De Emmenthaler apotheek

Geplaatst door Mary op 17 juli 2017 | 5 reacties

Nee, het gaat niet over een apotheek in de mooie vallei in Zwitserland.

Het gaat over de Nederlandse apotheek die steeds meer gaat lijken op de bekende Emmenthaler kaas.

Uitstekende kaas, maar wel met hele grote gaten.

Als apotheker wil je graag mensen helpen. Voor een apotheek wil dat zo veel zeggen als zorgen dat mensen de juiste medicijnen en hulpmiddelen krijgen, goed begrijpen hoe de medicijnen werken en ook verder zorgen dat alles geregeld wordt. En met alles bedoelen we dan het totale pakket.

Helaas wordt dat steeds lastiger. Het assortiment van de apotheek wordt al jaren steeds verder uitgehold.

Dat betekent dat de apotheek niet meer alles voor iedere patiënt mag leveren. Het toverwoord daarbij is “marktwerking”. In het kader van deze marktwerking proberen verzekeraars zo goedkoop mogelijk allerlei zaken in te kopen.

Een goede prijs is belangrijk, maar in de zorg is er meer dan alleen de prijs.

Binnen de marktwerking wordt door verzekeraars graag aanbesteed, leveranciers kunnen daarbij inschrijven op het leveren van diensten voor een bepaalde prijs. Bij het aanbesteden kan een verzekeraar al meteen allerlei leveranciers uitsluiten.

Zo kan een van de basiseisen zijn dat de leverancier landelijk moet leveren. Dat sluit de stadsapotheek vaak al uit. Bovendien wordt er vaak geëist dat de leverancier een minimale omzet heeft.

Deze wordt vaak zo hoog gesteld dat geen enkele apotheek daaraan kan voldoen. Het gevolg is dat eigenlijk alleen landelijk werkende (postorder) leveranciers mee kunnen bieden.

Naast verzekeraars zijn er ook leveranciers die een eigen rechtstreekse levering verplichten. Bepaalde middelen worden alleen rechtstreeks door de leverancier en een postorderapotheek geleverd aan de patiënt.

De gewone apotheek kan deze vaak niet eens bestellen zodat het niet eens mogelijk is om bijvoorbeeld samen met de eigen thuiszorg de patiënt te helpen. Deze uitholmethode heeft er toe geleid dat de patiënt niet meer van tevoren weet dat hij met zijn vraag bij de apotheek terecht kan.

Zo mag de medicatie voor het stoppen met roken voor VGZ verzekerden alleen geleverd worden door een postorderapotheek, anders wordt het niet vergoed. Deze postorderapotheek meldt het afleveren niet aan de eigen apotheek, waardoor die ook geen volledig overzicht meer heeft.

Voor andere verzekeraars geldt dat dan weer niet, zodat de huisarts ook vaak voor een verrassing staat. Gevolg is dat de patiënt moet worden teruggestuurd naar de huisarts die het recept naar elders moet sturen. Erg patiëntonvriendelijk.

Bij de hulpmiddelen zoals incontinentieluiers is de situatie nog veel verwarrender. Zo leveren we voor één verzekeraar wel de incontinentieluiers, maar weer niet de diabetes teststrips. Wel gewone bijvoeding, maar sondevoeding weer niet.

Het is dan ook geen wonder dat een veel gestelde vraag van de assistenten is: “Mogen we XXX leveren voor verzekeraar YYY?” Extra lastig voor patiënten die veel zorg nodig hebben.

Vaak is er dan intensief overleg met bijvoorbeeld de thuiszorg of het verzorgingshuis. En dan blijkt dat je de thuiszorg niet kunt helpen omdat ze voor dit specifieke item elders moeten zijn. Onoverzichtelijk en zeker niet kwaliteit verhogend.

Voor 2018 heeft Zilveren Kruis al aangekondigd nog meer middelen rechtstreeks te willen aankopen buiten de apotheek om. Hierdoor zal de situatie alleen nog maar onduidelijker worden voor de patiënt.

Deze trend maakt het voor de apotheek moeilijker om de patiënt zo goed mogelijk te helpen. Langzamerhand gaat de apotheek steeds meer lijken op een Emmenthaler kaas.

Er ontstaan steeds meer gaten in de dienstverlening, en de gaten worden ook steeds groter. Maar als de gaten te groot en te talrijk worden stort de hele kaas in. En dan is de kaas waardeloos geworden.

Gastblog van Jaap Uithof, @Apohasselt.

Foto komt uit de collectie van Ton Jacobs.

Deel dit…

Facebook

Twitter

email