Brengers van slecht nieuws
Leven met de harde werkelijkheid, beseffen dat papa er echt niet meer is. Nu komt het pas hard aan.
Vanaf nu is het nooit meer iets samen doen en zullen we nooit meer samen nieuwe herinneringen maken.
Wat is het snel gegaan, veel te snel. En wat had papa verdomd weinig tijd.
Week in week uit kregen we slecht nieuws te incasseren en het werd gewoon recht voor zijn raap medegedeeld.
De eerste neuroloog was een vlotte vent met een slappe handdruk en ontwijkende ogen. Hij vertelde in de eerste week van opname allereerst dat opvallend genoeg alle bloeduitslagen goed waren.
Plompverloren en op een zakelijke toon, zonder enig blijken van compassie, vervolgde hij dat papa twee hersentumoren had en dat dat betekende dat er elders in zijn lichaam de bron moest zitten.
We hadden niet eens tijd om deze schok te verwerken want hij vertelde welke onderzoeken er op stapel stonden. Dit slechte nieuws kwam keihard aan. Daar zaten we geschokt naar elkaar te kijken en uit alle macht te proberen om bij de les te blijven.
De tweede neuroloog, een wat oudere man, bracht een week later nog meer slecht nieuws. Ook door hem werd het zakelijk gebracht en ontbrak het medeleven. Er was darmkanker geconstateerd met uitzaaiingen in de lymfeklieren in de buik, dat was zeer waarschijnlijk de bron.
Lamgeslagen probeerden we onze vragen te formuleren, ontwijkende antwoorden volgden. Meteen werd het behandelplan gepresenteerd: eerst bestraling van de hersentumoren en in een latere fase chemotherapie voor de buik.
Tijd om alles te laten bezinken, om na te denken en vragen te stellen was er nauwelijks. De intake bij de afdeling radiotherapie volgde razendsnel. Van tevoren hadden mijn broer en ik ons ingelezen.
De radiotherapeut nam de tijd, deed wat testen met papa en legde de behandelopties uit. De bijwerkingen, daar moesten we zelf naar vragen. Zij noemde enkel de bijwerkingen op korte termijn en deed het voorkomen alsof het weinig voorstelde.
Ook naar de bijwerkingen op langer termijn moesten we zelf vragen en ze was niet volledig met haar opsomming. Papa kon kiezen tussen bestraling van de twee tumoren of bestraling van het hele hoofd.
Papa koos voor het eerste. Maar, zo liet de radiotherapeut ons ineens weten, het was niet zeker of die optie wel kon want er waren nog drie verdachte plekken in zijn hoofd gevonden…
Potverdorie, wat was dat nou? Nog meer slecht nieuws waar we mee weggestuurd werden. Nog meer zorgen en angst.
De avond voordat de bestraling gestart werd, ik zat net te eten, kreeg ik zoals afgesproken een telefoontje van een collega van de radiotherapeut om nog even de bestraling door te spreken.
Een breedsprakige man liet zonder inleiding weten dat de bestraling van de twee tumoren niet door kon gaan. De bestraling moest op het hele hoofd gericht worden want de drie eerder genoemde verdachte plekken waren ook tumoren.
En, zo ging hij verder, de bestraling moest ook dieper want er was geconstateerd dat ook het hersenvlies was aangetast. Zakelijk en vol medische termen, zonder enige vorm van medeleven, kreeg ik dit alles telefonisch voor mijn kiezen.
Dit slechte nieuws kwam als een mokerslag binnen. Dat slik je niet makkelijk weg.
Slecht nieuws blijft slecht nieuws maar de wijze waarop het gebracht wordt kan voor zowel patiënt als naasten van groot belang zijn. Het wordt tijd dat brengers van slecht nieuws daarover nadenken.
Het maakt namelijk een levensgroot verschil of je als zoveelste casus gezien wordt of als mens.
Mijn bio op twitter is aardig volledig:
Kritisch, Nieuwsgierig, Moeder, Behulpzaam, Humor, Gehuwd, Regelaar, Spontaan, Flapuit, Creatieve geest, Ideeënbrein, Blogger, #twittertaalgids en oh ja ook nog: a-technisch ben ik.
13 Reacties
Plaats een reactie
Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.
5 juli 2017
Lieve Mary, wat een verschrikkelijk verhaal. Hoe nuchter de artsen zijn, terwijl heel je wereld in elkaar stort. Ik leef zo ontzettend mee. Met het verdriet en het gemis. Ik wens je heel veel sterkte en denk aan jou en je familie.
Veel liefs,
5 juli 2017
Dat is heftig zeg en ik kan het alleen maar helemaal met je eens zijn: wat is er mis met een beetje inlevingsvermogen, een hand op je schouder en wat medeleven? Dat heeft iedereen nodig, zeker in dit soort situaties. Ik werk sinds kort in de uitvaartbranche en probeer de families op deze manier tegemoet te komen: een beetje medeleven en empathie verzacht een hoop!
5 juli 2017
Lieve Mary,
Wat vreselijk dat er zo met je wordt omgegaan. Het is een enorme emotionele achtbaan. Wat heb je veel voor je kiezen gehad en wat erg om je lieve vader zo te zien aftakelen en uiteindelijk hem te moeten missen. Medemenselijkheid is in deze situaties zo nodig. Maar voor jullie is dit te laat. Ik hoop dat veel artsen en verzorgenden etc… Dit lezen en bij zichzelf te rade gaan. Ik wens jullie samen veel liefde en kracht.
Dikke zoen Djoke
5 juli 2017
Lieve Mary, het is een groot verdriet.Erg als je het gevoel hebt dat heel je wereld instort en de arts tegenover je zo nuchter blijft en zakelijk.Empathie is iets waar sommige artsen een gebrek aan hebben en ze zijn niet allemaal zoals Sander de Hosson.Hier kunnen veel artsen nog wat van leren en het is het moeilijkste in hun vak een slechtnieuwsgesprek, maar belangrijkste voor patiënt en familie.Jouw Pa is te snel en te kort ziek geweest en dat is moeilijk te bevatten.Bij mijn broer had ik dat gevoel ook,kundige Prof. v.Eijck zou operatie van 5 u doen,maar was open maken en weer dicht er was niets aan te doen.Ziekenhuis bacterie en in isolatie leggen heeft hem nog vlak voor zijn dood een trauma meegegeven.In je eigen vuil liggen omdat niemand met bacterie graag op je kamer komt en dan na weken thuis overlijden bij je eigen familie.zonder arts.Ik begrijp hoe jij je voelt,het voelt onmenselijk en dat is wel triest omdat de geestelijke bijstand zo belangrijk is.Ik leef erg met je mee Mary en het moet echt nog een plaats krijgen!
5 juli 2017
Vreselijk hoe weinig empathie ze tegenwoordig hebben.
Het is zeker zo dat ze die gesprekken een paar keer per dag moeten doen maar het neemt niet weg dat ze dan toch moeten nadenken wat het voor de betreffende persoon en familie betekent.
Het is verschrikkelijk.
Veel sterkte!
5 juli 2017
Mary..ik heb een totaal andere ervaring.
De longarts zei ook altijd waar het op stond, draaide niet om de waarheid heen,
Leefde zeer met ons mee.
Ook de medewerkers die de onderzoeken, chemo’s en bestralingen uitvoerden waren
Deskundig en ervaren. Bovenal vriendelijk, lief.
Jammer dat jij dat niet heb mogen ervaren.
6 juli 2017
Mijn man is overleden aan longkanker maar ook daar was behandeling menselijk. Persoonlijk. Drama dat dat bij jullie niet goed is.
Het is al zo erg…
6 juli 2017
Zo ontzettend triest!
6 juli 2017
Hallo Mary. Ik was al een poosje niet op Twitter geweest en ik schrok dan ook toen ik je stuk las. Wat ontzettend triest en schokkend. De waarheid, conclusies, uitslagen direct (zonder omwegen) vertellen is goed, maar geen enkele empathie. Ik krijg het er koud van en wordt er verdrietig van.
Ik wens je heel veel sterkte in deze moeilijke periode. Een dikke hug van mij (ook al ken ik je niet persoonlijk).
6 juli 2017
Lieve Mary,
In de verschillende fases bij rouwverwerking (onmacht, ontkenning, verdriet, gemis, boosheid, aanvaarding en berusting) zou dit deel, waarover je schrijft, niet een onderdeel moeten zijn.
Het is al erg genoeg om een dierbare te moeten missen en alles een plaatsje te geven.
Hoe normaal zou het zijn geweest als je ruim en menselijk was voorbereidt en antwoord had gehad op al je vragen en men geduldiger en persoonlijker was omgegaan met de situatie bij die vreselijke ziekte. Iedere patiënt is anders en specialisten zouden toch beter moeten weten! Je bent toch geen nummer! Ik vind het vreselijk voor je dat je dit is overkomen. Goed dat je het van je afschrijft en deelt. Ik wens je heel veel sterkte met het grote verlies van je vader en ik wens je al het beste, om het verwerken draaglijker te maken. Misschien helpt het je, om alsnog een gesprek te voeren met één van de specialisten, bij het verwerken.
Liefs,
Hiltje
7 juli 2017
Lieve Mary,
In 1 x bevatten wat er allemaal gebeurd is, lukte me niet.
Ik heb het nu voor de 3e x gelezen.
Vreselijk. Ik kan geen ander woord vinden.
Wel dit, uit je blog:
“…Tijd om alles te laten bezinken, om na te denken…was er nauwelijks…”
Die tijd kwam pas later, nu, nu je vader er niet meer is.
Het spijt me zo voor jou, voor jullie, dat dit er óók nog bij komt.
Ik wens je heel veel sterkte en kracht.
7 juli 2017
De zorg is helaas lopende band werk geworden. Tijd voor het menselijk aspect is er niet altijd meer. Gelukkig zijn er uitzonderingen. Zoals de lieve stagiaire in het ziekenhuis die mijn moeder in haar laatste uren op Aarde begeleidde en glimlachte toen ik haar vroeg of zij misschien vrijgezel was omdat drie weken daarvoor mijn vriendin onze relatie had verbroken.
18 juli 2017
Heel veel sterkte lieve Mary….