Eens zal de wereld weer mooier worden
Dat zalige moment tussen slapen en ontwaken. Die heerlijke onwetendheid.
Een soort van warme roes die vanaf het moment van wakker worden pardoes verandert in een harde confronterende werkelijkheid.
Het blijft me nog steeds als een mokerslag overvallen, die keiharde realiteit, het besef dat mijn vader er niet meer is.
Dat ik nooit meer met hem kan praten, nooit meer met hem kan knuffelen of zeggen waar ik mee zit. Ik kan hem nooit meer om raad vragen, nooit meer samen lachen of gezellig met zijn allen eten. We zullen nooit meer samen zijn.
Sinds zijn overlijden in juni, denk ik ook heel vaak ‘Och pap, als je toch zou weten wat we de afgelopen tijd allemaal hebben meegemaakt en wat er speelt en is gebeurd, wat zou je dan zeggen?’ Ik ken hem goed genoeg om te weten dat hij net zo verbaasd zou zijn als wij.
Er zijn dagen dat het aardig goed met me gaat maar dan voel ik dat balletje van verdriet, dat permanent diep in mijn buik geworteld zit, groeien en groeien. Totdat iets kleins, zo op het oog onbelangrijk, het balletje doet knappen.
Soms gebeurt dat zo maar tijdens een wandeling met de hond, soms tijdens een gesprek. Of als ik een grijze man zie lopen, of naar een van papa’s schilderijen sta te kijken of als ik een van zijn favoriete liedjes hoor.
Ik laat het gebeuren, houd me niet in. Mijn tranen laat ik vloeien totdat ze voor dat moment op zijn. Uiteindelijk lucht het op, het balletje van verdriet in mijn buik is voor even geslonken.
Ik probeer te leren leven met het verlies van mijn lieve kalme bedachtzame vader. Toch voel ik me een halve wees. Mijn vader was zo belangrijk voor mij. Ik zag hem bijna dagelijks. Hij was mijn held, mijn rots.
De wereld is minder mooi, zo zonder hem. Een beetje grauw en een beetje rauw.
Er zit een grijze filter over alles en ik ben mijn oude zelf een beetje kwijt. Al die eerste bijzondere (feest)dagen die nog moeten komen, daar zie ik best wel tegen op. Het jaar barst van dat soort dagen.
Zo is het binnenkort papa’s verjaardag. Het zou vast een klein intiem etentje worden, om te vieren dat hij in goede gezondheid 75 jaar zou worden…Het lot, of wat het dan ook is, bepaalde anders.
Tweede paasdag werd mijn sterke oergezonde sportieve vader onwel, en binnen 2 maanden stierf hij. Zo onwerkelijk, zo snel, zo niet te bevatten.
Op papa’s verjaardag dus geen feestje. In plaats daarvan zullen we proberen zo goed mogelijk die dag door te komen. Net als al die bijzondere dagen die nog op stapel staan.
Ik zie als een berg op tegen de komende kerstdagen, want kerst vierden we altijd met mijn ouders. En nu zijn we niet meer compleet. Het liefst sla ik dit soort dagen over, alsof ze niet bestaan. Maar dat doe ik natuurlijk niet.
Het hoort bij rouwen, zeggen ze. Al die eerste bijzondere dagen zonder je dierbare doorkomen, het is een periode waar je doorheen moet. Ik zal me er doorheen slaan, mijn vader zou niet anders van mij verwachten.
Linksom of rechtsom, het leven gaat door en eens zal de wereld weer mooier worden.
Mijn bio op twitter is aardig volledig:
Kritisch, Nieuwsgierig, Moeder, Behulpzaam, Humor, Gehuwd, Regelaar, Spontaan, Flapuit, Creatieve geest, Ideeënbrein, Blogger, #twittertaalgids en oh ja ook nog: a-technisch ben ik.
21 Reacties
Plaats een reactie
Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.
23 oktober 2017
Een gevoelig verhaal.
Ik ben een vader met twee leuke dochters. Ik heb het soms minder fijn omdat ik nogal depressief ben. Dan hoop ik soms de volgende ochtend niet wakker te worden.
Als ik dan een verhaal lees zoals het jij het verteld dan realiseer ik mij dat ik er voor hen ook nog moet zijn, niet alleen aan mijzelf denken. Het geeft mij dan weer kracht om door te gaan.
Dank je wel
23 oktober 2017
Dag Jan Koert,
Jouw reactie raakt mij. Op 2 manieren: ik herken enerzijds de wens om niet meer wakker te worden. Heb in het verleden een depressie doorgemaakt en ben nog elke dag dankbaar dat ik uit die diepe zwarte bodemloze put heb kunnen kruipen.
Het raakt me ook doordat jij beseft dat er meer is om voor te leven; jouw leuke dochters. Hou dat vast en doe er wat mee.
Heel veel sterkte!
23 oktober 2017
Lieve Mary,
ZO herkenbaar , en hoe je het schrijft inderdaad die momenten die overvallen je en wat je schrijft van je voelt je een have wees, snap zo wat je bedoeld , ik heb mijn beide ouders helaas al jaren verloren en dit voelt zo leeg niks meer met hun kunnen delen , en mensen denken dan misschien , het is al zo lang geleden , kan zijn , maar het waren wel mijn ouders, en die wil je niet kwijt en wat jij ook zegt vooral die dagen zoals kerst dat gemis , de scherpste randjes gaan er af, maar het blijft altijd een gemis .
En voor iemand die dit zelf nog niet heeft meegemaakt is het denk ik ook moeilijk voor te stellen hoe erg dit is
Wens je veel kracht en sterkte toe XX
23 oktober 2017
Dankje Ineke, ik besef nu dat het verdriet en het gemis altijd zal blijven. Hoe we ermee omgaan, daar hangt veel van af. En je hebt gelijk, de meeste mensen staan daar niet bij stil.
Dank voor je reactie.
23 oktober 2017
Niet meer uit je roes willen komen in de ochtend is wel herkenbaar voor mij als je verdriet hebt.De keiharde werkelijkheid doet soms zo’n pijn.Dat gemis van je Pa is voor mij ook nog steeds zoals gisteren het kraamfeest van het kleinkind van mijn overleden broer.Dat pijnlijke gemis van hem, hoe zou hij het nu vinden en wat zou hij trots zijn.Dat doet pijn niet alleen het 1e jaar maar nu na 5 jaar nog steeds.Maar jij zit nog in de 1e rouwfase en dat is moeilijk de 1e verjaardag zonder hem en de eerste feestdagen en iedere dag mis jij hem ook door je dagelijkse contact wat plotseling is weggevallen.Lieve Mary het gemis is groot en ik snap dat je heel erg opziet tegen de feestdagen, maar hoop dat je samen met je gezin en je Ma er iets van kan maken.Moeilijk blijft het en het verdriet is groot!Maar zoals je het mooi omschrijft,”het leven gaat door”.
23 oktober 2017
Dankje Jeanne
23 oktober 2017
Mary…je kunt elkaar nooit missen.
Ik praat wel eens met mijn kinderen over dan, als ik er niet meer ben.
Ze kunnen dat niet, ik zie ze dan al lijden.
Zo kun jij niet zonder je vader. Het leven leert je dat het moet, het niet anders kan.
Leert, omdat jij dat ook doet.
Zoveel verdriet, zoveel niet jezelf zijn , zoveel niet willen.
En toch..eens zal je leven weer mooi zijn.
23 oktober 2017
Dankje Ineke ❤
24 oktober 2017
Hallo Mary,
Ook voor mij herkenbaar.
Was voor mijn 30 ste levensjaar al wees.
Zo voelde dat.
Het *thuisfront* waar je elkaar ontmoette valt dan ook weg.
Ben inmiddels bijna 60, de feestdagen ga ik het liefs totaal voorbij.
Daar schijnt zoveel aan te hangen voor heel veel mensen, terwijl dat het ook vaak niet waar is, achter de ramen.
Wat er van voor zo feestelijk uitziet kan binnen wel een drama zijn.
Tv doet driftig mee aan die beeldvorming.
Wat dat betreft lijkt het wel Face Book.
Heb geleerd dat anders te bedenken te beredeneren maar toch…
Alle eerste keren zijn vreselijk moeilijk.
Verdwijnen doet het nooit, slijten hopelijk wel.
Voor dit jaar wens ik je vooral een prettig samen zijn met jouw geliefde in lach enof traan.
Ook dat kan fijn zijn opluchting geven, al is het soms maar voor even. Samen huilen kan zò bevrijdend werken.
Liefs Wilhelmina
24 oktober 2017
Bedankt voor je lieve woorden Wilhelmina ♥
24 oktober 2017
Allereerst hel veel strekte met een verlies dat een verlies blijft. Je vader waar je zo’ n fijn contact mee had. Steeds als je ouder wordt ontvallen je mensen waar je veel van houd. Mijn vader is al 36 jaar uit de tijd,mijn jongste dochter heeft hem nooit gekend….Ik denk wel eens” hoe zou hij nu tegen de wereld aankijken?” Een wereld die zo aan het veranderen is .
Ook de reactie van Jan Koert raakt me. Depressief ,je kunt het zo maar worden . Maar je bent er zo maar niet van af. Jan er is zoveel,met zulke lieve dochters om voor te leven. Zelf probeer ik zo lang mogelijk bezig te blijven. Mijn vader ging na een leven van binnenvaartschipper met 63 jr aan de wal…..Hij werd wel depressief…. Is er uit gekomen door wat te gaan doen wat hij toch nog leuk vond,en onder de mensen was …..lieve Mary ,hou je taai, door te denken aan elkaar is de afstand niet zo ver …..
24 oktober 2017
Dankje André, ook voor je woorden naar Jan Koert. Erg lief
24 oktober 2017
Lieve Mary,jouw vader en mijn man zijn ongeveer rond dezelfde tijd overleden.
Ik herken veel in jouw verhaal,gevoelens.
Die grijze sluier raak ik nooit meer kwijt, denk ik, bijna vijf maanden na zijn dood….kan ik bijna niet geloven dat het al vijf maanden geleden is.
Het ergste verdriet is wel voorbij maar ik ga hem steeds meer missen.
Ik wens jou veel sterkte de komende maanden ❤.
24 oktober 2017
Lieve Marja, we lopen tegen zo ongeveer dezelfde verdrietige zaken aan. Rouw laat zich niet leiden, we moeten ermee dealen. Ik hoop van ganser harte dat bij jou de grauwsluier eens zal vervagen. Dikke kus ❤
27 oktober 2017
Dank je ❤❤.
24 oktober 2017
Sterkte lieve Mary.
25 oktober 2017
Dankje Janny ❤
25 oktober 2017
Lieve Mary, och… wat heb je jouw gevoel toch goed, duidelijk én krachtig op kunnen schrijven.
Ja ik gebruik óók het woord ‘krachtig’ want eigenlijk bedoel ik niet alleen jouw woorden, die zo sterk over komen maar ook jou vind ik een sterke vrouw, ook nu jij zo kwetsbaar en uit je doen bent door het verlies van je lieve vader.
Dit blog, jouw leven nu door al het verdriet en grote gemis, raakt me zeer.
Het is allemaal zo herkenbaar, inclusief de raad en de steun. Ik had ook zo’n vader die ik, na bijna 20 jaar(!) nog steeds mis. Het gemis en verdriet blijft, dat zeg je zelf al en dat klopt maar eens komt er een tijd dat je met dat gevoel veel beter om kunt gaan. Het scherpe randje van weemoed en het heimwee-onderbuik gevoel gaat eraf.
Wat zouden we graag willen dat onze ouders altijd bij ons bleven. “We zullen nooit meer samen zijn’ dat gevoel dat jou nu overvalt daar ga je je op een gegeven moment bij neerleggen.
Herinneringen blijven en ook die van feestdagen en speciale datums blijven. Dat laatste, waar je nu begrijpelijk zo tegenop ziet maakt plaats voor: Erbij stilstaan en een glimlach van mooie herinneringen die uit je hart komen. Dat gaat vanzelf. Het moet allemaal nog dát bewuste plekje krijgen maar wanneer?, daar zijn geen regels voor, evenals de rouwtijd. Neem jouw tijd die je nodig hebt. Jouw vader zal altijd belangrijk en een held voor jou blijven en de tranen zullen meer plaats gaan maken voor warme glimlach momenten. Ik voel echt dat jij jezelf weer terug zal vinden en sterker en trots bent dat jij zijn dochter bent en altijd zal blijven.
Ik wens je heel veel sterkte ook voor jouw gezin en je moeder.
Liefs Hiltje.
25 oktober 2017
Lieve Hiltje,
Bedankt voor je warme reactie en begrip. Alles heeft tijd nodig en op den duur zal het verdriet minder heftig zijn zoals je zegt. Dank dat jij er bent ❤
28 oktober 2017
Wat liefdevol en indrukwekkend geschreven. Terwijl ik het las, schrok ik, mijn man is in juli overleden en zou in januari 75 jaar geworden zijn.
Mooi dat balletje van verdriet, dat alleen door huilen weer kleiner kan worden.
Net als jij hoop ik dat ooit de wereld weer eens mooier zal worden.
Veel sterkte voor jou en degenen die je lief zijn.
28 oktober 2017
Ach Hilde, zo kort geleden…Wens jou ook heel veel sterkte