Dit gaat je je kop kosten

Geplaatst door Mary op 11 september 2017 | 6 reacties

Juist toen ik dacht dat ik alles wel had gezien in Nederland, veranderde de wereld weer.

Politiek gezien was ik altijd een bezige bij, ik wilde weten wat er speelde in dit land.

Ik wilde overal een mening over hebben en deed het niet onverdienstelijk als fractievoorzitter van een politieke partij binnen de gemeenteraad.

Ik was gedreven, dat durf ik gerust te zeggen. Ik dreef vooral mezelf op, want naast de politiek deed ik ook nog ‘even’ een aantal andere dingen erbij.

Ik werk in een gevangenis met patiënten met een psychiatrische stoornis, volgde een opleiding tot verpleegkundige, was secretaris van een vereniging en, last but not least, had ik een gezin te onderhouden met 4 kinderen.

Mensen om mij heen riepen “Moet je niet een tandje terugnemen, dit gaat je je kop kosten.” Steevast antwoordde ik “Wat leuk is, kost geen energie.” En dat klopt ook. Ik rende me rot, met plezier.

Tot het leven, zoals bij iedereen wel eens gebeurt, begon te kraken.

Privé ging het achteruit, het werk begon meer van mij te vragen, of misschien wilde ik wel meer geven dan ik op dat moment kon, en de politiek begon me leeg te zuigen.

De polarisatie deed me pijn, van beide kanten.

Zelf was ik daar onderdeel van; een gemiddelde Wilders fan maakte ik het liefst met mijn woorden met de grond gelijk. En eigenlijk iedereen die het niet met mij eens was.

Tijdens dit drukke leven vergat ik dat de wereld doordraaide en ontging het me dat de kinderen ouder werden. Ik had ook niet in de gaten dat mijn vrouw mij zag als een passant die zo nu en dan langskwam.

Hoe hard ik ook gilde, wat ik ook gilde, in de landelijke politiek veranderde er niets.

Op een dag was het payday. Ik moest de rekening betalen van wat ik had verbruikt. Ik raakte mijn vrouw kwijt, mijn politieke drive en had totaal geen zin meer in een bestuursfunctie.

Ik werd weer terug geslingerd naar de basis. Ik was een gewone vent, inmiddels verpleegkundige geworden, met een baan van 36 uur en had alle tijd van de wereld om na te denken.

Dat was een zware tijd want als je gewend bent voor anderen te denken en overal tegen aan te schoppen, vergeet je naar jezelf te kijken. Dit keer werd ik ertoe gedwongen om te doen, en nu ben ik anderhalf jaar verder.

Ik moet zeggen dat ik niet echt slim ben geweest, maar ik heb een enorme les geleerd.

Er is veel veranderd sindsdien. Ik heb leren loslaten – loslaten is het toverwoord – en heb afscheid genomen van alles wat mij mijn vreugde ontnam of waarvan ik dacht dat het geen meerwaarde voor mijn leven was.

En daar zaten mensen bij die hier anders over dachten, maar het gaf mij in ieder geval mijn leven terug. Maar, ik heb ook oprecht leren houden van de mensen die er wel toe doen.

Behalve naar mijzelf heb ik ook om mij heen kunnen kijken. Vooral op social media zie ik mensen zich erg druk maken over de buitenlandse politiek.

Een buitenlandse president, die niet zou voldoen aan onze normen, is in het gemiddelde journaal belangrijker dan álle mensen in het binnenlandse ziekenhuis, het verzorgingshuis of de ggz kliniek.

Ik heb er geen mening meer over, dat heb ik afgeleerd. Het enige wat ik denk als ik al die meningen van anderen lees is ‘Mensen jullie bewandelen dezelfde weg die ik net heb afgelegd’.

Wat nu? Ik heb de rust terug, mijn leven terug, toeter geen meningen meer, maar heb nog wel een mening.

Die mening wil ik wel laten horen, maar dichter bij huis en het liefst ook zo dat mensen er direct iets aan hebben.

Ik wil met open vizier kunnen kijken naar zaken, dingen loslaten die er niet toe doen, en toch iets kunnen betekenen voor de samenleving.

Weet je wat ik ga doen: ik ga de politiek weer in.

Gastblog van Marc Den Heijer.

Foto komt uit de collectie van Kitty van Gemert.

Deel dit…

Facebook

Twitter

email