Dood wil ik niet maar leven kan ik niet
Hoe lang hou ik het nog vol? Ik ben zo ontzettend moe! Ik ben uitgeput van mijn leven.
De dagelijkse strijd om door te moeten gaan… Ik kan niet meer. Angst, paniek, eenzaamheid en verdriet beheersen mijn leven.
Het is teveel. Het is te complex, te verwarrend. Ik ben te zwaar beschadigd. Ik voel me wanhopig. Ik kom hier nooit meer overheen.
Ik ben 23 jaar lang, vanaf mijn derde, misbruikt. Ik heb nog nooit echt uit kunnen spreken hoe en wat er gebeurd is. Ik bevries bij elk woord wat met seks te maken heeft. Nu dus ook.
Herbelevingen en flashbacks worden door gewone dagelijkse dingen getriggerd.
Ik ben gehertraumatiseerd door Imaginaire Exposure (behandelmethode binnen GGZ). En dat niet alleen, alles wat er nu bij komt maakt me meer angstig, meer wanhopig dan ik al ben.
Drie keer heb ik gehoord dat ik niet geholpen kan worden zonder dat ik 24 uur begeleiding heb. Conclusie: een opname in een GGZ-instelling is nog de enige mogelijkheid.
Ik geloof er niet meer in.
Ik heb 47 jaar overleefd. Hoe moet ik leren leven als ik niet eens weet wat leven is? Als ik niet eens weet wie ik ben en zelfs niet eens voel dat ik leef. Ik besta, meer niet.
Mijn vertrouwen is kapot gemaakt.
Ik kan niemand meer volledig vertrouwen, er blijft een stuk wantrouwen aanwezig. Ik ben eenzaam en alleen. Heb weinig contacten. Durf niemand om hulp te vragen. Dat is me ook nooit geleerd. Ik heb geleerd hulp te bieden.
Ik voel me leeg en koud. Ben niet meer in staat om te voelen…Ik heb geen doel, mijn doel leeft niet meer.
Ik heb geleefd voor mijn moeder. Om haar bij te staan. Zes jaar geleden is ze overleden. Ik bleef alleen over met mijn verleden. Geen raad wetend hoe ik verder moest, nog steeds weet ik dat niet.
Ik kan me nog net staande houden. Maar de depressiviteit wordt steeds erger. Hoe meer adviezen ik te horen krijg, des te rotter ik me ga voelen. Ik kan niet meer… Dood wil ik niet, maar leven kan ik niet.
Lieve Mary, dit is hoe het met mij gaat. Ik moest het kwijt. Ik wil hiermee ook iets anders zeggen. Mij valt op dat de meeste mensen die een blog schrijven, worden geprezen om hun moed, kracht en hun vechtlust.
Ik lees ze altijd, en het doet pijn want ík voel me waardeloos. Niet iedereen is in staat te vechten om te leven. En door de pijn te gaan.
Ik heb respect voor de mensen die de kracht en moed hebben om te vechten voor hun leven maar laat er niet geoordeeld worden over degenen die dat niet kunnen.
Wees alsjeblieft zonder oordeel voor die mensen die geen vechtlust meer hebben en/of te uitgeput zijn. Mensen die ook geen doel meer hebben om te vechten en uitgestreden zijn.
Jolanda Hardenbol.
Mijn bio op twitter is aardig volledig:
Kritisch, Nieuwsgierig, Moeder, Behulpzaam, Humor, Gehuwd, Regelaar, Spontaan, Flapuit, Creatieve geest, Ideeënbrein, Blogger, #twittertaalgids en oh ja ook nog: a-technisch ben ik.
32 Reacties
Plaats een reactie
Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.
11 oktober 2017
Ik kan het begrijpen. Heb ook heel veel meegemaakt, geen verkrachting in mijn jeugd, wel in mijn huwelijk. Ook geestelijk en lichamelijk mishandeld.
Dit is dan een verschrikkelijk leven,
Ik ben door de persoon die mij dit heeft aangedaan 3 van mijn 4 kinderen kwijt, ik keef alleen nog voor het ene kind dat mij wel respecteert. Hij heeft het ook moeilijk en is ook ziek geworden door die situatie waarin hij heeft geleefd.
Hoe lang kan ik het nog volhouden? Voor mij ook die vraag. Ik weet dat ik mijn kind niet in de steek kan laten naar mijn keven is hopeloos en ik ben ook radeloos.
Hulpverleners zijn niet hiervoor opgeleid en zijn niet in staat om een goede oplossing en bescherming te bieden. Zij werken alleen maar voor eigen gewin en niet om iemand te helpen. Zij willen hun baan houden, interessant zijn.
De hulpverlening in Nederland schiet zwaar te kort.
Ik stel mijzelf ook iedere dag weer dezelfde vraag.
12 oktober 2017
Dapper dat je je verhaal via Mary’s Blogpagina kenbaar maakt Jolanda.
19 januari 2021
Ik ook hetzelfde. Ik kan nimeer vechten. Ik ben op. maar toch heb ik nog hoop dat ik niet volledig zot ben van de angst; want ik he alle dagen hevige angsten. maar nu ga ik mindfullness proberen, want ik ga niet aan de pillen hangen. groeten Thomas
18 juni 2021
Ik voel je!
Een ander verhaal maar diep van binnen herken ik de emotie die je beschrijft. Ook ik ken geen leven zonder die bewuste vraag of het morgen allemaal voorbij mag zijn. Dat ik iedereen ga missen en dat ik hoop dat mijn laatste energie een warme deken gaat zijn voor diegene die mij met men en macht probeerde te zien. Dat zou mijn wens zijn!
Misschien of wellicht zien ze wel! Maar ik weet dat ik ze altijd net iets meer en duidelijker zal gaan zien in dit leven. Dit maakt me eenzaam! En juist daarom lijkt het me zo fijn om op een afstand het zelfde te blijven doen wat ik al mijn hele leven doe. Ze echt zien! Ze Stilzwijgend net de juiste richting op te sturen. De schuld op me nemen omdat ik met mijn kracht in empathie er altijd voor zal zorgen dat hoe dan ook zij een mooie ontwikkeling mee maken in dit leven.
Dit is heel lang mijn drive geweest en dat zal altijd zo blijven…..
Maar…?
Wanneer is het mijn tijd? Dat is wat ik mijn hele leven dacht.
Eigelijk iets wat ik nog altijd denk! Maar ook iets wat ik steeds meer begin te voelen. Wat ik eigelijk altijd al gevoeld heb!
Ik besef wat ik voel en ik begin er steeds meer vrede in te krijgen.
❤️
11 oktober 2017
Ik word hier triest van als ik dit lees, dat er geen enkele mogelijkheid is om nog iets van je leven te maken.Niet iedereen heeft de moed om door te gaan met therapie of wat dan ook en toch kan er iets op je pad komen dat het leven weer draaglijk maakt en ik hoop voor jou dat het zal gebeuren.Moed verloren is nog niet alles verloren!
11 oktober 2017
Wauw Jolanda, Wat een verhaal.
Jeetje weet niet goed wat ik hier op zou kunnen zeggen anders dan dat ik toch veel respect heb voor jou.
Een vechter ben je want je hebt het immers 23 jaar volgehouden om jezelf weg te cijferen. En das niet niks. Dus een knokker om te overleven ben je zeker. geen idee hoe het verder zou moeten. Ik snap je leegte na je het heen gaan van je moeder.
Je kan nu eig niets anders dan het dealen met je zelf, en das lastig. Ik hoop oprecht dat er snel een beter vooruitzicht is voor jou. Want leven in liefde ipv angst is echt mogelijk al lijkt dat nu voor jou niet zo.
Velen zijn jou lotgenoten en vinden hun weg naar verzoening. Met zichzelf maar ook met hun daders. En das een lange weg! Maar het is mogelijk, het kan.
Ik weet het, makkelijker gezegd dan gedaan. Toch hoop ik dat jij verzoening zult vinden Jolanda.
Sterkte met het vinden van jou weg. Daders zijn OOK altijd slachtoffers, wellicht kun je hier in iets vinden.
Een diepe buiging maak ik voor jou en een #WarmHart wens ik je toe.
Grts Rich.
11 oktober 2017
Beste Jolanda, ik vind het heel dapper dat je dit durft te delen , het raakt me diep omdat ik zelf zoiets heb meegemaakt en weet hoe pijn dit voelt en vooral de strijd die je dagelijks voert en vaak ook het onbegrip want de wereld gaat gewoon door . Ook het stukje van je moeder herken ik , heb zelf ook jarenlang voor mijn moeder gezorgd tot haar overlijden en vond het verschrikkelijk het gemis en het gevoel van achterblijven , ik noem het altijd overleven ipv leven . En mensen zien aan de buitenkant niet wat iemand mee heeft gemaakt dus dat maakt het extra moeilijk vaak .
Mocht je ooit behoefte hebben om te praten of een luisterend oor dan mag je me altijd mailen .
Wens je heel veel kracht en sterkte toe .
Een lotgenoot
11 oktober 2017
Ik heb zeker geen oordeel over mensen die het strijden moe zijn lieve Jolanda.. Ieder heeft recht op zijn eigen mening en een ander kan de innerlijke strijd niet zien, dus zeker niet beoordelen.. Ik verschil wel op één punt van mening met jouw schrijven, ik vind namelijk dat als je al 47 jaar zó overleefd hebt dan ben je wel degelijk een strijder en wat voor één !! Anders had je het nooit zolang volgehouden ! Naar mijn mening heb je nooit de voor jou juiste hulpverlening gevonden/gekregen, je hebt de juiste “Tools” niet van hen gekregen om een portie zelfvertrouwen en zelfrespect op te bouwen, terwijl dat naar mijn mening voorop had moeten staan, want jij hebt zelf nooit geleerd wat dat is en hoe je het zou kunnen opbouwen en toch heb je het al 47 jaar zo volgehouden.. nou daar neem ik mijn pet voor af hoor, wat een moed vergt dat, jij bent net zo’n kanjer als die ‘anderen’ waarover je schrijft, je hebt helaas alleen de vaardigheden om jezelf op waarde te schatten nooit aangeleerd gekregen en dat vind ik uiterst verdrietig voor je ! Mijn hoop blijft dat je dit uiteindelijk toch zult kunnen inzien en aanleren met de juiste hulp naast je.. Ik wens je alle goeds toe lieverd, een dikke digitale knuffel voor jou ♥ ♥ ♥
11 oktober 2017
Ik vind jou juist sterk.
Je leeft al zolang in deze treurige omstandigheid.
Je zorgde voor je moeder.
Je kunt best veel….niet vergeten.
11 oktober 2017
Niemand kan en mag oordelen over hoe iemand zich voelt.Jij alleen weet precies wat je hebt moeten doorstaan en hoe je je daarbij voelde. Hoe heftig dit moet zijn geweest, daar kan ieder ander alleen maar naar gissen. Je moest eens weten hoe moedig ik je vind dat je hier zo open over bent. Daar heb ik enorm veel respect voor. Ik hoop dat de erkenning in deze reacties je toch een beetje goed doen, en dat het leven voor jou in de toekomst toch weer de moeite waard is. Het is je zo gegund!
11 oktober 2017
Ook ik zal zeker niet oordelen! Integendeel, ken het intense lege gevoel. Het geworstel om elke dag weer om te krijgen. Soms is het fijn, maar vaker niet! Intens verlangen naar innerlijke rust en reinheid. Geef daar ook gevolg aan op mijn manier. Slaapmuziek luisteren liefde vol.(die muziek) heb een achterban, mensen die van me houden en ik ook van hen, hoe krom dat ook mag klinken.
Het hen niet aan willen doen houd mij tegen( al is dat niet steeds gelukt) maar eigenlijk mislukt(voor mij dan).
Die intense leegte lijkt met niets echt op te vullen.
Weet niet wat ik als eindzin zal gebruiken.
Hou het er maar op, dat ik je begrijp.
Liefs Wilhelmina.
12 oktober 2017
Hallo iedereen,
Ik ben overweldigd door de lieve reacties die ik gekregen heb. Ik ben het niet gewend om aandacht te krijgen en weet niet zo goed hoe een ieder van jullie persoonlijk te antwoorden. Hopelijk hebben jullie daar ook begrip voor.
Ik had niet verwacht dat er medeleven, begrip, herkenning en erkenning zou zijn. Ik heb de reacties dan ook met een brok in mijn keel gelezen.
Omdat ik niet meer in staat ben nog therapieën te ondergaan, heb ik veel onbegrip meegemaakt. Ik doe immers geen moeite meer om iets van mijn leven te maken. Alsof het dus mijn eigen schuld is. Constant jezelf verdedigen is al hondsvermoeiend.
Ik ben heel blij met jullie reacties en besef dat er mensen zijn die het wel begrijpen en zelfs toch nog hopen dat het ooit toch wat beter met me mag gaan. Dat vind ik op zich al heel lief.
Ik mag me voelen zoals ik het voel, zonder oordeel. Dank jullie wel….
Marlou, Jeanne, WarmHartxx, Ien, Tonny (Ned Heelt), Ineke Vonk, Gertie, Wilhelmina en niet te vergeten Mary.
Veel liefs
Jolanda Hardenbol
19 oktober 2017
Moedig geschreven
Je gevecht om te overleven
Ondanks de donkere kleuren
Zonder hoopvolle geuren
Ondanks dat alles…
Ga je hoe dan ook door
En daar heb ik echt bewondering voor
Ik herken het, niet jou situatie, maar wel het donkere zwarte donker zonder hoop op een betere toekomst, niet te omschrijven hoe dat voelt. Toen had ik nooit verwacht dat ik daar ooit uit zou komen en dat ik iets van hoop zou terug vinden, en toch heb ik het terug gevonden. Dat gun ik jou ook want het is echt zo zwaar voor je. En het is geen kwestie van ‘beter je best doen’, was dat maar zo want dan was jij er allang uit.
Veel sterkte!
Warme groet van mij
19 oktober 2017
Hallo Rider,
Ik begrijp werkelijk niet waarom iedereen mij zo sterk vindt. Ik zie dat zo niet. Ik weet niet anders dan te overleven. Heb ook nooit geleerd om te leven en weet ook niet wat het is.
Ik ben nu zo ver dat ik het opgegeven heb om er nog langer naar te zoeken. Ik zie er het nut niet van in! Ik blijf bestaan, dat is het enige. Wat is daar zo sterk aan?
Begrijp me niet verkeerd. Ik zie dat echt niet en begrijp het oprecht niet.
Ik vind het lief dat jullie me een ander leven gunnen. Maar wat houdt het in? Ik heb het niet gevonden, ondanks therapieën en opname. Dát heeft me juist zo uitgeput. Er valt nog veel meer te schrijven. Ik ben nuet in een donker gat gevallen. Ik zit er al mijn hele leven in.
Sorry dat ik dit allemaal zo zeg. Het is niks persoonlijks. Wees er niet boos over alstjeblieft?
20 oktober 2017
Waar zou ik boos over moeten zijn?
Ik voel me niet aangevallen en ben niet boos.
Ben blij dat je eerlijk bent.
Een ander leven, daar ben ik zelf ook nog niet maar langzaam heel langzaam heb ik in de afgelopen jaren de hoop terug gevonden. En dat geeft me kracht en hoop op een betere toekomst, kleine genietmomentjes die ik ben gaan ervaren, dat is wat ik jou gun.
Moeilijk uitleggen hoe ik dat precies bedoel. En jij hebt er niet veel aan, I know, ik zelf snapte er toen ook niks van hoe mensen dat bedoelde. Ik was er zo klaar mee. Maar toch wil ik je laten weten dat ik daar ook heb gezetten en ook niet beter wist omdat ik dat ook niet eerder had ervaren.
Het is zo zwaar en oneerlijk voor jou.
Jij hebt dit niet verdiend.
Nogmaals enorm veel sterkte!
20 oktober 2017
Dank je wel dat je niet boos bent. Schijnbaar ben ik enorm bang dat iemand boos wordt.
Ik weet dat je het allemaal goed bedoelt, echt!
Dank je wel voor je medeleven!
21 november 2019
O Jolanda ik moest huilen toen ik het las . Het lijkt net mijn verhaal ! Ik vecht ook al 45 jaar elke dag om door te leven maar ben er doodmoe van . Ik zou graag stoppen. Het is echt vreselijk om door te moeten leven. Heb al zoveel hulpverlening en medicijnen gehad maar niks helpt. Ik hoor niet in dit leven. Snap je zo goed ! Het doet wel goed om het te zeggen tegen mensen die het kennen.liefs
15 januari 2021
Ik drink mezelf door het leven de laatste tijd, en het leven heeft blijkbaar weinig zin in men hoofd.
Constant angst en niemand om me heen hebben. En ONDERTUSSEN tremor. Ik ben ook niet voor dit leven geboren. Groeten
6 juli 2020
Heeeeeeel herkenbaar.
Leef in tzelfde schuitje al 60 jaar lang.
Ook iedereen vindt .ij sterk en moedig…wat heb ik daar aan ?!
Het veranderd niets aan mijn leven.
Gegroet.
9 april 2021
Dag Jolanda,..ik weet niet of je bekend bent met.de psalmen in de bijbel, soms helpen die om je ziel tot rust te brengen. Bijvb.psalm 42 of psalm 23.
20 oktober 2017
Verder wil ik een ieder heel veel sterkte wensen met wat ze te dragen hebben en dat zij de strijd wel aan durven gaan.
Een lieve groet aan jullie allemaal!!
15 maart 2018
Jolanda,
Maanden na de plaatsing van het bericht, jouw tekst pas gelezen.
Ik heb er geen oordeel over en geen woorden voor.
Ik wilde je enkel laten weten dat je niet alleen bent en ik je tijdens het lezen van je bericht stevig vast heb willen houden.
Liefs Cindy
15 maart 2018
Dank je wel Cindy
4 juli 2018
zo voel ik me nu ook deprresief enzo jolanda! ik weet ook niet hoe ik er boven op moet komen! ik ben er voor je al ken ik uw niet liefd van mij!
5 juli 2018
Dank je wel Annika. Dat is lief van je.
Ik gun jou ook dat je er bovenop komt. Het is een zwaar en moeilijk leven. Toch krijg ik iedere dag de kracht om deze dag weer door te komen. En daar sta ik wel eens heel versteld over. Leven bij de dag is het beste en dat doe ik dan ook maar.
Liefs van mij Annika en veel sterkte gewenst!!!
5 juli 2018
Hoi Jolanda, ik lees je bericht nu pas en het is vreselijk wat jou is overkomen! En heel knap dat je je nog steeds staande houdt, ook al voelt het voor jou misschien anders…. Laat ik zeggen dat ik je gevoel helemaal herken, de inktzwarte donkere dagen die je moet zien te overleven. Ik heb 2 kinderen die hier ernstig de dupe van zijn, dat baart me nog de meeste zorgen …… Ik hoop dat je de moed hebt om vol te houden, ik weet echt hoe zwaar het is. Liefs, Karin
10 juli 2018
Mijn leven is fantastisch maar het leven zelf is afschuwelijk. Iedereen wordt geboren tegen zijn wil en moet ook sterven tegen zijn wil, het leven is een gevangenis, het leven is lijden, het leven is pure slechtheid, het recht van de sterkste. En zoals we allemaal beseffen is het recht van de sterkste het grootste onrecht…….. Ik bid elke avond dat een wereldomvattende catastrofe mag plaatsgrijpen waarbij al het leven – die verschrikkelijke vergissing van evolutie – in een gespleten seconde weggevaagd wordt. Niet geboren worden de meest onbereikbare wens voor iedere sterveling…….
31 augustus 2019
Het verhaal van Jolanda is zo herkenbaar voor mij, want ook ik ben in jonge jaren verkracht. ook ik ben door een man 3 jaar lang psychisch en lichamelijk mishandelt, heb mijn kinderen alleen opgevoed, heb voor mijn vader gezorgd tot hij stierf, en als kronende afsluiting kreeg ik ook nog eens borstkanker. Om dit alles nog compleet te krijgen, begon ik desondanks alles nog aan een opleiding. Er was nog een vonkje “hoop”, die werd totaal de grond in gehakt toen ik de tweede keer uitzaaiingen kreeg die niet meer te opereren was. Tja ook ik stond daar met al mijn “HOOP”, en” MOTIVATIE” alles was in een mum van één seconde weg. Nu heb ik omdat mijn ex vriend vertrokken was, ook nog de ellende van schulden en moet met een bedrag van 20 euro de week rondkomen. Haha lang leve het leven.
20 oktober 2019
Ik kan ook niet meer.. mijn vechtlust is ook op.. teveel meegemaakt te hard gevochten ik weet ook niet meer wat en hoe ik het moet doen.. niemand helpt me op de juiste manier en ggz kan ik ook nii meer.. iedereen wordt boos op me dat ik niks doe in hun ogen.. Maar elke dag overleven en niet weten hoe of wat maakt he kapot en is elke dag zwaar.. ik begrijp kou verhaal als geen ander.. en vraag me af of je eral uit bent of niet.. en hoe je het nu gedaan hebt
Groetjes
20 oktober 2019
Dag Kyla,
Ik las je reactie en wil je op het hart drukken dat je zorgt dat je hulp krijgt. Voor de duidelijkheid: Ik ben de beheerder van de site en niet de schrijfster van dit verhaal.
Warme groet,
Mary Sjabbens
7 november 2019
Ik voel zo met je mee Jolanda. Ik heb dan niet hetzelfde meegemaakt maar ik begrijp je gevoel over overleven zo goed. In 1985 kregen we een auto ongeluk. Ik had weinig ervaring maar mijn vader was zo trots dat alle drie dochters een rijbewijs hadden. We waren op de terugweg van vakantie Hij wilde dat ik ging rijden. Ik wilde niet omdat ik te weinig ervaring had. Hij dwong me! Toen ging het mis. Daar verloor ik mijn vader en mijn zuster. Ik leef sindsdien met een schuldgevoel. Drie weken geleden is mijn man overleden aan longkanker. We waren 30 jaar samen en er is geen moment geweest waarop hij het mij makkelijk heeft gemaakt. Ik ben op maar ik moet verder voor mijn jongere zusje en mijn hond, maar weet niet hoe.
18 december 2019
Lieve Jolanda,
Jouw bericht is alweer van een tijdje geleden. Ik hoop dat het beter met je gaat. Ik herken zo goed hoe je je voelt. Ik heb niet hetzelfde meegemaakt maar ook voor mij is elke dag een strijd. Hoe kom ik deze dag weer door?
Ook ik heb veel “hulp” gehad/gezocht maar toe nu toe heeft het niet geholpen. Ik wil je een hart onder de riem steken dat je in ieder geval niet alleen bent in hoe je je voelt. Een schrale troost misschien.
Ook ik vind je een heel sterk persoon ook al ervaar je dat zelf niet zo. En ook ik herken jouw reactie als mensen tegen je zeggen dat je zo sterk bent. Zelf zie ik het meer als geen andere keuze hebben. Ik ga maar door ook al ga ik kapot van binnen. Want ik wil niet dood maar leven kan ik ook niet. Ik zit met mijn rug tegen de muur.
Toch blijft er een sprankje “hoop” dat het toch nog een keer beter wordt. Ik hoop het ook zo voor jou!
Liefs,
Marijke