Als zorgrebel blijf ik de dialoog zoeken

Geplaatst door Mary op 14 maart 2018 | 0 reacties

Sinds 5 jaar ben ik reumatoloog in een perifeer ziekenhuis. Dokter worden was een droom vanaf mijn kinderjaren.

Het mogen helpen van anderen op hun kwetsbare momenten, met jouw kennis en aandacht.

Het leek me een groot voorrecht dit te mogen doen en ik keek uit naar het moment dat ik de studie geneeskunde kon beginnen.

Lang zat ik in onzekerheid want je wordt niet zomaar toegelaten. Het lot, een loting, zou bepalen of ik kon beginnen. En die loting was me niet gunstig gezind.

Maar ik was niet voor één gat te vangen en week uit naar België, om na zeven jaar met mijn artsdiploma op zak weer terug te komen naar Nederland.

Wat voelde het bijzonder, die eerste keer dat ik, als afgestudeerd arts in witte jas, over de afdelingen liep. Dit was waar ik zo lang van gedroomd had.

Het was me gelukt. Nu nog leren een goede dokter te worden. Ik genoot van mijn opleidingstijd. Hard werken, maar heel afwisselend en alle gelegenheid om bij te leren en ervaring op te doen.

Inmiddels ben ik heel wat jaartjes ervaring rijker en zie ik de groei die ik gemaakt heb als arts. Het medisch handelen wordt over de jaren steeds meer een automatisme.

Je kan het vergelijken met autorijles. De eerste lessen zijn de handelingen in de auto nog niet natuurlijk en heb je al je aandacht hier voor nodig. Gelukkig zit er nog iemand naast je om op het verkeer te letten en in te grijpen zo nodig.

Als beginnende dokter heb je ook je handen vol aan al het medisch denkwerk, het organiseren en coördineren van de zorg. Er is dan minder ruimte voor aandacht voor de individuele patiënt.

Met meer ervaring op zak kreeg ik steeds meer ruimte om de aandacht te richten op de mens tegenover mij. De patiënt achter de diagnose. En als je er zo in staat, wordt je werk dus nooit een automatisme.

Want, elke keer zit er iemand anders tegenover je; de puzzel die gelegd moet worden is altijd anders. Zorg is maatwerk. Als je dat niet meer kunt zien, kan je in mijn ogen geen goede dokter zijn.

Toen ook mijn specialisatie klaar was, kon ik – zo voelde dat – echt de volwassen wereld van de dokters betreden. En dan komt er ineens een hele nieuwe wereld op je af.

De wereld van het management, financiering, zorgverzekeraars, de politiek. De patiënt heet ineens “een DBC” en het leveren van zorg is “productie draaien”.

Natuurlijk was die er ook tijdens de opleiding, maar toch niet zo direct in je spreekkamer. Het bleef allemaal nog op veilige afstand en ik kon me richten op de patiënt.

Wat ik de laatste jaren vooral geleerd heb, is de kunst van het balanceren. Tussen goede zorg en maatwerk enerzijds en de beperkingen van het systeem anderzijds.

Tussen accepteren van sommige beperkingen enerzijds en het niet stoppen met ageren tegen onrecht in het systeem anderzijds.

En als ik de moed even dreig te verliezen, dan denk ik weer aan vroeger. Aan dat gevoel van enorme voldoening toen ik mezelf arts mocht noemen. De passie waar dit hele pad mee begonnen is.

Onlangs las ik een artikel waarin ze zorgverleners die min of meer deze koers varen betitelden als ‘zorgrebel’. En zo heb ik een titel gevonden voor mijn positie in het zorglandschap.

Ik ben een zorgrebel. Als zorgrebel meen ik dat het geen zin heeft alleen maar modder te gooien naar het systeem en dwars te liggen.

Het is ook niet goed om het individu uit het oog te verliezen en je zonder meer te conformeren aan het systeem. De kunst is trouw te blijven aan het ideaal van goede zorg en opbouwend kritisch mee te werken aan verbeteren van het systeem.

Het is een kwestie van de dialoog blijven zoeken. Vroeg of laat is er iemand die bereid is echt te luisteren. Er is nog een lange weg te gaan, maar dat geeft niet. Zolang ik de passie voor mijn werk nog voel, is er energie om door te gaan!

Gastblog van Deborah van de Stoep, reumatoloog.

Foto komt uit de collectie van Jeanet.