Er is niemand die haar begrijpt en kan helpen

Geplaatst door Mary op 17 november 2017 | 3 reacties

Zomaar een willekeurige straat in Nederland; rijtjeshuizen met een klein tuintje ervoor. Keurig aangelegd, een bankje in de voortuin, 2 dezelfde bloempotten voor het raam.

Iets verderop in dezelfde straat een tuintje met onkruid, een overwoekerd paadje naar de voordeur en de gordijnen dicht. Verder niets bijzonders.

Als voorbijganger zal je er waarschijnlijk niet eens echt acht opslaan.

Achter deze voordeur woont Isabelle samen met haar puberzoon. Ooit stuurde Isabelle mij een e-mail met de woorden: “Ik wil een afspraak maken.” Dat was de hele tekst samen met haar telefoonnummer.

Dus ik pakte de telefoon en belde, maar ik kreeg geen gehoor. Na 5 keer bellen werd er eindelijk schuchter en onzeker opgenomen. Er kwamen niet echt antwoorden op mijn vragen. “Kom maar kijken”, zei Isabelle.

De afspraak werd op korte termijn gemaakt want in dit soort situaties moet je iemand niet te lang laten wachten.

Ik kwam in die willekeurige straat in Nederland bij de toch wel enigszins verwaarloosde tuin van Isabelle. De gordijnen dicht en een bel die het niet doet. Aankloppen maar (Toen wist ik nog niet dat dit een heel herkenbaar signaal is; een kapotte deurbel!)

Bij binnenkomst kom ik in een overvolle hal, en in een nog vollere woonkamer. Er is duidelijk ruimte voor mij gemaakt zodat ik kan zitten.

Isabelle is onzeker maar wel duidelijk: “Ik heb een probleem.” Ze weet alles van verzameldwang, hoarding, obsessieve compulsieve gedragsstoornissen en borderline, en er is niemand die haar begrijpt, laat staan kan helpen.

Ze wil zo graag voor haar zelf, maar vooral voor haar puberzoon. We spreken af dat we samen gaan proberen om aan de slag te gaan. Isabelle heeft een PGB (Persoons Gebonden Budget) en heeft ruimte om mij voor 5 uur per week ‘in te huren’.

De eerste keer gaan we als een speer. Dan maak ik een fout; er liggen allemaal briefjes op tafel met negatieve uitingen.

“Dat gaan we niet meer doen”, zeg ik vastberaden, “We gaan alleen nog maar positieve dingen bewaren.” Als ik de briefjes wil wegdoen ontstaat er complete paniek…Dat mag niet, de briefjes mogen niet weg! Het woord ‘weg’ staat niet in Isabelle’s woordenboek.

Iedere week pakken we een andere hoek aan. Er gebeurt echt wel iets maar het is niet zichtbaar. Het is zoveel wat ze in de loop der jaren verzameld heeft. Overal zit een verhaal aan vast, overal heeft ze herinneringen aan.

Isabelle wil alles bewaren, vasthouden want spullen die lopen niet bij je weg zoals mensen wel doen.

Natuurlijk was ik niet de enige hulpverlener. Isabelle had therapie, ging naar de psychiater, moest vrijwilligerswerk doen, had groepstherapie en wat al niet meer. Op een gegeven moment wilde Isabelle ook met mij niets meer te maken hebben. Wederom had zij haar vertrouwen in iemand verloren.

Het deed me zeer want inmiddels hadden Isabelle en ik het nodige samen meegemaakt en soms hadden we ook samen de slappe lach. Vierden we succesjes door bijvoorbeeld samen op een lege tafel te dansen.

Na een half jaar nam haar moeder contact met mij op. Of ik alsjeblieft…?

Een week later zaten we samen met de psycholoog om de tafel en zijn we weer samen aan de slag gegaan. Heel langzaam de vertrouwensband weer opbouwen. Isabelle pakte snel de draad weer op maar bleef het moeilijk vinden dat er iets van haar ‘verwacht’ werd.

Achter iedere deur ziet ze spoken, niemand deugt en iedereen wil iets van haar. Ondertussen zit ze in haar overvolle huis met een puberzoon moe te zijn, en komt er niets uit haar handen.

Ze kookt niet of nauwelijks en als ze dat al doet dan laat ze de pannen met etensresten op het aanrecht staan. Iedere keer weer probeer ik haar op de rit te houden.

Dan sta ik weer voor haar deur, klop aan want de bel doet het nog steeds niet. De deur gaat op een kier en ze is al weer in de woonkamer. Ze groet me niet, ze is duidelijk boos. Na 5 minuten vraag ik wat er aan de hand is.

Nou, toen kwam de aap uit de mouw. Ze is erg gehecht aan bepaalde spullen in bepaalde kleurtjes. Na vorige week was ze haar lievelingsvaatdoek kwijt. Die had ik zomaar zonder mededeling in de wasmachine gestopt en dat was een onvergetelijke fout.

Op dat moment wist ik werkelijk niet of ik moest lachen, huilen of boos zijn. Mijn inlevingsvermogen is groot, mijn empathie wellicht nog groter, echter ik wist me hier echt geen raad mee.

Heel even ben ik naar buiten gegaan om een frisse neus te halen en om na te denken.

Bij binnenkomst heb ik Isabelle verteld dat de beste manier om haar nu te helpen zou zijn om te stoppen met onze samenwerking. Op dat moment was dat voor haar helemaal oké want ze was zo boos over haar lievelingsvaatdoek.

Af en toe spreek ik Isabelle nog. Naar mate de tijd vordert is zij het vaatdoekincident vergeten en krijgt ze nog steeds niet de hulp die zij graag wil, die zij nodig heeft.

Na een jaar belt ze mij zelf op. Of ik…???

Waarschijnlijk is die mogelijkheid er helemaal niet maar buiten dat: Ik kan het niet. Niet omdat ik niet wil, maar omdat zij niet kan! Tot die tijd ben ik er voor haar om af en toe een luisterend oor te zijn en even vanuit het hart aandacht aan haar te geven.

Gastblog van Olga Heinen, Personal Organizer / Budgetcoach/ AD(H)D coach. Kijk voor meer informatie op organisato.nl.

Foto komt uit de collectie van Monique Paulina Jouvenaar-van Eerden.

Deel dit…

Facebook

Twitter

email