Een kind verstoot uit zichzelf geen liefhebbende ouder
We gaan er in onze samenleving van uit dat je bepaalde normen en waarden hebt waar we ons allen aan te houden hebben.
Voor sommige mensen is dit vanzelfsprekend maar er zijn ook mensen die ‘geholpen’ moeten worden, door middel van sancties, om zich aan bepaalde afspraken en regels te houden.
We zijn het er grotendeels over eens dat onze maatschappij beschermt dient te worden tegen mensen die het niet zo nauw nemen. Wat me altijd weer verrast, is dat dat niet geldt voor ouderverstoting.
Bij ouderverstoting wordt er van uitgegaan dat waar er 2 vechten er 2 schuld hebben, en is waarheidsbevinding totaal niet aan de orde. Waarom dat zo is, is omdat er uitgegaan wordt van het feit dat de meeste mensen niets liever willen dan dat hun kinderen gelukkig zijn.
Maar de realiteit is dat er helaas mensen zijn die hun eigen belang boven dat van hun bloedeigen kind kunnen stellen. Het wordt hoog tijd dat dit ook bij ouderverstoting erkend wordt!
Door bij echtscheidingsprocedures wél aandacht te besteden aan waarheidsbevinding zal die procedure uiteindelijk minder tijd kosten voor ouders. Ouders die vechten voor een fatsoenlijke omgangsregeling met hun kind wandelen nu namelijk de rechtbank in en uit, zonder zich gehoord te voelen.
Houd jij je als verstotende ouder niet aan de omgangsregeling dan staan daar wel sancties op, maar ze worden niet of nauwelijks voelbaar uitgevoerd. Zolang er wordt uitgegaan van een vechtscheiding, wat ouderverstoting niet is, zal er ook niets veranderen.
Bij ouderverstoting hebben we vaak te maken met een inwonende ouder en uitwonende ouder. Inwonend houdt in dat dat de hoofdverblijfplaats is van het kind. De inwonende ouder heeft vaak een machtspositie ten opzichte van het kind. Het is een rot woord, ‘macht’, maar dat is wel waar ouderverstoting om draait.
Vaak komt het voor dat een van de ouders (de verstotende ouder) na het beëindigen van de relatie aangeeft dat er redenen zijn (in veel gevallen staat het kind daar achter) waardoor de verstoten ouder ineens niet meer voldoet als ouder/opvoeder.
De verstotende ouder zegt het ouderschap van de verstoten ouder op. Dit door geen contact met de verstoten ouder te onderhouden betreffende zaken ten aanzien van het kind. Kwaadspreken of een negatieve houding hebben is van grote invloed op het kind, en vaak al voldoende voor een kind om afstand te nemen.
Het kind mag plotseling zelf bepalen of deze naar de verstoten ouder toe wil. Het is een vreemde gang van zaken dat een kind onder de achttien mag bepalen of de verstoten ouder nog ter zake doet.
De verstotende ouder ziet zichzelf als superieure ouder. Ook dat is zorgwekkend, dat de ene ouder daadwerkelijk vindt dat de andere ouder geen meerwaarde heeft in het leven van het kind. Wat zegt dat over iemand, dat je jezelf zo belangrijk acht, en de andere ouder zo onbelangrijk?
Er is een jarenlange trend in de hulpverlening waarin geadviseerd wordt aan de verstoten ouder om, voor de rust van het kind, zichzelf terug te trekken. Een grote valkuil want waarom zou die ouder zich terugtrekken?
Hoe kan het dat dit advies gegeven wordt terwijl die ouder het welzijn van het kind voor ogen heeft? Ik, een verstoten ouder, raad aan om hier nooit gehoor aan te geven want het is absoluut niet in het belang van het kind dat een ouder buitenspel gezet wordt.
Verder raad ik aan om familie in te schakelen bij het pogen het contact te behouden. Neem ook contact op met de huisarts van je kind. Zwijg niet over wat er gebeurt want zwijgen wordt uitgelegd als toestemmen. Ga ook naar de school van je kind.
Heel belangrijk is dat je contact krijgt met een hulpverlener die bekend is met persoonlijkheidsstoornissen en ouderverstoting. Het kan ook helpend zijn als je contact zoekt met ouders die ook te maken hebben met ouderverstoting.
Denk vooral niet dat een paar maanden rust voor het kind de verstoting positief beïnvloedt. Accepteer ook niet dat een stiefouder zeggenschap krijgt en of mee gaat naar school, de huisarts enzovoort.
Bedenk altijd dat een kind loyaal is naar beide ouders, een kind verstoot uit zichzelf geen liefhebbende ouder! Nooit! Zolang er geen sancties volgen voor de verstotende ouder, en waarheidsbevinding ontbreekt, zal ouderverstoting blijven bestaan.
Dat terwijl ouderverstoting kindermishandeling is, en nog steeds ongestraft is in Nederland. Wanneer de superieur voelende verstotende ouder niet kan of wil invoelen dat het voor het kind verschrikkelijk is om een ouder nooit meer te zien, zou dat voldoende moeten zijn om in te grijpen.
Mijns inziens zou het kind, zodra er signalen zijn van verstoting, naar de verstoten ouder moeten verhuizen. Dit omdat die ouder zich kan verplaatsen in het kind en ervoor zou kunnen zorgen dat het contact met de andere oudere zal plaatsvinden.
Bedenk ook dat ouderverstoting negatieve gevolgen heeft voor de contacten tussen het kind en andere familieleden. Geïndoctrineerde kinderen zullen zich hier niet over uitspreken, dus bedenk hoe gevangen ze zitten.
Zolang we als samenleving niet erkennen dat er ouders rondlopen die zichzelf niet opzij kunnen zetten ten behoeve van hun bloedeigen kind, verandert er nooit iets.
Het naïeve uitgangspunt dat iedere ouder het in zich heeft om te kiezen voor wat het kind nodig heeft, is achterhaald. Dat dit alleen bij scheidingen wordt gedoogd is een schande.
Ilse
Mijn bio op twitter is aardig volledig:
Kritisch, Nieuwsgierig, Moeder, Behulpzaam, Humor, Gehuwd, Regelaar, Spontaan, Flapuit, Creatieve geest, Ideeënbrein, Blogger, #twittertaalgids en oh ja ook nog: a-technisch ben ik.
126 Reacties
Plaats een reactie
Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.
5 maart 2018
Kan het me goed voorstellen hoe dat gaat.Heb zelf geen kinderen maar heb scheiding bij mijn zusje meegemaakt toen haar kinderen 8, 6 en 4 jaar oud waren.Huwelijkscrisis omdat zij met de ziekte van cröhn niet goed voor de kinderen kon zorgen en daarvoor weinig begrip van haar man.Dus scheiding en opname psychiatrie (observatieafd.) dus kinderen bleven bij haar man.Pas toen 1 dochter 12 jaar was wilde zij zelf bij haar moeder gaan wonen die inmiddels alweer aan het werk was.Nu bijna 35 jaar later is het contact heel goed met haar kinderen en haar ex ook goed contact.Maar dat komt omdat hij alzheimer heeft en zich ook niet veel kan herinneren.Zo kan het dus ook gaan en voor de kinderen is het jammer genoeg later toch goedgekomen.Dus het kan gewoon wel, maar niet bij iedereen en dat is jammer!
5 maart 2018
Dankjewel voor je reactie! Wat fijn dat het voor uw zus en kinderen nog “goed” is gekomen. Klassiek en tekenend dat daar zoiets als de verschrikkelijke ziekte alzheimer, voor nodig is ( lees:geen macht meer!) wilde het in deze eindelijk ophouden. Lieve groet, Ilse
10 december 2018
Hallo Ilse
Wij zijn ook slachtoffers van deze problematiek.
Het stuk trof me heel erg. Wat goed geschreven, zonder emotie,puur hoe het gaat.
Graag wil ik dit stuk gebruiken in de strijd om mijn kleinkinderen en mijn zoon zijn kinderen te kunnen zien.
Ik vraag bij deze toestemming om dit stuk te gebruiken in de hoop dat instanties worden wakkergeschud.
Alvast heel erg bedankt.
8 maart 2019
Sorry Minca voor mijn late reactie! Uiteraard mag je deze blog gebruiken. Ouderverstoting treft inderdaad niet alleen ouders, maar ook grootouders ooms tantes, vrienden, hele families lijden er onder! Ik wens je heel veel sterkte! Lieve groet, Ilse
5 maart 2018
Dag Ilse,
Dit artikel zou verplichte kost moeten zijn bij elke echtscheiding.
Voor alle betrokkenen (kinderen ook, evt pas op een leeftijd dat ze t kunnen bevatten).
Vaders, moeders, Opa’s Oma’s en andere familieleden, rechters, kinderbescherming, politie, artsen enzzzz.
IEDEREEN die te maken heeft met kinderen van gescheiden ouders.
Zoals jij het omschrijft, heb ik het zien gebeuren in mijn directe omgeving.
Het zou door de verstoten ouder geschreven kunnen zijn.
De (hopelijk) laatste slag heeft de “verzorgende” ouder toegediend toen kind 18 werd: geslachtsnaamwijziging.
Het kind vraagt aan maar gebruikt volledig de taal van de ouder waar het woont.
Verschrikkelijke ellendige mensen, die verstotende ouders.
Dit zou echt in het strafrecht opgenomen moeten worden; dan kan waarheidsvinding plaats vinden.
Nu trekt de vertoten ouder ALTIJD aan het kortste eind.
Het argument dat de kinderen misschien ooit zelf wel terug komen, slaat nergens op. Veel te veel verloren jaren…
5 maart 2018
Deze bovenstaande reactie klopt helemaal !!
Dan zien ze de grootouders van de verstoten kant praktisch ook niet meer.
Dan wordt de verstoten ouder als zeer slecht beschreven.
5 maart 2018
Precies Anja, heel de familie wordt mee verstoten, opa’s oma’s tantes ooms enz. Lieve groet, Ilse
5 maart 2018
Dankjewel voor de reactie! Heel goed verwoord, en laten we hopen dat nog meer mensen gaan delen. Er zitten zo veel ouders in deze situatie, het taboe, de schaamte houd ouderverstoting in stand!Het wordt hoog tijd dat er dingen gaan veranderen,zodat in de toekomst kinderen bij beide ouders een liefdevolle plek kunnen behouden. Lieve groet, Ilse
5 maart 2018
Dag anoniem,
Dankjewel voor deze waardevolle bijdrage. ik heb er niets aan toe te voegen en heel herkenbaar. Heel veel sterkte ook voor de persoon in je nabije omgeving. Lieve groet, Ilse
5 maart 2018
Duidelijke uitleg, Ilse.
Ik deel je verontwaardiging.
Kinderen hebben recht op contact met beide ouders, ook na een scheiding. Als een ouder dit niet kan waarmaken, dan is er een maatschappelijke plicht. Wij hebben allemaal een verantwoordelijkheid in het stoppen van deze vorm van kindermishandeling. Tenslotte is ouderverstoting kindermishandeling, omdat het de ontwikkeling van een kind schaadt. Ook als een kind dat niet herkend.
Groet, Erna Janssen
5 maart 2018
Dankjewel Erna, en goed dat je het zegt! Ik ben het volledig eens, dat we allemaal een verantwoordelijkheid dragen in het stoppen van deze kindermishandeling. Wegkijken is geen optie, dat doen we als maatschappij ook niet bij lichamelijk geweld. Lieve groet, Ilse
14 augustus 2019
Ik zie mijn kind nu een half jaar niet. Niemand neemt het op voor je. De vriendin van mijn ex heeft zelfs invloed op mijn dochter. Wat is hier aan te doen? Ik ben echt radeloos!!
Brigitte
15 augustus 2019
Brigitte ik heb in 2015 een melding gedaan bij Jeugdzorg, waarna zij instituut Lindenhout er op hebben gezet. Ook nu weer om het contact tussen mijn gehersenspoelde zoon die bij zijn moeder woont en de twee zonen, die recentelijk naar mij gevlucht zijn.
Misschien is Lindenhout een optie voor jou.
Heel veel sterkte maar ook succes toegewenst!
15 augustus 2019
Hoi Brigitte,
Je zou ook eens op de website van Herken Ouderverstoting kunnen kijken. Ze zitten ook op facebook waar veel ouders hun ervaringen delen. Daar vind je ook heel veel goede adviezen. Veel sterkte! Lieve groet, Ilse
7 maart 2018
Ik ben het er helemaal mee eens. Ik was een alleenstaande vader die alles voor zijn dochter deed niet wetende dat de paar keer in de week dat ze naar haar moeder ging er slecht over me werd gesproken en op de ene op de andere dag was mijn dochter van 15 weg. Contact lukt niet.Het is verschrikkelijk voor een kind maar de liefhebbende ouder word in principe ook elke dag gemarteld. Emotioneel ben ik volledig uitgeput en elke dag is een zware last
8 maart 2018
Dag Nico,
Begrijp helemaal hoe je je voelt. En je hebt gelijk, het is ook mishandeling, voor kind èn ouder. Dat is ook de reden dat we zo veel als mogelijk ons verhaal openbaar moeten gaan delen. Je bent niet alleen. Ik wens je heel veel sterkte! Lieve groet, Ilse
8 maart 2018
Dank je wel Ilse. Hoe wil je dit gigantische probleem aanpakken?
Hoe wil je hiermee in de openbaarheid treden?
8 maart 2018
Dag Nico,
Natuurlijk kan ik dat niet oplossen. Maar samen bereiken we meer. Ik besef dat verstoten ouders vaak geen kracht meer over hebben. Maar misschien is op deze manier, meer kennis delen, iets wat veel meer ouders moeten doen. De (ongegronde) schaamte, maakt dat veel mensen verzwijgen, wat ze mee maken. En dat houd verstoting in stand. Kennis is belangrijk, er bestaan te veel vooroordelen en misverstanden over ouderverstoting. Er zijn op social media diverse groepen ouderverstoting. Ook op Twitter zijn mensen actief. Sluit je aan als je dat nog niet hebt gedaan. Lieve groet, Ilse
19 maart 2019
Hoi Nico, als verstoten ouder van drie weet ik, dat het belangrijk is om jezelf niet op de zijlijn te laten parkeren. Er zijn inmiddels gerechtelijke uitspraken bekend, waarbij het kind bij de verstotende ouder is weggehaald, om zodoende het contact met de verstoten ouder weer te kunnen herstellen. Probeer in elk geval met hulp van een advocaat bij de rechtbank een omgangsregeling af te dwingen. Blijf in beweging!
Succes en heel veel sterkte!
Jim
14 januari 2020
Beste Nico
Misschien is gemarteld nog magertjes uitgedrukt. Het is absoluut een slacht veld je raakt echt uitgeput, en eerlijk gezegd zit ik nu na ruim 4 jaar mijn zoon niet meer gezien te hebben, op een punt dat ik heel vaak denk”kom me daarboven alstublieft halen” want ik ga er kapot aan. Als ik de rede nu wist kon ik er iets mee, maar je staat met je rug tegen de muur. En hoe langer het duurt hoe zwaarder het lijkt te worden. Ik hou zoveel van mijn zoon, mijn leventje draaide om en voor hem en ineens……..de leegte. Sterkte allemaal…waarom??? Tis toch niet nodig op deze manier we zijn toch volwassen?
21 januari 2020
Hoi monique herkenbaar gisteren naar de school geweest,maar die praat met de vader mee,ik heb altijd voor de kinderen gezorgd…en nu wordt ik als boe moeder neergezet,de kids zijn al 1 jaar lang onderhevig aan manipulatie liegen en zo in 1 keer niet meer naar mij toe waar kan ik heen voor hulp niemand helpt..mamma wordt heel slecht gepraat door ex en de kids hebben t overgenomen mamma is altijd boos en daar is t niks aan( lees daar zijn ze met 5 kids) terwijl ik echte liefde geef en zij gebruiken de kids alleen maar voor hun eigen doel om mij kapot te krijgen.verschrikkelijk…..niemand doet iets!!!
5 maart 2018
Helaas ken ik de andere kant van de medaille. Een ouder die het kind alleen wilde zien wanneer het uitkwam. Absoluut geen weekend-ouder wilde zijn. Eens in de 9-13 weken is genoeg. Kind was 5 tijdens de periode dat we uit elkaar gingen. Nooit maar dan ook nooit heb ik de omgang belemmerd. Nodigde mijn ex en de hele familie zelfs uit met verjaardagen, afzwemmen, diploma-uitreikingen enzovoort, bij mij thuis, omdat ik dit voor het kind belangrijk vond(vind) zelfs toen ik hertrouwde en we zelf een nieuw gezin vormden. Nu is mijn kind 20, ziet zelf de onverschilligheid van deze ouder en dat doet zeer. Ik hoef geen schouderklopje, ook geen medelijden. Aan ouder-verstoting heb ik niet gedaan, mijn ex wel aan kind-verstoting…..
5 maart 2018
Dag Petra,
Ik weet dat de andere kant ook bestaat, wij als ouders die met ouderverstoting te maken hebben, horen dit maar al te vaak!! We kunnen er alleen zo weinig mee.. omdat het zo ver van ons ligt, verstoten ouders die iedere dag verlangen naar ons kind.. Uiteraard ook kinderverstoting vind ik meer dan verschrikkelijk, je omschrijft het goed, kinderverstoting. Onbegrijpelijk voor een gezond weldenkend brein, ook dit doe je je kind niet aan en is pure mishandeling. Lieve groet,
Ilse
7 maart 2018
Uiteindelijk denk ik dat ouderverstoting door de verzorgende ouder en kindverstoting door de niet verzorgende ouder hetzelfde onderliggende probleem heeft. Namelijk dat die ouder zichzelf op de eerste (tot en met tiende) plaats stelt en het kind daar volledig ondergeschikt aan is. Ja de uitkomst is anders maar het egocentrische dat eraan ten grondslag ligt niet. En wat mij betreft zijn beide verschrikkelijk en laten beide voor altijd hele diepe sporen na bij het kind.
21 januari 2020
Klopt inderdaad. Mijn ex zet zijn vriendin en werk en hobby’s en geld op plaats 1, kinderen krijgen 1x per 2 maanden een appje. Geen interesse in hun leven. Mij beschuldigen van ouderverstoting, maar er is geen haar op mijn hoofd die de kids tegenhoudt. Ze zijn alledrie 14 tot 20 jaar. Hebben hun eigen mening en kijk op dingen en voelen zich verstoten door vader en kiezen voor zeer beperkt contact om meer teleurstellingen te voorkomen. En ik als moeder zie dit met pijn in mijn hart aan. Ik kan de kinderen niet meer dwingen en mijn ex verkiest er voor om niet te luisteren naar advies van mij, hulpverleners, grootouders en wie er ook bij betrokken is/was.
7 maart 2018
Beste Petra, ook wij kennen de andere kant van de medaille. Een moeder en stiefvader die het contact al jaren niet onderhouden met de kinderen. Op ons consequent aandringen worden er eindelijk kaarten gezonden.In onze casus wordt stiefmoeder (noodgedwongen) overdag meest belast met opvoeding en zorg van kinderen met kind eigen problematieken.Vader werkt fulltime, omdat de rekeningen nu eenmaal betaald moeten worden.Elke dag neemt hij bij thuiskomst de zorg en begeleiding over, helpt met huiswerk etc. Moeder heeft haar kinderen vorig jaar zomer voor het laatst fysiek gezien en wil na OTS geen fysieke omgangsregeling met haar kinderen, terwijl vader dit meermaals heeft getracht te regelen.Moeder kiest ervoor om tweemaal per maand een kaartje te zenden en laat verdere initiatieven bij haar getraumatiseerde kinderen.Dat vindt zij acceptabel. Onze focus ligt op adequate begeleiding en hulpverlening van de kinderen. Wij hebben bereikt, dat zij na jaren grote weerstand sinds drie maanden eenmaal per maand een mail aan hun moeder zenden,verder initiatief verloopt in tempo van het kind.Dit zien wij als een extra contactmoment tussen moeder en kind. Moeder tracht echter via de kinderen het contact terug te brengen naar maximaal tweemaal per maand. Wij onderhouden sinds de scheiding op elke verjaardag en feestdagen contact met oma moederszijde. Moeder heeft al paar jaar geen contact meer met haar moeder.Overig netwerk van moeder en stiefvader hebben al jaren geen blijken van aandacht gegeven op feestdagen en verjaardagen. Moeder kan de zorg van haar kinderen niet aan en stiefvader kan niet tegen drukte.Dit staat in rapportages, maar naar de buitenwereld leggen zij vooral de focus op ouderverstoting en doen niet aan zelfreflectie. Zij hebben belang dat de kinderen niet meer bij hen wonen. Binnenkort 5e rechtszaak omdat moeder slechts 25,- per kind alimentatie wil betalen.Wij verweren ons geduldig op haar verzoekschrift.De kinderen doen het goed op school en kunnen eindelijk na OTS onbevangen kind zijn.De emotionele rust was hard nodig. Stiefmoeder is betrokken en liefdevol en dat is de basis in haar relatie tot haar stiefkinderen.Met vader bestaat er sinds geboorte een stevige gezonde liefdevolle basis. Dus ja, samen met vader gaat stiefmoeder wel mee naar school en medische afspraken en helpt bij elk kerstdiner of kamp/schoolreisje. Dit omdat de biologische moeder het op elk vlak laat afweten en samen met stiefvader al jaren hun belangen voorop hebben staan.Deze week gaan wij het boek “bekrast” van Marieke Lips lezen, vanmorgen ontvangen. Laten we hopen dat de kinderen zullen opgroeien tot stabiele volwassenen, daar zullen wij in ieder geval hemel en aarde voor bewegen.Een bloedband zegt in onze casus weinig. De hechting met moeder is sinds geboorte niet optimaal verlopen, omdat de focus voor haar meer bij een andere man lag dan bij haar kinderen. De feiten spreken al jaren voor zich. Moeder blijft altijd de moeder van deze kinderen, zij zullen er de rest van hun leven mee moeten leren omgaan.Ik hoef als stiefmoeder ook geen schouderklopje. De kinderen, pubers inmiddels geven het grootste compliment via hun gedrag en uitspraken. Makkelijke situatie…zeker niet, maar de kinderen verdienen het om onbevangen kind te mogen zijn waarbij zij hun eigen identiteit kunnen ontwikkelen.
7 maart 2018
Beste Ilse, waarom ben je van mening dat een stiefouder geen zorgtaken op zich mag nemen. Zodra ouders zijn hertrouwd hebben stiefouders een financiele zorgplicht, maar ook een opvoedplicht.Naast stiefmoeder, ben ik ook een biologische moeder. Een stiefouder kan niet anders dan haar wettelijke en vooral morele verplichtingen naar haar of zijn stiefkinderen nemen,juist omdat een biologische ouder (met gezag) het consequent laat afweten. Blijf blijken van aandacht geven aan het kind, laat het niet afweten.Het uitblijven van concrete aandacht is wat het kind onthoudt en emotioneel neerhaalt.Zelfreflectie geldt voor alle betrokken volwassenen. Ik verafschuw het indien ouders niet de belangen van het kind voorop stellen en kinderen bewust bij de andere ouder weghouden. Ik verafschuw het ook als ouders hun kinderen blijven negeren en vooral in hun eigen waarheid blijven geloven en met laster en smaad tracht om hulpverleners op het verkeerde been te zetten, waardoor de hulpverlening voor het kind niet goed van de grond kan komen.
8 maart 2018
Dag Justine,
Waar staat dat de stiefouder geen zorgtaken op zich mag nemen? Ik ben zelf meer dan 10 jaar stiefouder geweest. Nooit, maar dan ook Nooit ben ik mee geweest naar ouderavond, huisarts, enz. niet nodig, want ik hoorde van vader of moeder hoe het was gegaan. Uit eerste hand van haar eigen ouders. Wel was ik bij uitvoeringen van sport, verjaardagen enz. samen met haar ouders en inderdaad ik stopte ze onder, zorgde voor eten en deed een wasje wanneer nodig enz enz. Maar ik zou het niet in mijn hoofd halen, om medezeggenschap te willen hebben over de opvoeding. Want daar heeft ze haar eigen ouders voor.
En dat brengt me op een volgend punt, je hebt het over kinderverstoting, en deze blog is geschreven in de context van Ouderverstoting! Nu heb ik al een aantal keren gereageerd op reacties hier, die over kinderverstoting gaan. Misschien is het een idee om daar zelf een blog over te maken? Ik zal in een algemeen bericht, onder mijn Blog uitleggen, waarom ik nu niet meer ga reageren op berichten die niet over ouderverstoting gaan. Lieve groet, Ilse
8 maart 2018
” Accepteer ook niet dat een stiefouder zeggenschap krijgt en of mee gaat naar school, de huisarts enzovoort.”…Jij noemt de stiefouder in jouw blog met een advies waarin ik me niet kan vinden.Vandaar mijn reactie.
In ons geval zijn de zorgtaken veelomvattend, omdat moeder haar zorgplicht consequent niet uitvoerde tijdens co-ouderschap(anderhalf en drie jaar) en al jaren geen behoefte meer heeft aan zorgtaken. In onze huishouding zijn wij een samengesteld gezin waarvan 8 jaar sprake van family life. Mijn stiefkinderen zijn niet gegroeid in mijn buik, maar wel in mijn hart.Meegaan naar school en huisarts e.d. toont betrokkenheid en geen zeggenschap.Ik hoef ook geen gezag, maar voed wel samen met vader stief-en biologische kinderen gelijkwaardig op. Helpen met huiswerk en verzorgen bij ziekte maakt ook dat ik goed uit ervaring kan spreken met de professional en voor het kind een positieve aanvulling ben.Uiteraard is elke situatie uniek en ook elk kind.Sterkte met jouw situatie.
9 maart 2018
Dag Justine,
Je blijft maar appels met peren vergelijken.
Ouderverstoting is niet te vergelijken met kinderverstoting, en dit soort reacties, doen onrecht aan alle ouders die met ouderverstoting te maken hebben. Dit is oa. het gebrek aan kennis waar verstoten ouders tegen aan lopen! Dit soort reactie’s doen constant ouders met ouderverstoting schade! Je kan je er niet in vinden, dat stiefouders bij ouderverstoting geen zeggenschap behoren te krijgen? Snap ik, want jij praat maar steeds vanuit je eigen positie mml, kinderverstoting. Kinderverstoting en de woorden gebruiken van deze Blog, serieus?!! Ik wens je gezin veel sterkte, want zoals ik blijf herhalen, het is totaal niet vergelijkbaar maar wel even Afschuwlijk. Lieve groet, Ilse
17 maart 2018
Beste Ilse,als je een blog schrijft dan staat het een ieder vrij om hierop te reageren. Vooral als je zelf anderen dan de biologische ouders benoemd en er zelfs een negatief advies bij geeft.Dat reacties thans schade zou toebrengen,is nogal een boute opmerking.Het lijkt mij dat geen enkel weldenkend mens de intentie heeft om dit bewust of onbewust in deze verdrietige situaties zal doen.Het zijn de kinderen die bij ouderverstoting en kinderverstoting de grootste slachtoffers zijn.In onze casus spreekt de ouder die feitelijk de kinderen verstoot, over ouder-verstoting.De betrokkenheid van deze ouder is slechts in woorden aanwezig.Ik wens dat elke verstoten ouder consequent blijken van aandacht blijft geven aan de kinderen en ook netjes alimentatie blijft betalen, zodat een toekomst voor het kind gewaarborgd blijft.Geef niet op, het kind wordt vanzelf ouder en bewuster.
19 maart 2018
Ik vind dat er vanuit de wet maatregelen getroffen moeten worden, tegen de verstotende ouder. Eén maatregel zou wat mij betreft zo snel mogelijk moeten worden ingevoerd en dat is Stopzetting van de te betalen kinder- en partneralimentatie! Waarom zou de verstoten ouder de verstotende ouder moeten belonen voor diens gedrag???
Laat het stopzetten van de beide alimentaties een push zijn voor de instanties en verstotende ouder om eindelijk werk te maken van de verstoting.
19 maart 2018
Dag Erwin,
Ik ben het met je eens dat wetgeving, op het gebied van sancties naar de verstotende ouder al veel te lang op zich laat wachten. Een geldelijke “boete” lijkt me een goede maatregel, zeker omdat dit ook vrij vlot uitgevoerd kan worden. Via partner alimentatie, daar kan ik me in vinden, alhoewel niet iedere verstotende ouder dit ontvangt. Financieel een sanctie via de kinderalimentatie, vind ik lastig, omdat het kind slachtoffer is van de verstotende ouder. Ik snap je insteek goed hoor, aan de andere kant is het feit dat je financieel bijdraagt, wel nog, een erkenning als zijnde “ouder.” Een boete die in de portemonnee raakt, kan iig voor sommige verstotende ouders een prikkel zijn, om mee te werken aan de omgangsregeling. Aan de andere kant, begrijp ik heel goed je gevoel, dat er onderhand ergens een punt gemaakt moet worden. Jij bent net zo goed ouder, en daarmee laat je dat ook voelen. Echter, ben ik bang dat er meer nodig is om het tij te keren qua verstoting en indoctrinatie. Vooralsnog vindt je idee een prima begin! Lieve groet, Ilse
14 augustus 2021
Herkenbaar… met dan het verschil dat de vader eens ze tiener werd wel stond op de contactregeling. En nu ze twaalf is verstopt ze mij, ze wil bij hem gaan wonen, daar naar school en schildert mij af als een crimineel…. De uren en uren die in de koude in mijn auto doorbracht terwijl zij naar de muziekschool ging, heel mijn leven heb ik rond haar opgebouwd, ze spreekt en schrijft vlot 3 talen, speelt viool en haalt goeie resultaten, we zongen, we dansten, zouden samen een verdedigingssport gaan doen vanaf september en nu wil ze me niet meer spreken en vader zet druk opdat ik haar zomaar los zou laten… Ipv op z’n minst de gemaakte afspraken na te leven, nee dochterlief wil niet dus dan is het niet…. Dat deed hij ook al twee jaar voor zijn eigen bezoekregeling, ze heeft het maar voor te zeggen, uiteraard gaat ze parentshoppen wanneer ik wel opvoedregels hanteer… En nu zelfs volledige verstoting en ben ik dus als de voltijds z
zorgende ouder uiteindelijk ook de verstoten ouder…
25 augustus 2021
Nele,
Jouw verhaal past precies bij mij verhaal. lieve groet lotte
5 maart 2018
Er zijn ook ‘zogenaamd’ liefhebbende ouders, maar die ondertussen een waar schrikbewind over hun kinderen en ex-partner uitoefenen.
Of als de kinderen bij de andere (uitwonende) ouder zijn deze ouder de andere ouders continu loopt te diskwalificeren, waardoor kinderen bij de uitwonende ouder in loyaliteitsconflict komen en steeds minder zin hebben om bij de uitwonende ouder te zijn. En voor het gemak krijgt de inwonende ouder dan maar de schuld!
Of uitwonende ouder waarvoor de kinderen zelf echt bang zijn. Ook deze kanten van de medaille’s zijn er.
5 maart 2018
Dag Danielle,
Net zoals in mijn reactie naar Petra toe vind ik dit meer dan verschrikkelijk en weet ook, dat dat voor komt. Dit zijn steeds reacties waar goedwillende verstoten ouders, ook nog eens mee moeten dealen!En dat is niet waar ik de Blog over geschreven heb. Mijn standpunt daarin, heb ik duidelijk gemaakt mede in mijn antwoord naar Petra. En de blog lijkt me voor zich spreken. Deze Blog sluit absoluut niet uit, dat er ook nog andere situaties voorkomen!! Sluit jij aub ook niet uit, dat bovenstaande Blog en de geschetste omstandigheden ook bestaan! Lieve groet, Ilse
6 maart 2018
Absoluut, bestaan de situaties uit bovenstaand bloq. Ik wil hiermee alleen maar aangeven dat in de basis heel goed moet uitgezocht worden waar het ‘probleem’ ligt. Er zijn nl ook ouders die dus meeliften op de strijd die de goedwillende ouders voeren om hun kind te mogen zien en deze misbruiken om hun terreur voort te kunnen zetten.
Feitenonderzoek door deskundigen is heel belangrijk in deze. Geen enkel kind mag slachtoffer van praktijken van een niet welwillende/mishandelde ouder in welke vorm dan ook.
6 maart 2018
Dag Danielle, fijn dat je erkent dat wat hierboven beschreven wordt voor komt! Misschien heb je mijn punt gemist over “waarheidsvinding” wat jij aanduid als: goed onderzoek.
En uiteraard als ik praat over: sancties, ouderverstoting is kindermishandeling en zal strafbaar moeten worden, dan is het in Nederland toch altijd zo, dat er feitenonderzoek volgt door deskundigen! Ons strafrecht is niet op los zand gebouwd.. Ik houd het vanaf nu, graag bij het onderwerp hierboven omschreven. Lieve groet, Ilse
6 maart 2018
Dank je Ilse, ik ben zo’n verstoten ouder en ik herken me helemaal in jouw verhaal. Mijn oogappel Daniël (12) zie ik sinds zijn laatste vervroegde verjaardagsfeestje bij mij niet meer. Op de mountain bike die hij zelf had uitgekozen voor zijn bescheiden verjaardag hier met zijn broers en mij, heeft hij nooit kunnen fietsen.Mijn ex weet hoeveel pijn ze mij hiermee doet, wat het met Daniël doet wil ze niet zien, ze heeft mijn oogappel stevig haar greep. Mijn andere twee zonen zie ik gelukkig nog wel. De jongste (11) moest vechten tegen zijn twee broers en zijn moeder, twee keer is hij voor haar dominantie gevlucht en stuurde zij de politie, maar hij wou bij mij zijn Papa blijven want daar voelt hij zich wel geliefd en veilig. Huilend werd hij naast mij wakker en zei: “Papa ik heb geen zin in deze dag…” omdat hij van de rechter terug moest naar zijn moeder. De ogen van mijn oudste zoon Sander (15) openen zich steeds meer, maar zij blijft oppermachtig en is zeer geslepen. Alles en iedereen gebruikt ze, om haar macht te kunnen blijven uitoefenen. Zo is zijn hond Floor nu niet meer zijn hond, die heeft zijn moeder zich toegeëigend zodat hij Floor niet mee mag nemen op vakanties met mij. Zijn eerste zomervakantie sinds 2013 met mij, is daardoor al bij voorbaat verziekt. Mijn jongste zoon staat er niet meer helemaal alleen voor, zijn oudste broer en hij trekken steeds meer samen op. Samen staan ze sterk.
De gezinsvoogden en alle hulpverleners ten spijt, ik ben mijn zoon Daniël kwijt waarom? Omdat ze alleen maar willen zien en horen wat ze willen en het Beest niet in de ogen willen zien, laat staan het durven aan te pakken. Het verstoppen achter hun gedragsdeskundigen is regel en geen uitzondering. Hun stelregel is ‘het is veilig bij moeder dus de kinderen moeten het zelf oplossen met hun moeder’, ze mogen er niet met mij over praten, ze mogen niet hun eigen waarheid ontdekken. Het enige dat ik kan doen voor de kinderen die mij nog wel willen zien, is hen een warme plek vol van echte liefde en vrijheid bieden en hen adviseren wat te doen telkens als ze weer met hun verdriet en verhalen bij mij komen. Daar zijn ze dankbaar voor. De eenzaamheid hier is killing, dus ik kijk uit naar elk berichtje, naar elke omhelsing, naar elk moment samen, naar elke kus tot het moment dat de gezinsvoogden ook mij zullen vragen, terug te treden in het belang van de rust voor de kinderen. Precies zoals de moeder het wil en zoals ze mij geschreven heeft in 2014: “Erwin je moet je eigen gezin stichten!” toen ze gevlucht is, voor alles wat ze op financieel vlak heeft aangericht.
Ik wil de sterke Papa zijn, zoals ik die was voor mijn kinderen, dwars door mijn verdriet om alles heen.
Heel veel sterkte toegewenst voor alle verstoten ouders.
Warme groet,
Erwin Robijn
6 maart 2018
Dag Erwin,
Veel dank voor je reactie en je openheid! Dit is dus waarom ook wij eindelijk eens “samen sterk” moeten gaan staan, net zoals je kinderen. Wij verstoten ouders, laten ons veel te veel leiden door het stigma.
Wij zijn ten alle tijden Bang, dat onze openheid over de situatie, ons nog verder van onze kinderen zal drijven, omdat dat gegarandeerd tegen ons gebruikt gaat worden!! Veel sterkte! Lieve groet, Ilse
6 maart 2018
Dag Ilse,
Ik ben ook zo open naar de hulpverleners en gezinsvoogden toe en hierdoor bevestig ik het stigma van de rebellerende ouder. De waarheid gestaafd aan bewijsmateriaal mag gezegd worden, maar er wordt niets maar dan ook niets mee gedaan. In twee gesprekjes met bange kinderen worden conclusies getrokken, die de kinderen niet verder helpen. Wat de kinderen ook zeggen, het wordt weggewuifd als verzonnen en overdreven. Een in en in trieste situatie, die maakt dat de positie van de verstotende ouder nog meer versterkt wordt en die van de verstoten ouder en die van de kinderen tot het kritieke punt verzwakt.
Je bent tot een logeeradresje gedegradeerd en ook dat kan maar zo afgelopen zijn. Wat rest is een leven als pinautomaat….
Erwin
6 maart 2018
/koos-belang-kinderen/
Deze link gaat naar een ander gastblog. Uit 2016. Er is NIETS veranderd.
De ouder die verstoten wordt, staat machteloos. En kiest een weg. EEN weg, een juiste weg is er niet zolang onze wetgeving niet aangepast wordt…
6 maart 2018
Dag Erwin,
In al die jaren dat ik te maken heb met ouderverstoting begrijp ik heel goed wat je bedoeld, en je verhaal staat niet op zich. Ik zie het zo: Jeugdzorg doet een “dwingend beroep” op die ouder, die het wel in zich heeft, zichzelf opzij te zetten ten ben behoeve van het kind. In dit geval ben jij dat dus. (Eigenlijk een compliment). Jeugdzorg is er bij gebaat dat problemen met kinderen zo snel mogelijk “opgelost” worden. Tot zover kan ik daar in mee gaan, snelheid is inderdaad een “must” als het om onze kinderen aan gaat. Alleen wat jeugdzorg daar mee doet, is zoeken naar een Korte Termijn “oplossing” die geen “oplossing” is! Sterker nog, ze dwingt je mee te werken aan mishandeling! Er zijn al meer dan voldoende onderzoeken om dit te onderbouwen, en of uitwijzen. De onmacht die Jeugdzorg heeft ten opzichte van de verstotende ouder, word bij jouw neergelegd. Met als gevolg dat je kinderen op lange termijn, nog meer schade word aangedaan, dan al het geval was. Kort termijn denken is achterhaalt, en dat is in mijn opinie wat Jeugdzorg nog steeds doet. Wat daarmee inderdaad ook gebeurt, is jou pakken op je emoties. Iedere ouder in dit land, die toe moet kijken dat zijn kind mishandeld word, krijgt alle begrip als het gaat om de woede verdriet en onmacht die je daar bij voelt! Dat je dit niet uit, waar de kinderen bij zijn, is een normale zaak dat weten wij ook, maar laat je je emoties niet afpakken of ook maar beschimpen!! Het zijn normale gezonde emoties die iedere verstoten ouder voelt. De oplossing in wissel van hoofdverblijfplaats, is mijn in ziens, een snelle en ook lange termijn gerichte oplossing. Lieve groet, Ilse
6 maart 2018
Dank je Ilse voor jouw reactie. De kinderen zijn door de moeder als schild gebruikt bij diverse partijen, die haar op de hielen zaten. Ik ben het helemaal met je eens wat betreft Jeugdzorg of Jeugdbescherming Gelderland zoals ze hier heten. Afstand doen van je kind omdat mijn middelste zoon geïndoctrineerd of liever gezegd gehersenspoeld is, is al erg laat staan als Jeugdbescherming mij zou verzoeken vrijwillig afstand te doen van de twee andere kinderen. Mijn jongste zoon wil niets liever dan bij mij wonen, mijn oudste zoon wil samen met zijn hond uit zich zelf steeds vaker bij mij zijn. Dat is wat ik samen met de kinderen bereikt heb en waar we trots op mogen zijn. Met hulp van een poh/ggz medewerkster werk ik nu aan het verbeteren van mijn adviezen aan de kinderen. In tegenstelling tot al die andere hulpverleners en Jeugdbescherming, zegt zij dat de kinderen juist wel een beroep op mij als ouder mogen doen en juist wel mogen vertellen over de dingen waar zij bij hun moeder mee te maken hebben sinds haar vlucht in 2014. Ik ben blij dat tenminste één hulpverlener in staat is, om in de schoenen van mijn kinderen te gaan staan en te zorgen dat mijn rol als vader niet nog verder wordt afgekalfd.
Hoe mooi zou een wissel van hoofdverblijfplaats voor de kinderen zijn. Weg van de dominantie, de bepalingen en niet meer een verlengstuk hoeven zijn van de narcistische moeder. Mijn jongste zoon en ik dromen er jaren van….
Warme groet,
Erwin
6 maart 2018
Dag Maria,
Dank voor deze mooie bijdrage! De blog van Ephraïm laat inderdaad zien, dat zonder aangepaste wetgeving onze kinderen verloren zijn. En wat is hij goed geschreven, heel herkenbaar voor heel veel ouders! Zo triest, en onbegrijpelijk dat dit nog steeds geen prioriteit heeft op politiek vlak. Al die halfslachtige pogingen die nergens toe leiden. Fijn dat je mee denkt en schrijft! Lieve groet, Ilse
7 maart 2018
Dag Erwin,
Wat goed dat je hulp hebt gezocht bij POH/GGZ, zoals ik hierboven al omschreef hebben heel veel ouders hier baat bij! Verschrikkelijk voor je middelste zoon dat hij zo gevangen zit. Ik ben het volledig met je eens dat je trots mag zijn, op wat je tot nu toe samen bereikt hebt met de oudste en jongste. Lieve groet, Ilse
7 maart 2018
Mag ik ook de andere kant van de medaille onder de aandacht brengen. De vader die al voor de scheiding uitsprak toen onze dochter opgenomen werd en wij naar huis gingen. Zo die is opgeruimd. Maar na de schieding hoog van de toren riep over ouderverstoting. Die het kind bedreigde toen hij haar naar huis bracht van zij en ik dienden te doen wat hij zij anders kwamen ik in de gevangenis en zij werd uit huis geplaatst. Hij heeft de boel opgelicht tot en met en met een dikke priemende vinger naar mij wijst en ik heb de vechtscheiding. Ja hij krijgt de hand boven het hoofd gehouden. Die arme man heeft autisme maar en ik ben dat rot serpent. Toen we nog niet gescheiden waren was ik diegene die een psychische stoornis zou hebben. Maar na de scheiding en hij kon het gebruiken was ik diegene die hem mishandeld had maar het omgekeerde was het geval. Maar niemand hielp maar veroordeelde mij dat ik aan de bel trok. Voordien was het tussen kind en vader een problematische verhouding en verbaasd het eenieder dat het na de scheiding ook niet loopt. Hij wilde geen last of wat dan ook van haar ondervinden. Alleen als het hem positieve aandacht opleverde dan werd ze gebruikt. Onze dochter heeft bij de rechter zelf haar ongenoegen over hem geuit. Heeft sinsdien ook geen contact meer met vader. Toch denkt iedereen die het zo goed wil weten mij te moeten aanvallen op het feit dat zij geen contact meer met vader wil. Zij heeft mij al de nodige keren verweten waarom ik die vent niet veel en veel vroeger de deur had uitgezet. Overigens heb ik dit niet gedaan maar de rechter. Dus oordeel niet maar er moet eeerst een onderzoek van de werkelijke feiten plaats vinden voordat je een uitspraak kunt doen. Meningen, iedeën, heel hard roepen en wat dan ook doen er niet toe. Het feit wat er daadwerkelijk plaats gevonden heeft dat moet bepalend zijn. Kortom aan alles en door iedereen moet aan waarheidsvinding gedaan worden. De uitspraken daar doen wij niet aan, is niet waardig op de plek en rol die hij/zij dan vervuld.
7 maart 2018
Dag Maria,
Verschrikkelijk om te horen hoe het jou en je dochter vergaan is. Uiteraard staat hierboven ook dat waarheidsvinding een “must” is! Dat je ex het woord “ouderverstoting” gebruikt, terwijl van te voren de relatie met je dochter al slecht was, dat is een ander verhaal. Wel vindt ik het heel verdrietig voor je dochter, dat ze op groeit zonder haar eigen vader. Bij ouderverstoting is nog steeds mijn ervaring, dat “de rechter” vaak niet zo zeer kiest voor het Gelijk van het kind en de inwonende ouder, maar voor de “rust” van het kind. En dat is kindermishandeling. Jij weet voor jezelf het beste of er bij jullie, aan waarheidsvinding is gedaan of niet. Het is voor liefdevolle welwillende ouders heel schadelijk en pijnlijk om te horen, dat het woord “ouderverstoting” word ingezet op plaatsen waar het eventueel niet thuishoort. Dit blog is geschreven voor en door liefdevolle ouders, die een goede of neutrale band hadden met hun kinderen, voor de scheiding. Lieve groet, Ilse
7 maart 2018
Ook ik loop als verstoten vader op tegen het ‘excuus’ van jeugdhulpverleners: “uw kinderen zijn al tieners. U kunt ze beter loslaten en hopen dat ze als ze volwassen zijn zelf bij u aankloppn”.
Ik heb er maar één woord voor: Onkundig.
Als een kind al besluit om verhaal te halen, dan is er nog niet gezegd dat het weer zien prettig zal zijn. “Waar was je?”, “Waarom heb je ons losgelaten?” of “Waarom heb je niets gedaan?”
Daarbij is de kans groot dat ze inmiddels door hebben gekregen hoe erg ze gemanipuleerd zijn en door wie ze in het loyaliteitsconflict zijn beland. Er is is veel schade gedaan, misschien nog veel boosheid.
Jeugdhulpverleners denken op de lange termijn te denken: het komt wel goed met ze als ze 18 zijn.
Het tegendeel is waar: De brainwash verdwijnt niet van de ene op de andere dag.
Dit is een langdurig proces, en heling is niet altijd eenvoudig.
Ik hoop dan ook dat hulpverleners gaan leren om op de juiste lange termijn te gaan denken.
Loslaten heeft eerder het tegenovergestelde effect….
7 maart 2018
Dag Ivo,
Ik kan na diverse hulpverleningstrajecten niet anders concluderen, dan dat hulpverleners voor de korte termijn oplossing gaan of wel dat ze de casus zo snel mogelijk weer willen sluiten, want er liggen nog een stapels andere dossiers op hen te wachten.
De focus van de hulpverleners ligt 200% op het weer snel door één deur zien te krijgen van de ouders, terwijl dat bij vechtscheidingen doorgaans een zeer langdurig proces. Intussen lijden de kinderen en de verstoten ouder. Mijn poging om mijn kinderen een weerbaarheidstraining te laten volgen is gestrand, omdat de hulpverleners weigeren de verstotende ouder aan te pakken en willens en wetens eerst de ouders weer door één deur willen krijgen. Ik heb dus nu aan de gezinsvoogden gemeld, dat ik geen gezamenlijke bespreking met de moeder cq de verstotende ouder meer wil voeren. Hierdoor zullen zij op zoek moeten gaan naar andere oplossingen en dan bedoel ik niet, dat ik afstand moet doen van mijn kinderen, want ook dat is een vorm van kindermishandeling.
Jij verwoord precies wat ik als vader al jaren denk, de angst dat kinderen mij verwijten gaan maken er niet voor hen te zijn. Niet naar hun zorgen, angsten en ergernissen heb willen luisteren. Het zijn die zelfde hulpverleners die de kinderen (11,12 en 15) ontmoedigen om met mij over deze zaken te praten, want zo zeggen zij, het kind moet zelf met de situatie bij de verstotende ouder leren dealen. Ook mag het kind niet op zoek gaan de waarheid. Kennelijk hebben deze therapeuten niet geleerd uit het verleden en nog minder van de menselijke psyche. Waarheid, identiteit, realiteit en toekomst zijn zo nauw met elkaar verbonden.
Ook ik word moe van mensen (vooral vrouwen) die me zeggen, dat het kind wel terug komt als het volwassen is. Wat koop ik daarvoor, de tijd die je samen had kunnen hebben kun je niet inhalen! Het kind en ik zijn tegen die tijd uit elkaar gegroeid, er is geen band meer, ik ken de persoon niet meer en wat overblijft is het zoeken naar herinneringen uit de tijd dat wij nog wel goed en dagelijks contact met elkaar hadden tenminste als ook dat al niet vervaagd is tegen die tijd.
Jeugdhulpverleners ik heb ze zien komen en gaan, druk met declaraties en urenstaten, maar geen van allen hebben ze concreets iets voor de kinderen en mij kunnen betekenen, terwijl de verstotende ouder gewoon doorgaat met wat ze doet.
Loslaten….na vier jaar kan ik het woord niet meer horen. Heel veel sterkte toegewenst!
Groet,
Erwin
7 maart 2018
Dag Ivo,
Helemaal met je eens! De ervaring wijst uit, dat het geïndoctrineerde kind helemaal niet terug komt, wanneer het volwassen is. En daarbij moet je als verstoten ouder dan ook nog eens meer dan een super ouder worden, om steeds opnieuw te bewijzen, dat je niet aan het gecreëerde beeld voldoet. Een onmogelijke opgaaf. Diep triest dat het kind, wat een deel is van jou, daarmee ook een deel van zichzelf afwijst. Met alle gevolgen van dien.
Lieve groet,
Ilse
9 maart 2018
Dag lieve allemaal, jullie als ervaringsdeskundigen weten hopelijk antwoord op mijn vraag. Ik weet niet meer goed om te gaan met mijn diepe gevoelens voor mijn middelste zoon, mijn oogappel die ik niet meer zie en binnenkort 13 wordt. De moeder zegt steeds tegen de kinderen die ik wel zie, dat mijn middelste zoon geen kaartjes etc meer van mij wenst te ontvangen, maar de afgelopen Kerst voor hem gekochte grote chocolade Kerstman met een Kerstkaartje namens mijn twee andere zonen en mezelf, schijnt hij wel te hebben aangenomen.
Mag ik hem nu wel of niet een verjaardagskaartje met cadeaubon sturen of niet? Doe ik hem daar misschien pijn mee? Is een kaartje met alleen maar drie kruisjes en zonder mijn naam al te veel? Of moet ik zoals mijn twee andere kinderen zeggen, helemaal niets doen? Help me alsjeblieft.
Lieve groet,
Erwin
9 maart 2018
Dag Erwin,
Ik kan alleen maar zeggen, toch sturen, Cadeau en al getekend met felicitaties van papa. Het kind smacht naar een teken dat hij er nog toe doet!! Ook al verwoord hij misschien, wat moeder liever hoort. Je houd van hem, en vergeet hem niet, dus laat het ook zien. Wat moeder zegt, tegen jullie andere kinderen!, over de wensen van de middelste, zou ik met een korrel zout nemen. Niet op reageren. Hoop hiermee je vraag beantwoord te hebben. Lieve groet, Ilse
9 maart 2018
Beste Erwin,
Wie iets van jou wil maakt het zelf aan jouw duidelijk, zolang jouw zoon je dit niet persoonlijk heeft verteld, gewoon blijven doen.
9 maart 2018
Dank je wel Danielle, mijn zoon Daniël heeft me niet persoonlijk verteld dat hij niets van mij ontvangen wil. Ik heb daarover ook niets van zijn broers gehoord. Het is denk ik de moed, die me in de schoenen gezakt is. Maar ik ben nu online een kaart aan het uitzoeken die ik van eigen tekst kan voorzien. Geeft ook een beetje afleiding van het verdriet.
Warme groet,
Erwin
9 maart 2018
Ja denk je dat hij smacht naar een teken van mij? Ik wil dat zo graag geloven, mis hem ontzettend. Zijn armpjes om me heen en ‘Hoe was jouw dag Pap?, zijn schaterlach en zijn humor”. Mag ik hem echt een kaartje en cadeaubon sturen, zelfs met ‘Papa’ er bij? Ik zou zo graag zijn vriend willen zijn, zijn beste vriend. Dank je wel Ilse, ik ga op zoek naar een leuke kaart! Ik zal hem ook laten ondertekenen door zijn broers, de kans is dan groter dat hij door het ‘spamfilter’ heen komt.
Warme groet,
Erwin
20 maart 2018
Dag Erwin,
Sorry, ik zie nu pas je reactie van 9 maart. Ik begrijp heel goed dat je je zoon zo erg mist. Ik hoop dan ook dat je de kaart en cadeaubon ondertekend hebt met “papa.” Zelfs al komt hier geen, of een negatieve reactie uit voort, ik geloof zeker dat hij, diep in zijn hart voelt dat jij hem niet vergeet. Slim van je om zijn broers mee te laten ondertekenen. Zoals het hoort, samen feliciteren. Lieve groet, Ilse
20 maart 2018
Dag Ilse,
Ik heb een verjaardagskaart met leuke foto’s van hem en zijn broers ontworpen. De foto’s zijn van jaren geleden, maar beter iets dan niets. Ik heb gelijk op de kaart de namen van zijn broers, de hond van mijn oudste zoon een tot slot mij zelf met Papa en drie kruisjes laten drukken. De kaart is van het formaat A4 dus mooi groot. Ik heb een kopie er van hier in hun slaapkamer op zijn lege kledingkast gezet.
Ik mis hem ontzettend Ilse, maar ik doe mijn best om het verdriet van me af te duwen. 28 maart is Daniël jarig, dan wordt hij 13 jaar… Zijn vorige verjaardagscadeau staat onaangeroerd in de schuur, een mooie stoere grote mountain bike die hij zelf had uitgekozen. Hij heeft er nooit op kunnen fietsen, mijn lieve blonde oogappel.
Mocht Daniël de kaart en de cadeaubon niet willen aannemen, dan nemen mijn twee zoons de kaart weer mee.
Erwin
20 maart 2018
Dag Erwin,
Goed ook dat je gedacht hebt aan foto’s op de kaart. Dat zal hem ongetwijfeld herinneren aan goede tijden. Ik wens je van deze kant veel sterkte voor de 28e. En al komt de kaart terug, ik weet zeker dat ieder kind het nodig heeft te weten dat er aan hem gedacht wordt! Lieve groet, Ilse
13 maart 2018
Verschrikkelijk triest. Mijn broer zit er midden in. Het is een lange weg die hij moet afleggen en heeft nauwelijks contact. Rechters/hulpverlender en alle instaties zijn van mening dat omgang zo snel mohgelijk moet worden opgestart alleen moeder werkt niet mee/frustreert al meer dan 3 jaar en ze komt er gewoon mee weg.Dat deze vorm van kindermishandeling niet strafbaar is, is niet uit te leggen.
13 maart 2018
Dag Liesbeth,
Wat verschrikkelijk voor je broer en de kinderen. Inderdaad dat is niet uit te leggen! Het is een grote schande. Duizenden kinderen en ouders gaan hieronder gebukt. Sterkte!
Lieve groet, Ilse
20 maart 2018
Beste Erwin,
Ik ben het helemaal met je eens dat er wettelijk gezien sancties moeten komen, indien blijkt dat een van de ouders OMGANGSafspraken niet nakomt of het contact met het kind niet onderhoudt. Bij het niet onderhouden van de contacten met het kind wordt het kind ernstig tekort gedaan. Wenselijk is wel dat je nog even nadenkt over de kinderalimentatie, want uiteindelijk sta je de toekomst van het kind in de weg indien kinderalimentatie niet meer betaald zal worden. Dit is een wettelijke verplichting jegens het kind. Vaak wordt ook schoolgeld e.d. hiervan betaald. Zie je het voor je, dat kinderen in de knel komen omdat de ene ouder de andere ouder in de portemonnee tracht te raken?
20 maart 2018
Beste Justine,
Dank voor jouw reactie. Het is juist dat de wet in doortastende en praktische zin voorziet niet voorziet in dwangmaatregelen, om de verstotende ouder te dwingen pro-actief mee te werken aan het contactherstel tussen de verstoten ouder en het kind. Daarom vind ik dat de wet hierop moet worden aangepast en wel zo snel mogelijk. Het kind is al in de knel gekomen en draagt de littekens van het gemis van de verstoten ouder zijn leven lang mee. Ik zeg pro-actief, omdat in veel gevallen de verstotende ouder de schijn ophoudt mee te werken, maar binnen de eigen muren vrolijk doorgaat met het ontmoedigen en manipuleren van het kind. Mijn zoon (13) zijnde mijn oogappel, is de afgelopen vier jaar zo gehersenspoeld door mijn ex, dat hij in haar verzinsels is gaan geloven en bang geworden is voor mij en mij niet meer wil zien. Het kind kan hier niets aan doen. Het is de voortdurende jarenlange druk die door mijn ex op hem wordt uitgeoefend. De rechtbank heeft mijn ex gevraagd hem aan te moedigen weer in contact met mij te komen, natuurlijk gaf zij geen reactie en daar blijft het dan bij. Gelukkig zijn mijn jongste zoon (11) en oudste 16 minder vatbaar gebleken voor haar gemanipuleer en durven zich daar tegen zelfs te verweren. Mijn jongste zoon zei haar afgelopen week, tijdens de bekende gesprekjes die ze regelmatig met hen voert: “Jij bent gewoon weer jaloers op Papa!”.
Dus weg met die kinderalimentatie als de verstoten ouder niet pro-actief meewerkt!
Erwin
12 augustus 2018
Hoi Mary,
dank je wel voor je mooie verhaal. Herkenbaar, behulpzaam en leerzaam. Ik zit in de situatie dat ik een ouder ben die verstoten wordt. Raakt me enorm.
Ik zou graag advies willen hoe ik hier mee om moet gaan. Of er via instanties iets tegen te doen is. En een luisterend oor voor mijzelf. is er een hulpverlening instantie die je kan helpen als verstoten ouder (in spe)?
Advies wat berekend wordt a 150+ EUR /uur ben ik niet in geïnteresseerd. Heb daar ruimschoots ervaring mee en betwijfel in de meeste gevallen welk belang behartigt wordt.
Groeten en alvast bedankt!
12 augustus 2018
Dag Martin,
Misschien dat Erna Janssen via de Familie Academie iemand voor je weet. Dat is wat mij betreft de beste keus voor eventueel een verwijzing in de regio waar jij woont. Heel veel sterkte van deze kant.
Groetjes Ilse
25 augustus 2018
Hoi Ilse,
Hierbij wil ik je bedanken voor het feit dat je mij meer inzicht heb gegeven over dit onderwerp. Ik ben hier gekomen als kind samen met mijn moeder. Hiervoor woonde wij in Suriname waar mijn hele familie op dit moment woont. De band tussen ons was zeer slecht en koos ervoor om op 13 jarige leeftijd(ik woonde toen net op groepen waar ik hulp kreeg voor ptss) afstand van haar te nemen omdat zij dat al had gedaan bij mij. Dit deed de ze waarschijnlijk uit schaamte en machteloosheid. Ze moest het gevoel hebben gehad dat ze had gefaald. In 2014 overleed(euthanasie) ze en toen was ik inmiddels 18. Mijn moeder wou geen afscheid nemen van mij en ik merk daar gevolgen van.Ik had graag erover willen hebben hoe mijn toekomst eruit moet zien qua ouderrol, over haar gedrag en doen en laten en gewoon over leuke dingen. Mijn sociale netwerk bestaat alleen uit leeftijdgenoten en begeleiders. Kan jij mij misschien info geven wat de gevolgen zijn bij het kind wanneer ouders een kind verstoten etc? Ik wil namelijk mijn eigen gedrag en leven begrijpen.
28 augustus 2018
Hoi Lieve anoniem,
Jeetje ik ben er stil van, wat een ontzettend verdrietig en moeilijke situatie waarin je bent opgegroeid. Ik ben daar niet voldoende in onderlegd, om je zo 123 in een berichtje antwoord te geven. Heb je hier wel eens over gesproken met je begeleiders? Of eens aangekaart bij je huisarts? Ik zou dat zeker adviseren. Het lijkt me, dat je je als kind, verschrikkelijk in de steek gelaten voelt. Misschien was je moeder op dat moment ernstig ziek? Allemaal vragen, die ik, als ik jou was, echt eens zou voorleggen in je omgeving. Ik geloof zeker dat ze je daarin verder kunnen helpen.
Heel veel sterkte en lieve groet,
Ilse
23 september 2018
ik heb als verstoten ouder eerst een jaar geprobeerd om de moeder van mijn kinderen te proberen te bewegen om de situatie herstellen. Dit in de wetenschap dat een rechtszaak nog meer spanning op zou leveren. Uiteindelijk heb ik na 1 jaar begin 2014 een advocaat ingeschakeld. Ik had ook al van te voren bedacht slechts 1 rechtszaak aan te spannen. Na eerst andere (totaal mislukte) bemiddelingspogingen te hebben ondernomen op advies van de rechtbank, besloot de rechtbank dat er een onderzoek van de Raad van de Kinderbescherming moest komen. Wij moesten akkoord gaan met een onderzoek door de Raad. Daarbij meldde moeder doodleuk dat ze mee wilde werken en hoopte dat ik me aan het advies zou houden, volledig in de veronderstelling dat ze op alle punten gelijk zou krijgen. Maar ze kreeg helemaal geen gelijk. Op alle punten is haar verweer naar de prullenbak verwezen. Maar ook al krijg je op alle punten gelijk en zijn er volgens de rechtbank en de RVDk geen gegronde redenen om het contact te verbreken, ook al wordt het advies gegeven aan moeder om in het belang van de kinderen de situatie te herstellen er is geen enkele sanctie als een uitspraak niet wordt nagekomen.En dus geschiedde, moeder legde de uitspraak van de rechtbank naast zich neer. De opmerking die ze maakte over het advies opvolgen gold schijnbaar alleen voor mij. Daarmee lak hebbend aan de rechtsstaat en haar eigen kinderen.
24 september 2018
Dag Arnold,
Voor veel ouders heel herkenbaar jou ervaringen. Je laatste zin is inderdaad de conclusie. Aangezien wetgeving voor de zomerreces daarin wat is aangepast qua sancties naar moeder toe, is het misschien toch raadzaam om met je rechtbank besluit aangifte te gaan doen? Ik weet, het is niet niks dit idee maar wat voor opties heb je anders. Heel veel sterkte!!
Lieve groet, Ilse
24 september 2018
Ilse heb jij info over welke sancties het gaat?
Aangifte kun je doen, maar mijn ervaring is dat dit in de rechtbank niet elegant oogt. Politie zal de aangifte opnemen, maar verder geen stappen ondernemen, ondanks dat de beschikking hen daartoe misschien machtigt. Dit omdat de impact van politieoptreden op kinderen groot is.
Warme groet,
Erwin
24 september 2018
Dag allemaal,
Ik heb de volgende vraag in bescheiden vorm ook op Twitter geplaatst. Ik zou graag jullie mening willen weten wat betreft het opmaken van een Nederlandse’eeuwkalender’rond het thema Ouderverstoting. Per kalendermaand worden foto’s getoond van kinderen, die door ouderverstoting geen contact meer hebben met de andere ouder. Het is de bedoeling dat deze kalender gedistribueerd wordt onder wethouders Jeugdzorg, Jeugdcentra, (kinder)psychologen en ter zake doende organisaties, Dit concept kan dan ook door andere landen worden overgenomen.
Verder ben ik op zoek naar organisaties, die het thema ouderverstoting centraal op de agenda hebben staan. Mocht er zoiets nog niet zijn, dan wil ik samen met andere ouders/ontwerpers een website opzetten gericht op Ouderverstoting in meerdere talen.
Warme groet,
Erwin
Twitter @keivaneenpapa
24 september 2018
Hoi Erwin,
Ik juich alle initiatieven toe. Dank hiervoor. Heb je enig idee hoe het zit met privacy van de kinderen in deze? En de emotionele gevolgen mocht hier meer bekendheid uit voortkomen?
Lieve groet,
Ilse
24 september 2018
Dag Ilse, zolang de ogen met een balkje worden afgedekt is hun privacy gewaarborgd. De emotionele gevolgen voor wie? Het gaat er om, dat het onderwerp uiteindelijk tot wetswijzigingen en verandering van zienswijzen door hulpverleners leidt. Ik realiseer me terdege, dat een dergelijk initiatief in eerste instantie tot een schok zal leiden, maar zonder dat zullen de ingesleten conservatieve denkbeelden niet wijzigen.
Warme groet,
Erwin
24 september 2018
Dag Arnold, ik zou het hier niet bij laten en een tweede kort geding starten, moeder houdt zich immers niet aan de door de rechter bepaalde afspraken. Met jouw advocaat, kun je door haar tegenwerking, aansturen op een paradoxale toewijzing. Daarbij wordt het kind door de rechter bij de verstoten ouder geplaatst, mits dat een veilige omgeving is natuurlijk. Moeder verliest dan ook het recht op kinderalimentatie.
Niets doen is geen optie en maakt alleen, dat moeder nog langer de gelegenheid krijgt om het kind nog verder van jou te laten vervreemden. Het is daarbij zeer reëel, (uit eigen ervaring) dat het kind tegen jou wordt opgezet en zo bang wordt gemaakt voor jou, dat het in de rechtbank *) zegt niet bij jou te willen wonen. Het kind doet dit uit zelfbescherming, zodat moeder het kind niet meer lastig valt met de dagelijkse manipulerende gesprekjes en het slecht praten over jou.
*)De rechtbank, kan het kind op verzoek van één van de ouders oproepen voor een gesprek met een iemand van de Raad voor de Kinderbescherming. Deze heeft dan een gesprek van 20 minuten met het kind in een aparte ruimte in de rechtbank en brengt vervolgens tov ouders en rechter verslag en advies uit. Ik zou proberen om deze situatie te voorkomen. Het kind komt en gaat daarna weer met de verstotende ouder mee, dus dan loop je risico tegen een aan het kind opgedrongen ‘waarheid’ aan te lopen. Bovendien is mijn ervaring, dat Raadsmedewerksters zeer slecht luisteren en nog slechter rapporteren.
Voel je gesterkt door waarheid!
Heel veel sterkte toegewenst.
Erwin
24 september 2018
Hallo erwin.
Mijn kinderen zijn 17 en 19 Met de oudste is er inmiddels contact. Ik wilde alleen even mijn verhaal delen.
25 september 2018
Ah super Arnold, ben blij voor jou en je oudste! Hoe is het gekomen tot contactherstel?
26 september 2018
Heel veel geduld en doorzettingsvermogen en nooit maar dan ook nooit opgeven. Naast alle bekende factoren is ook het karakter van je kind een factor in de (on)mogelijkheid van contactherstel. Het bijzondere is dat het in aanleg mijn zoon was die het contact verbrak. Met mijn dochter verliep het contact tot aan het einde dat ze ook weg ging erg goed. En die is nu degene die de deur dicht blijft houden. Ze blijft maar “boos”. Die karaktertrek heeft ze van haar moeder, terwijl haar moeder deze aan mij toeschrijft. Vandaar dat mijn ex-partner soms dagen een verdovende stilte kon aanhouden als we ruzie hadden. Ik heb daar zelf een hekel aan, wil het altijd direct uitpraten en dan klaar er mee. Hele slechte herinneringen aan zulk gedrag, mijn moeder kan/kon dat in extreme gevallen zelfs weken volhouden…………..
Maar nu we het erover hebben, ik zal mijn dochter weer eens een kaartje sturen.
26 september 2018
Dank voor je reactie Arnold. Ik besef me dat geen enkele situatie hetzelfde is, maar dat er wel overeenkomsten zijn in onder andere verdriet, pijn en machteloosheid.
In mijn geval is het pure jaloezie en haat, die er voor gezorgd hebben dat mijn oogappel zijnde mijn middelste zoon bezweken is onder de jarenlange druk van zijn moeder. Door toe te geven aan haar eisen, word hij nu niet meer dagelijks belast met gesprekjes en slechtpraterij. Mijn jongste zoon daarentegen is mede door zijn intelligentie een vechter en heeft nu zijn oudste broer meegekregen in de zoektocht naar waarheid. In deze voor kinderen enorm zware smeltkroes van dagelijkse intimidaties, bedreigingen en verlangen naar een uitweg sta ik als vader al ruim 4 jaar machteloos toe te kijken en boks op tegen veelal vrouwelijke hulpverleners, die allen door de moeder om haar vingers gewonden zijn. Op dit moment lijkt er echter een kanteling plaatst te vinden bij Jeugdzorg Arnhem en lijken hun ogen zich langzaam te openen.
Maar dan nog, geld voor een rechtszaak heb ik niet meer. Ben in de loop van de jaren door de vele rechtszaken van mijn ex kaal geplukt. Zij kan maar door blijven procederen op Toevoeging, dus rechtszaken kosten haar niks.
Mijn enige hoop om mijn kinderen te verlossen uit de greep van hun moeder en haar evenzo intimiderende partner ligt bij Jeugdzorg en dat is lastig zoals al velen voor mij ervaren hebben.
Mijn kinderen zijn nu 11, 13 en 16.
10 oktober 2018
Hallo,
Ik ben een moeder van een zoon die ondertussen al 36 jaar is.
Mijn zoon wilt al zeker 14 zo goed als geen contact.
Af en toe wel maar dan is dat slechts via de app.
Niet echt persoonlijk.
Zodra ik weer probeer duidelijk te maken dat we alles wat ons dwars zit op tafel te gooien zodat we de dingen kunnen uitpraten dan wordt hij boos.
Mijn gevoel zegt dat hij die confrontatie blijft ontlopen.
Misschien dat het te maken heeft met het feit dat tijdens zo’n eerdere poging om tot een gesprek te komen is gebeurd dat hij me zei dat als ik hem niet met rust liet hij bij mij de boel wel eens zou komen verbouwen.
Ik heb toen maar weer een poosje het tot bedaren te laten komen.
Mijn ex heb ik al jaren geen telefoonnummer meer van en hij werkt op geen enkele manier mee tot een oplossing.
Hij is een persoon met een licht verstandelijke beperking en werkt al sinds zijn 16de op een sociale werkvoorziening.
Ik denk dat misschien die beperking niet kan bevatten waar het probleem ligt.
Dat is wel vervelend want ik weet niet meer hoe ik nog de gelegenheid moet vinden om tot een persoonlijk gesprek te komen.
Ik ben sinds een paar weken aan het werk bij een organisatie die bekijkt of er belemmeringen zijn die betrekking hebben op werk.
Onder hetzelfde dak zit de sociale werkvoorziening en uitgerekend dat we elkaar daar troffen in de gang.
Een aantal weken geleden was ik hem al eens tegen gekomen na heel wat jaren en omdat ik wil dat hij omdat hij de enige is die dat kan gaat bemiddelen om een afspraak te regelen.
Hij zei toen dat hij van mijn zoon en ook van anderen hele andere verhalen had gehoord dat hij met een omweg nog eens zou proberen om meer informatie te krijgen over de situatie zoals ik die vertel.
Hij zou me laten weten wat daar uit zou komen.
Mja dat is al moeilijk als hij niet eens een telefoonnummer van mij heeft.
Dus natuurlijk speelde ik daar vanmorgen op in door te zeggen dat ik hem mijn telefoonnummer zou geven omdat hij me op de hoogte zou houden.
Wat hij zei was:”Doe dat maar niet”.
Ik was een beetje overrompeld door dat antwoord en liep even later terug en zei dat ik dit niet laat rusten omdat het ook om mijn kind gaat.
Ik heb via vrienden van zowel mijn ex als van mijn zoon geprobeerd om tot een gesprek te komen en voel me erg machteloos.
Mijn zoon heeft sinds een paar jaar ook een zoontje die ik nog nooit heb gezien of in mijn armen gehouden.
Ik had gehoopt dat het vaderschap misschien bij hem wat begrip kon komen en hij zich in mijn situatie kon verplaatsen.
Ik hoop dat iemand me kan adviseren hoe ik hier mee moet omgaan.
Leeuwtje
10 oktober 2018
Dag Leeuwtje, forceren heeft geen zin, dat heb je zelf al wel gemerkt. Dat je sporadisch app contact hebt hoe oppervlakkig ook, is tenminste iets. Is het mogelijk, om een relatie op te bouwen met de moeder van je kleinzoon?
Groet,
Erwin
1 november 2018
Wat een ingrijpend artikel. Ik maak het al 5 jaar van dichtbij mee. De ex van mijn man houdt de kinderen bij hem weg. De oudste, nu 17, trapt hier niet in en komt gelukkig ons nog bezoeken. De jongste, 15, is volledig geïndoctrineerd. Deze ex spreekt al jaren slecht over mijn man. En inmiddels wonen de kinderen dus bij haar. Terwijl dit een hele slechte situatie is. Ik sta als stiefouder langs de zijlijn. Kijk lijdzaam toe hoe dit al jaren aan de gang is. Ik vind het kindermishandeling. En heel erg voor mijn man. En voor mijn stiefkinderen natuurlijk. Deze verstotende ouder heeft ook nog eens een hoge functie en machtspositie. Bovendien is zij ooit gediagnosticeerd met een ernstige vorm van borderline. Wij zijn machteloos. Ik hoop dat er ooit meer begrip komt en dat deze vorm van kindermishandeling gestraft wordt
1 november 2018
Mijn ex plukt nu na jaren, de zure vruchten van haar jarenlange wangedrag richting mijn kinderen. Ze wil de kinderen die niet doen wat zij wil kwijt, te beginnen met mijn jongste zoon. Een overwinning op ons jarenlange vechten om gerechtigheid? Nee, want ondanks dat mijn jongste zoon (11) al heel lang bij mij wil wonen, voelt het niet okay als je eigen moeder tegen je zegt dat ze niet meer van je houdt, dat je weg moet en dat je een bedreiging voor haar (en haar nieuwe relatie) vormt. Hier bij Papa, ben je meer dan welkom manneke!!!
8 november 2018
Beste mensen,
Ik ben een vader in een nu al 8 jaar durende EENZIJDIGE vechtscheiding, oftewel, er wordt tegen mij gevochten waar ik niet of nauwelijks aanleiding voor heb gegeven of amper verweer heb gevoerd. Daarom éénzijdig!
En inderdaad een stevige Parental Alienation Syndrom is hier ook van toepassing. Rondje rechter gedaan, jaren hulpverlening, niets heeft geholpen. Mijn nieuwe relatie is er bijna aan onderdoor gegaan. Bijna, want die heeft wel schade opgelopen maar bleek godzijdank sterk genoeg om het aan te kunnen.
Maar nu … na 8 jaar ben ik op, moe en er helemaal klaar mee.
Om nog langer de hersenspinsels van die heks te moeten ondergaan, het geleuter en gewouwel van zgn. hulpverleners te moeten aanhoren, terwijl het alleen maar slechter en slechter ging, onder de neus en ogen van de zgn. hulpverleners en div instanties.
Mijn kinderen (beiden minderjarig <15) hebben zelf de stekker uit de omgang en nu zit ik met nog minder dan voorheen …. dus niets.
Met een hele mooie omgangsregeling en ouderschapsplan van 8 jaar geleden en een paar jaar later door een rechter nogmaals bekrachtigd … rondje mediation gedaan, Kinderen uit de Knel en een lokaal sociaal team… het betekend allemaal niets wanneer een RAT-moeder gewoon doorgaat en zich nergens van aantrekt. Zit ik dus zonder kinderen en een knoop in mijn hart.
Ja, je moet blijven vechten voor je kinderen. Makkelijk praten hoor.
Al 8 jaar vecht ik voor mijn kinderen, doe overal braaf aan mee, heb duizenden, duizenden euro’s uitgegeven aan advocaat enz, bijna is mijn huidige en geweldige relatie er aan onderdoor gegaan, ben door zowat iedere hulpverlener (hoe stereotype) uitgemaakt voor BOZE vader met weinig zelfbeheersing, zeer onterecht want het is eigenlijk precies andersom, en ik weet nog niet wat meer. Als ik niet zo sterk in mijzelf zou geloven had ik aan mijzelf kunnen gaan twijfelen. Maar nee, ik heb een goed netwerk om mij heen wat mij verzekerde dat het niet aan mij lag en dat het allemaal bullshit is wat mij verweten wordt.
Waarheidsbevinding is nooit gepleegd, het benoemen van PAS (ouderverstoting) en het aankaarten dat de moeder mogelijk een Narcistische Persoonlijkheids Stoornis zou kunnen hebben is compleet genegeerd, die woorden zijn zelfs nooit herhaald of uberhaupt uitgesproken. Want ?? het ligt aan de vader, de man, de zielige alleenstaande vrouw wordt altijd gelooft. Want op een of andere manier spreken die altijd de waarheid en zijn kerels boemannen.
Ergo, na 8 jaar ben ik moe!!!!! er klaar mee. Kapot. Vol ongeloof in hulpverlening …. want die verlenen geen hulp!!! Ze hebben mijn leven alleen maar verder verziekt en de PAS gewoon laten gebeuren.
Laatst kreeg ik een eindrapport waarin ik nogal als een vis gefileerd werd, als je dat leest wordt je gewoon bang van me.. Ik lach er om, maar er zijn mensen die duur betaald van gemeenschapsgeld, die daar werkelijk in geloven en vol van hunzelf zijn.
En dat … in 2018 … in Nederland … ??? het moet niet gekker worden hier.
Mijn kinderen willen dus niet meer bij mij (ons) zijn, en ik vind het best.
Ja het is goed zo
want ik ben kapot, moe en er klaar mee, graag of in het geheel niet!
Nu heb ik rust, en heel veel pijn in mijn hart, ook ergens diep in mij heerst er woede over het onrecht en de knullige prutserige ondeskundigheid van de Hulpverlening in Nederland.
Maar ik heb rust, ik durf plannen te maken, hoef niet op eieren te lopen, hoor geen leugens meer en krijg geen idiote verwijten meer.
En dat voor het eerst in 8 jaar….
Denk daarom alsteblieft na voor je oordeeld over ouders die niet meer kunnen of willen vechten, daar zit een verhaal achter, vaak onvoorstelbaar triest en bijna niet te geloven.
Ik weet dat ,
i’ve been there and done that.
Respect voor iedereen die nog wel vechtlust heeft, veel begrip voor diegene die dat niet meer hebben.
We zijn ook naast ouder, ook gewoon mens, en dat wordt maar al te vaak voor het gemak maar even vergeten!
@Hulpverlening en iedereen die er iets van meent te moeten vinden …zoek het maar uit met zijn allen! Ik ga verder ….
8 november 2018
Beate kapotgestreden vader,
Ik vind dit heel erg voor je. Zoals ik al schreef, wij maken dit ook mee. Mijn man en ik. Zijn ex is niet te vertrouwen, heeft borderline, maar niemand doet er iets aan. Zij is echt heel erg en ik denk eerlijk gezegd dat haar zoon daardoor transgender is. Dat ook nog. Nu woont hij/zij nog bij haar ook. Hoe is het mogelijk dat ze bij een genderpoli, met zoveel psychologen, niet verder onderzoek naar de ouders doen. De moeder van dit kind is gek, heeft ooit een zelfmoordpoging gedaan (toen ik mijn man al kende), heeft borderline en extreme verlatingsangst. Zij gebruikt haar zoon sinds de scheiding als vriendin en houdt de vader bij die arme jongen weg. Heel erg dit!!!!
8 november 2018
Beste Vader,
Heel herkenbaar, even beter gezegd mijn verhaal is een kopie van het jouwe en zo lopen er nog honderdduizenden meer rond met exact dezelfde ervaringen: 1) Geen waarheidsvinding terwijl de zielige moeder die jammert over de 24 uurs zorg aan de kinderen zegt te besteden, op haar blauwe ogen geloofd wordt; 2) Kindsignalen t/m diverse voorbeelden van geestelijke kindermishandeling aan toe worden onder de mat geschoven; 3) 9 keer door haar voor het gerecht gedaagd (gemiddelde kosten 6.000,- per gebeurtenis, dus reken maar uit) versus zij die steeds op toevoeging procedeert, terwijl ze verbergt dat ze een erfenis van 100K in haar sok heeft zitten; 4) Mijn bedrijven heeft zij op geslepen wijze geruïneerd, waarvan de bewijsstukken worden genegeerd; 5) Alle hulpverlening sinds 2014 heeft zij om haar vingers gewonden zodat mijn kinderen hulpverleners niet meer vertrouwen, want die doen niks voor de kinderen; 6) Maar als moeder zegt de kinderen moeten hier weg en ik wil dat je nu de gezinsvoogden schrijft dat je weg wilt, pas dan gebeurt er wat voor de kinderen en mag het jongste kind bij mij komen wonen maar dan wel met toezicht uiteraard, want vaders worden geacht geen verstand te hebben van opvoeden.
Zulke ouders ruïneren levens, zulke hulpverleners waaronder de Raad voor de Kinderbescherming en Jeugdzorg ruïneren levens.
Mijn middelste zoon is compleet door moeder gehersenspoeld, loopt volgens zijn broers rond als een robot maar hoeft haar frequente gesprekjes tenminste niet meer aan te horen. Mijn jongste en oudste zoon zijn gebombardeerd met gesprekjes. Mijn oudste zoon elke dag de eerste week van zijn zomervakantie 2018 over hoe slecht ik wel niet ben en zijn eerste schoolweek na de zomervakantie 2018 over dat zij niet meer van hem houdt, hij een bedreiging vormt voor haar en haar nieuwe partner en dat hij weg moet. Mijn oudste zoon is na die week ingestort en produceert sindsdien slechte cijfers op school en hij moest er al zo hard voor knokken. Mijn jongste zoon vertelde mij, dat zij ook hem gezegd heeft niet meer van hem te houden etc. Feit is, dat beide zonen sterk genoeg zijn om haar te laten merken, dat ze haar door hebben en dat is de bedreiging waarover ze spreekt. Immers haar sluier van schone schijn door uiterlijk vertoon dreigt opgelicht te worden en dat kan ze niet gebruiken.
Dus omdat moeder dat wil, mag mijn jongste zoon nu bij mij komen wonen. Dat hij sinds zijn eerste vlucht van haar in de eerste week van zijn zomervakantie 2017, gevolgd door een tweede vlucht enkele weken daarna, gevolgd door vele kindsignalen via de mail afgegeven heeft aan beide gezinsvoogden, was voor hen geen reden om mee te gaan in zijn wens om bij mij te mogen gaan wonen.
Professionele hulpverlening? Een stelletje over het paard getilde vrouwen zijn het die geen barst geven om het kind, maar wel om de zogenaamd zielige moeder. Dezelfde moeder die de kinderen toen 8, 10 en 14 achterliet voor een weekend Kopenhagen met haar zus. Dezelfde moeder die stomdronken achter het stuur zat en voor het oog van de kinderen in de berm stond over te geven, nadat ze in de auto begonnen was. Dezelfde moeder die in het bijzijn van de kinderen haar dildo schoonmaakt en hem vervolgens terug legt in de lade met medailles van de kinderen. Dezelfde moeder die mijn jongste zoon aan zijn oren de hoek in sleurt. Dezelfde moeder die de toiletdeur openbreekt en hem van het toilet afsleurt bang als ze is, dat hij mij aan het bellen is. Dezelfde moeder die zo hard denigrerend over mij praat, dat ik het voorlezen voor het slapen gaan via Skype moet afbreken. Dezelfde moeder die de kinderen volgt als ik met hen praat en hen de telefoon uit handen neemt en wil weten waar ik met hen over praat. Dezelfde moeder die mij jarenlang op het schoolplein ten overstaan van mijn kinderen en andere ouders heeft vernederd, maar ik bleef komen voor mijn kinderen. Dezelfde moeder die hier door de straat rijdt en Facebook afspeurt, om te controleren wat ik doe. Dezelfde moeder die nu de door haar vergiftigde zieltjes uitspuugt omdat ze een bedreiging voor haar vormen. Zulke vrouwen moeten verplicht gesteriliseerd worden, want dit doe je geen enkel kind aan.
Jaren leef ik al in een eenzame hel omdat ik een nieuw maatje hier niet mee wil belasten, bang dat ik ben dat ze zal afhaken. Jarenlang voer ik als zovele van mijn lotgenoten een eenzame strijd en ben ik geworden tot marionet van een leger vrouwen (mannelijke hulpverleners zijn er nauwelijks en als die er zijn, lopen ze met de vrouwen mee in de maat), die als het er op aan komt de man nodig hebben om de shit op te ruimen. Ik vecht door, om ook mijn twee andere zoons uit haar dodelijke greep te bevrijden en ik sta God zij dank niet alleen in mijn strijd, dat is mijn troost.
8 maart 2019
Beste kapot gestreden vader,
Heel herkenbaar verhaal. U heeft gelijk dat mediaton geen zoden aan de dijk zet bij ouderverstoting.
Sterker nog, het maakt de zaak alleen maar erger. Je wordt aan een tafel gezet met iemand die willens en wetens de zaak saboteert. Zoals jij, zijn er ontzettend veel ouders, die met een knoop in hun hart verder moeten. Simpelweg omdat de verstotende ouder ermee weg komt! Ouderverstoting is kinder en ex partner mishandeling. Ontzettend veel sterkte.
Lieve groet, Ilse
12 november 2018
Eindelijk zijn we niet meer alleen. Mijn vriend zijn ex is zo een moeder die vind dat ze zo goed is maar… ze heeft 5 kinderen op de wereld gezet. De oudste zit nu in een instelling, de 2e is gestorven aan wiegendood zogezegd maar ze gaf zelf toe dat ze het 3 maand oude babytje en haar oudste zoon soms uren lang alleen liet en soms vergat van eten te geven. En dan de drie jongste die bij ons wonen. De oudste van de drie is biologisch gezien van geen van ons mijn vriend heeft hem erkend omdat de echte vader hem niet wou herkennen het was zogezegd zijn zoon niet… de 2e is het enige meisje die ze altijd gekleineerd heeft en toegaf dat ze er niets van moest weten met als excus dat ze geen band kunnen maken hebben doordat ze haar bij de geboorte weg haalde bij haar voor medische onderzoeken… en dan de jongste die ze zo graag wou maar die ze al aan zijn lot overgelaten heeft toen hij nog een paar maand oud was. Ze vind zichzelf zo goed en wij zorgen niet goed voor HAAR kinderen maar zijzelf weigert van ze te zien met alle gevolgen van dien dat de kinderen niet weten wat doen met zichzelf. We hebben het haar al gezegd dat wat ze doet emotionele schade toebrengt aan de kids maar daar heeft ze geen oren naar we hebben zelfs al een doodsbedreiging van haar gekregen toen we vroegen of ze de kinderen wou zien. De ene moment is ze vriendelijk de andere agressief en soms laat ze gewoon niets meer horen van zichzelf… wij weten ook niet meer wat doen. De kinderen lijden er onder. We praten er over met hun en leggen hun uit dat het niet hun schuld is dat ze dat doet maar het maakt je kwaad als ouder. Wij proberen ons best te doen om hen alles te geven wat ze nodig hebben en wat krijg je terug roddels en leugens. Je krijgt te horen dat ze de tijd van hun leven hebben terwijl jij de builen mag opvangen van hun overantwoord gedrag… hoe ga je ermee om als ouder en hoe vang je de kinderen op als je alles al geprobeerd hebt? Het doet wel deugd om te horen dat we niet meer alleen zijn.
8 maart 2019
Zij weigert de kinderen te zien. Hebben we het hier over kinderverstoting? Let wel ik vind dit meer dan afschuwelijk om te lezen, maar dit verhaal wat jij schetst is geen ouderverstoting. Heel veel sterkte voor de kinderen!!
31 januari 2019
Weten de lezers hier wel wat ouderverstoting is? Wat een spraakverwarring. Ouderverstoting wil zeggen dat een kind zijn of haar ouders verstoot. Om wat voor reden dan ook.
31 januari 2019
Beste Jos, helaas moet ik je corrigeren. Ouderverstoting vertaald vanuit Parental alienation is een situatie waarbij één ouder de kinderen intimideert, manipuleert en belet om contact met de andere ouder te hebben. Dus de ene ouder wordt door de andere ouder verstoten.
8 maart 2019
Precies Jos, dank je! Het lijkt er inderdaad op dat er niet goed gelezen wordt..
Lieve groet, Ilse
23 februari 2019
Wanneer de uitwonende ouder zijn eigen belang en geld voor zijn eigen kinderen stelt, en geen moeite doet om contact te onderhouden met zijn eigen kinderen.. is dat ook geen vorm van ouderverstoting ? Mijn ex pretendeert dat ik onze kinderen niet naar hem laat gaan. Maar ze zijn altijd geweest wanneer ze dat wilden. Helaas zijn er op die momenten zaken gebeurt waardoor ze de keuze hebben gemaakt om voorlopig geen contact met vader te willen hebben. Maar vader beschuldig mij openlijk voor van alles en nog wat. In hoeverre beschermt de wet mij dan ??
23 februari 2019
Ik heb geen enkele respect voor de ouder, die zijn kinderen niet op de eerste plaatst zet. Als ouder ben je niet alleen moreel verplicht om te stimuleren dat je kinderen en de uitwonende ouder contact met elkaar onderhouden, uiteindelijk zal het jou vrijpleiten van beschuldigingen van de uitwonende ouder. Als verzorgende ouder heb je ook een wettelijke plicht, om het contact te bevorderen. Ik heb teveel uitspraken voorbij zien komen, waarbij de verzorgende ouder het contact met de kinderen door de rechter ontzegt is, zodat het contact tussen uitwonende ouder en het kind herstelt kan worden. Als ik een ouder hoor zeggen dat de kinderen de keuze hebben gemaakt om geen contact meer te willen, gaan mijn wenkbrauwen al fronsen. Ik heb dit zelf ook jarenlang moeten aanhoren, terwijl twee van die kinderen sinds kort bij mij wonen. Met andere woorden als jij dit namens kinderen (ook die van 16 jaar of ouder) aangeeft, zal dat als een rode vlag werken. Wat ook als een rode vlag zal werken is de strijd tussen ouders. De ene ouder zegt dit en de andere ouder zegt dat, hulpverleners zijn geen rechercheurs en aan waarheidsvinding doen zij echt niet. Dus mijn advies (als verstoten ouder), bespreek de knelpunten in de relatie tussen uitwonende ouder en kind en draag oplossingen aan en laat de uitwonende ouder deelgenoot zijn van dat gesprek indien mogelijk.
24 februari 2019
We hebben al 3 jaar na de scheiding en 3 jaar tijdens huwelijk geprobeerd contact op te bouwen tussen kids en vader. Helaas door zijn eigen toedoen (zoals vriendin teveel op voorgrond duwen) lopen alle pogingen van alle hulpverlening en met hulp van familie van zijn kant op niks uit. En hebben de kids aangegeven bij de hulpverlener niet meer te willen. Relatie vader met kinderen is hun hele leven helaas al niet goed geweest. Er was sprake van verbale mishandeling en verwaarlozing op momenten dat ik werkzaam was. Ook geconstateerd door familie.
5 maart 2019
Ik schreef het boek :”Weggegomd is niet verdwenen” over mijn zoektocht naar geluk na ouderverstoting. Ludo Driesen (klinisch kinder-en jeugdpsycholoog) schreef mijn voorwoord. Dit boek is niet geschreven uit frustratie. Wat ik wel wil is een verschil maken voor andere “slachtofferouders”, vervreemde of verstoten ouders. Het is er ook gekomen voor die andere slachtoffers: de kinderen. Ze hoeven niet bang te zijn om weer contact op te nemen met die “verstoten” ouder. Ik hoop dat dit boek helpt om dit taboe rond ouderverstoting te doorbreken in de samenleving. Interesse? Bestellen kan via http://boekanierwinkel.be
5 maart 2019
Dank je wel, Hilde!
Deze ga ik morgen bestellen.
Eerst zelf lezen, wellicht bestel ik daarna meer.
Er is niet veel “makkelijk” leesbaars op dit gebied.
En helaas wel veel slachtoffers…
Heel veel sterkte
8 maart 2019
Dag Hilde,
Dank je voor deze waardevolle bijdrage en het delen van informatie over het verkrijgen van je boek! Zeker weten dat verstoten ouders hier ontzettend veel aan kunnen hebben. En dank je voor het schrijven, inderdaad is er nog een lange weg te gaan in het taboe doorbreken. Lieve groet, Ilse
8 maart 2019
Hoi, graag wil ik hier toch wat tegen in brengen. Ik ben helaas gescheiden, op een niet leuke manier. In het begin woonde beide kinderen bij mij. maar met mijn dochter heb ik nu week op week af co ouderschap. Maar mijn zoon woont volledig bij mij en heeft zijn moeder nu een jaar lang niet gezien. Zelf heb ik met behulp van instanties er alles aan gedaan om het contact met moeder en zoon weer op de rit te krijgen, aan de deur gestaan en alles. maar niet open doen terwijl mijn zoon haast smeekte, inplaats van open doen belde ze de politie. Ze laat neemt werkelijk geen een stap om hem te zien, ondanks uitnodigingen etc etc. Zijn moeder is zonder 1 enkele uitleg vertrokken voor een ander. en ze weigerd ieder contact met mij of anderen, werkelijk huis en haard achtergelaten en niet meer omgekeken, snoeihard. ze heeft een verleden van zware depressies en nooit maar dan ook nooit ligt iets aan haar. haar zoon moet maar zien of die ooit wil komen als die volwassen is is haar letterlijke uitspraak. Ik ga nog goed met haar zus om en probeer via die weg nog contact te houden, maar zelfs haar zus heeft het contact met mijn ex verbroken. aan een dood paard kun je niet trekken zei ze. ik wil bij deze toch zeggen dat de ouder waarbij het kind inwoont echt niet altijd de oorzaak van verstoting is, mijn zoon voelt zich veraden en in de steek gelaten, hij wordt dit jaar 18. Maar hij zegt nu zelf ik ben er klaar mee. ondanks dat hij echt pijn heeft. Mijn dochter is altijd bij vrienden wanneer ze de week bij haar moeder is en zit nu op 16 jarige leeftijd in therapie. Dus ja de verstotende kan zeker zelf de oorzaak zijn van het niet zien van de kinderen
8 maart 2019
Ik zit in dezelfde situatie. Ik heb mijn kinderen nooit het contact met hun vader in de weg gestaan. Maar doordat vriendin van vader ruzie met mij heeft gemaakt waar kids bij waren is situatie verslechterd. Verder is ex man autistisch. Heeft alle hulp gehad om contact met kinderen te onderhouden. Maar hij slaat alle hulp af en blijft schoppen tegen mij en mij beschuldigen. Beetje omgekeerde ouderverstoting in mijn ogen. Door zijn eigen handelen en woorden hebben de kinderen een gevoel van 2e rang te zijn. Niet belangrijk voor papa. Aandacht gaat en ging altijd maar naar zijn hobby’s en nu vriendin en ik kan mijn kinderen dan nog zoveel stimuleren en positief praten. Elk contactmoment wat ze tot nu toe hebben gehad met hun vader eindigde in teleurstelling en ik mag ze weer ‘oprapen. De oudste heeft op zijn 18e zelfs een emotioneel chantage brief gehad. Zo van jij krijgt nu mijn geld dus nu moet jij bij mij komen en uitleg geven wat jij met geld doet. Wat moet je dan als moeder zeggen. Het breekt mijn hart. Dat mijn ex mij kapot wil hebben is tot daar aan toe… Maar zelfreflectie naar zijn eigen aandeel is er totaal niet. Ik zie dat als omgekeerde ouderverstoting.
8 maart 2019
Dag anoniem,
Wat verschrikkelijk voor jou en je kinderen. Je geeft het zelf al aan, omgekeerde ouderverstoting. Ik noem het kinderverstoting. Wij verstoten ouders kunnen alleen maar dromen van een ouder die positief zou stimuleren. Helaas kunnen we ons niets voorstellen bij een ouder die zijn kinderen (zoals jij hierboven omschrijft, en daar reageer ik op) behandeld. Kinderverstoting is iets, waar verstoten ouders veel over te horen krijgen. Ouderverstoting gaat over ouders die juist heel graag contact zouden willen met hun kind.
Veel sterkte voor jou en de kinderen! Lieve groet, Ilse
8 maart 2019
Hoi Rob,
Wat verschrikkelijk voor je zoon! Helaas wordt er in sommige situaties het woord ouderverstoting gebruikt, waar het feitelijk om kinderverstoting gaat. De situatie zoals jij hierboven schetst (en daar reageer ik op) lijkt mij kinderverstoting. Helaas is het, zo dat ontzettend veel ouders die wel met ouderverstoting te maken hebben, dit soort reacties nogal eens moeten verwerken en aanhoren. Wij verstoten ouders kunnen ons niets voorstellen, bij het zelf niet willen zien van onze kinderen. Wij dromen zelfs van de dag. dat ons kind bij ons aan de deur staat!
Heel veel sterkte gewenst voor jou en de kinderen.
Lieve groet, Ilse
18 maart 2019
Hallo, omdat ik nu in de situatie terecht ben gekomen spreekt dit mij gigantisch aan. Ik ben zelf in de situatie terecht gekomen en inderdaad wordt er gezegd neem maat even afstand ik ben nu inmiddels 1.5 maand verder en heb me dochter 3x gezien. Veel te weinig dus. Maar voorop alles voor haar. Maar ik als moeder zijnde vertrouw het niet. Deze periode zou rust zijn maar uitspraken van haar vader komen nu aan het licht want ze gaat bij hem volledig wonen. Ik ben erg radeloos en kan geen kant op. Ken me dochter door en door…. Maar goed mijn vraag is weet u mischien hoe ik in contact kan komen met andere ouders die dit ook ervaren? Weet u of hier een forum voor is? Ik voel me zo alleen en eenzaam en heb geen mensen om me heen die daadwerkelijk je kunnen helpen in deze situatie. Ik ben van alleenstaandr ouder naar verstoten ouder gegaan in 4 maanden tijd. Zorg voor mijn dochter heb vrijwel alleen gedaan omdat haar vader te druk was. Ik hoopniete te horen. Sandra
19 maart 2019
Dag Sandra, ik ben bijna 5 jaar een verstoten ouder van drie zonen. Twee van mijn kinderen wonen sinds kort weer bij mij. Mocht je nog niet met Jeugdzorg geconfronteerd zijn, dan is mijn advies om dat vooral zo te houden want zij verergeren de situatie voor jou en je kind alleen maar. Ik zou met hulp van een advocaat zo snel mogelijk een omgangsregeling bij de rechtbank afdwingen. Hoe meer tijd er verstrijkt, hoe meer dat aangevoerd zal worden als middel om het kind bij de andere ouder tot rust te laten komen. Bovendien is het voor de rechtbank belangrijk, dat jij laat zien er alles aan gedaan te hebben om het contact met jullie kind in stand te houden. Hou dus een tijdlijn bij van gebeurtenissen in chronologische volgorde.
Ik heb zelf diverse advocaten gemailed en degene er uit gepikt die mij het meeste aansprak. Bij onvoldoende inkomen, kun je procederen op de zogeheten toevoeging. Dan kost juridische hulp nagenoeg niks.
Heel veel succes en sterkte toegewenst!
Jim
19 maart 2019
Hoi jim, heel erg bedankt voor je reaktie. Na de scheiding heb ik al een uitspraak dat zij bij mij is toebedeeld en omgangsregeling met de vader heeft. Ik ben heel vrij geweest en mijn dochter kan tussen onze huizen heen en weer. Ik vind de omgangsregeling namelijk veel te weinig voor een kind. Er is iets voorgevallen waarbij ik met geweld ben geconfronteerd waar mijn dochter helaas bij was. Nu zegt mijn dochter dat ze bang was (logisch) en even bij vader wilde. Dat kon uiteraard en was geen probleem. Ongeveer 2 weken terug is ze meegeweest naar een verjaardag waarin me dochter weer open tegen me sprak. Het was ook vrij emotioneel. Ze wilde eigenlijk wel weer naar mama om een nachtje te slapen. 2 dagen later vroeg ik aan dr wanneer wil je komen slapen. Waarop ze zegt nou ik heb t met papa erover gehad en het is eigenlijk nog te snel. De situatie is zo vreemd aan het worden waarin ik me kind niet meer herken. Ik had een hele hechte band met haar maar deze lijkt met de dag te verergeren. Een psycholoog van mijn dochter wil alles luchtig houden en wordt niet ovet gesproken. Allea voor haar herstel: maar mijn dochter zegt vaak afspraken af… Dus heb nu de vraag neergelegd bij de psycholoog dit was periode van rust we zouden nu verder gaan zodat ze weer bij me zou komen. Maar als zij niet gaat hoe kunnen we dan ooit weten wat er echt speelt. Situatie wordt enorm opgeblazen en uitgemelkt. Advocaat nemen is mischien de laatste oplossing. Probleem is ook nog dat ik in de wsnp zit nu nog bijna 1.5 jaar. (Ex is er al uit) dus alles is voor haar (leuker) prettiger er kunnen weer wat meer dingen… Als ze hier in huis is is ze vrolijk maar zodra ze terug gaat naar dr vader hoor ik bij de psych door me eigen kinf zeggen ja het is nog te moeilikk om daar te zijn etc etc ik snap er werkelijk niks van. Me ex spiegelt me iets moois voor en ik ben zo een trut die daar toch weer zwak voor hebt en trap erin….
19 maart 2019
Dag Sandra, ik ben geen psycholoog maar ik denk dat jouw kind in een loyaliteitsconflict zit. Hoe oud is ze en hoe is jouw relatie met jouw ex? Jouw ex zou ingeval van een goede verstandhouding, jouw dochter moeten aanmoedigen om ook bij jou te zijn. Als je vermoedens van ouderverstoting hebt, is het wellicht iets om met die psycholoog van jouw dochter te bespreken mits hij/zij bekend is met ouderverstoting.
Jim
11 april 2019
Zomaar een reactie van ‘maar’ de vriendin van een verstoten vader. Zo vaak is er tegen mij gezegd, bemoei je er niet mee en dit is tussen hen…
En ja ik heb zelf geen kinderen, maar heb zijn kinderen wel in mijn hart gesloten
Veel verdriet, want de oudste reageert nergens meer op. Toch blijven wij berichten sturen. Waarom ineens die vijandige houding naar ons? Stiekem weet ik het wel.
Wij staan onder een enorme loep, doen wij iets wat niet in het straatje van de ex past. Staat er vanuit haar kant een sanctie op. Kinderen zijn al een keer drie maanden weggehouden, bij ons. Wat hebben wij gevochten om ze terug te krijgen. Het zou toch niet zo moeten.
Wij hebben geprobeerd om voor de kinderen netjes met ex en man om te gaan. Maar uiteindelijk, krijg je de deksel weer op je neus. Of er is meer geld nodig of er word weer gerommeld aan het convenant.
Dus heeft mijn vriend een streep getrokken, waarop weer een sanctie staat.
Bij het brengen en halen, laten wij haar binnen met de jongste, omdat het voor het kind beter is. Maar het liefst zien wij haar nooit meer. Toch is zij de mama van de kinderen, daardoor behandel ik haar met respect. Iets wat mijn vriend ook doet.
Mijn vriend word nergens bij betrokken, heeft zeker een actieve houding naar de kinderen. Maar als zij met hem praat, gaar het alleen maar over geld, wat hij niet goed doet of wil ze rommelen aan t covenant. Mijn vriend kan dat niet meer horen.
Dus wij weten niet wat er aan de hand is, maanden zijn verloren, bang dat wij de jongste ook verliezen.
En ja ik ben maar de vriendin van een gescheiden vader.
Ik snap niet dat dit zomaar kan gebeuren. Waarom hier geen instantie is die dit beter begeleid.
Gefrustreerd en verdrietig
11 april 2019
Ik zie steeds weer een zelfde reactie van de moeder op de vader, het weghouden, het vragen om geld, sancties etc. In en in triest en in dit land kunnen dat soort ouders straffeloos doorgaan met hun getreiter, want standaard hebben zij Jeugdzorg aan hun zijde. De laatste steekt haar kop in het zand als het gaat om negatieve beïnvloeding door zo’n ouder, het inprenten van negatieve denkbeelden over de uitwonende ouder, het manipuleren en intimideren. Ik voel me in mijn eentje iets gesterkt, door de vele opnames, mijn tijdlijn vol met feiten en overtredingen van moeder’s eigen omgangsregeling en dan sinds kort de getuigenis van twee van onze drie kinderen, die onlangs bij mij zijn gaan wonen.
Mijn advies: Hou vol, leg alles vast en werk naar een zaak toe omwille van het kind. Ook hier geldt dat moeders gedrag aan de kaak gesteld mag worden. Ouderverstoting en het ouderverstotingssyndroom liggen op de loer.
Heel veel sterkte jullie beide!
Jim
6 juni 2019
Wat ontzettend fijn om een herkenbaar verhaal te lesen! Mijn man is een verstoten ouder en wel om de reden dat zijn ex het niet kan verdragen dat ik, de ‘nieuwe’ partner in beeld ben. Ze wil niet dat ik bemoeienis heb met het kind en blijft leugens rondbazuinen en, nog erger, hun zoontje overtuigen dat papa geen tijd voor hem heeft. Want papa is te druk met zijn nieuwe nep-gezin. (Ik heb ook twee kinderen, waarmee er n fijne omgansregeling is met mijn ex) we hebben zelf via de rechter geprobeerd ons co ouderschap te behouden maar zij vocht dit aan met de gelogen reden dat hun zoon het te moeilijk had met de wisselingen. En ‘voor de rust van het kind’ is dat toegezegt! Dit terwijl wij een stabiel gezin hebben, beide n gezonde baan etc. en moeder zelfs zo labiel is dat ze in datzelfde jaar met n psychose werd opgenomen, n alcoholische partner met psychiatrische problemen heeft, werkloos en bekend met suicidale gedachten. Ongelovelijk. Nu twee jr later waarin zoon vooral bij haar is: loopt hij twee achter op school en nog enkel onvoldoendes op rapport, obesitas, en als enige dagbesteding; gamen! Echt minstens 6 uur per dag. (Nu 9 jaar oud.) maar niemand en nergens, ook niet bij jeugdzorg wordt je gehoord, het is niet ernstig genoeg……het is n enorme frustratie om je (stief) kind zo af te zien glijden. Als reden daarvan geeft moeder zelfs nu naar 6 aan; komt door de scheiding, zijn vader is er niet genoeg voor hem. Het is om te huilen.
7 juni 2019
Dag stiefmoeder,
Weer zo’n rechter die beslist “voor rust.”
Wat een achterhaalde uitspraak, en, wat een meer dan verdrietig gevolg. Ik heb hier geen woorden voor. Zeker gezien nu al duidelijk is, wat voor gevolgen het heeft. Levenslang gaat dit kind last ondervinden, door het verlies van zijn vader. Ontzettend veel sterkte voor jullie en de kleine man.
Lieve groet,
Ilse
7 juni 2019
Dag allemaal, laatste update. Onze oudste zoon is begin januari 2019 toen hij nog 16 was, weggevlucht bij zijn moeder. Hij heeft het bij mij en zijn jongste broer (12) naar zijn zin. Beide hoeven nu niet meer aan te horen, dat moeder niet meer van hen houdt, dat ze liegen en een gevaar zijn voor haar nieuwe relatie. Onze jongste zoon is bij mij ingetrokken, omdat moeder hem niet meer wou. Ze heeft met de gezinsvoogden gesproken en ik kreeg in de rechtszaal hun achterkamertjes besluit te horen. De rechter was woedend, dat ik niet geïnformeerd was en verweet beide gezinsvoogden, dat ze te lang in moeders schoot gerust hebben. De overstapdatum was bepaald, maar moeder kon geen afscheid nemen, dus volgde uitstel tot groot verdriet en boosheid van onze jongste zoon.
Moeder heeft het vervolgens voor elkaar gekregen, dat er wekelijks iemand hier bij mij komt kijken (spioneren) anders mocht onze jongste zoon niet bij mij wonen. Deze persoon heeft van de gezinsvoogden tevens de opdracht om de inmiddels twee bij mij inwonende kinderen onder druk zet, om weer contact met moeder te hebben. Onze middelste zoon die naar ik moet aannemen uit zelfbescherming tegen moeder, geen contact meer met mij en zijn broers wil hebben, wordt niet door de gezinsvoogden gedwongen! Kortom de moeder voert de complete regie over mijn leven en dat van de kinderen.
Toen onze jongste zoon op 23 november 2018 dan eindelijk bij mij introk, bleek moeder zijn twee oudere broers niet eens geïnformeerd te hebben over het vertrek van hun jongste broer. Na verloop van tijd ontvingen beide ouders van de gezinsvoogden via email het advies, om voor onze jongste zoon de kinderbijslag en hoofdverblijfplaats te wijzigen. Na enkele maanden had ik voldoende gespaard en geleend, om weer een advocaat aan te trekken en jawel twee verzoekschriften voor de rechtbank te schrijven. Eentje voor de kinderbijslag en de ander voor de wijziging van de hoofdverblijfplaats, het blijkt niet anders te kunnen! Na indiening van beide verzoekschriften ontving ik van beide gezinsvoogden een email, dat ze het niet eens zijn met de wijziging van de hoofdverblijfplaats, terwijl ze dat op 29 november 2018 juist aan beide ouders geadviseerd hebben?! Wat blijkt, de gezinsvoogden hebben weer een achterkamertjes gesprek met moeder gehad, die woedend is dat onze oudste zoon bij mij ingetrokken is, dus gaat ze weer dwarsliggen.
Kortom ik heb ruim 4.000,- euro advocaat- en griffiekosten gemaakt voor niets en moet zeer waarschijnlijk in hoger beroep (nog meer kosten die ik niet kan betalen), omdat deze vrouwelijke rechter zoals al eerder is gebleken naar de moeder met haar geklaag en de gezinsvoogden luistert en mijn verzoek tot wijziging van de hoofdverblijfplaats heeft afgewezen.
Onze oudste zoon blijkt geluidsopnames te hebben gemaakt, om de wijze aan de kaak te stellen waarop zijn moeder hem samen met haar nieuwe partner en in het bijzijn van onze middelste zoon intimideert en manipuleert. Ik heb er niet naar kunnen luisteren, onze jongste zoon wel en die kon het na 10 minuten niet meer aanhoren.
Ik vind het in en in triest, dat het kennelijk standaard is dat gezinsvoogden aan de leiband van moeder lopen. De rechters op hun beurt, lopen aan de leiband van de gezinsvoogden. Als verstoten ouder heb je geen enkele kans op een eerlijk proces. Zo gaat het hier in Nederland een dagelijkse realiteit voor tienduizenden.
2 september 2019
Beste, tja …. ik ben verstoten! En daar valt niet mee te leven. Vele ‘mensen’ denken daar anders over! Met vriendelijke groet: Jan
4 september 2019
Hier van hetzelfde.
Ik ben als vader ook op sluwe wijze middels moeders list, bedrog en leugens verstoten door mijn kinderen. Na enige jaren geen contact heeft via via het bericht mij bereikt dat een van mijn kinderen mij verwijt dat het (puber) geen vader (meer) heeft en dat dit voor veel sociaal emotionele problemen zorgt. En dat terwijl deze puber zelf menig maal heeft verkondigd niet met mij te willen praten en geen contact wil.
Hoe bedoel je schadelijk voor een kind zo’n verstoting aangegeven of geinitieerd door een ouder.
Ze worden er compleet schizo en ambivalent van en van binnen een emotioneel wrak. En die kinderen van nu worden straks de samenleving dragende generatie…
Ik kijk daar niet maar uit moet ik toegeven.
Maar mijn kinderen zijn en blijven welkom en gewenst…
maar als ze eindelijk onder de invloed uit zijn van de slechte ouder.. snappen ze dan nog wel hoe de wereld echt in elkaar zit en weten ze nog wel goed van kwaad en waarheid van leugen te onderscheiden.
en if so…. willen ze dan nog wel goed en waarheid horen ???
Ik heb echt medelijden met die kinderen. beschadigd door een zieke geest die wel voor bestaan verantwoordelijk is.
4 september 2019
Beste bezorgde vader, gelieve voorzichtig te zijn met het woord ‘ambivalent’ want een dergelijk woord kan u nog meer problemen bezorgen dan u reeds heeft. Ik spreek uit ervaring. Met vriendelijke groet: Jan
5 september 2019
Ouderverstoting is een ernstig iets dat gelukkig steeds meer bekendheid krijgt en waar in steeds meer landen acties tot straffen aan toe worden uitgedeeld. Ik ben al enige jaren actief op Twitter juist vanwege het aspect ouderverstoting en hoe instanties daar NIET mee om kunnen gaan. Ambivalent gedrag is met name in de pubertijd een bekend verschijnsel, simpelweg omdat een puber keuzes leert maken. Bij kinderen in een ouderverstotingssituatie speelt daarnaast nog een aspect namelijk verlies van identiteit dat kan leiden tot het ouderverstotingssyndroom. Diverse studies hebben uitgewezen, dat een kind altijd van de verstoten ouder blijft houden, dat stuk identiteit blijft intact ook al zou het gedrag van het kind dat tegenspreken.
Belangrijk is dat het contact zo snel als mogelijk weer hersteld wordt, dat is voor het kind namelijk het startpunt om zijn/haar natuurlijke nieuwsgierigheid naar waarheid bevredigd te zien. Juist in de pubertijd is dat een belangrijk vormend aspect. Zelf ben ik van mening, dat misleiding, leugens, intimidatie en manipulatie door kinderen niet gezien mogen worden als winstgevend. Dat is mijn drive om mijn kinderen te bevrijden uit de ongezonde situatie waarin zij al ruim 5 jaar verkeren. Intussen hebben twee van de drie kinderen (12 en 17 jaar) de sprong naar mij gewaagd en zij wonen hier geborgen, zijn vrij van mentale belasting en ze zijn langzaam aan het helen. Het andere kind lijdt aan het Ouderverstotingssyndroom, maar ik geef niet op.
Ik wens je heel veel sterkte en met name openingen richting een oplossing die voor jouw kinderen werkt!
5 september 2019
Ook ik ben een verstotene en niet alleen door m’n kinderen!
5 september 2019
De invloed van de verstoteraar/ster reikt ver. Ik ben al ruim 5 jaar bezig met het verdedigen van mezelf tegen alle aantijgingen en nu moet ik ook mijn kinderen die naar mij zijn gevlucht beschermen tegen aantijgingen. Mentaal zieke mensen stoppen nooit, ook niet door opgelegde sancties.
5 september 2019
Al meer dan 13 jaar!
3 februari 2020
Tja ik (man) zit ook in zelfde schuitje…na 25 jaar liefdevol
en 3 kinderen (>14 jaar)
heeft ex alle macht…laag inkomen dus krijgt rechtbijstand, houd kinderen bij me weg, koopt hondje, spreekt kwaad over me, houd zich niet aan omgangsregeling en dus in mijn week komen ze niet om zich dan 1x in 3 weken (in niet mijn week) te melden als ik voor werk in buitenland zit.
Geen rol meer in leven van ze, geen rol meer in opvoeding
En ex spant rechtzaken aan om meer geld ook in naam van 19 jaar oude zoon…stuurt deze gewoon naar advocaat…ondertussen ben ik arm van de rechtzaken
En of ze gelijk krijgt of niet maakt niet uit….ik heb zoiezo verloren.
wat een hel en ik wordt er super depresief van, ik ben alleen maar met haar bezig, verdediging, regelen en uitzoeken. Advocaten en de kinderen vertrouw ik niet meer.
Ex kan doen en laten wat ze wil….er staat geen sanctie op…en kosten rechtzaak worden gedeeld
23 februari 2021
Ouders die steuken in de relatie tussen kind en de andere ouder zijn verstotende ouders. Onacceptabel!
Maar het is niet altijd een van de ouders die zorgt voor contactbreuk.
” Bedenk altijd dat een kind loyaal is naar beide ouders, een kind verstoot uit zichzelf geen liefhebbende ouder! Nooit! ”
Een kind kan WEL een “liefhebbende” ouder uit zichzelf verstoten. Liefhebbende tussen quotes omdat de ouder denkt het goede te doen terwijl het kind doodongelukkig is. Ik zit in zo’n situatie waarbij mijn kinderen niet naar de andere ouder willen. En de kinderen hebben daar heel veel goede redenen voor. Ongelukkig, stress, niet veilig, onderdrukt, gemanipuleerd.
Ik heb zelfs niks gedaan om tot het punt te komen dat ze niet meer naar hun moeder willen. Dit heeft ze zelf gedaan door hem niet te beschermen. Maar toch krijg je de vinger…. onmacht en niet naar eigen fouten willen kijken. Zo zijn ze er ook….
Ik merk vooral frustratie in je bericht. Zwart – wit en iedereen over een kam scheren. Erg jammer want door je harde uitspraken heb je je bericht neergezet als onwaar.
23 februari 2021
Jammer dat je het artikel als onwaar bestempeld door 1 stukje te quoten en dat eruit te lichten.
Ik heb het opnieuw gelezen.
Het is genuanceerd geschreven, met veelvuldig gebruik van het woord “vaak”.
Dat betekent m.i dat er dus óók andere situaties zijn.
Heb je wel iets gedaan om de omgang op gang te houden?
Of, als het echt onveilig is, hulp ingeschakeld om je kind(eren) te beschermen?
Ouderverstoting kan erg complex en ondoorzichtig zijn als je er midden in zit…
Ik wens jou, je ex en jullie kind(eren) sterkte en wijsheid.
En liefde, heel veel liefde.
12 maart 2021
Het is zoveel complexer dan hier beschreven. Ik weet zeker dat mijn kinderen een beter leven zouden hebben als er een verstoten ouder zou zijn! Nu zien ze ons beiden maar het gedrag van vader richting de kinderen is zo direct voor ze dat ze beide een psychische hulp nodig hebben omdat hij ze compleet kapot maakt. Maar toch trouw blijven aan papa. Niet om aan te zien. Gesprekken gevoerd met ex maar zonder enig succes, ik heb niks te vertellen over zijn omgang met de kinderen. Enige oplossing is nu nog om Kinderbescherming in te zetten ergens geestelijke verwaarlozing. Maat dan kunnen ze papa en mama kwijt raken…
25 maart 2021
Mooi artikel,
Helaas zie ik mijn zoon nu ook al 3 jaar niet meer vandaag op zijn zestiende verjaardag heeft hij zich ook uitgeschreven op mijn woonadres. Dit kwam zo hard aan bij me ik mis hem elke dag en voel het in heel mijn lijf dat missen zo een vreselijke pijn kan doen. Mijn zoon lijkt onze liefde te zijn vergeten zegt de vreselijkste dingen tegen me had gehoopt dat hij bij zou draaien maar nou inmiddels 3 jaar verder ik heb alles geprobeerd van mediation tot uren voor zijn deur staan lieve berichtjes alles niets schijnt te helpen. En zijn vader voelt zicht de aller machtige. Mijn advocaat zegt dat het een moeilijke gaat worden omdat hij al 16 is (waar ik al 3 jaar van gemist heb) en zo sterk gevormd is door zijn vader. En weer een ander advocaat zegt hij is in elk geval bij zijn vader en gaat goed met hem hij hangt niet op straat, moet je maar denken. Is er dan niemand van het rechtssysteem die dit niet “gezond” of goed vind voor kind?
5 september 2021
Ook ik hoor mijn dochter nu al bijna 7 maanden niet meer. Ze woonde altijd bij mij met een omgangsregeling van om de 14 dagen naar de papa en de helft van de vakanties.
Mijn dochter is ondertussen 22 jaar maar verblijft nu volledig bij haar papa (die uiteindelijk nooit veel voor haar heeft gedaan toen je jong was). Ik hoor of zie haar niet, ze reageert om geen enkele telefoon, sms…elk weekend stort ik in…ik blijf proberen tot haar door te dringen…ik begrijp uw gevoel, daar draait het om…ook ik kan niet verdragen dat mensen mij zeggen, ach laat ze met rust, ze komt vroeg of laat wel tot inzicht en terug…het duurt al te lang en de pijn is haast niet te verdragen…daar komt ’t dus op neer, alles, werkelijk alles doe je voor je kind maar mits een tijdje bij de andere ouder…ook ik kan dit niet begrijpen, mijn inziens is er te weinig ondersteuning voor de verstoten ouder. Ik word er radeloos van, ik begrijp u dus volkomen.
25 maart 2021
Ontzettend veel sterkte!
https://trouw.nl/opinie/omgang-met-beide-ouders-na-een-scheiding-is-juist-ook-in-het-belang-van-het-kind~b40952e9/
Lieve groet, Ilse
16 augustus 2021
Even bijpraten. Na jarenlang tijd gestoken te hebben in het thema Ouderverstoting op Twitter, komt het onderwerp in Nederland nu eindelijk van de grond. Met in September een derde documentaire en steeds meer bureaus die zich op het onderwerp specialiseren gaan we stap voor stap in de goede inrichting. Ik heb de sprong naar Engelstalige gebieden gemaakt en dan in het bijzonder naar de UK, waar een strijd tegen de erkenning van ouderverstoting door feministische bewegingen aan de gang is. Ik maak me ook daar weer sterk voor de belangen van de kinderen en help er dagelijks ouders met mijn ervaringen en spreek er dagelijks met specialisten in het veld.
Wat betreft onze eigen drie zonen van inmiddels 14, 16 en 19 jaar. Begin dit jaar heeft Jeugdzorg eindelijk werk gemaakt van mijn verzoek van jaren geleden en heeft er een psychologische keuring conform de DSM-5 plaats gevonden van alle familieleden. Bij de drie kinderen is zoals ik al verwacht had, zwaar trauma geconstateerd. Dat krijg je als de signalen van kinderen structureel gebagatelliseerd of genegeerd worden door vrouwelijke professionals die vinden dat ze het allemaal beter weten. Na de keuring zat ik met de betrokken kinderpsycholoog, kinderpsychiater en gezinsvoogd en vroeg hen wie van de aanwezigen verstand heeft van Ouderverstoting. De oude kinderpsychiater zei dat ze tijdens haar opleiding…dus niemand in de kamer had ervaring met Ouderverstoting behoudens ik als kind en als ouder van drie kinderen. En dan sta je voor de zoveelste keer in 7 jaar tegenover vrouwen, die geld aan je kinderen willen verdienen dit keer met een Traumabehandeling, waarover ik al bij de auteur informatie had ingewonnen en die niet is toegeschreven op Ouderverstoting en die dus in potentie meer kwaad dan goed doet? Ik heb bij de dames het boek Emotioneel gevangen van Monique Meulemans achtergelaten, een aanrader voor hen die wel echt met het leed van kinderen in een Ouderverstotingssituatie begaan zijn en daar concreet iets aan willen doen.
Warme groet,
Erwin