Omdat er liefde is bestaat er geen voorbij

Geplaatst door Mary op 14 juli 2017 | 10 reacties

Elke werkdag, zo rond de klok van half 1, zat hij voor het raam op de uitkijk. Naarmate de tijd verstreek nam de onrust bij Spike, onze hond, toe.

Als het hem echt te lang duurde kwam hij voor me staan en keek me dan indringend aan. Als ik zei: “Opa komt zo”, dan was hij gerust.

En als papa dan binnenkwam, begroette Spike hem zo enthousiast alsof hij papa een jaar niet had gezien. Papa was zijn grote liefde.

Papa genoot van de wandelingen met Spike, hij kletste met iedereen die hij tegenkwam. En als ze dan weer samen terugkwamen, allebei tevreden, spraken papa en ik over van alles. Elke werkdag weer.

Papa had bijvoorbeeld echte groene vingers (ik overduidelijk niet) en gaf mij allerlei adviezen voor de tuin. “Het beste is om om de 10 dagen te schoffelen, dan houd je het makkelijk bij Mary en kost het minder tijd.”

Zijn eigen tuin had hij vlak voor Pasen met hulp van een tuinman helemaal veranderd. Hij heeft nog staan spitten en gesjouwd met zware tegels. Helaas heeft hij daar niet meer van kunnen genieten.

Naast tuinieren was papa een gepassioneerd schilder met een geheel eigen stijl. Hij ging naar schilderles om bepaalde technieken te verfijnen maar baalde wel eens van de opdrachten.

Stillevens vond hij niks en meestal gaf hij een eigen draai aan de opdrachten. Het plan was dat papa met een aantal schilderijen van hem mee zou doen aan een expositie. Ook dat zal nooit meer gebeuren.

Papa was een fantastische vader en opa. Voor zijn kleinkinderen had hij alles over en hij vond het leuk om dingen met hen te ondernemen.

Zo ging hij mee naar zwemles, werd hij voorleesopa, ging mee met uitstapjes van de basisschool en liet mijn oudste zoon kennis maken met een nieuwe sport waar hij over gelezen had: Kempo.

Het enthousiasme van papa over Kempo was zo aanstekelijk dat mijn man en jongste zoon ook aan die sport mee gingen doen. En, papa werd ook lid van de Kempoclub.

Hij was veruit de oudste maar was fitter dan de meeste mannen. Sporten zat bij papa altijd in het bloed.

Toen wij pas hier in het dorp woonden, startte mijn oom een sportschool en daar kreeg papa een belangrijke rol. Hij werd, naast zijn gewone werk, fitnessinstructeur en sportmasseur. Dat was hem op het lijf geschreven. Wat waren dat mooie tijden.

En die sportman ging ook nog eens met veel plezier en een tikkie fanatisme, met mama 12 jaar lang naar dansles. De zolder stond vol gewonnen bekers. Papa was dan wel niet zo soepel in de heupen maar zijn voetenwerk was tiptop.

Ach papa…Papa was een geweldige vader. Hij was mijn held en mijn voorbeeld. Altijd rustig, altijd bedeesd, nooit veroordelend, heel belezen en ontzettend wijs.

Bovenal was hij een doorzetter, dat bewees hij wel in de laatste weken van zijn leven.

Papa trad nimmer op de voorgrond. Hij hield niet van poespas, stond niet graag in the picture, hield niet van groots en uitbundig, en kon slecht ouwehoeren. Papa was meestal serieus maar bovenal: hij was altijd zichzelf!

Ik heb papa nooit boos gezien, of met stemverheffing horen praten.

Papa was de kalme zee. De man van consensus. Waren er problemen, had je iets op je lever, dan gaf hij zelf niet de oplossing maar liet je erover nadenken. Papa stond voor iedereen klaar en voor iedereen stond de deur open.

Zat je ergens mee, dan ging je naar papa want met hem kon je zo fijn praten. Stond er een verhuizing op de planning, moest er geklust worden of moest er een tuin aangelegd worden, dan belde je Pieter.

Papa had een groot hart en voor hem was niks teveel. Hij leefde zo gezond, was zo sterk en fit, die moest wel 100 worden. Dat dacht toch iedereen? Maar sinds 2e Paasdag werd alles anders. Stond zijn wereld en die van ons op zijn kop.

Nog steeds is het niet te bevatten.

In zeer korte tijd veranderde hij van een gezonde man in een ernstig zieke, niet te genezen, kankerpatiënt en blies hij binnen 8 weken tijd zijn laatste adem uit. Wat een ontiegelijke wrede speling van het lot dat juist hem dit moest overkomen.

En nu, nu moeten we zonder hem verder. En dat gaan we voor elkaar krijgen ook al zal het met veel verdriet gepaard gaan. Want weet je, papa houdt ons vast ergens daarboven in de gaten en wil ook dán trots op ons zijn.

Papa zal altijd voortleven. In onze harten, in onze gedachten, en in ons doen en laten. Want wij, zijn kinderen en kleinkinderen, hebben behalve wat van zijn wijze lessen, allemaal wat van zijn bijzondere genen meegekregen…

Omdat er liefde is, bestaat er geen voorbij.
Onze held, onze rots, zo ver weg maar altijd dichtbij.

Foto komt uit de collectie van André Brockbernd.

Deel dit…

Facebook

Twitter

email