De zorgen van Tweede Kamerlid Renske Leijten

Geplaatst door Mary op 17 juli 2015 | 7 reacties

Dag Renske, hoeveel stukken moet jij per maand doornemen? Ben je inmiddels een snellezer geworden?

Ik zou niet weten hoeveel stukken het zijn, maar het is wel goed om te weten dat ik het niet allemaal alleen hoef te doen. Femke, Hanne en Bas zijn hele goede beleidsmedewerkers en zij bereiden heel veel voor mij (en mijn collega Henk van Gerven) voor.

Ik lees ook veel niet-beleidsstukken; ervaringen uit de praktijk, analyses over wat er gebeurt in de zorg en met betrekking tot bijvoorbeeld de marktwerking in de zorg of internationale vergelijkingen. Want uiteindelijk kan ik niet enkel varen op de informatie die het ministerie mij verschaft…

Hoe vaak ben jij in de Tweede Kamer te vinden? Hoe ziet zo’n dag er uit?

Geen dag in de Kamer is het zelfde, dat is onmogelijk om te beschrijven. Maar in de weken zit wel ritme. Op maandag is het werkbezoekdag of een dag met (veel) gesprekken. Dinsdag is de dag van veel vergaderingen: met de fractie, het vragenuurtje en de stemmingen. Dan zit je vaak van 10 uur tot 16 uur gewoon vast. Daarna kan er een debat gepland staan, maar in onze zorgcommissie niet zo vaak.

Meestal hebben we commissievergaderingen (zo heten de vergaderingen die niet in de zaal met de blauwe stoeltjes zijn) op woensdag en donderdag, dat zijn – net als de dinsdag – Kamerdagen. Dan ben ik altijd ‘in huis’. Of en hoeveel debatten er zijn, verschilt per week.

Maar met betrekking tot het thema zorg hebben we wel véél debatten! Ook debatten in de plenaire zaal zijn op dinsdag, woensdag en donderdag. Op vrijdag heb ik mijn mamadag, dan zie ik mijn zoon ook nog eens… En op zaterdag hebben we regelmatig partijbijeenkomsten. Tussen de bedrijven door beantwoord ik mail, telefoontjes enzovoorts.

Jij komt regelmatig op televisie. Je maakt op mij een gedreven indruk, niet gekunsteld en vooral betrokken. Ik vind jou een persoon die eruit springt (vergeleken bij een aantal andere Tweede Kamerleden). Herken jij dit beeld van jezelf?

Het is erg moeilijk om een beeld van jezelf te geven, dat is echt aan anderen. Waar ik wel op let is dat ik geen overdreven beleidstaal ga uitslaan, dat werkt erg vervreemdend vind ik. Wat ik me ook altijd blijf beseffen is dat ik dit werk niet voor mezelf doe, maar voor anderen. Volksvertegenwoordiger zijn betekent dat je stem geeft en kunt geven aan mensen die niet zelf hun stem kunnen laten klinken in het parlement.

Is social media belangrijk voor jouw werk?

Ja, het is een kanaal om te kunnen laten zien wat je doet en om geïnformeerd te worden over zaken.

Wilde jij altijd al de politiek in?

Nee, maar het vertegenwoordigen van mensen is heel eervol en bijzonder. Dat wil ik wel zo goed mogelijk doen.

Is politiek bedrijven tegenwoordig een soort ruilhandel?

Daar lijkt het op, maar laat je geen zand in de ogen strooien. Het is geen spel wie de grootste is. Het gaat om welke kant we op gaan met het land. Daar liggen hele fundamentele keuzes aan ten grondslag. Natuurlijk wordt er soms iets ‘geruild’, maar uiteindelijk gaat het om de onderliggende koers.

Neem het nieuwe belastingplan. Het klinkt natuurlijk goed om minder belasting te betalen, maar als we dat allemaal gaan doen, halen we dan wel voldoende geld op om de zorg, het onderwijs, de aanleg van wegen, de politie en het leger te kunnen betalen?

Of zo iets als ‘minder ambtenaren’. Klinkt stoer, maar als dat betekent dat je zelf geen expertise meer in huis hebt en dat duur moet inhuren, dan levert stoere praat uiteindelijk een dure rekening op.

Menselijke waardigheid en gelijkwaardigheid zijn belangrijke kernbegrippen waarmee ik dagelijks het beleid analyseer. En ik realiseer me dat we om die twee zaken te bereiken solidariteit nodig hebben. Het is de taak van de overheid om die solidariteit te organiseren, bijvoorbeeld door eerlijke belastingen waardoor we toegankelijke zorg en onderwijs voor iedereen kunnen realiseren.

Waarom maak jij je hard voor de zorg?

Omdat ik woordvoerder ben en omdat ik het niet kan verkroppen dat mensen die afhankelijk zijn van anderen en de overheid, om de domme pech dat ze ziek zijn of een beperking hebben, behandeld worden als kostenpost. Ik zal de laatste zijn die mensen wil ‘pamperen’, maar roepen dat mensen ‘zelfredzaam’ moeten zijn en ‘eigen regie’ moeten hebben door ze hoge eigen betalingen te geven en minder zorg te bieden, daarvoor moet je niet bij mij zijn!

Overigens word ik ook echt giftig van al die politici die zeggen dat ‘zorg te duur’ is, maar wel de zorgverzekeraars met dikke winsten laat wegkomen en die verdedigen dat bestuurders genadeloos teveel verdienen.

Wat moet daar aan veranderen?

Heel veel. Wat vooral moet gebeuren is de kern van de zorg respecteren: dat is mensen die zorgen voor mensen die dat nodig hebben. Zit zorgverleners niet in de nek met eindeloze verantwoording en wantrouwen en benadeel de mensen die zorg nodig hebben niet door ze aan alle kanten (financieel) te straffen voor hun behoefte. Als we teruggaan naar de kern, dan kunnen we de te veel dure concurrentie afschaffen, de bureaucratie verminderen en mensen helpen op maat.

Doe jij wat aan ontspanning?

Met een kleine zoon van 16 maanden en een drukke baan is er weinig tijd voor ‘eigen’ ontspanning. Maar de momenten dat ik met hem speel, boekjes lees, wandel of badder zijn onbetaalbaar en ook heel ontspannend!

Verder houd ik erg van hardlopen, maar doordat ik nu zwanger ben van onze tweede staat dat even op een laag pitje. Maar dat komt vanzelf weer!

Bedankt Renske Leijten voor dit interessante gesprek!

Foto komt uit de collectie van André Brockbernd / @dokandojo.

Deel dit…

Facebook

Twitter

email