Beroerd van Flappie
Vroeger was ik een bezorgd en verlegen meisje. Thuis praatte ik weliswaar de oren van mijn moeders hoofd, maar op de kleuterschool was ik stil. Daar had ik niet het hoogste woord en daar was ik echt nooit haantje de voorste.
Bezorgdheid zat er al vroeg in. Als mijn jongere neefje op visite kwam, was ik extra alert. Hij was nogal onbesuisd en ik was in zijn bijzijn altijd op mijn hoede. Hij was goed in speelgoed kapot maken of mijn dierbare poppen onthoofden. Ik was dusdanig verdrietig na zijn bezoekjes, dat mijn vader een slot maakte op mijn slaapkamerdeur.
Verlegen was ik ook als mijn oom en tante uit het (voor mij) verre Amsterdam op visite kwamen. Ik was wel degelijk blij met hun komst, maar vond het tegelijkertijd zo spannend dat ik mij geen houding wist te geven. Dus verstopte ik mij voordat zij kwamen en kwam ik pas later, als zij al aan de koffie zaten, uit mijn schuilplaats.
Helaas had ik ook nog eens flaporen, die uit dun vlassig haar staken. En ik had, en heb uiteraard nog steeds, een lichte huid met sproeten. Die sproeten verfoeide ik vroeger. Ik heb er wel eens citroensap op gedaan en ging ermee in de zon zitten, in de hoop dat ze zouden vervagen! Niet dus, ik verbrandde enkel enorm.
Op de Mavo werd ik door een vaste groep kinderen gepest vanwege mijn oren. Flappie noemden ze mij vaak. Ik werd er altijd beroerd van, als ze dat zeiden. Beroerd en rood werd ik, om de klapscheet. Van schaamte. Wat verder in mijn nadeel sprak, was mijn accent. Ik ging naar een Mavo waar veel kinderen op zaten die plat (dialect) praatten. Ik verstond daar bijna niets van en kon het ook zelf dus niet spreken. In de ogen van mijn klasgenoten had ik echter een westers accent en viel mede daardoor buiten de groep.
Die eerste jaren op de Mavo verliepen voor mij moeizaam. Ik zag er vaak tegenop om naar school te gaan, bang dat ik weer werd uitgescholden. Of dat ze het weer over mijn oren hadden terwijl ik gewoon voor de betreffende pesters in het klaslokaal zat! Ik was altijd op mijn hoede en door mijn verlegenheid niet in staat de pesters een weerwoord te geven. Als ik al wat moest zeggen in de klas, werd ik rood. In gedachten kon ik het wél, maar de angst om nog meer gepest te worden was groter. Ik liet het pesten en uitschelden gebeuren en wilde het liefst onzichtbaar zijn.
Ja, ik schaamde mij voor mijn flaporen en mijn accent. Ik wilde wel anders zijn maar kon dat niet. Was ik toen maar goed gebekt en had ik ze maar van repliek kunnen dienen. Zo zat ik echter helaas niet in elkaar. Toen ik mijn haar anders ging dragen, lang en enorm getoupeerd mét een haarband over mijn oren, werd het pesten wel minder. Op de Havo was het pesten en schelden vreemd genoeg gewoon zo maar ineens over. Ik kroop wat uit mijn schulp en bloeide op. Ik kreeg een leuke vriendengroep en voelde me aardig thuis, daar. Dat was een fijne ervaring moet ik zeggen. Daardoor voelde ik mij wat vrijer en beter in mijn vel.
Op de Hbo kwam ik helemaal tot leven, allemaal leuke sociale mensen om mij heen en een fantastische opleiding met leuke docenten. En toch, ik voelde mij pas ‘als nieuw’ toen ik op mijn twintigste een oorcorrectie liet doen. Dat gaf mij zo een boost, ik leefde helemaal op en durfde meer en meer mezelf te laten zien. Ik werd wat zelfverzekerder en dat was ook aan mijn houding te zien. Mijn kapsel werd kort, mijn oren werden zichtbaar voor anderen en mijn zelfvertrouwen groeide meer en meer. Eindelijk kon ik dat nare gevoel dat ik kreeg als ik de naam Flappie hoorde, vergeten.
Mijn bio op twitter is aardig volledig:
Kritisch, Nieuwsgierig, Moeder, Behulpzaam, Humor, Gehuwd, Regelaar, Spontaan, Flapuit, Creatieve geest, Ideeënbrein, Blogger, #twittertaalgids en oh ja ook nog: a-technisch ben ik.
11 Reacties
Plaats een reactie
Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.
27 februari 2013
Bof jij even dat je die oor correctie kon laten doen. Mijn ex had ze ook en heeft ze nog. Flaporen, bedoel ik. Ik had ze eerst helemaal niet gezien. Hij kwam er mee op de proppen toen ik met mijn handicap kwam…( geen verdere mededelingen hierover). Maar hij zei, ik zie ze zelf niet. En dat gold ook voor mij, ik zag mezelf alleen in de spiegel. En gepest…nee dat werden we geen van beiden.
Maar nu zou ik er toch eindelijk wel eens vanaf willen, van die handicap. Wil nu wel eens een gewoon gezicht hebben, voel dat het vooral bij eerste kennismakingen zo tussen mij en anderen is gaan staan. Vroeger vergat ik het doorgaans, er waren nl. altijd veel interessantere dingen. Nou ja, nog een paar jaar….
Groetjes, Hanneke
28 februari 2013
Heel herkenbaar zl heeft een spraakgebrek waar hij altijd mee werd gepest tot hij op de havo kwam en vrienden kreeg die hem nemen zoals hij is en zijn zelfvertrouwen groeide en nog steeds
28 februari 2013
Wat zijn kinderen toch wreed he. Ik had geen flaporen, maar wel een bril. “Voer” voor idd pesters in de 1e twee brugklasjaren vd middelbare school Op t VWO had ik a) een grotere mond (houding) en b) lenzen en toen was er geen pestgedrag meer.
Net als bij jouw je oorcorrectie, heeft het dragen van lenzen mij meer zelfvertrouwen gegeven.
Verlegenheid zit er nog wel in bij mij, maar gelukkig niet meer zo als vroeger
Heel herkenbaar blogje weer!! Top
28 februari 2013
Herkenbaar. Niet de oren, wel de onzekerheid. Vooral in de onderbouw middelbare school.
Ook mijn kinderen hebben die eerste jaren moeilijk gevonden. Ook zijn bloeiden pas op in de bovenbouw. (Hoewel, Wies zit lekker in haar vel, ook in die onderbouw.Maar die is ook naar een Nerdenschool gegaan)
Het lijkt wel de pestende kinderen pas in de bovenbouw wat volwassener worden. dat dan die pickorde eindelijk minder belangrijk wordt. dat je pas dan jezelf mag zijn.
28 februari 2013
Soms vraag ik me weleens af wie er nou wel een gelukkige jeugd heeft gehad (zoals in de boekjes)?
28 februari 2013
Dat is een vraag die ook bij mij speelt, zeker als ik kijk naar de reacties op dit blog. Je vraagt je bijna af: mag je zijn wie je bent?
28 februari 2013
Wat zijn kunnen kinderen hard zijn, vroeger en nu….
3 mei 2013
Voor velen helaas heel herkenbaar, het positieve is wel dat het voor de meeste mensen na hun 16e beter gaat. Zo ook voor mij, was ook heel verbaasd dat mensen mij echt leuk vonden toen ik naar de mbo ging, durfde het bijna niet te geloven…
18 maart 2014
Hmm kan zeggen ik had vanaf mijn vierde levensjaar een fijne jeugd ,wel zat ik zo in elkaar ,als er iets was funkte ik er meteen op.
En dat sprak zich natuurlijk rond ,maar mijn vriend stotterde had rood haar en sproeten ,hem heb ik vaak moeten helpen.
22 augustus 2016
Gemist dit blog . Maar heel herkenbaar . Zelf heb ik mijn schooltijd op een schippersinternaat door gebracht in de jaren 1956 tot 1962…. Om maar een beeld te geven,bij broeders van de orde Onbevlekt Ontvangen. Als je bij de minderen hoorde werd je ook gepest,terwijl je positieve aandacht zo nodig had …..We waren al heel erg op elkaar aangewezen . 180 jongens op een klitje….onze ouders zagen we om de drie maanden……en die broeders deden echt niets aan pest gedrag. Ik heb zelf de laatste drie jaar pas als ” prettiger” ervaren . Zorg dat je er bij hoort en op bepaalde dingen de leiding neem. Als kind moet je vaak overal tegen op boksen ….
23 september 2016
Mary, dat boksen deed ik vroeger ook met mijn rode haar en sproeten.Dat kan je ook niet operatief oplossen.Maar hoe ouder, hoe makkelijker je er mee om kan gaan.Nu ben je een knappe sterke vrouw en boksen hoeft toch niet meer !