Daar in de isoleercel begon mijn herstel

Geplaatst door Mary op 18 januari 2017 | 6 reacties

“Toen ik een meisje van twee was, was ik me al bewust van de kracht van woorden. Er waren twee woorden die ik regelmatig gebruikte om aan te geven dat ik ruimte nodig had om te ontdekken: ‘Zelf doen’.

Die woorden gaven toen al aan hoe ik het leven zag: ik wilde zelf bepalen wat ik wilde doen. Gelukkig gaven mijn ouders mij volledig de ruimte en zodoende heb ik mijn leven altijd op mijn manier vorm kunnen geven.

Die uitspraak van toen is de basis geweest tijdens mijn herstelproces van een ernstige psychische aandoening.

Hoewel die twee woorden vaak aanleiding waren om mij binnen het gezin als ‘eigenwijs’ te betitelen, heb ik de negatieve lading voor mezelf kunnen omdraaien naar iets krachtigs: eigen wijsheid. En daar ligt precies de kern van mijn herstel.

Vorig jaar werd ik gevraagd om tijdens een festival mijn herstelverhaal te vertellen. Dat was de eerste keer dat ik serieus ging nadenken over HOE ik hersteld was van psychotische klachten, die ik meemaakte na de bevalling van mijn tweede zoon in 2008.

Ik werd gedwongen om na te gaan over WAT nu precies herstel is. En WANNEER was ik dan hersteld? Het waren vragen waar ik tot dan toe nooit over nagedacht had. Daarom ging ik op zoek naar wat informatie over herstel en vond een gedeelte van een definitie waar ik wel wat mee kon.

‘Herstel is een persoonlijk proces waarbij een nieuwe betekenis in het leven ontstaat.’

Na het meemaken van die heftige ervaring was mijn leven verder gegaan. Met een eigen praktijk en het volgen van een studie had ik een betekenisvolle invulling gevonden. Terugdenkend aan waar mijn herstel begonnen was, kon ik maar één conclusie trekken: dat was in de isoleercel.

Want hoe afschuwelijk ik het daar ook vond, het leverde me wel een belangrijk inzicht op. Ik wist dat als ik er ooit uit zou komen, mensen van mij zouden gaan horen. Hoewel ik op dat moment flink psychotisch was en de bodem van mijn bestaan had bereikt, betekende die gedachte voor mij het begin van herstel.

Eigenwijsheid werd tijdens de opname mijn richtlijn. De eerste stap die ik hierin zette, was aangeven dat ik naar huis wilde. Ik probeerde dit af te dwingen door op een stoel bij de ingang te gaan zitten zodat ik kon ontsnappen. Diezelfde stoel gebruikte ik om te vragen door welk raam die mocht.

Dit leidde tot de opsluiting in de isoleercel. Ik ondervond dat dit niet de juiste manier was om mijn eigen wijsheid te bevorderen. Mijn uiteindelijke ontslag was tegen de gangbare norm in, omdat ik volgens de psychiater nog niet stabiel genoeg was. Ik zou nog minstens anderhalve maand moeten blijven.

Ik kreeg de informatie dat de IBS (In Bewaring Stelling, een spoedmaatregel om iemand gedwongen op te nemen in een psychiatrisch ziekenhuis) niet meer van kracht was, dus niemand kon mij meer tegenhouden om weg te gaan.

De volgende stap zette ik door uit mezelf medicatie af te gaan bouwen: drie pillen in plaats van vier. De psychiater wees me op het feit dat terugval tijdens het eerste jaar na een psychose behoorlijk groot is. Het was lastig om mijn eigenwijsheid opzij te zetten, maar toch heb ik het advies van de psychiater aangenomen.

Ik besefte dat mijn actie anders een ingrijpend gevolg zou kunnen hebben voor mij en mijn gezin. Mijn eigenwijsheid wilde ik niet voorzien van een negatieve lading en heb dus gebruik gemaakt van andermans wijsheid.

De gesprekken met de psychiater gingen voornamelijk over de medicatie. Echt diepgaande gesprekken over de meegemaakte gebeurtenis waren er niet. Omdat de bedrijfsarts regelmatig vroeg of ik iets op papier kon zetten, schreef ik twee A4-tjes vol. Haar interesse was meteen gewekt.

Om weer terug naar mijn werk te kunnen, heeft zij me daarna begeleid. Ze vroeg of ik een ambitieus en een minder ambitieus reïntegratieplan wilde maken. Door mij de volledige regie te geven over mijn herstelproces, voelde ik me zo enorm gesteund.

Daarnaast merkte ik dat het opschrijven van die ervaring mij hielp om de zaken weer helder te krijgen. Het was nogal heftig wat er gebeurd was.

Ik raakte het besef van tijd kwijt, zei dat ik God was, zag mensen en spullen compleet verdwijnen, hoorde mensen vanuit de hele wereld huilen en zag in mijn pasgeboren kindje de duivel.

De psychose en realiteit wisselden elkaar razendsnel af, maar ik wist niet meer wanneer ik waar was. Mijn zintuigen waren volledig verstoord en mijn emoties compleet weg. Toen deze in alle hevigheid terugkwamen, heb ik alle uithoeken van menselijke gevoelens en gedachten twee weken lang ervaren.

Vijf dagen na een bevalling volledig de weg kwijt zijn is vreselijk, maar volledig afgezonderd van mijn kindje in een isoleercel doorbrengen is geen enkele moeder waardig.

Ik schreef twee boeken over die worsteling en die leverden mij iets op wat niet in geld uit te drukken is: het was therapie vanuit mijn eigen regie. Het waren gesprekken die ik met mezelf voerde.

Elke emotie wilde ik doorleven en onderliggende gevoelens ging ik verklaren. Alle inzichten waren stukjes van mijn totale herstelproces. Totdat het moment aanbrak dat er geen emoties meer omhoog kwamen. Toen was mijn herstel een afgerond geheel.

Nu geef ik trainingen en gastlessen aan zorgverleners en coach ik moeders die psychische klachten ervaren na hun bevalling. Mijn eigenwijsheid heb ik inmiddels omgebogen naar eigen wijsheid. En ik heb dit allemaal zelf gedaan, zoals ik als tweejarig meisje al gezegd heb: Zelf doen.”

Gastblog van Karin den Oudsten
Inmiddels ben ik gecertificeerd beroepscoach bij de Nederlandse Orde van Beroepscoaches, de NOBCO. Sinds kort ben ik voorzitter van Stichting Me Mam, een platform voor moeders met psychische klachten na een bevalling.

Foto komt uit de collectie van Miek Koopmans.

Deel dit…

Facebook

Twitter

email