Een beetje maf
Ik ben er zo een die nooit onnadenkend naar een toilet gaat. Zeker als we het hebben over andermans toilet. Een toilet van een ander check ik altijd grondig, namelijk. Voordat ik de deur dicht doe, check ik het slot. Gaat dat gemakkelijk, dan doe ik hem op slot terwijl ik dus in het toilet sta. Test doorstaan, dan kan ik mijn kleine boodschap doen. Want het gaat altijd om die kleine boodschap, de grote boodschap hoef ik elders zelden te doen.
Werkt het slot niet naar wens, dan ga ik het toilet weer uit en zeg ik dat tegen de eigenaar. Daarna stap ik weer het kleine kamertje in en doe ik mijn boodschap zónder de deur op slot te doen maar wel met een hand op de klink. Is er veel visite in het huis aanwezig dan moet toch echt die deur op slot en doe ik alles razend snel. Dit om maar gauw weer buiten het toilet te staan.
Toiletten van bijvoorbeeld een pretpark, warenhuis of schouwburg zijn een ander verhaal. Uiteraard begin ik met de ‘slotcheck’ terwijl ik de deur niet dicht doe. Kan dat slot ermee door dan check ik de wanden. Ik word altijd blij als de wanden niet tot de grond of het plafond reiken. Dat zal namelijk, indien nodig, een manier zijn om te ontsnappen als het slot van de toiletdeur niet meer open kan.
In gedachten heb ik mij wel eens onder zo’n tussenwand door zien kruipen, tijgerend naar een deur die wel open kan (voor het gemak vergeet ik maar even hoe ik er nadien uit zou zien en vooral zou ruiken). Heb echter nog nooit nagedacht over een ‘ontsnapping’ die over een wandje zou moeten gaan. Hoop ook dat dat nooit nodig zal zijn. Want ik geloof niet dat ik daar ooit overheen zou kunnen klimmen. Sinds kort neem ik mijn mobiel mee als ik dit soort toiletten betreed. Mocht de toiletdeur niet meer open gaan, dan kan ik altijd iemand bellen. Als ik bereik heb.
Voordat de psychologen onder jullie mij een gratis sessie aan willen bieden, dit gedrag heeft een oorzaak. Is zelfs heel goed te verklaren hoor. Ooit was ik eens op vakantie in het prachtige Spanje. Mooi hotel, nette kamers, heerlijk eten, alles prima verzorgd. Hotel, dus de lift werd veelvuldig gebruikt. Ook daar was niets op aan te merken.Totdat ik er eens in stond, met man en andere mensen en die lift het begaf. Geen enkele knop in de lift werkte.
Zelfs de alarmknop was defect. Paniek brak uit. Vooral bij de mede lifters. Dat sloeg op een gegeven moment ook wat over op mij hoor. Het zweet brak me uit en het ademhalen ging wat moeizamer. De lucht werd dik van het angstzweet. Er kwam geen zuchtje frisse lucht in de kleine lift binnen. Het wachten op een reddingsactie duurde lang. Te lang. De dagen daarna meed ik die lift stelselmatig. Alleen op de laatste dag moest ik wel, zware koffers de trappen af slepen was geen optie.
Dus het vastzitten in de lift heeft mijn claustrofobie veroorzaakt. Want dat is natuurlijk de juiste benaming. Mijn angst voor liften heb ik redelijk onder controle. Het voordeel is dat ik daar minder mee te maken heb dan met toiletbezoeken. Nu nog meer kunnen vertrouwen op mijn mobieltje en ik hoef andermans toiletdeur niet meer te controleren….
Ik geef het toe, ik ben een beetje maf.
Mijn bio op twitter is aardig volledig:
Kritisch, Nieuwsgierig, Moeder, Behulpzaam, Humor, Gehuwd, Regelaar, Spontaan, Flapuit, Creatieve geest, Ideeënbrein, Blogger, #twittertaalgids en oh ja ook nog: a-technisch ben ik.
9 Reacties
Plaats een reactie
Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.
1 mei 2013
Nou ik zal heel kort zijn. Ik kan het kopiëren en plakken bij mijn blog hahaha. Ik heb namelijk last van claustrofobie. Dus ik begrijp je helemaal
Liefs Arend Knufff
1 mei 2013
ha wat een leuke blog, meet een zeer toepasselijke foto!!!!!
1 mei 2013
Maf, maar wel begrijpelijk na zo’n hachelijk avontuur.
1 mei 2013
Dat is helemaal niet maf! Dat is heel logisch! Met de tijd heb je er hopelijk minder last van, want soms kun je niet om een lift heen… en toiletbezoek zal ook een dagelijks terugkerend ritueel zijn!
1 mei 2013
Zolang het er niet toe leidt dat je helemaal niet meer naar de wc durft buitenshuis, is het zo erg nog niet
2 mei 2013
Zo herkenbaar en grappig.
Wij stonden vroeger op een camping. En vroeg in de ochtend moest ik die kleine boodschap ‘es doen. Ik deed de deur op slot, maar kreeg het met m’n kleine handjes nooit meer ervan af. Dus stond ik daar een poosje. En besloot onder de deur door te kruipen. Hetgeen tenauwernood lukte.
Sindsdien – needless to say – gaat er bij mij nooit meer een deur op slot…
3 mei 2013
Dat herken ik wel een beetje. Nog erger vind ik de toiletten met een raar slot, eentje waarvan je pas na een halfuur weet hoe je het sluit. Zo was er eens een draai- én een drukknop. Ik had gedraaid en niet gedrukt. Resultaat: iemand gooit die deur wagenwijd open.
3 maart 2015
Mary, elk mens heeft recht op zijn eigen persoonlijke afwijking, dus jij op het jouwe.
Ikzelf als ik ergens op bezoek ben in een restaurant , café , of shoarma tent,
dan moet ik wel es met drang naar de plee, in veel zaken is het wit in de binnenkant van
het toilet niet meer te zien en drijft er soms papier met nog puntig bolletje in.
Ik moet nodig en kan de druk naar beneden niet weerstaan met geluk is er nog papier
die ik bijna afrol en er de hele deksel in binnenkant mee bedekt en voor de zekerheid wanneer het er is,pak ik de spuitbus die ik leegspuit dan pas ga ik er op zitten of staan. Wanneer ik mij ontdaan en ontlast heb en de laatste meter
papier verbruikt heb om de restjes van mij weg te poetsen,broek omhoog hemd er in
kijk nog even om en denk zo hoort het,ook de volgende weet dan er word hier nooit schoongemaakt.
Bij familie zou ik zo iets niet doen,daar kan ik uit het toilet drinken.
Tijdens vakantie in Rimini is mij ooit iets anders overkomen,dat was met een bidet…
25 mei 2017
Ik was thuis in mijn woning. Had de oppas op mijn kleindochter die drie jaar was. Ze zat aan tafel te kleuren en te zingen. Ik ging naar het toilet, deur op slot, gewoonte.
Ik wil de deur van slot doen, niks. Slot kapot. Opgesloten.
Ik hoorde mijn kleindochter zingen.
Voorlopig kwam er niemand thuis, kleindochter kon ik ook niet op pad sturen om hulp te vragen.
Je gelooft het niet, ik heb met een sprong, met mijn rug tegen de deur, het slot eruit gebroken.
Ik stapte naar.buiten of er niets was gebeurd. Toen mijn man thuis kwam ben ik in tranen uitgebarsten.
Het is een herinnering…verder geen nare gevolgen.