of het badwater goed op temperatuur is, en laat zich er dan langzaam in zakken. Hij rilt.

Nog eenmaal vraagt hij zich af of dit de oplossing is. Over het antwoord hoeft hij niet lang na te denken. Hij weet zeker dat hij de juiste beslissing gaat nemen want zo wil hij niet verder leven.

Moeder zal morgen weer gewoon wakker worden. Of ze hem zal missen weet hij niet, maar dat maakt voor hem niet meer uit. Hij heeft besloten.

Er moet nu een eind aan zijn lijden komen. Hij neemt een handvol pillen in en spoelt het weg met een glas whisky. Na een paar tellen wachten spoelt hij nogmaals een handvol pillen weg en zakt steeds verder in het hete badwater…

Foto komt uit de collectie van @Holly1707.

Deel dit…

Facebook

Twitter

email