Dit verdriet was alleen van mij
“Lang geleden, 21 jaar en 7 maanden alweer, was ik op een haar na 40 weken zwanger. Het was een normale zwangerschap, ik was 27 en gezond en alles ging prima. Tot ik op een dag geen leven meer voelde. Ja, zomaar opeens, heel raar.
Maar ach, ik was op een paar dagen na uitgerekend, dus er was waarschijnlijk niets aan de hand.
Destijds waren er nog geen mobiele telefoons en mijn toenmalige man was op zijn werk. Ik besloot alleen naar de verloskundige te gaan, om er toch even naar te laten kijken. Zo gezegd, zo gedaan.
Die ochtend poetste ik nog even mijn huis want wie weet moesten ze de baby halen en om 13.15 uur zat ik bij de verloskundige. Zij zette het apparaat op mijn buik om de hartslag van de baby te zoeken. Het bleef akelig stil, je hoorde alleen die van mij. Nog een keer, nog een keer.
‘Blijven zoeken,’ zei ik. ‘Nee’, zei ze, ‘ik kan de hartslag niet vinden, het ziet er niet goed uit.’
Ik raakte in paniek, wilde meteen naar het ziekenhuis want dan kon de baby direct gehaald en gered worden. Ik belde naar de fabriek van mijn man, ze wisten niet waar hij was. Ik belde naar mijn ouders, niemand nam op. Ook bij mijn schoonouders werd de telefoon niet opgepakt.
‘Bel maar een taxi,’ zei ik, ‘ik ga wel alleen.’ De verloskundige liet me huilend alleen gaan. Hoe kon ze, heb ik me later nog vele keren afgevraagd. De hele weg naar het ziekenhuis huilde ik. Daar wisten ze dat ik eraan kwam, de wachtkamer zat vol maar ik mocht gelijk naar binnen.
De gynaecoloog liet me plaatsnemen op de behandeltafel voor een echo. Gek genoeg was er ook al een verpleegster bij. Even later zei de gynaecoloog ‘Hij leeft niet meer’…
Ik begon te gillen zoals ik nog nooit in mijn hele leven gegild had en ook nooit meer heb gedaan. Ik kon niet meer stoppen. Soms, in mijn dromen, hoor ik dat nog weleens.
Vanaf dat moment, ik wist dat toen nog niet, zou er een leven voor en een leven na zijn.
De verpleegster nam me mee naar een kamer voor mij alleen. Ik was ook nog steeds alleen. Als eerste bereikte ik mijn moeder, die aan het oppassen was bij mijn zus, toen ook mijn schoonmoeder op haar werk. Iedereen ging aan de slag om zo snel mogelijk te komen.
Er was een eenzaamheid in mij die ik met geen enkel woord zou kunnen omschrijven. Hoe alleen kun je je voelen. Mijn lijf deed pijn van top tot teen, al het verdriet nam er bezit van en er was niemand.
Af en toe kwam de zuster bij mij kijken, meer niet.
Op dat moment ook keerde ik in mijzelf, om er de komende jaren niet meer uit te komen.
Alleen was ik en alleen was dit verdriet van mij. Niemand was er bij geweest toen mij verteld werd dat mijn zoon dood was.
Ja, het was een jongen, dat wist ik inmiddels. Kishan zou ik hem noemen, de naam was al gekozen, de geboortekaartjes lagen al klaar. Kishan, geschenk van God. Een prachtige Hebreeuwse naam.
Ik bleef lange tijd een heel boos mens, boos om wat mij was overkomen. Pas toen ik mijn tweede kind kreeg en mijn derde, kreeg de wereld om mij heen weer kleur.
Ik realiseerde me dat ik niks meer of minder was dan een ander, dat mij ook nare dingen konden overkomen in het leven en dat ik weer moest gaan leven. Want ondanks de dood van mijn kind, bleek mijn leven weer kleur te hebben.
En ik vond het geruststellend dat alles doorgaat na de dood, ook nieuw leven.
Dat je verdriet mag hebben om het verlies, zelfs een leven lang, maar dat het leven steeds weer sterk genoeg blijkt te zijn om door te gaan, dat vond ik een mooie ontdekking.
De natuur is sterk en blijkbaar ook in staat mij weer mooie dingen te schenken die mij de kracht gaven het leven weer de moeite waard te vinden. Dat klinkt zweverig en overdreven verstandig.
Eerlijkheidshalve moet ik erbij vertellen dat het me ongeveer 10 jaar heeft gekost om daar te komen. Het kostte me ook mijn huwelijk en 16 jaar na dato kreeg ik er nog een flinke depressie overheen.
Want, hoe moeilijk is niet alleen het verlies maar ook het idee dat je als moeder iets niet goed gedaan zou hebben, waardoor je kind niet mocht blijven leven.
En toch zeg ik oprecht dat ik volop van mijn leven geniet en dat ik het gered heb door wat het leven mij erna nog schonk.”
Dank José, @JoseetjeKramer voor dit verhaal.
Foto komt uit de collectie van Kitty van Gemert, @kitty_gemert.
Mijn bio op twitter is aardig volledig:
Kritisch, Nieuwsgierig, Moeder, Behulpzaam, Humor, Gehuwd, Regelaar, Spontaan, Flapuit, Creatieve geest, Ideeënbrein, Blogger, #twittertaalgids en oh ja ook nog: a-technisch ben ik.
5 Reacties
Plaats een reactie
Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.
21 oktober 2015
Gedeeltelijk herkenbaar door eigen ervaringen dus begrip en respect en alle goeds toegewenst want ondanks alles, ben je een gezegend mens. Kinderen krijgen is niet vanzelfsprekend maar een onschatbare rijkdom.
Cynthia
21 oktober 2015
Hoe verschrikkelijk kan het zijn? Daar heeft niemand weet, van dit te moeten doorstaan, .
Je wereld die plots van het ene moment op het andere juist de ander kant op draait dan wat het zou moeten doen…
Bijna is het zover, bijna heb je een gezinnetje….BIJNA , en dan de complete leegte die zich van je meester maakt, die afgrijselijke pijn die lijkt wel nooit over te gaan….Die eenzaamheid om dit alles alleen te moeten doormaken er nog bovenop…dit is een nachtmerrie en toch gaat het leven verder zonder dat je er iets kan aan doen….toch moet je terug naar die wereld en weer meedraaien.
Eerst aarzelend en vol pijn , dan wat sneller maar “DIE PIJN” blijft voor altijd, binnenin je zelf, zelfs na jaren voel je hem nog…en zo wil je het ook…!!!
28 december 2015
Mary je zult het wel vreemd vinden dat ik als man hier reageer.
Mijn vrouw was in 1960 ook in verwachting ; en ja toen waren de controles door verloskundige er ook al.
Ze was ongeveer 3mnd toe om de een of andere reden , ik herinner me niet meer waarom, de huisarts bij ons was , mijn vrouw vroeg hem om ook haar zwangerschap even te controleren wat hij dan ook deed.
Tijdens die controle vroeg hij haar , je weet toch wel zeker dat je zwanger bent ? “ja dokter ik heb de kikkerproef gehad en ben ook al een afspraak gaan maken bij de verloskundige.
Hij begon opnieuw met zijn onderzoek , nu inwendig en zei toen “inderdaad u bent in verwachting maar de vrucht klopt niet met de tijd ik constateer dat de vrucht dood is !
U zult waarschijnlijk vannacht bevallen van een dood kind , toen wende hij zich tot mij, en zei U moet morgenvroeg met alles waarvan uw vrouw bevallen is op mijn spreekuur komen zodat ik kan zien of alles is meegekomen !
Inderdaad beviel ze s’nachts en ik alles in baddoek gedaan en ermee naar de huisarts , mocht voorgaan en onder een lopende kraan werd alles gecontroleerd.
Tijden die controle zag ik dat hij iets prevelde , toen liet hij mij het vruchtje zien, dat was iets van ongeveer 5 cm.
Vermoedelijk was dat prevelen wat ik gezien heb , dat hij dat vruchtje gedoopt heeft; het was een zeer katholieke arts en ook nog een zeer katholieke tijd !
Na deze miskraam waarvan mijn vrouw ook lang last gehad heeft zijn er gelukkig nog 2 dochters geboren , een zoon hadden we al.
De tweede dochter kwam na bijna 15 jaar !nakomertje !
Een katholieke arts gaf in die tijd de pil nog niet !
28 december 2015
Wat een verhaal Driek. En wat een andere tijd. Wel een erg deskundige huisarts. Dank voor het delen van dit verhaal.
13 september 2016
Eenzaamheid en pijn zal het gegeven hebben,maar gelukkig dat je nog 2 kinderen hebt gekregen.Ik heb zelf geen kinderen,had ze wel kunnen hebben en ik denk dat het toch wel een fijne invulling van je leven is.Knap hoe jij hier mee omgaat!