De confrontatie met mezelf knalt als een mokerslag naar binnen

Geplaatst door Mary op 22 september 2017 | 8 reacties

De vrouw komt de ruimte binnen, schudt mij de hand zonder me te begroeten. Tot op de dag van vandaag weet ik niet eens zeker of ze haar naam wel zegt.

Wieuwieuwieuwieuwwww… Honderd sirenes en oranje zwaailampen gaan onmiddellijk in mijn hoofd alarmerend af.

Dan voel ik tegenstrijdige bewegingen in mijn lijf ontstaan; mijn benen staan onmiddellijk op weglopen, die neiging is nog het sterkst.

Ik voel de spanning in mijn bovenbenen zich in rap tempo opbouwen tot er een soort van trilling door mijn hele onderlijf trekt.

Ondertussen voel ik hoe mijn schouders zich naar achteren verplaatsen, hoe mijn hals zich lijkt uit te rekken, hoe mijn stem tijdens het praten zich een halve toon verlaagt: ik wil groot zijn; heel groot en intimiderend.

Maar ook voel ik me klein worden. Ik word een lief, aardig, pleasend meisje met een brede lach en vriendelijke woorden, vooral heel veel slijmerig complimenteuze woorden. Hier verhoogt mijn stem zich tot een kinderlijk niveau.

Mijn sociale vaardigheden winnen het en ik moet mezelf tegenhouden om niet ín de vrouw te kruipen en veinzend geïnteresseerd allerlei vragen te gaan stellen. Ik kan het niet uitstaan dat ik haar wil gaan geruststellen.

Háár geruststellen?! Haha, ík ben het die dat nodig heeft!

Tijdens de voorlichtingsbijeenkomst waarbij ik mijn verhaal doe en een groepsgesprek leid, blijft de vrouw zich afstandelijk en neerbuigend opstellen. Als ik wat langere tijd aan het woord ben, zie ik dat zij letterlijk haar hoofd afdraait en naar een schilderij achter haar aan de muur kijkt.

Ik voel me pijnlijk geraakt! Afgewezen!

De andere aanwezigen hebben het waarschijnlijk niet gemerkt maar ik voelde mijn stem breken, mijn verhaal stokken, ik slikte hele brokken frustratie weg en voelde mezelf slinken tot niets.

Ik weet, dat dit weer over gaat.

Omdat ik vaker met dit bijltje gehakt heb, weet ik in mijn professionele rol te blijven door mijn rug te rechten en de controle over mijn ademhaling te hernemen, en zo kan voorkomen dat ik onder mijn persoonlijke, particuliere kwetsbaarheden zal bezwijken.

Het volgend programmaonderdeel van de bijeenkomst wordt door een andere spreker voor zijn rekening genomen en ik kan afstand nemen. Afstand van de groep, maar niet in het minst van mezelf.

De confrontatie met mezelf knalt als een mokerslag mijn bewustzijn binnen. Dat gaat bij mij altijd gepaard met een behoorlijke dosis zelfkritiek. Want ben ik niet veel te veel bevooroordeeld?

Deze vrouw is misschien gewoon een beetje verlegen. Of ze is met haar verkeerde been uit bed gestapt. Misschien kan ze niet zo goed horen of heeft ze een andere onzichtbare beperking die haar gedrag kan verklaren.

Het pingpongt gedachten door mijn brein: “Geef die vrouw een kans!” “Je stelt je aan!” “Je verbeeldt je het!” “Noem je dit nou oordeelloze bejegening?” “Je bent waardeloos, waardeloos, waardeloossss…!”

Ik besef ter plekke dat ik deze vrouw wel heel veel aandacht geef. De groep belangstellenden is veel groter dan die ene persoon. Wie zijn die anderen eigenlijk? En hoe zijn die tegen mij?

Deze vragen kan ik zonder omhaal positief beantwoorden: die leken mij wel te zien; die luisterden zichtbaar toen ik mijn presentatie hield; die stelden vragen en wilden meer weten…

Na afloop van de bijeenkomst evalueren de organisator, de andere sprekers en ik het geheel. Een van hen begint over de ergernis die hij voelde bij het gedrag van die ene bezoekster. De anderen lijken opgelucht om die openheid en vallen hem bij.

Bij mij vallen kilo’s aan muizenissen met donderend geraas van mijn schouders.

Het lag niet aan mij! De anderen hadden er ook last van gehad! Ik durf na wat twijfel en aarzeling hen de vraag te stellen: was mijn verwarring merkbaar? Ik wil weten: had mijn professionele houding onder mijn innerlijke worsteling geleden?

En hoe geruststellend is het te horen dat geen van de anderen gemerkt hebben welke turbulentie zich in mijn hoofd en lijf heeft afgespeeld. Nee, in tegenstelling: de gasten hebben zich juist positief over mijn bijdrage uitgelaten in hun evaluatieformulier.

Op de terugreis naar huis zie ik het ineens.

In mijn gedachten ga ik terug naar deze dag en de vrouw die van mij een hoofdrol in de gebeurtenissen heeft gekregen. Als ik haar gezicht voor me probeer te halen, verschijnen steeds vage trekken van mijn moeder in plaats van die van haar.

Ik zucht en probeer mijn schouders wat los te draaien. Nou ben ik al zestig en nog steeds word ik overvallen door triggers die rechtstreeks lijken te linken naar de trauma’s in mijn jeugd.

En dan herinner ik me plots nog iets van de informatiebijeenkomst.

Ik had een quote opgeschreven op een flap-over; één van mijn levensmotto’s. Tijdens de presentatie van een van de andere sprekers had de vrouw waarmee ik dit verhaal begon, op mijn quote gewezen. “Kijk! dat is een goeie,” had ze gezegd “daarvan kun je iets leren.”

Ik was als een kind zo blij: ik had in haar ogen tóch iets goeds gedaan. Mama kijk, ik heb iets goed gedaan…

Gastblog van Mirjam Giphart.

Foto komt uit de collectie van Ingrid@Holly1707.

Deel dit…

Facebook

Twitter

email