Daarom geef ik kinderen van scheidende ouders een stem

Geplaatst door Mary op 20 maart 2017 | 6 Reacties

“Ik ben een kind van gescheiden ouders. Daar begin ik eigenlijk nooit mee, omdat ik mijn rol als professional steeds meer heb losgekoppeld van mijn kind-ervaringen.

Maar vandaag de dag besef ik dat geheel loskoppelen niet klopt.

Door de opgedane ervaringen heb ik juist voelsprieten ontwikkeld voor wat kinderen mee kunnen maken, hoe hun beeldvorming werkt, en hoe ingewikkeld het soms kan zijn wat er in hun koppies omgaat.

Kundige professionals zijn nodig om te filteren wat hun beleving is en om zaken voor hen in perspectief te plaatsen.

De scheiding van mijn ouders heeft zijn sporen achtergelaten. Een jarenlange zoektocht naar mijzelf volgde. Het gemis aan contact met mijn vader, naast het blijvende contact met mijn moeder, voelde ik in alles wat ik was.

Ik twijfelde aan alles. Wist niet wat ik wilde studeren en ben daarom een paar jaar gaan reizen. Ik vluchtte letterlijk weg van Nederland. Dat was de plek waar een intens verdriet door mij gevoeld werd.

Daar wilde ik van weg. Een reactiepatroon dat ik jarenlang heb gehad; weglopen, van anderen of gevoelens.

Na twee jaar te hebben doorgebracht in Zwitserland en Australië ben ik op de Hogere Hotelschool in Amsterdam beland. Waardevolle tools heb ik daar zeker opgepikt ten aanzien van wat ik nu doe.

Na deze studie ben ik in de evenementenbranche gestart. Veel reizen stond opnieuw voor kunnen vluchten van dat wat zich in Nederland voordeed of van de relaties die ik aanging.

In 2008 ging het minder goed met de economie en dat werd gevoeld in de evenementenbranche. In deze periode gebeurde er ook iets waar ik lang op gewacht had.

Voorzichtig aan kreeg ik contact met mijn vader. Jarenlang was ik naar hem opzoek, heb ik hem brieven geschreven. Ineens zaten we tegenover elkaar in een restaurant. Ik als twintiger terwijl ik mijn vader voor het laatst had gezien toen ik een tiener was.

Stap voor stap werd onze band weer opgebouwd. Hij bood mij de kans om weer te gaan studeren. Ik twijfelde tussen rechten en psychologie/pedagogiek. Het werd rechten.

Tijdens mijn studie rechten bewandelde ik niet het standaard pad. Ik koos voor Nederlands Privaatrecht, volgde een minor Jeugdrecht en vakken als Marokkaans Familierecht en Internationaal Privaatrecht.

Binnen mijn minor had ik veel keuzevrijheid. Dus volgde ik dat wat kon over de ontwikkelingspsychologie van kinderen en liep stage bij een advocatenkantoor. Een geweldige ervaring.

Een van de advocaten was plaatsvervangend kinderrechter. Ik mocht, met toestemming van ouders, kinderen en de Raad voor de Kinderbescherming aanwezig zijn bij zittingen over kinderbeschermingsmaatregelen. Hier werd een verdere basis gelegd voor wat ik nu doe.

In het laatste jaar van mijn studie verbrak helaas het contact met mijn vader opnieuw. Wat het precies is geweest weet ik niet. Ik had graag anders gewild.

Er volgde een nieuwe zoektocht naar mijzelf, nu als volwassen vrouw.

Ik besloot mijn verhaal in fictievorm vast te leggen in een boek; Bekrast. Ik wist toen ook dat ik met kinderen wilde werken, maar besefte dat ik nog niet in staat was om kinderen te helpen, omdat het kindzijn in mijzelf nog beschadigd was.

Ondertussen werkte ik bij een belangenbehartiger voor zzp’ers. Daar zat ik als nog een onzeker meisje ineens tegenover Kamerleden, ging in gesprek met Ministeries, gaf presentaties en werkte aan beleidsadviezen.

In 2013 kwam de drang terug om kinderen te gaan ondersteunen.

Ik bracht mijn boek Bekrast uit en startte mijn praktijk KidsInbetween. Ik volgde een kindercoach opleiding en verbaasde mij over het feit dat coach worden een vrij beroep is, en iedereen zomaar met kinderen in een scheidingssituatie kon werken na het volgen van een intensievere opleiding of kortere cursus.

Vanuit mijn opleiding en (werk)ervaring wist ik hoe complex de materie kan zijn. Ik vond dat ik mijzelf ook moest specialiseren en volgde diverse opleidingen, zoals tot bijzondere curator in Jeugdzaken, creatieve therapie, positieve psychologie en systemisch werk.

Ondertussen gaf ik workshops over Kindbehartiging, dat was zoals ik noemde wat ik deed: de belangen behartigen van kinderen in een scheidingssituatie, aan de voorkant van een procedure én de vertaalslag maken van de stem van ieder kind.

Ik werkte samen met advocaten, mediators en kindertherapeuten. Vanuit KidsInbetween wilde ik mij aansluiten bij een vereniging. Immers sta je samen sterker dan alleen. Toen besefte ik dat ik ‘nergens’ bij hoorde.

Ik was geen advocaat, mediator, therapeut of orthopedagoog. Eigenwijs als ik inmiddels was, wilde ik anders zijn. Ik ging in overleg met mijn netwerk. Ik ging op onderzoek uit.

Stelde het profiel van de Kindbehartiger op. Ging toetsen of ik aansluiting kon vinden. Vanuit hier is op 20 maart 2015 de Beroepsorganisatie Kindbehartiger geboren, alsmede de Stichting Kwaliteit Kindbehartiger.

In eerste instantie om professionals te verbinden en een keurmerk de wereld in te brengen voor die professionals die de expertise hebben in het werken met kinderen in een scheidingssituatie.

Sinds de oprichting heeft de organisatie een enorme professionalisering doorgemaakt. En die gaat door. Kwaliteit staat voorop. Dankzij de leden hebben wij kunnen doorontwikkelen en is de Kindbehartiger een rol geworden, met een eigen werkwijze. Geen therapie of behandeling. Nee, echt Kindbehartiging.

Zelf weet ik nog dat ik op mijn 15e een brief mocht schrijven aan de rechtbank. Ik was uitgenodigd om te komen spreken. Dat wilde ik niet. Ik had echter het idee dat de rechter iets van mij verwachtte. Dus heb ik een boekwerk aan emoties opgesteld. Alles wat ik voelde.

Snapte ik echter wat er aan de hand was? Begreep ik mijn gevoelens? Kon ik overzien wat er met mijn brief zou gebeuren in de rechtbank? Een terugkoppeling kreeg ik niet als kind.

Mijn ouders kregen de uitspraak. De gevolgen zag ik enkel gebeuren zonder dat ik ooit heb geweten wat er met mijn brief is gedaan. Het ging daarna bergafwaarts met mij. Dus moest ik maar eens met een psycholoog gaan praten. Er was toch niks mis met mij?

Bovenstaand is onderdeel geworden van de kern van Kindbehartiging; ondersteuning voor ieder kind, en niet direct therapie of behandeling. Kinderen zoveel mogelijk weghouden van het juridisch speelveld, invulling geven aan het IVRK en uitleg geven.

Ieder kind verdient een stem, maar ook bescherming voor zijn of haar kwetsbare positie.

Inmiddels bestaat de Beroepsorganisatie Kindbehartiger bijna twee jaar. Het is een uitdaging geweest. Prachtige ontwikkelingen hebben zich voorgedaan. Onze kracht ligt in het verbinden van de diverse spelers.

Ik ben erg dankbaar voor waar we nu staan en kan mijn rug recht houden om door te gaan met ons gedachtegoed. Ik zeg bewust ‘we’ omdat het inmiddels niet alleen mijn gedachtegoed is, maar ook die van de leden van de Beroepsorganisatie en onze samenwerkingspartners.”

Gastblog van Marieke Lips, @LipsMarieke. Lees meer op Kindbehartiger en Kidsinbetween.

Foto komt uit de collectie van Miek Koopmans.