De heksenjacht op onze kinderen

Geplaatst door Mary op 6 oktober 2017 | 10 reacties

De laatste jaren lijkt er een ‘heksenjacht’ aan de gang te zijn als het gaat om het signaleren van kindermishandeling.

Op allerlei mogelijke manieren zoekt men naar ‘mishandelde’ kinderen. En daarbij speelt de huisarts, leerkracht, tandarts en de woningbouwvereniging steeds vaker een grotere rol.

Valse beschuldigingen van kindermishandeling en/of pedagogische verwaarlozing zijn aan de orde van de dag. Wat zich in de huidige discussie hierover uit als een roep om ‘waarheidsvinding’ bij ouders.

De kinderombudsman schreef in 2013 in zijn rapport ‘Is de zorg gegrond?’ over de vele fouten en onregelmatigheden die voorkomen bij jeugdzorg en Veilig Thuis en in de Raadsrapporten.

In het civiel recht is waarheidsvinding niet op feiten gebaseerd maar op informantenonderzoek, observaties en interpretaties van jeugdzorgwerkers, waarbij de rechter zich laat leiden door de professional.

Deze professional is echter vaak niet meer dan een SPH-opgeleide sociaal werker die zich in zijn/haar oordeel over een kind en/of ouders graag boven de specialist stelt met medische- of ggz-kennis.

Specialisten door ouders ingeschakeld zijn voor jeugdbeschermers per definitie ‘partijdig’ en worden met regelmaat aan de kant geschoven. Een goed voorbeeld hiervan was de recente uitzending van EenVandaag.

Dit ging over ouders die worden beschuldigd van Münchhausen by proxy en er was te zien dat Veilig Thuis haar eigen oordeel van Mbp/PCF hoger aanslaat dan vijf psychiaters die moeder hadden onderzocht en niets abnormaals aan haar konden ontdekken!

Mbp of de meer recente definitie Fictitious Disorder Imposed on (Self or) Another, wordt in toenemende mate gebruikt om gezinnen in gijzeling te nemen op grond van symptomen ‘bij het kind’ (PCF).

Dit is je reinste wetenschapsvervalsing omdat een diagnose van PCF bij het kind vastgesteld (mishandeld door ouder met Mbp) zou moeten leiden tot een dergelijke diagnose bij de ouders. Die moeten overduidelijk niet in orde zijn.

Immers, aanvankelijk heette de aandoening Münchhausen Syndroom, vastgesteld bij personen die zichzelf opzettelijk ziek maakten dan wel fingeerden ziek te zijn vanuit een ziekelijke behoefte aan medische aandacht.

Pas later werd de term Mbp geïntroduceerd toen werd ontdekt dat deze personen het soms ook uiten via anderen, meestal kinderen.

Het opzettelijk ziek maken van een kind met als doel medische aandacht te verwerven, is een ziektebeeld dat hoort bij de ouders die dit gedrag vertonen. Daarom kan het nooit worden ‘gediagnosticeerd’ bij het kind onder de definitie van kindermishandeling als er bij ouders niets psychiatrisch te ontdekken valt.

De valsheid van jeugdbeschermers in deze is dat ze de vaststelling van PCF als kindermishandeling geen diagnose noemen, omdat ze op die manier niets hoeven te bewijzen, maar wel ouders á priori hun kind kunnen onteigenen op grond van vage vermoedens en symptomen die op elke willekeurige ziekte of aandoening kunnen wijzen.

PCF is een gefabriceerde aandoening gelabeld als ‘kindermishandeling’ die tot doel heeft artsen en psychiaters in hun deskundigheid te omzeilen om zodoende sneller greep te krijgen op gezinnen.

Patries Worm, een van de vertrouwensartsen van VT, wil promoveren op PCF aan de Erasmus universiteit en dat zou een ramp zijn voor ouders en kinderen. Er is een vertrouwensarts bij VT tegen wie inmiddels vijf tuchtrechtelijke procedures lopen.

Deze vertrouwensarts schreef in juni in een factsheet dat de aandoening PCF door een psychiater niet kan worden vastgesteld of ontkracht bij een ouder. Dit is de tactiek van ‘jeugdbeschermers op heksenjacht’. Er is wel rook maar ze kunnen het vuur niet vinden en zij hoeven dit ook niet te vinden, want rook is voor hen genoeg.

Zij hoeven slechts de kinderrechter te overtuigen van hun vermoedens van ‘ernstig en acuut’ gevaar van kindermishandeling en dan is de veroordeling een feit. Niet van de ouders, maar van het kind dat wordt afgevoerd naar een geheime locatie, en vervolgens naar een instelling of pleeggezin.

En de ouders krijgen de bewijslast in de schoenen geschoven. Die mogen bewijzen dat ze niet psychiatrisch zijn, maar er wordt al van tevoren aangegeven dat een psychiater de beschuldiging niet kan ontkrachten, dus ouders staan machteloos.

Het vreemde is dat PCF niet wordt omschreven als diagnose, maar dat er wel een daderprofiel wordt meegeleverd in het pakket van beschuldigingen. Een uitgebreide analyse van wat ouders (vooral de moeders!) mankeren is leidend bij de vaststelling van PCF ‘bij het kind’.

Je vraagt je af waarom er nog over het medische verleden of de psychische toestand van ouders gesproken moet worden als ze, zoals vertrouwensarts Patries Worm bij de uitzending van Een Vandaag zei, “Varen op het kind.”

Ze spreekt zichzelf overigens tegen, want in een interview met het tijdschrift Nataal zegt ze dat er ook PCF kan worden vastgesteld bij ouders zelfs nog voordat(!) ze een kind hebben. Deze uitspraak maakt de vaststelling van PCF ‘bij het kind en niet bij ouders’ helemaal ongeloofwaardig. Het kan zich volgens Worm al openbaren ‘voor, tijdens of vlak na de zwangerschap’.

Het is overduidelijk dat het syndroom volgens Patries Worm wel degelijk vast te stellen is bij de ouder, zelfs zonder dat er een kind is en zelfs vóór de zwangerschap. Bij deze (potentiële) ouders zou een verhoogde kans bestaan om het gedrag bij hun kinderen te continueren als Münchhausen by proxy (tegenwoordig Pediatric Falsification Imposed on Another).

Maar voor het gemak wordt hier door jeugdbeschermers PCF van gemaakt, omdat dan de vaststelling van de kindermishandeling geen bewijsvoering van psychische problemen bij ouders nodig heeft. Dit is zeer kwalijk en wetenschappelijk en ethisch verwerpelijk.

Door de jaren heen hebben we in de jeugdsector talloze ‘instrumenten’ zonder wetenschappelijke basis voorbij zien komen om kindermishandeling vast te stellen, maar de term PCF is zo extreem en alomvattend dat dit de ‘moeder aller beschuldigingen’ genoemd mag worden.

De definitie van kindermishandeling wordt al jaren steeds ruimer opgevat waardoor gezinnen sneller verdacht zijn, maar nu loopt het werkelijk de spuigaten uit. Hier moet een lijn getrokken worden en ik verwacht dat in de eerste plaats van mensen met een medische en psychiatrische expertise.

Er wordt vanuit Veilig Thuis-artsen grote invloed uitgeoefend op artsen en ziekenhuizen om overal Mbp te vermoeden en dit te melden. Er wordt een cultuur van wantrouwen geschapen die desastreus zal uitwerken voor de arts-patiëntrelaties.

De signalering van kindermishandeling is in dit land doorgeslagen en ouders met jonge kinderen mogen zich oprecht zorgen maken over deze ontwikkelingen.

Gastblog van Ranada van Kralingen.

Foto komt uit de collectie van André Brockbernd.

Deel dit…

Facebook

Twitter

email