De dag waarop ik moest kiezen tussen mijn zoon en dochter

Geplaatst door Mary op 7 maart 2018 | 8 reacties

Mijn zoon en dochter zijn altijd best friends geweest. Ook nadat zij ging trouwen en twee meisjes kreeg. Die twee wisten niet beter of hun oom hoorde erbij.

Hij maakte grapjes, tekende en knutselde met ze. Hijzelf had geen kinderen. Die wilde hij niet. Maar hij was dol op zijn nichtjes.

De zwagers konden goed met elkaar overweg, meer was het niet.

Maar mijn schoonzoon respecteerde de vriendschap tussen zijn vrouw en zwager en had zelf ook lol om hoe zijn dochters hun oom adoreerden.

Op een avond belde mijn dochter mij op en viel meteen met de deur in huis: “Ma, de meisjes zeggen dat oom niet van ze af kan blijven. Hij betast ze steeds op plekken waar grote mensen niet aan mogen zitten.”

Ik wist een ding meteen heel zeker: alles wordt vanaf dit moment voor altijd anders dan het was. Het zal nooit meer hetzelfde zijn.

Ik ging meteen naar mijn dochter toe en kon de troostende oma zijn. Mijn dochter huilde alsof er iemand was gestorven. Zo beschreef ze het ook: “Ik ben mijn broer kwijt. Voor altijd.”

Ook voelde ze zich schuldig omdat ze haar kinderen niet had beschermd. Ik liet haar huilen en nam de meisjes mee naar de dierentuin. Dat was mijn keuze: eerst de kinderen daarna ik.

Want ik wist dat mijn rouw ook nog zou komen. Eigenlijk had ik ergens ook wel medelijden met mijn zoon. Want ik wist dat hij zich heel erg schaamde. En dat hij ook wel besefte dat door zijn eigen toedoen hij alles verloren had wat hij belangrijk vond.

Ik wist niet hoe ik moeder van hun allebei kon blijven. Kunnen moeders dat? Van zowel de dader als het slachtoffer blijven houden?

Er zijn wel gezinnen om minder uit elkaar gevallen. Die zie je in dat programma van de EO toch steeds?! Dit was toch wel het ergste wat ik me kon voorstellen wat mij ooit zou kunnen gebeuren.

Nou ja… wat ik me voor kon stellen? Ik kon het nog helemaal niet geloven! O nee, ik twijfelde niet aan wat mijn kleindochters verteld hadden en ook niet dat het allemaal echt gebeurd was. Mijn zoon draaide er zelf niet omheen; hij gaf meteen toe.

Maar ik kón het gewoonweg niet geloven. Bij mijn dochter thuis kwamen we tot de conclusie dat we signalen van de kinderen gemist hadden. Niet dat ze bang waren voor hun oom of niet bij hem op bezoek wilden. In tegendeel, ze stelden het zelf steeds voor. Zelfs dat ze bij hem wilden logeren of dat hij kwam oppassen.

Nee, maar nu vertelden ze hoe ze graag ze broeken en geen rokken droegen als hij zou komen. En dat ze soms zomaar verdrietig konden worden. Dat ze dat zelf ook niet begrepen.

Er gingen weken voorbij. Onze huisarts zorgde voor hulp voor ons allemaal. Voor mijn zoon gespecialiseerde hulp. We overwogen aangifte; maar dat zou nog meer schade bij de meisjes kunnen toebrengen. Dat kan altijd nog.

En ondertussen voelde ik zelf dat het was alsof ik in delen uit elkaar begon te scheuren. Dat was een pijnlijk proces. Meteen op dag één hadden mijn dochter en ik tegen elkaar gezegd dat ik contact met mijn zoon kon houden, zolang het niet tussen ons tweeën in zou komen te staan.

Een paar weken daarna had ik tegen mijn kleindochters gezegd dat zij daarin ook een stem hadden. Na twee maanden leek alles eindelijk in volle omvang tot mijn brein te zijn doorgedrongen.

Mijn kwaadheid en walging begonnen steeds grotere vormen aan te nemen. En dat viel precies samen met de dag waarop mijn dochter zei: “Ma, ik denk dat ik het niet meer trek dat jij nog met hem omgaat.”

Ze vertelde over het wantrouwen dat ze zo langzamerhand in iedereen had. Ze was er niet in geslaagd de meiden te beschermen en nu zag ze overal kindermisbruikers. In winkeliers, buschauffeurs, meesters, juffen en soms zelfs in haar man.

Ze had het heel erg nodig dat ze mij wel kon blijven vertrouwen. Ze had het geen week eerder moeten zeggen, dan was ik er zelf nog niet aan toe geweest. Maar nu kon ik zeggen: Maak je geen zorgen, ik breek met hem. Ik was over de drempel, maar dat betekende niet dat ik er was. Toen pas kwam de pijn pas echt.

Ik durfde het mijn zoon niet onomwonden te vertellen. Zelfs niet in een brief. Als moeder mijn kind loslaten, al heeft hij zoiets ergs gedaan, dat is echt het meest moeilijke wat ik ooit heb moeten doen.

Mijn hoofd is al zo ver, maar mijn gevoel nog niet. Die navelstreng schijnt er toch nog te zitten na al die tientallen jaren. En wie zegt dat een navelstreng geen pijnzenuwen heeft, heeft nog nooit een kind losgelaten.

Louise

Foto komt uit de collectie van Monique Paulina Jouvenaar-van eerden.

Deel dit…

Facebook

Twitter

email