De hele beerput liep over
This is for anybody going through tough times
Believe me, been there, done that
But everyday above ground is a great day, remember that
‘Zoals altijd staat bij mij de radio aan. Ik hoorde de nieuwe van Pitbull, en bovenstaand stukje tekst raakte me.
In 1996 ging het mis, helemaal mis. Nadat ik jarenlang dag en nacht gewerkt had kwam ik zo maar zonder werk te zitten. Opeens. Op maandagochtend moest ik voor de ‘plant-manager’ verschijnen en die begon een heel verhaal op te hangen over getoonde inzet, werken op zondag en twee ploegen achter elkaar draaien. Ik had het zelfs tot ‘employe of the month’ geschopt. Inderdaad, Amerikaanse firma.
Op de een of andere manier was ik onmisbaar voor het bedrijf, maar ‘we gaan het toch proberen’. Lag niet aan mij hoor. Het hoofdkantoor in Amerika had dat besloten. Er moest bezuinigd worden. Er moesten een aantal mensen ontslagen worden. En er werd niet gekeken naar ervaring, dienstjaren of zo…nee. De namen van elke werknemer gingen in een plastic bak, en zo werden er wat ballen getrokken. Kom maar naar beneden…Of ik meteen het pand wilde verlaten, niet langs start.
Ik ben na een week naar de huisarts gegaan om daar mijn verhaal te vertellen en ik kreeg een receptje mee voor Oxazepam (30 stuks 10 mg) mee om rustig te worden, en na een week moest ik terug komen. Weer een receptje Oxazepam (60 stuks 10 mg) en terug na een week. “Slaapt u wel goed?”, vroeg hij. Dat was ook een dingetje. Slapen. Hele nachten lag ik wakker.
En dat leverde een recept op voor Temazepam (30 stuks 20 mg) en mijn voorraad Oxazepam werd ook weer aangevuld. Alleen werd daar de dosis van verhoogd. Maar mijn gevoel werd erger. En natuurlijk had het niet alleen met mijn werkloosheid te maken. Ik was inmiddels al weer aan de slag in een productiebedrijf. Printplaten deze keer. Er speelde veel meer.
De hele beerput liep over. Alle onverwerkte dingen kwamen omhoog. En dat was veel. Eigenlijk alles, want ik had nooit iets verwerkt. Dat vond ik niet nodig. Ik was geen prater, ik kropte alles op. Ook had ik nooit leren voelen. Ik mocht nooit mijn emoties tonen van mijn moeder. En ik voelde van alles. Maar ik had geen idee wat ik allemaal voelde.
Dat ik ‘huisje, boompje en kindertjes’ had, interesseerde me niet. Ik zat in een diepe zwarte put en werd steeds verder naar beneden getrokken. Dat lichtpuntje werd steeds kleiner totdat ik besloot om er mee te stoppen. Gewoon. Ik was er helemaal klaar mee.
Exit.
Ik prikte bewust een datum. Die lag een dag of 8 in de toekomst, dus had ik een dikke week om, ongemerkt met signalen, afscheid van alles en iedereen te nemen. En op 21 april 1996 nam ik al mijn pammetjes ( meer dan 150) in en trok een vuilniszak over mijn hoofd.
Einde…
Vanaf een afstand zag ik dat ik gereanimeerd werd, eerst handmatig daarna met een defibrillator. Ik ging steeds verder van mijn lichaam af en verder de tunnel in. Daar was het rustig. Beneden was er grote paniek. De eerste keer werd er ‘geklapt’ met 300. Niets. ik ging nog verder weg van mezelf…
Nog een keer met 300. Weer gebeurde er niets. En de afstand tussen mezelf en mij werd groter. De arts zou het nog één keer proberen, hoorde ik. Met 360… Mijn laatste kans. Verder de tunnel in of terug….
Ik werd wakker in het ziekenhuis met nogal wat slangen, veel toeters en nog meer bellen. In elk gat zat wel een slangetje, maar er waren meer slangetjes dan gaatjes, dus waren er wat gaten bij geprikt.
Nadat ik weer een beetje bij mijn positieven was kwam er een psychiater aan mijn bed. Of ik blij was dat het mislukt was, vroeg hij. Ik vond dat een hele moeilijke vraag. Ik had geen idee. Dit was niet de bedoeling. Ik in het ziekenhuis. Levend.
Na een gesprek van een uur of twee stuurde hij me met ontslag. En dat was de tweede keer in 4 maanden tijd. Ontslag. Naar huis mocht ik nog niet totdat een internist dat goedkeurde omdat zo’n beetje al mijn vitale functies plat hadden gelegen. Afgesproken werd dat ik 48 uur zou blijven ter observatie.
Er werd niet over een opname op een PAAZ gepraat of een afspraak op de poli psychiatrie. Twee dagen nadat ik flat-line op de SEH was binnengebracht zat ik weer thuis op de bank. Via de huisarts heb ik een verwijzing gevraagd naar psychiatrie omdat er toch wel iets goed fout zat.
Daar volgenden erg intensieve gesprekken en werd er begonnen met een antidepressivum. Het duurt een week of 2 tot 4 voordat je effect krijgt van zo’n medicijn. Na een week of wat merkte ik dat ik daar baat bij had. Mijn gevoel werd wat afgevlakt. Geen uitschieters naar boven, maar belangrijker, niet naar beneden.
Inmiddels ben ik bijna 20 jaar verder. Er is in die tijd enorm veel gebeurd.
Ik maak me tegenwoordig veel minder druk over kleine dingen. Lange rijen aan de kassa bijvoorbeeld. Die zelfmoordpoging heeft mij veranderd. In positieve zin. Het leven is mooi, ondanks alle ellende.
Of dit nog een keer zou kunnen gebeuren? Ik denk het niet, anders zou ik dat gedaan hebben toen ik mijn diagnose uitgezaaide zaadbalkanker kreeg in mei 2008.
Ik werd in juni 43. ‘Als u dat maar haalt.’ Ik had 7% kans. In totaal heb ik 40 zakken chemo gehad (25 liter) en nu, bijna 7 jaar later ben ik er nog!
Dat ik min of meer in ‘geleende tijd’ leef, dat is alleen maar mooi. Zo voelt het niet meer. Ik heb kanker overleefd!’
Grote dank aan @ton65jacobs voor het delen van dit zeer bijzondere, aangrijpende verhaal.
Mijn bio op twitter is aardig volledig:
Kritisch, Nieuwsgierig, Moeder, Behulpzaam, Humor, Gehuwd, Regelaar, Spontaan, Flapuit, Creatieve geest, Ideeënbrein, Blogger, #twittertaalgids en oh ja ook nog: a-technisch ben ik.
16 Reacties
Plaats een reactie
Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.
12 maart 2015
Oh oh, wat een aangrijpend verhaal!!!
Ondanks dat het allemaal verschrikkelijk erg is wat Ton heeft meegemaakt, is het heel boeiend geschreven en heeft hij het allemaal zo verwoord dat je blijft lezen en zo benieuwd bent hoe het met hem af zou gaan lopen. Het pakte me en ik zat met mijn neus tegen het scherm.
Terwijl ik las, waren mijn gedachten: “Oh wat erg, O jeetje, vreselijk, dat je dit mee moet maken.”
Verder ben ik van mening dat een huisarts wel heel snel ‘pammetjes’ voorschrijft!
Natuurlijk moet er iets gebeuren als men er zo erg aan toe is maar altijd die pillen en dan naar huis worden gestuurd, als je in de puree zit, dat moet toch met meer begeleiding kunnen en moeten. Graag wil ik nog zeggen dat ik heel veel respect heb voor Ton en het heel dapper vind om dit, uit zijn leven, te delen. Hij leeft!! En ik wens hem verder nog een gezond en gelukkig leven toe!
Dank voor het delen en een warme groet.
13 september 2015
Hele late reactie van mij..
Ik heb het gelukkig overleefd. Ik had dit verhaal eerder geschreven, maar door reacties van Mary op twitter herschreven.
Ik ben daar heel open in, schaam me daar niet voor en heb gemerkt dat mensen kracht halen uit zo’n verhaal.
Wel ben ik met je eens dat ik wat aan mijn lot ben over gelaten. Mijn toenmalige huisarts zag de ernst van het probleem niet en had me na de tweede afspraak door moeten sturen naar een GGZ of anderszins.
12 september 2015
Droevig verhaal met een happy end, zo herkenbaar voor de vele mensen die ooit in die spreekwoordelijke diepe put belanden…..soms lijkt alles ” niet meer de moeite waard” soms, gelukkig voor Ton heeft men op tijd kunnen ingrijpen en zie zelfs na het moeten vechten tegen kanker vindt hij het leven nu meer dan de moeite waard….Schitterend toch, respect !!!!!
13 september 2015
Rolande,
Dank je wel. Je gaat heel anders tegen het leven aankijken. Morgen kan alles anders zijn. Ik had opeens kanker, en was opnieuw heel dicht bij mijn overlijden. Ik heb dat overwonnen, tegen alle verwactingen in en heb een gouden sticker op mijn medische dossier(s)
Het leven is mooi.
12 september 2015
Mooi verwoordt verhaal met een geruststellend verloop aan het einde, herkenbaar het Amerikaans bedrijf zelf ook meegemaakt en is echt niet leuk. Sterke!
12 september 2015
dank je Ton, hoe gek t ook klinkt, voor je verhaal…soms heb je t nodig dit te lezen om te beseffen dat het leven , ondanks enorme dieptepunten, altijd weer kansen biedt het tij te keren…de wil om niet te leven wordt de wil om te leven, daarvoor moet je blijkbaar diep en hard vallen, bewonderenswaardig hoe je bent opgestaan. Dank je voor dit inzicht, ik wens je nog heel veel mooie jaren….
13 september 2015
Miek,
Ik ben van heel diep weer omhoog gekrabbeld. De wil om niet meer te willen leven gebeurt vanzelf. Als je maar diep genoeg in de put zit. Dan gaat dat ene lichtje vanzelf uit en zit je voor je gevoel helemaal in het donker en heb je maar een heel klein duwtje nodig om daadwerkelijk zelfmoord te plegen. Ik ben heel blij dat het mislukt is.. Hoe groot je verdriet of problemen ook zijn…het komt goed.
Het blijft een zwakke plek waar tegenaan geschopt kan worden door de grote boze buitenwereld. En eerlijk? Toen (bijjvoorbeeld) Joost Zwagerman overleed, dacht ik heel even.. ‘Hij wel’
13 december 2015
Lieve en moedige Ton…
Wat ben jij een dapper mens, een vechter en een ongelofelijke volhouder!
Je mag jezelf wel een mega pluim geven voor alles wat jij op een later tijdstip bent gaan verwerken. Eigenlijk passeert op zo’n moment je hele leven, een film die voortdurend vooruit en weer teruggespoeld wordt.
Heel veel respect voor je moed. En je bent het bewijs voor mij dat je eigen mindset een groter aandeel in jouw strijd tegen de teelbalkanker is geweest dan gedacht.
Daarom vind ik het zo jammer dat er voor het geestelijke aspect zo weinig zorg wordt gedragen in NL.
Problemen? Neem maar een pilletje en dan lost het zich wel op.
Helemaal niet! Zo’n pilletje kan enkel een hulpmiddel zijn bij de therapie.
Daarom vind ik het volstrekt onaanvaardbaar en een gigantische misser, dat je twee dagen na je flatline weer thuis zat. Goddank ben je zo daadkrachtig dat je zelf een verwijzing aan je huisarts hebt gevraagd! Maar het is een foute zaak dat je daar in zo’n situatie zelf achteraan moet.
Dat je er nog bent, dat je het punt hebt bereikt waar je nu mag staan, heb je volledig aan jezelf te danken. Ik neem mijn hoed voor je af, een diepe buiging erbij.
Ik wens je alle goeds, mooi mens!
13 december 2015
Lieve Britt,
Dank voor je reactie (ook jouw verhaal gelezen, en daar ben ik behoorlijk stil van). Nadat ik in het ziekenhuis wakker werd en weer wat bij mijn positieven was besloot ik toch door te gaan en kijken waar ik uitkwam. Mijn vrouw is bij me gebleven en ik ben nog steeds met haar getrouwd. Achteraf is het vreemd dat er een zelfmoordpoging en een bijna dood ervaring voor nodig was om mij aan het praten en voelen te krijgen. Moeders vond het maar niets, die suïcide-poging. Dat was op zijn minst schande, want “keeping up appearances” is very belangrijk. Ik noem haar dan ook Mrs Bouquet. Bijna drie jaar geleden het contact verbroken omdat ze maar verwijten bleef maken. Zuslief (Miss Bouquet) heeft wel carrière gemaakt (lees: het uitgestipplede plan gevolgd) en ik ben na het Gym gaan werken in een supermarkt, mijn vrouw ontmoet en was 23 toen zoonlief geboren werd. Veel gebeurd, mijn vrouw kreeg op 42 jarige leeftijd een aantal herseninfarcten en functioneert inmiddels weer voor zo’n 80%. Zus wist te vertellen dat alleen minder intelligente mensen een CVA kunnen krijgen. Toen ik aan chemo lag moest ik niet alleen aan mezelf denken… Vrouwlief had een baan in het middenkader. Minder intelligent.
De druppel,was het verzoek of we voortaan achterom het “appartementencomplex” wilden betreden. Want iedereen zag schoondochter in haar scootmobiel. De automatische inparkerende kutfocus van zuslief was veel interessanter.. Ik stop want ik zit boos te worden…
Wens jou ook alle goeds!
❤️
13 december 2015
Alsjeblieft Ton, niet boos worden! Ik voel je woede opborrelen terwijl ik je reactie lees…
Laat het los, want dat kun je. Je hebt al zóveel losgelaten.
Maak je handen vrij om jezelf en je even zo moedige en krachtige partner omhoog te tillen. Jullie zijn het zo waard…
Afkomst, intelligentie of gevolgde studie hebben heel weinig te maken met de manier waarop je in het leven staat. Dat zit gewoon in je, je ontwikkelt het verder en het bepaalt hoe je met tegenslag omgaat.
Hoe jouw familie met jullie om is gegaan, is zo herkenbaar. Het zijn mensen die alleen maar hechten aan meetbaar succes, bezit en schoonheid die aan de buitenkant zit. Terwijl we toch allemaal zouden moeten weten dat echte schoonheid van binnenuit komt.
Wees trots op jullie saampjes, ik ben het in ieder geval wél!
Warme groet,
Britt
13 december 2015
Dank je wel Britt. Ik ben wel gepromoveerd tot zwart schaap van de familie. En stiekem ben ik daar wel (een beetje) trots op.
18 augustus 2016
Lieve Ton..
Bedankt dat je zo open bent over jou leven.
Bedankt dat je mijn zielenmaatje bent
Bedankt dat je er altijd voor me bent.
Liefs, Car
3 oktober 2016
Kan alleen maar zeggen, moedig Ton sommige dingen in het verhaal zijn herkenbaar, maar het zo moedig omschrijven heb ik respect voor.
9 januari 2017
Het is een heftig verhaal Ton,maar als je toen niet meer wilde leven en nu met kanker en zware Chemokuren wel is een goed teken.Maar kan me voorstellen dat het toen gebeurd is.Als ze oxazepam of diazepam (slaaptablet) voorschrijven en je zit zo in een depressie, dan kan dat gebeuren.Zelf heb ik ook een doos slaaptabletten diazepam in huis voorgeschreven voor nekhernia.Liggen 1 jaar in de kast en heb ze nooit langer dan 1 week geslikt,verslavingsgevaar.Maar als je ze in huis hebt en je zou in een zware dip zitten dan kan ik me voorstellen dat je ze allemaal gelijk inneemt.Heb in Ziekenhuis gewerkt en gevolgen hiervan gezien en vaak genoeg.Maar sterk van jou zoals je er uitgekomen bent.Zelfs je ziekte (kanker) met zware chemo en nu 7 jaar verder wil je nog graag leven.Heel goed van jou dat je met je verhaal naar buiten durft te komen.Wens jou verder veel geluk in de toekomst !
4 september 2017
Hai Ton! Herkenbaar ook voor mij! Heb ook een poging overleefd! Was een hele serieuse poging. Niet gedacht en verwacht dat ik zou overleven. In de eerste instantie wilde ik alleen maar terug naar de dood. Was zeker niet blij dat ik er nog was! Mijn familie begrijpt het, maar ik merk ook dat ik bij minstens de helft ervan niet terrecht kan met zulke gedachtte. Niet omdat ze dat niet zouden willen, maar veel meer een onvermogen er mee om te gaan! Ik begrijp dat, maar het doet ook pijn! Kap nog te vaak met deze gedachten.
Chronisch van aard. Het laat zich eenvoudig niet wegblazen!
Vrijwel continu in gevecht daarmee! Houd van mensen die mij nastaan, daar ligt het echt niet aan. Schaam me daar ook voor! Wil hen dat niet aan doen. Maar de put is soms zò diep en uitzichtloos. Heb goede hulp en ondersteuning van proffessionals. Dat is nodig, juist omdat direct naasten er niet mee uit de voeten kunnen. Ze houden van mij en ik van hen en dat maakt het extra moeilijk!
Je ziet aan de lange reactie, dat het het een en ander bij mij losmaakt! Krachtig dat je dit durft te delen aan een groter publiek! Respect! Jij wilt verder en dat gun ik je van harte! Het ga je zo goed mogelijk!
Liefs Wilhelmina
5 september 2017
Dat ik mijn poging overleefde was echt niet de bedoeling. Het was heel vreemd om te beseffen dat het mislukt was. Want dat wilde ik helemaal niet. Leven…
Met het uitleggen aan mensen dat je suïcidaal bent (geweest) of in een depressie zit heeft geen nut. Dat begrijpen ze niet want “je hebt toch alles”, en “het leven is mooi” en dat soort flauwekul. Dat ik alles heb en dat het leven mooi is heeft er niets mee te maken. Mensen die zelf depressief zijn (geweest) en zelfmoordneigingen hebben of pogingen hebben overleefd die snappen het.
Je moet je sowieso niet schamen dat je depressief bent of een zelfmoordpoging hebt gedaan. Echte vrienden proberen dat begrijpen. Wat ze van jou denken…boeiend. Sta daar boven. Wat er over mij niet geroddeld is. Dat doet pijn, maar jij bent sterker dan zij ooit zullen zijn.
Dit blog is op verzoek van Mary door mij geschreven door een of andere reactie van mij op social media. Ik schaam me totaal niet meer voor die zelfmoordpoging. Ik ben daar na negen jaar therapie sterk en positief uitgekomen. Dit blog schijnt andere mensen te helpen. Dan heb ik het goed gedaan…
Ik heb leren praten, anders tegen dingen/problemen aan te kijken. Wel blijft het altijd een soort van zwakke plek, die depressie. En daar kan de grote boze buitenwereld (on)bewust tegenaan schoppen. Gelukkig heb ik ook geleerd om daar mee om te gaan. Wel slik ik nog steeds een anti-depressivum. Laten we zeggen dat ik chemisch vrolijk ben.
En heel af en toe denk ik, als ik op de radio hoor dat er geen treinen rijden tussen Groningen en Assen door een aanrijding met een persoon… zij wel…
Wilhelmina, ik wens je heel veel sterkte en kracht. Het komt goed, echt.
#TeamNeverSurrender