Een kind is niet gediend bij het buitensluiten van één ouder
“Sinds 30 jaar werk ik als systemisch maatschappelijk werker met gezinnen waar kindermishandeling voorkomt. Kindermishandeling in elke vorm is schadelijk voor de ontwikkeling van een kind, daar zijn we het allemaal over eens. Professionals, ouders én kinderen.
De definitie van kindermishandeling is de afgelopen jaren bijgesteld, verruimd en geherdefinieerd. Ik pleit ervoor ouderverstotingsproblematiek te benaderen als kindermishandeling en te zien als schadelijk voor de ontwikkeling van een kind.
Van ouderverstotingsproblematiek is sprake als een kind een ouder, waarmee het voorheen een goede relatie had, zonder goede reden ineens niet meer wil zien. Bijvoorbeeld na een vechtscheiding.
Na een scheiding verandert er voor een kind veel in de leefomstandigheden. Vaak woont het kind niet meer bij beide ouders, waardoor de afstand vergroot tussen kind, ouder en familie. Soms wil een kind tijdens deze overgangsfase een van de ouders minder of even niet zien.
Deze milde vorm van ouderverstotingsproblematiek is van korte duur en wordt verholpen door goede afspraken tussen ouders. De mediator, kindbehartiger, coach, school en hulpverlener kunnen hier alert zijn op vroeg signalen van dreigende ouderverstotingsproblematiek. *1
Als ouders samen geen goede afspraken kunnen maken over opvoeding en contact, dan wordt de kans dat een kind vervreemd raakt van een van de ouders groter. Bij de matige vorm van ouderverstotingsproblematiek vergroot één ouder de afstand tussen een kind en de andere ouder.
De signalen hiervan dienen zo snel mogelijk te worden herkend door de professionals die betrokken zijn bij elk kind. Denk hierbij aan de school, intern begeleider, huisarts, mediator, advocaat, rechter, coach, hulpverlener, wijkagent en politie.
Soms wordt de afstand tussen kind en ouder zodanig vergroot dat het kind zichzelf van de ouder afwendt; de ouder verstoot. Dit is de ernstige vorm van ouderverstotingsproblematiek, waarbij de hechting van een kind en de ontwikkeling van een kind ernstig worden verstoort door één ouder, die dit al dan niet bewust doet.
Hier hebben beide ouders hulp nodig om te leren omgaan met de opvoeding en ontwikkeling van hun kind. Het kind verdient hier in elk geval begeleiding bij het ontwikkelen van autonomie.
Bij elke vorm van ouderverstotingsproblematiek vergroot één ouder de afstand tussen het kind en de andere ouder. Soms vanuit een positieve intentie om voor hun kind op te komen: ‘de andere ouder is vervelend/slecht/zorgt slecht voor mijn kind’. Echter, dit is niet de manier. Beide ouders zijn al ouder, dit verandert niet meer door een scheiding.
Van ouders mag verwacht worden dat ze de pedagogische vaardigheden bezitten om hun kind te leren omgaan met beide ouders na de scheiding. Waar ouders deze vaardigheden niet bezitten, is het noodzaak hulp in te roepen. Van hulpverleners mag je verwachten dat ze beide ouders steunen en helpen om te leren gaan met het blijvende ouderschap na de scheiding.
Een kind is niet gediend bij het buitensluiten van één ouder. Een kind verdient hulp bij het leren omgaan met een scheiding, rouw, loyaliteiten en het relatie onderhouden met beide ouders. Dit zijn pittige thema’s en hulp is op zijn plaats.
Helaas komt het ook voor dat er geen positieve intentie ten grondslag ligt aan het vergroten van de afstand tussen kind en ouder. Dan staat het eigenbelang van één ouder op de voorgrond.
Dat kan gemakzucht zijn: ‘als ik de enige ouder ben hoef ik niet te overleggen over de opvoeding’, ‘iedereen mag weten hoe vervelend mijn ex is’, of egoïsme: ‘de andere ouder is maar lastig, ik heb geen behoefte aan pottenkijkers‘, ‘ik ben de betere ouder’.
In deze gevallen zie je dat één ouder bewust buitengesloten wordt. De ouder die op eigen initiatief tot de binnen cirkel van het kind gaat behoren, beloont het kind als het afstand neemt van de ouder die buitengehouden dient te worden. De omgeving werkt hier vaak aan mee door niet meer (of slecht) te praten over de buitengesloten ouder. *3
Of door slechts één ouder te informeren over de schoolresultaten, huisartsbezoek of het gesprek met een coach. Niet het kind kiest dan hoe het de relatie met de beide ouders vorm wil geven na de scheiding, maar een (binnen)ouder kiest vóór het kind. Het systeem corrigeert hier niet (voldoende) in.
De hechting van een kind aan de (buitengehouden) ouder wordt dan ondergeschikt gemaakt aan de eigen belangen van één ouder. En hechtingsproblematiek is schadelijk voor de ontwikkeling van een kind. Het kind ‘moet’ dan één ouder afwijzen, om de andere ouder te kunnen behouden. Het probeert op deze manier aan de pijn van rouw en het loyaliteitsconflict te ontkomen.
Hoe komt het dat wij het één ouder toestaan het kind in de binnencirkel te trekken en de andere ouder buiten te sluiten? Waarom staan wij toe dat een kind kiest voor contact met slechts één ouder als daar geen (feitelijk, bewijsbare) reden voor is?
Wat is er voor nodig om kinderen te leren omgaan met beide ouders, als die niet goed met elkaar omgaan? Een ex-ouder bestaat immers niet. Is het niet per definitie kindermishandeling als vóór een kind beslist wordt dat een relatie met beide ouders niet nodig is? En betekent een (loyaliteits-) conflict vermijden eigenlijk wel dat een (loyaliteits-) conflict verdwijnt? *2
Op die vragen geven en zoeken wij antwoorden binnen de FamilieAcademie.”
*1 Dit verschijnsel bij kinderen is opgetekend door dr. R. Gardner
*2 Dr. A. Baker voerde verschillende onderzoeken uit naar de lange termijn effecten van ouderverstoting.
*3 Dr.C. Childress beschrijft oorzaken die ouderverstoting veroorzaken.
Gastblog van Erna Janssen. Lees meer op defamilieacademie.nl.
Foto komt uit de collectie van Ton Jacobs.
Mijn bio op twitter is aardig volledig:
Kritisch, Nieuwsgierig, Moeder, Behulpzaam, Humor, Gehuwd, Regelaar, Spontaan, Flapuit, Creatieve geest, Ideeënbrein, Blogger, #twittertaalgids en oh ja ook nog: a-technisch ben ik.
29 Reacties
Plaats een reactie
Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.
1 oktober 2016
Wat een duidelijke uiteenzetting van de verschillende vormen van ouderverstoting!
En de punten die je noemt waar professionals (nog) tekort schieten: ik hoop van harte dat deze zaken opgepakt worden en tzt voorgoed tot het verleden behoren.
Er zijn al zó veel slachtoffers…
M’n welgemeende complimenten, Erna.
En Mary, dank je dat je steeds weer ruimte biedt voor gastblogs!
(Al lees ik jou zelf óók graag!)
1 oktober 2016
Dank je wel,Maria.
Fijn, maar ook treurig dat je je herkent in de verschillende stadia van ouderverstoting Ze zijn beschreven door dr. Gardner. Ik probeer zijn theorie te vertalen in de praktijk van de Nederlandse ouderverstotingszaken.
Je complimenten over het platform van Mary onderschrijf ik van harte!
1 oktober 2016
Heel goed beschreven! Voor de ernstige vorm van ouderverstotingsproblematiek zijn goed opgeleide professionals nodig met kennis/kunde en de juiste vaardigheden met betrekking tot ouderverstoting. Het risico is te groot dat bij de ernstige vorm het kind niet geholpen wordt. Wanneer professionals met onvoldoende of geen kennis van ouderverstoting naar de stem van het kind luisteren en de signalen niet herkennen kan dit een totaal vertekend beeld van de situatie geven. Vaak met als uitkomst dat de buitengesloten ouder gedwongen uit het leven van het kind blijft. Is daarmee het probleem voor het kind opgelost? Bij de milde vorm kan met de juiste kennis en vaardigheden de ernstige vorm voorkomen worden.
1 oktober 2016
Bedankt voor je reactie Monique. Als ervaringsdeskundige en kindbehartiger/hypnotherapeut weet je als geen ander hoe belangrijk het is dat signalen ouderverstotingherkend worden door
iedere professional die met een kind te maken heeft. Blij met onze samenwerking.
1 oktober 2016
Ik zit zelf in een ouderverstotingssituatie. Ik was een goede moeder en oma. Mijn ex trok zich ondanks dat hij als pedagoog was opgeleid en werkzaam was, nooit iets aan van de kinderen.
Ik was vader en moeder tegelijk.
Na een heel lang huwelijk, 36 jaar, was het duidelijk. Hier was meer aan de hand. Hij was niet trouw.
Ik had al vele waarschuwingen gehad. Hij wuifde ze weg met de woorden dat iedereen jaloers op ons gezin was.
Na een hele tijd kwam ik erachter dat hij een volgens zijn zeggen “nieuwe” relatie had. Hij wilde scheiden.
Hij hoefde niks, geen kinderen geen kleinkinderen, geen huis, geen meubels enz Hij hoefde alleen maar een doos om in te kruipen.
Nadat zij “dame” mee ging doen in het verhaal moest hij opeens alles en ging hij de kinderen intimideren, stoken en bedriegen met leugens over mij.
Nu is hij a een aantal “dames” verder en ben ik nog 3 van mijn 4 kinderen kwijt door gestook en gelieg door hem.
Ik zie al meer dan 10 jaar mijn 3 kinderen en mijn 6 kleinkinderen niet.
Dit doet de man die als pedagoog is opgeleid en mensen voorbereidde op een baan in het onderwijs. Kan het gekker.
Het houdt niet op. Ondanks dat ik niemand kwaad doe b=verspreidt hij vele valse verhalen en leugens. Hij doet er alles aan om de kinderen en kleinkinderen bij mij weg te houden en om zo zijn leugens in stand te houden.
Ik sta open voor iedere hulp. Ik heb tot nu toe geen afdoende hulp gevonden bij mijn probleem en zie het met de dag slechter in.
Ik word morgen 69 jaar. Hoe lang heb ik nog? Hoe lang heb ik nog te leven en hoe lang moet ik nog wachten op mijn kinderen die ik noodgedwongen niet meer zie omdat ze zijn leugens zonder meer geloven?
Mij oudste zoon is huisaarts, ik heb nooit ruzie met hem gehad. Mijn oudste dochter heeft een managementopleiding gehad in de verpleging en heeft daarin een goede baan gevonden. Mijn jongste zoon is manager bij een grote overheidsinstelling.
Een kind heeft zich eraan durven te onttrekken en is nu min of meer het zwarte schaap.
Mijn kinderen en kleinkinderen en ikzelf ook, worden geestelijk mishandeld.
Hoe en door wie krijg je dan hulp in zulke situaties?
1 oktober 2016
Wat een zwaar verhaal,Marlou. Treurig om te lezen. Ik kan je zo geen oplossing bieden, maar je kunt me bellen, ik luister graag en denk waar mogelijk mee. Op 8 oktober vindt ook een lotgenotenbijeenkomst plaats in Olst. Neem gerust contact op als je hier meer over wilt horen. Er zijn meer lotgenoten groepen waar ik je iets over kan vertellen. Stuur me een berichtje, of mail me voor een afspraak als je dat wilt. Sterkte in elk geval.
1 oktober 2016
Het is onbegrijpelijk om na een scheiding, de partner en/ of kinderen op te stoken. Wat bezielt die mensen toch. Het klinkt in ieder geval heel autistisch, en anti sociaal. Ik wens je veel sterkte. De dankbaarheid voor jouw bijdrage zit nu nog ik een vriesvak, maar zal ooit ontdooien. Hopelijk niet te laat.
1 oktober 2016
ik = in
1 oktober 2016
Beste Jane,
Bedankt voor je reactie. Ja het is moeilijk om je voor te stellen dat ouders (gezond van geest) soms na een scheiding hun kind naar zich toe trekken en de andere ouder ‘uit het nest duwen’. Toch overkomt het zoveel kinderen, dat het tijd wordt dat we er allemaal in gaan geloven dat ouderverstotingsproblematiek bestaat.
Op je volgende reactie: misschien is het voor een (grote?) groep ouders lastig om hun kind centraal te stellen.
Dat is niet perse ouderverstotingsproblematiek.
1 oktober 2016
“ouderverstotingsproblematiek” is breder dan ik hier lees. Want ook de kinderen die gedropt worden in crèches, omdat men meer interesse heeft in status en luxe leven. Men heeft kinderen omdat zij in het interieur passen. ( Dat er kinderen daar verblijven is niet altijd uit luxe, want ook één-ouders hebben niet altijd een keuze.)
2 oktober 2016
Prima blog Erna, e.e.a. kan niet genoeg uitgelegd en onder de aandacht gebracht worden.
Afgelopen dinsdag voor gemeente Rotterdam drie workshops gehouden om nader uitleg te geven over de diverse aspecten van oudervervreemding (parental alienation) / ouderverstoting.
In november ook in Amersfoort.
2 oktober 2016
Fijn Erik, om hier meer bekendheid aan te geven vanuit verschillende hoeken en landen. Wat je zegt, meer aandacht en bekendheid is nodig om ouderverstoting aan te pakken.
Keep up the good work! Groetjes Erna
4 oktober 2016
ik moet zeggen dat ik erg verdrietig wordt na het lezen van dit artikel en de reacties, ik ben zelf gescheiden en heb twee kinderen die minderjarig zijn. Ik heb er lang over gedaan om de knoop door te hakken om te gaan scheiden en ben niet voor niets weggegaan. Met de vader van mijn kinderen heb ik co-ouderschap, hij ziet ze ene week 4 dagen, andere week 2. De kids geven zelf heel duidelijk aan blij te zijn met de scheiding omdat ze de helft van de tijd niet meer bij vader hoeven te zijn. De helft van de tijd uit een bepaalde situatie / sfeer die erg moeilijk is. Uit loyaliteit gaan ze elke week, maar er komt steeds meer weerstand om te gaan. Het liefst willen ze minder naar hem toe maar dit is niet bespreekbaar. De term ouderverstoting en wat daarover geschreven is, is nogal kwetsend voor exen die wel hun best doen, maar waarvan de ex er zelf een zooitje van maakt. Soms graaft iemand zijn eigen ‘graf’ terwijl hij alle kansen krijgt. En de hulpverlening : die doet niets omdat vader een geweldige prater is en het zo weet te draaien dat het allemaal aan mij ligt…. maar ik ben niet verantwoordelijk voor hoe hij tegen de kids doet als ik er niet bij ben. Hulpverleners nemen ook geen contact op, praten alleen met hem, niet met mij en kids… erg jammer, zelf wel paar keer bij jeugd en gezin geweest om tips te krijgen hoe hiermee om te gaan, maar kom niet veel verder… Als na scheiding contact tussen kinderen en 1 ouder minder goed is, is dit nog niet altijd ouderverstoting van de andere kant! Ik wil echt graag dat het contact tussen hen goed is, dat geeft mij ook rust.
4 oktober 2016
Beste Carla,
Uiteraard is het niet perse ouderverstoting als een kind een ouder niet meer wil zien. Er kan van alles aan de hand zijn en dat verdient goed onderzoek. Het gaat tenslotte om de ontwikkeling van het kind. Immers, kinderen hebben 2 ouders en dienen om te leren gaan met beide ouders. In dit geval geef je aan dat het contact met de vader niet (veel) anders is dan voor de scheiding. Ook dat valt onder leren omgaan met beide ouders. Mijn uitgangspunt is dat niet ouders hierin “beslissen” hoe een kind de relatie onderhoud met de andere ouder. Ruimte geven aan het verhaal van een kind, meedenken met de omgang en relatie met de ouder lijken voor de hand liggend. Waarom naar vader en jou geluisterd wordt en niet naar de kinderen weet ik zo niet. Je kunt altijd contact opnemen als je wilt dat ik meedenk.
4 oktober 2016
Lieve Carla,
De situatie waar jij en je kinderen inzitten, is evengoed een lastige!
Ik ben leek op dit gebied en met het reageren wilde ik zeer zeker geen mensen pijn doen of een “stempel” geven.
Zoals ik het lees, zit jij in een heel lastig parket.
En geen hulpverlener die je helpt…
Ik wil je dan ook heel veel sterkte wensen!
En nog dit: opgroeien in een gezin waar het tussen de ouders niet goed zit, is óók niks!
4 oktober 2016
Dank voor de reacties en nuancering, wat ik bedoel te zeggen is dat sommige ouders waarvan het contact na de scheiding niet goed is dit soort artikelen gebruiken tegen hun ex, zo van : jij doet niet genoeg moeite om het contact tussen mij en mijn kinderen goed te houden en de verantwoordelijkheid daarmee buiten henzelf leggen. M.b.t. hulpverlening : ik heb goed contact met een maatschappelijk werker van Jeugd en Gezin en zij gaat binnenkort weer met mij meekijken hoe verder. Mijn oudste is een keer mee geweest maar wil geen hulpverlening want ze heeft mij…. en nee, daar ben ik niet blij mee, ik wil graag dat ze ook met iemand anders dan mij praat. Kids willen hun vader niet kwetsen / pijn doen door hem minder te zien, zijn enorm loyaal (wat op zich goed is) maar de situatie kost hen wel veel energie en negatieve emoties. Als moeder ben ik blij met de tips van Jeugd en Gezin die mij steunen, zij geven ook aan dat ik doe wat ik kan… Vader heeft ook hulpverlening die alleen met hem praten. Ik heb al eens contact opgenomen met de familievertrouwenspersoon van die instelling en die gaf aan dat het het beste is als ik met vader bespreek dat ik mij zorgen maak om de kids…. maar dat is nu juist het probleem : hij ziet niet in dat de situatie voor de kinderen moeilijk is en dat ook zij het moeilijk hebben. Zijn oplossing is dat ik weer terug kom in gezin maar dat ga ik niet meer doen, zelfs kids geven dit bij vader aan : mama komt echt niet meer terug, ga door met je leven.. Kinderen willen ook niet dat ik weer terug ga. Uiteraard heb ik dit wel eens overwogen {omwille van de kids} maar die geven aan dat ze dat absoluut niet willen, ze zijn blij dat ze helft van de tijd uit situatie zijn en dan zijn ze er weer hele tijd… en bovendien zien ze nu een andere moeder die zichzelf kan zijn.
4 oktober 2016
http://breienmaar.blogspot.nl/2015/08/stop-stop-stop.html
ik schreef er dit vorig jaar over. Wij als ouders zijn verstoten door de pg instelling waar onze zoon woont. Niemand die er grip op heeft want hij is toch volwassen? terwijl hij verstandelijk gehandicapt is. Maar zo is de wet.en nee ik ben niet bekend bij bureau jeugdzorg. wel bij psychiaters die zeiden dat ze van mij geleerd hadden. afgelopen zondag werd ik 50 en ik heb die dag al 5 jaar mijn zoon niet gezien.
5 oktober 2016
Vreselijk, Martine. Wat kan ik zeggen?Misschien kan het AKJ iets voor je betekenen? Je mag me bellen als ik met je mee kan denken.
Sterkte!! Erna
5 oktober 2016
Wat lief van je! Ik denk er over na:)
15 november 2016
Het is voor velen een hopeloze zaak.
Huisartsen en andere hulpverleners hebben totaal geen inzicht in deze materie en weten niet hiermee on te gaan niet waar naar toe doorverwijzen
Daar moet meer aandacht voor komen en moet eindekijk een afdoende oplossing worden gezocht voor iedereen die hier – vaak heel wat jaren lang – kast van hebben en er niet uitkomen.
15 november 2016
Bedankt voor deze reactie. Het klinkt aan de ene kant treurig dat je het gebrek aan kennis zo duidelijk vaststeld. Maar aan de andere kant is het ook nodig om de vinger op de zere plek te leggen. De meeste veranderingen starten immers met inzicht in wat ontbreekt.
1 november 2017
Als de kinderen hoogopgeleid zijn en geen kennis hebben in deze materie denken ze te snel dat ze het zelf wel kunnen oplossen of haken af. Mijn kinderen haken af en willen niet praten. Zij zijn hoog opgeleid en een paar hebben een gedegen medische achter- grond Triest. Ze weten wie ik ben en was.
8 januari 2017
Het komt mij voor dat dat hele idee van ‘ouderverstoting’ wel erg dwingend uit gaat van de gedachte dat kinderen met beide ouders MOETEN leren omgaan, dat een kind beide ouders nodig heeft, dat contact met beide ouders nodig blijft…. Ook hulpverleners moeten genuanceerd blijven en kritisch blijven op dit soort dwingende uitgangspunten, ook al kan een partij, vrouw of kinderen, soms de man wellicht, niet bewijzen, dat er vooraf al geen goede relatie met een van de ouders was, dat die ouder niet goed voor de kinderen zorgt en niet voldoende van hen houdt, dat de kinderen zelf beter af zijn zonder iedere keer weer gedwongen contact met die ouder. Vaak zijn zulke te kortschietende ouders wel erg welbespraakt, en met al deze dwingende uitgangspunten van dat zg ‘ouderverstoting’idee, wordt die ouder wel al heel snel geloofd en bijgestaan, terwijl de ander het moeilijk kan bewijzen, niet gehoord wordt, niets meer wordt gevraagd, want de hulpverleners ‘weten’ al wat goed is voor iedereen…. blijf bescheiden, laat die vaste uitgangspunten los, kijk iedere keer open en onbevooroordeeld naar een nieuwe situatie met andere mensen voor je.
8 januari 2017
Hallo Marianne,
Bedankt voor je waardevolle reactie. Uiteraard is het niet zo dat een kind altijd met beide ouders (evenveel) contact hoeft te houden. Ons uitgangspunt is dat een kind een keuze mag leren maken en leert kiezen welke vorm past bij het kind en de ouder. Uiteindelijk is dat opgroeien en volwassen worden.
Ik geloof dat een kind begeleiden bij het maken van autonome keuzes hoort bij de ontwikkeling van kind naar volwassene. Dat de relatie met beiden ouders een andere vorm krijgt, kan een gezonde keuze zijn.
Helaas geven niet alle ouders de ruimte voor deze ontwikkeling van het kind, maar hebben belang bij de keuzes van het kind en beïnvloeden die. Dat kan een ouder uitgesproken en niet uitgesproken doen, door isoleren/buitensluiten, manipuleren, belonen en straffen en op meer manieren doen.
Denk bijvoorbeeld aan het kind dat na een scheiding een hele familie van 1 ouder kwijtraken en er per omgaande de nieuwe familie van de nieuwe partner voor terug krijgen.
Krijgt dit kind tijd en ruimte voor rouw en eigen keuzes maken naar de buiten (gesloten) ouder of buiten (gesloten) familie toe? Ik denk het niet.
Dat vind ik de ontwikkeling van een kind niet steunen. Door zicht te krijgen en te houden op alle aspecten van de opvoeding en relaties voor en na een scheiding, kan een kind begeleid worden in het relatie onderhouden.
Ouderverstoting zoals ik dat zie is een naar fenomeen, die een kind minimaal de ruimte voor eigen keuzes en autonome beslissingen ontneemt.
8 januari 2017
Dank je wel voor je reactie. Misschien worden kinderen wel onderschat. Ouders moeten het al heel bont maken, willen kinderen hen ‘verstoten’. Kinderen zullen het liefst het beste van ouders geloven. Als er iets goeds is tussen een ouder en een kind, dan kan een andere ouder dat wel verdacht maken of er tussen gaan zitten, maar een kind dat eenmaal ouder is geworden, komt daarop terug, of zal al eerder proberen contact te maken, wat tegenwoordig heus niet zo moeilijk meer is, met een mobiel in eigen hand. Mijn dochters hebben na jaren geen contact toch weer met hun vader contact moeten maken toen hij een studiebijdrage rechtstreeks aan haar ging leveren (wat mijn advocaten niet hadden gezegd, dat dat eigenlijk niet mocht), ze zijn samen op vakantie geweest, hadden ook weer contact met zijn familie (niet met de mijne, die had zich ook achter mijn ex geschaard… ), maar na verloop van tijd bleek dat het echt niet er in zat, dat vader werkelijk alleen aan zichzelf dacht, vond dat zijn dochters vanzelfsprekend van hem moesten houden en aan zijn verjaardag moesten denken, bij de feestdagen langs komen, etc, maar zelf steunde hij zijn dochters niet vanzelfsprekend, was hij nooit open en eerlijk, kortom, achteraf bleek het ook niet te werken. Vader had inmiddels ook weer een volgende nieuwe partner, die hij ook weer niet echt aan haar voorstelde, noch deed hij zijn best zijn dochters aan haar voor te stellen, zodat zij zich ook toen weer een toevallig aanschuivertje aan tafel voelden. De laatste keer deed vader twee keer niet open, er zijn ook ouders die hun kinderen verstoten…. Kortom, grote labels kunnen veel weghouden uit ons gezichtsveld, iedere situatie verdient eigen aandacht en goed luisteren. Overigens zullen moeders ook niet zomaar tussen vader en kinderen komen, zonder gegronde reden. Dat lijkt vaak alleen maar ‘zomaar’, omdat vader het voorstelt als iets wat plotseling in de loop van de scheiding gebeurde, niet als logisch gevolg van het feit dat hij al jaren wel wat beters te doen had dan tijd en aandacht en liefde aan zijn kinderen te besteden.
10 januari 2017
Goed om te lezen dat je kinderen ruimte hebben gekregen en genomen om zelf te onderzoeken welke relatie mogelijk was met hun vader. Gezond gehechte kinderen zijn vaak voldoende flexibel om eigen keuzes te maken. Inmiddels zijn er meerdere manieren om te kijken naar hechting, naast de bekendste optekeningen van Bowlby. Mijn visie is dat hechting levenslang (dus niet tot 7 jaar) kan worden opgepakt, maar ook op alle leeftijden kan worden verstoord.
Ik ben het fundamenteel niet eens met de stelling dat ouderverstoting niet bestaat, maar dat had je uit mijn stuk al begrepen. Wel ben ik met je eens dat de binnenouder het erg bont moet maken om de relatie tussen de ouder en kind zo te verstoren dat een kind zich afkeert van die ouder.
Bedankt voor het delen van je verhaal!
11 januari 2017
Ook mijn man heeft hier helaas mee te maken, zijn 2 zonen worden gemanipuleerd door zijn ex vrouw en ex familie. En niemand kan hier iets aan doen? Hij heeft ze intussen al bijna 5 jaar niet meer ‘echt’ gesproken….de kinderbescherming heeft het spelletje naar macht van de ex vrouw door maar kan er niets aan doen???? Wij zijn ook zeker geïnteresseerd in een lotgenoten dag en blijven op zoek naar tips wat te kunnen doen en vooral hoe je hier zelf door heen kunt komen…..
17 januari 2017
Helaas is het verhaal van je man herkenbaar. Hulpverleners en juristen die niet zijn bijgeschoold in ouderverstotingsproblematiek, zullen de signalen van het kind en van de ouders niet herkennen. Of ze vertalen de signalen niet goed omdat ze de dynamiek van ouderverstoting niet herkennen.
Schadelijk voor de ontwikkeling van kinderen en pijnlijk voor de buiten ouder en familie die wordt buitengesloten.
Voor bijeenkomsten voor deelgenoten kun je mijn blog volgen. Ouders en partners zijn welkom in de volwassengroep, geleid door Margreeth de leeuw, moeder van 4 kinderen.
Binnenkort starten we met een deelgenotengroep voor volwassen kinderen die te maken hadden met verstoten ouders.
In elk geval sterkte voor je man en jouzelf.
15 november 2017
Erg vervelend voor je man, maar is de kinderbescherming in twijfel trekken niet een beetje overdreven. De kinderbescherming handelt uit belangen van het kind. Een medewerker van de kinderbescherming gaat in bijna alle gevallen in gesprek met het kind of kinderen. Hier worden vragen gesteld over thuissituaties etc. Na zo’n gesprek zal er een rapport worden opgemaakt, waarin de conclusies staan.
Deze conclusie is altijd in het belang van het kind/kinderen.