Dit had mijn dood kunnen worden

Geplaatst door Mary op 20 februari 2017 | 7 reacties

“Door seksueel misbruik en een zeer laag zelfbeeld begon anorexia langzaam mijn leven in sluipen toen ik 13 jaar was.

Ik wilde onzichtbaar worden, ik wilde geen vrouwelijk vormen krijgen.

En zeker geen aandacht van jongens.

Het begon met boulimia: wel gewoon eten, maar het er daarna meteen weer uitgooien/kotsen. Echt veel resultaat had dat niet.

Bovendien kreeg ik last van bloedingen vanwege de beschadigingen die mijn slokdarm had gekregen. Dit kwam door al het maagzuur dat steeds naar boven kwam tijdens het overgeven.

Ik vertelde het tegen niemand, ook al was ik ontzettend bang.

Al vrij snel nam de anorexia het over en ik ging in eerste instantie steeds minder eten. Op den duur at ik bijna niets meer. Ik leefde op een schaaltje magere yoghurt met afgewogen muesli.

Dit laatste heeft mijn lichaam 7 jaar volgehouden. Totdat ik geen kracht meer had in mijn lijf en het tot aan mijn botten toe extreem koud had… En doorzit/ligplekken had gekregen!

Elk briesje voelde aan alsof ik een emmer koud water over mij heen kreeg. Ik was letterlijk vel over been. Mijn laagste gewicht was 32,7 kilo.

Tot 2 maal toe ben ik bijna dood geweest. Ik weet nog dat ik bang was dat ik de volgende dag niet meer wakker zou worden.

Ik trad uit mijn lichaam.

Soms stond ik in de keuken en twee uur later stond ik er nog; op dezelfde plaats. Het was gewoon griezelig. Hoe gevaarlijk deze ziekte was, dat heb ik nooit beseft, ik stond er ook niet bij stil!

Ook niet toen ik in zeer kritieke toestand opgenomen was vanwege hartfalen. Ik bleek te weinig kalium te hebben. Dit had mijn dood kunnen zijn. Het ging echter allemaal langs me heen.

Ik kreeg sondevoeding via mijn neus en werd letterlijk ‘opgepompt’. Van niets eten kreeg ik ineens veel te veel. Want juist toen kreeg ik veel meer klachten.

Mijn nieren werkten niet meer, ik kreeg oedeem in mijn voeten, ik kon niet meer naar de wc en mijn maag leek wel uit elkaar te scheuren.

Mijn lichaam raakte helemaal ontregeld door de hoeveelheid voedsel die het binnen kreeg. Dagenlang kreeg ik 24 uur per dag sondevoeding. Achteraf hoorde ik dat ik ook daaraan dood had kunnen gaan.

Wel voelde ik, de 4 weken dat ik in het ziekenhuis lag, de blikken van artsen en verpleegkundigen prikken.

Ik merkte het onbegrip. In hun ogen was ik gek om zo mager te zijn. Is ook niet zo raar als je op een afdeling ligt waar allemaal kankerpatiënten lagen.

Maar ik voelde mij gigantisch eenzaam. Toen ik het gewicht bereikte van 42 kilo werd ik naar huis gestuurd. Ik kreeg geen begeleiding op psychisch gebied, wel een diëtiste. Maar dat hielp niet.

Een jaar erna lag ik weer in het ziekenhuis, dit keer stond ik op een wachtlijst voor een langdurige opname.

Ik kreeg voorrang en werd meteen opgenomen. Het waren 2 moeilijke jaren. Ik had een hekel aan de therapieën. Ik was niet gewend om aan mezelf te denken, laat staan te praten.

Het vertrouwen kwam ook maar langzaam op gang. De therapieën waren verplicht om naar toe te gaan.

Je had dramatherapie, psychomotorische therapie, sociale vaardigheden, creatieve therapie en groeps- psycho therapie. Al die therapieën waren nodig om jezelf te leren kennen en ook je emoties.

Ik vond het afschuwelijk, maar ik wilde beter worden voor mijn moeder. Ik had haar zoveel pijn gedaan.

Het was wel een hele goede kliniek, waar er naar je persoonlijke situatie werd gekeken. Dit in tegenstelling tot mijn ziekenhuisopname.

Toch…. zit het nog in mijn hoofd. Het overheerst niet meer, maar ik mag veel dingen van mezelf niet eten. Snoep, koek, taart, chocola, vlees, jus…Alles waar je maar enigszins dik van kan worden.

Dus echt weg is het niet. Het enige wat verbeterd is, is dat ik voor mezelf weet dat ik het nooit meer zover zal laten komen.

Lichamelijk heb ik er heel wat aan overhouden. Mijn slokdarm is verbrand en ernstig beschadigd. Ik heb botontkalking en mijn spieren zijn heel snel overbelast (verzuring), zo erg dat ze niet meer optimaal werken.

En elke dag heb ik pijn.

Weet je waarom ik zeker weet dat ik het nooit meer zover zal laten komen, hoewel ik in mijn denkwijze over mijn lichaam niet veranderd heb?

Dat komt door die kou, die verschrikkelijke kou, die kou tot in mijn botten die ik jarenlang heb gevoeld. En dat vergeet ik nooit van mijn leven.”

Gastblog van Jolanda Hardenbol.

Foto komt uit de collectie van Monique Paulina Jouvenaar-van Eerden.

Deel dit…

Facebook

Twitter

email