Als mijn moeder komt te overlijden gaat de vlag uit
“Op de laatste donderdag van februari 2013 durfde ik in opstand te komen tegen het gezag. Na bijna 48 jaar gaf ik een weerwoord aan Mrs. Bouquet, de koningin, of te wel, mijn moeder.
Tijdens een van haar tirades verliet ik het pand “dag mam” en onderweg naar huis voelde ik het bloed gieren in mijn aderen.
Toen ik thuis kwam merkte mijn dochter, ze was toen 21, meteen dat er iets niet klopte en ik zei dat ik boos was op oma. Haar reactie… “Hoef ik daar dan nooit meer naar toe?” “Regel ik”, zei ik.
Ik ben geboren in juni 1965, en gezien de vele foto’s die ik van die periode heb leek ik best gelukkig. Dat veranderde toen mijn zus vier jaar later werd geboren.
Ik was prinsje af, het prinsesje was belangrijker. Aanvankelijk merkte ik dat niet. Daar ging een jaar of 12 overheen.
Toen ik midden in de pubertijd zat merkte of voelde ik dat er iets niet klopte. Zuslief kreeg meer aandacht en daar werd tijd voor gemaakt. Ik mocht geen brommer toen ik 16 werd, zus kreeg een off the road Yamaha. Zo’n ding met een hoog stuur.
Er gold in Huize Jacobs een prestatiedwang.
Hoge cijfers halen op school, carrière maken, dat was belangrijk. Gelukkig ben ik bovengemiddeld intelligent en was die lagere school piece of cake. De beste van de klas, uitermate goed in rekenen en taal. Aardrijkskunde en geschiedenis ook probleemloos. Alleen tekenen en gym waren wat minder. Oh, zingen kon ik ook niet.
En omdat ik een brilletje had, dat elk jaar een beetje dikker werd, flapoortjes had en “gezet” was en ook nog eens goed kon leren, werd ik gepest. Behoorlijk. Daar werd door mijn ouders niets aan gedaan. Ik moest me niet zo aanstellen. In het gareel blijven. Huilen, lachen of andere emoties tonen stonden niet in het woordenboek.
Langzaam maar zeker begon ik te merken dat ik naar het tweede plan schoof, minder belangrijk werd en niet meetelde in het gezin, maar dat wel mijn toekomst door moeders uitgestippeld was. Dat hield in dat na het VWO zou gaan studeren.
Wat wist ze nog niet, maar dat ik moest gaan studeren stond wel vast. Zuslief hield zich wel aan de afspraak. Zij is inmiddels universitair geschoold, heeft onlangs haar MBA gehaald op een of andere University in The United Kingdom. Dat is me meerdere keren hard ingewreven.
Want…ik ben na het HAVO gestopt met leren. Ik week af van het plan. Toen ik een jaar of 15 was kreeg ik dat in de gaten en ging een beetje langs de middellijn lopen. Voorzichtig. Dat ging goed, dus ging ik weer een beetje verder richting berm. Resultaat: ik zakte voor mijn HAVO examen.
Was moeders niet blij mee, want uiterlijke schijn is heel belangrijk. Keeping up appearances. Er was nog niemand in de familie gezakt voor een examen. Schande.
Nadat ik al dan niet expres opnieuw zakte voor mijn Havodiploma ging ik werken in een supermarkt en deed een complete HAVO opleiding in de avonduren. Twee klassen tegelijkertijd met hele andere vakken dan waarvoor ik wel de certificaten had behaald. Peace of cake. Op mijn HAVO diploma staan 11 vakken. Eigenlijk 12, maar dan zou er Nederlands dubbel opstaan.
Terwijl ik me steeds meer ging afzetten tegen het gezag, wel netjes en zonder ruzie, kreeg ik verkering. Met een collegaatje uit de supermarkt. Was niet de bedoeling, maar het gebeurde wel.
Moeders zeurde al jaren dat ik aan de meid moest. Nou. Verliefd. Meisje. Hop.
Toen wij twee dagen verkering hadden, lieten wij ons inschrijven voor een woning. Kan maar gebeurd zijn, ook in 1987 waren er al wachtlijsten van een jaar of twee, drie. En hadden we een strijkplank met strijkijzer gekocht en wat meer spulletjes voor de uitzet. Binnen 48 uur nadat we verkering hadden.
Schande.
Als ik in het weekend bij mijn vriendin was mocht ik daar blijven slapen, samen in een eenpersoons bed. Lepeltje lepeltje. Bij mij thuis mocht dat niet. Want er zou wel eens iets kunnen gebeuren.
De keuze van vriendin vond moeder (en zus) ook niet goed. Ik zat beneden mijn stand verkering te houden. Zuslief zou nooit vriendinnen worden met mijn aanstaande. Zus was inmiddels junior human resources medewerker en vriendin zat aan de kassa. Er werd ook nooit Personeelszaken gezegd trouwens.
Human Resources klinkt veel mooier en daar heeft moeder toch wel op moeten oefenen. Hu-man-Re- sour-ces. Na wat sherry lukte dat niet meer.
Moeder vond ook dat vriendin uit een arbeidersgezin kwam. En dat ik beter kon. Ik heb daar nooit op gereageerd. Mijn vader was schilder/behanger. Mijn schoonvader was steigerbouwer. Hij bouwde de steigers waar mijn vader de komende weken op zou staan te schilderen. Arbeidersgezin.
Toen wij 11 maanden verkering hadden, kregen we een huisje. In de binnenstad van Helmond. Niet de meest ideale plek om te wonen maar voor twee kinderen uit een arbeidersgezin was daar niets mis mee. In dezelfde week maakten we trouwplannen en ook daar kregen we commentaar op.
Drie maanden voor de trouwdatum bleken we zwanger. Ondanks de pil. Schoonouders blij. Mijn moeder hoopte dat het een miskraam zou worden. Zo zei ze het niet, maar dat bedoelde ze wel.
Ook werkte ik, volgens moeder, ver beneden mijn stand. Ik heb in een wasserij gewerkt waar vieze was van ziekenhuizen, hotels, verpleeg/verzorgingstehuizen en meer, verwerkt werd. Op de vuilsorteer-afdeling. Met de opmerking dat daar geen “mediterraan gekleurde medelanders” stonden. Ik voelde me helemaal niet te groot of te slim voor dat soort werk. Heerlijk vond ik dat. Ik was wel aanmerkelijk slimmer dan de rest, en dat maakte me aanspreekpunt voor de collega’s.
Later ben ik in een videobanddupliceerbedrijf terecht gekomen en werd daar in 1996 ontslagen. Ontslagen. Ik was al een jaar of 8 getrouwd, maar toen ik moeders belde kwam zij op hoge poten naar ons om me helemaal af te fakkelen. Wat moest de familie daar wel niet van denken. Ontslagen.
Een en ander resulteerde in een zelfmoordpoging. Met reanimatie, defibrillator, toeters en bellen.
Toen ik in 2008 kanker kreeg, een week later nog 7% kans had (omdat vooral mijn longen helemaal aangetast waren) en ik om de twee weken en week naar het Radboud moest voor interne chemokuren, belde moeder op dat ze de griep had.Ik vond dat weinig interessant op dat moment omdat ik aantoonbaar (belangrijk) veel zieker was.
Moeder boos. “Je moet niet alleen aan jezelf denken.” Tuut tuut tuut. Verbinding verbroken. Mijn zus kwam vanuit haar werk (inmiddels senior HR) op vrijdag even op bezoek. Achteraf hoorde ik dat ze dat deed omdat ik dat wilde. Ik wilde helemaal niets, als je bij mij op bezoek komt neem ik aan dat je dat uit medeleven doet.
Mijn vrouw kreeg een zwaar herseninfarct in 2011. Zij lag totaal apathisch op de SEH. Ik belde vandaaruit naar mijn ouders. De reactie van mijn moeder was dat zij heel veel pijn had. Ze had namelijk pas een paar maanden een nieuwe heup en was behoorlijk mishandeld door de fysio eerder die dag.
Zus wist te vertellen dat alleen minder intelligente mensen een herseninfarct kunnen krijgen. Mijn vrouw werkte op kantoor bij een energieleverancier in het middenkader. Daar heb je toch een MBO+ opleiding voor nodig. Minder intelligent.
Waar ze mij heel erg mee gekwetst heeft was de opmerking of wij voortaan achterom het appartementencomplex wilden betreden. Mijn vrouw zit na haar CVA (en wat TIA’s) in een scootmobiel. En dat is schande. De automatisch inparkerende Focus van zuslief mag (moet) wel voor de deur.
Er is heel veel gebeurd, ze heeft me heel vaak op mijn ziel getrapt omdat ze het niet eens is met het leven dat ik nu leid. En de keuzes die ik heb gemaakt. Mijn moeder is dominant (factor 12), heeft meteen de aandacht als ze ergens binnenkomt. Moeders wil is wet. Maar dan ook echt.
Mijn moeder is een kruising tussen Hyacint Bouquet en de moeder van Everybody Loves Raymond.
Ik had ook een vader, maar die had niets te vertellen. Daar werd alleen maar tegen gesnauwd. Pa heeft zich kapot gewerkt en is als een plantje geëindigd in een verzorgingshuis. Zo dement als een deur. En ook toen kon ze hem niet met rust laten en snauwde als ie zijn koffie uit zijn mond liet lopen.
De hele familie, vrienden en kennissen van mijn moeder weten hoe ze is en er komen ook steeds minder mensen bij haar op bezoek. Moeder en zus begrijpen daar helemaal niets van.
Mijn vader is (goddank) overleden in juli 2013, iets wat ik moest lezen in de krant. Ik ben wel naar de crematie gegaan, werd genegeerd door alle ooms, tantes, neefjes en nichtjes en ben sindsdien het zwarte schaap van de familie. Stiekem ben ik daar wel trots op.
De maandag na de laatste donderdag in februari van 2013 heb ik officieel mijn ontslag ingediend bij de koningin. Ik heb de sleutels van het appartementencomplex en de voordeur ingeleverd. Moeder en zus verwijderd als telefooncontacten.
Dat had ik moeten doen toen mijn vrouw zwanger was. Way back in eightyseven. En als mijn moeder komt te overlijden gaat de vlag uit. Mocht ik die dag goede zin hebben, halfstok.“
Dit is een gastblog van Ton Jacobs, @ton65jacobs.
Foto komt uit de collectie van Erik Koeslag.
Mijn bio op twitter is aardig volledig:
Kritisch, Nieuwsgierig, Moeder, Behulpzaam, Humor, Gehuwd, Regelaar, Spontaan, Flapuit, Creatieve geest, Ideeënbrein, Blogger, #twittertaalgids en oh ja ook nog: a-technisch ben ik.
22 Reacties
Plaats een reactie
Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.
1 januari 2016
Ik Heb geen woorden. Wel diep respect voor Ton.
2 mei 2017
Goeie genade wat een verhaal: kan er niet bij dat er zulke harteloze mensen bestaan… respect voor voor Ton en zijn vrouw: hoop dat ze ondanks alles nog lang van elkaar en hun gezin mogen genieten!
1 januari 2016
Ik zit met stomheid te lezen…alsof ik mijn verhaal lees…
Maar goed, goed dat je je ontslag genomen hebt…geeft rust…je zal het voor haar toch nooit goed kunnen doen, hoe hard je je best doet, hoe erg je op je tenen loopt.
Focus je lekker op dingen die er wél toe doen. Je eigen gezin, de liefde, samen leuke dingen doen.
Ik wens je alle, alle geluk en veel lieve mensen om je heen.
2 januari 2016
Dank je Greet,
Ik heb het inderdaad nooit goed kunnen doen. Vooral omdat ik bewust afweek van het plan dat mijn moeder had uitgestippeld. Toen ik verkering kreeg, vrij snel getrouwd was en kindertjes had was okk dat niet goed. Ze was niet blij met haar kleinkinderen. Nu is de situatie veel rustiger, het voelde alsof er heel veel druk van me afviel.
17 april 2017
Herkenbaar! Gelukkig niet mijn ouders die ik herken, maar mn schoonfamilie! Goed dat je het verteld hebt.
17 september 2016
Erg geraakt, het zou ook mijn verhaal kunnen zijn. Mijn moeder leeft ook nog steeds. Sinds 2003 het contact definitief verbroken. Ik ben nu begin 50 en nog steeds bezig de schade te herstellen die ze innerlijk heeft aangericht. We zijn met 7 kinderen thuis. 6 hebben het contact verbroken. Bij haar begrafenis, als het zover is, zal 1 kind aan het graf staan. Bij de anderen gaat nog net de vlag niet uit maar we zullen geen traan laten en gaan gewoon door met ons leven.
1 januari 2016
Toen ik het las werd ik verdrietig. Verdrietig om Ton, maar ook verdrietig om zijn vrouw, zijn zus en vader en moeder.
Zo lang hier op aarde mogen zijn en dan zoveel verdriet bij elkaar teweeg brengen.
Ik snap Ton helemaal en ik begrijp zijn reachtie ook. Niet alleen dat de vlag uit zal gaan, maar ook zijn reactie dat hij al veel eerder deze stap had moeten maken.
Ton, mijn advies: ga je zelf geen schuldgevoel aanpraten. Je bent het blijven proberen en je vraagt je af, waarom? Eigenlijk een simpet antwoord (want zo zitten wij mensen nu eenmaal in elkaar): ondanks alles was en bleef ze je moeder en bleef je hopen dat het anders zou worden. Iedere keer opnieuw als je gekwetst werd.
Dus Ton: beter laat dan nooit en geen schuldgevoel. Je hebt het lang (te lang) genoeg geprobeerd. Probeer nu in je eigen gezin het allemaal beter te doen. Wel met liefde en zonder onderscheid van wie is beter of liever.
Ik neem mijn petje voor je af en ik wens je nog een heel lange periode van gezondheid, blijheid en geluk toe.
Groet,
Ditje Hinrichs
2 januari 2016
Een schuldgevoel heb ik zeer zeker niet. Alleen “spijt” dat ik eerder het comtact had moeten verbreken. Mijn moeder heeft twee kleinkinderen en daar heeft moeders zelf het contact mee verbroken. Onze dochter vond dat helemaal niet erg en zoon boeide dat ook niiet zo. Kinderen horen eigenlijk graag naar oma te gaan… maar ook zij werden afgerekend op hun rapport of een te strakke spijkerbroek van dichterlief.
Het enige dat mijn zus aangerekend kan worden is dat zij getrouwd is met een vrouw (man man man) en dat ze pas op haar 37ste uit de kast keam. Want… Wat moeten de mensen daar wel niet van denken,
En ik heb een hele lange lijst met minpunten. =)
14 september 2016
Je hebt groot gelijk, als je slecht behandeld wordt, afstand nemen.
Iedereen krijgt wat en rest om te kijken waar je gelukkig van wordt.
Ben blij met je vrouw en kinderen en gooi het trauma uit je jeugd de deur uit( je moeder dus)
1 januari 2016
Hey Ton.
Wat een verhaal,wat een ellènde is je overkomen,en wat heb je het ondanks dat nog lang volgehouden!mijn jeugd is ook niet bepaald uit een “mooi” boekje.Ook ik heb het met verbazing gelezen! Ongelooflijk dat mensen zo hardvochtig met elkaar kúnnen omgaan! Goede keus heb je nu uiteindelijk gemaakt,al zal dat niet makkelijk zijn geweest. Het is een groot stuk uit je leven wat niet te wissen valt,slechts te verzachten. Liefs Wilhelmina
2 januari 2016
Schokkend, gelukkig niet herkenbaar maar wel voelbaar. Petje af voor jouw en je vrouw Ton!
Gr Theo
3 januari 2016
Lieve Ton,
wat ben jij stoer.En wat goed van jou dta je uiteindelijk voor jezelf hebt gekozen.
Voor jezelf en je gezin. Je mooie gezin waar liefde en respect voor elkaar overheersen.
Ik snap jou gevoelens over het blij zijn als ze er niet meer is. Ik begrijp het meer dan je misschien zou kunnen vermoeden. Mijn moeder is 4 maaden geleden overleden en zelfs na haar dood
ligt ze dwars. Samen met dat stuk vuil wat zich mijn zus noemt.
Geen idee waarom ik toch heb besloten om de erfenis te aanvaarden. Had ik het maar nooit gedaan.
Ik lig er nog nachten van wakker.Ze heeft alleen maar ellende achter gelaten.
Lieve Ton, leer van mijn fouten. Aanvaard niet straks. Kijk de andere kant open leef je eigen mooie leven. Laat je niet raken dooor pijlen van gif. Heb lief en leef.
liefs Ann
3 januari 2016
Ann,
Daar heb ik over nagedacht. Over “de erfenis.” Als mijn moeder al een testament zou hebben ben ik daar jaren geleden al uit verwijderd. Ik ga ervanuit dat ze dat niet heeft en ik ga geen aanspraak maken op mijn kindsdeel of daar waar ik recht op heb. Laat mijn zus en haar partner daar maar heel,gelukkig mee zijn. Zij sparen voor later. Ik ben dat punt al gepasseerd en ik leef nu. Morgen kan het echt helemaal anders zijn. Gelukkig ben ik bovengemiddeld intelligent dus een herseninfarct zit er voor mij niet in.
Wat zus betreft… Zij wist in 1987, toen ik verkering kreeg, dat meisjes leuker waren. Na TWINTIG jaar kwam ze uit de kast, want…wat moesten de mensen daar wel niet van denken. Inmiddels is ze verhuisd naar de woonplaats van haar vrouw. Hier in de stad zal ze nooit arm in arm lopen. Maar wel afgeven op mij omdat mijn vrouwlief in een rolstoel zit en ik haar duw. En zeggen dat zij dat voor haar vrouw nooit zou doen. Ze heeft wel de baan die bij haar past. HR-manager. Keihard.
15 mei 2016
Heel erg dat je zo,n moeder hebt, werd er verdrietig van toen ik je verhaal las. Gelukkig maar dat je voor jezelf hebt gekozen, voor je eigen geluk en dat van je vrouw.
Ik hoop dat je nog heel veel moois op je pas tegenkomt, dat gun ik jullie enorm !
3 januari 2016
heb respect voor jou en je gezin, wat kunnen mensen elkaar veel leed bezorgen maar ze komen zichzelf (je moeder en zus) wel tegen
geniet van de rust die je nu hebt en je vrouw en kinderen
lieve groet van diny
16 mei 2016
Zoveel herkenningspunten, ook ik was ongewenst door mijn moeder en ze heeft zo heel veel stuk gemaakt in mijn jonge leven , zelfs nog in mijn latere leven. Gaf mezelf namelijk de schuld van ons relatieprobleem , dacht dat ik een slechte dochter was…..2 jaar geleden is ze overleden en vanaf die dag durven paps en ik samen lief en aangenaam met elkaar omgaan, ik heb geweend bij haar dood, gewoon voor wat er niet geweest is…Veel sterkte !!!
17 april 2017
Dag Ton
Ik heb je verhaal met afschuw gelezen.
Wat zul jij eenzaam geweest zijn met zo’n Moeder.
Maar wat een karakter heb je ,om daar jezelf en je gezin van los te knokken
Petje af Ton,hier kun je geen diploma’s voor halen dit komt vanuit jezelf.
Wees trots op je eigen en wat goed van je dat je haar nog zolang in je leven hebt toegelaten.
En wat zal die vrouw die jij Moeder noemt eenzaam zijn met zo’n karakter.
Ton het ga je goed in je verdere leven.
Hartelijke groet Ria
1 mei 2017
Dag Ton,
Ik kan je alleen maar bijtreden. Ook mijn grootste spijt is het niet eerder verbreken van het contact met mijn moeder. Ik heb deze site/blog net ontdekt, heb er slechts 2 artikels op gelezen (dit en dat over oudervervreemding/-verstoting) en ik zie helaas een pijnlijk direct verband tussenbeide.
Volkomen begrijpelijk dat je hebt afgezien met je moeder, maar ik heb grote bewondering voor het feit dat je veel sneller je eigen weg bent gegaan… ook al heeft de definitieve contactbreuk wat op zich laten wachten, je hebt je ding gedaan. Zelf heb ik mij helaas veel meer laten manipuleren in zowat elke stap die ik zette (of liever ‘wou zetten’, want de eeuwige angst voor het misprijzen of de gevreesde ‘zie je wel, ik had het nog gezegd, maar ja, je wou weer niet luisteren’ heeft mij van quasi al mijn beslissingen weerhouden. Talloze keren heb ik geprobeerd, maar telkens heb ik mij laten terugfluiten door moeder, gesteund door grootmoeder (een vrouw met een zachter temperament, maar desalniettemin een enorme vaardigheid qua emotionele chantage). Mijn zoon was zogenaamd steevast beter af bij mijn moeder dan bij mij ‘want dat was toch makkelijk. Meermaals antwoordde ik ‘ja omi, geen kinderen hebben is ook makkelijk’. Maar ondanks mijn replieken, bleek ik nooit opgewassen tegen hun bondgenootschap. Ook al had mijn moeder ook op haar moeder niet anders dan kritiek (en klaagde ze zelfs expliciet over het gebrek aan steun als moeder vanwege haar). Wellicht besefte ze niet eens dat ze het aan haar moeder en diens drang om de kerk in het midden te houden (wat al sinds mijn kindertijd mijn taak was) te danken had dat ik telkens op mijn stappen terugkeerde na mijn pogingen om die belastende, zelfs letterlijk ziekmakende navelstreng door te knippen.
Toen ik eindelijk de moed had om dit te doen en vol te houden, was het te laat wat betreft mijn zoon. Ik moest omwille van hem verder met mijn ma, maar hield vol dit enkel te doen in de mate dat het noodzakelijk was voor mijn zoons band met haar. Ik weigerde echter verder mee te gaan in de intergenerationele driehoeksverhouding die zowel mijn moeder als zoon op het oog hadden. Gevolg: moeder chargeerde, zette mijn zoon tegen mij op om mij alsnog in het gareel te krijgen, met succes… en ziedaar de link met dat andere artikel rond oudervervreemding.
Ik kende de term niet, ondanks het feit dat ikzelf en mijn vader haar eerste slachtoffers bleken te zijn. Dit kwam ik echter pas later te weten. De manipulatie van mijn zoon was pas het eerste alarmbelletje. De dood van mijn ex-stiefvader en de daarbij behorende vondst van een doos vol kladjes van de hand van mijn moeder, fulminerend tegen zowat alles en iedereen, was de volgende indicatie. Natuurlijk herinnerde ik mij de verwijten aan mijn adres, uiteraard had ik weet van haar queeste om mijn ex-stiefzus onder haar hoede te krijgen, net zoals ik wist hoe ze mijn ex-stiefvader in het gareel probeerde te houden. Gebruikte tools: dochter isoleren en controleren, stiefvader moest vervreemd worden van zijn ouders, stiefdochter moest geïndoctrineerd worden van het idee dat haar moeder de duivel zelve was… en iedereen zou geweten hebben hoeveel beter zij was als moeder en uiteraard ook als schoondochter. We hebben het allen van nabij meegemaakt, maar toch, die verhelderende doos vol kladjes die mijn stiefvader moest overschrijven om naar zijn advocaat te sturen of die dienden ter voorbereiding van gesprekken/discussies met ons, wierp finaal een licht op het patroon. Kladjes die duidelijk in één ruk door waren geschreven, op dezelfde papiertjes en met de zelfde balpen, schakelden in één adem door over van het ene ongenoegen naar het andere. Het ultieme recept? Lastercampagnes gecombineerd met zich wentelen in slachtofferrol. Afwisselend was je doelwit en vertrouwenspersoon. Dat laatste deed (hoe ziekelijk het ook is als je dat als dochter/zus mag zijn) deugd… Op die momenten waren de anderen de bliksemafleiders en bleef jij even buiten schot. Tijdelijk uiteraard, want voor de rest zat je als tiener gewrongen tussen extreme repressie enerzijds (lees aanhoudend wel niet wel niet naar een fuif mogen gaan bvb, afhankelijk van de sterkte van je argumentatie die je inzicht in je fouten en uiteraard ook je inkeer moesten aantonen) en verheven worden tot persoonlijke therapeut anderzijds.
Toen ik eindelijk doorhad in welke mate mijn zoon aan hetzelfde soort manipulatie ten prooi viel, zij het dan in de vorm van lastercampagne tegen mij, kwam die beruchte doos kladjes in combinatie met hernieuwd contact met ex-stiefzus, pas ten volle tot zijn recht. Bij toeval ontdekte mijn tante (langs vaderskant) mij op facebook, zocht contact met mij, instant misprijzen vnwege mijn moeder tot gevolg, maar vastberaden ging ze op zoek naar haar broer (met wie ze zelf ook het contact verloren had), ze vond hem en (ondanks mijn eigen indoctrinatie, maar naar aanleiding van alle andere ontdekkingen) stemde ik na enkele maanden in met een ontmoeting. Mijn vader was duidelijk niet gekomen met de bedoeling zijn gal te spuwen over mijn moeder (wat hem mijns inziens siert), maar op volgehouden vraag van mij en mijn relaas over hoe ik het verhaal altijd had te horen gekregen, voelde hij uiteindelijk toch de drang tot rechtzetting. Mijn vader was niet klaar voor de zorg over een kind, mijn vader vond zijn geld, werk en nieuwe vriendin belangrijker dan mij… En belangrijker nog dan dat, ik had eindeloos vaak tevergeefs op de vensterbank uit het raam zitten turen in de hoop dat hij zou komen. Maar mss had mijn moeder mij daar op de verkeerde momenten laten wachten, want tijdens zijn verlofperiode stond hij 3 weken lang consequent aan de deur… uit principe, want op de duur realiseerde hij zich dat ik idd steevast niet thuis zou zijn.
Bon, puzzel compleet: eerst mijn vader en ik, dan stiefpa en zijn ouders of stiefzus en haar moeder en vervolgens als ultiem wapen mijn zoon…
Niemand leest een lange reactie als deze, dus ik zal de interessante links in een volgend bericht posten. Ik ben eerlijk gezegd aangenaam verrast door de vele positieve reacties op je verhaal. Zelf had ik nog altijd het idee dat het taboe was om ook maar een verkeerd woord over je moeder te zeggen. Dat gevoel krijg ik althans van mijn omgeving. Dus ik ben blij dat jouw relaas niet zo veroordeeld wordt. Het feit dat je verhaal voor velen zo herkenbaar blijkt, geeft mij des te meer het gevoel dat de link die ik per se wil posten (en vooral de verhalen in reactie op het artikel), mogelijks toch wel wat mensen zou kunnen helpen.
Grtjs en nog veel sterkte en geluk toegewenst,
Delfine
1 mei 2017
Delfine,
Toen ik een jaar of twaalf was begon ik te merken dat er iets niet klopte. Mijn zus (vier jaar jonger dan ik) werd anders behandeld dan ik. Wij moesten (ik moest) in het gareel lopen. Laten zien dat we een goede opvoeding hadden en moeder met ons kon pronken. Ook wilde ze dat ik na de midddelbare school (Gymnasium) naar een universiteit of andere hoge school zou gaan. Belangrijk. Voor de buitenwereld…
Daar paste ik voor en inplaats van midden op de weg te blijven lopen, ging ik steeds meer richting berm. Ik zorgde dar ik teruggeplaatst werd naar het Havo, en nadat ik mijn diploma had gehaald ging ik werken. In een supermarkt. Daar leerde ik mijn lief kennen in 1987. Daar was moeder het ook niet mee eens…
Een van de dingen die het meest zeer deden was toen mijn vader in het ziekenhuis terecht kwam na een hersenbloeding. Hij moest (tijdelijk) naar een verzorgingstehuis. Daarvoor is dan een gesprek met de familie en een transfer-verpleegkundige nodig. Moeders was vergeten me daarvoor uit te nodigen. Zusje heeft dat allemaal geregeld. Da’s ook een narcist trouwens.
Ik ben blij dat ik de stap heb durven te maken en met Mrs Bucket niets meer te maken heb.
1 mei 2017
Bij deze de beloofde links (die hopelijk zullen worden goedgekeurd):
Link 1 is wat alles in gang heeft gezet (mij het licht heeft doen zien bij wijze van spreken omdat ik de tranen in mijn ogen kreeg… Ik was niet alleen en het was ok om gekwetst te zijn door je ouders):http://mens-en-samenleving.infonu.nl/psychologie/19415-het-narcistische-gezin-als-ouders-enkel-van-zichzelf-houden.html
Link 2: hoe dit persoonlijkheidstype erin slaagt om zelfs de meest liefhebbende ouder-kind band naar het stort te verwijzen en hoe zij in staat zijn scholen, jeugdzorg en jeugdrechtbank voor hun kar te spannen
https://youtube.com/watch?v=5fgRJh26Jho
Link 3: de enige organisatie (in Belgïe) die enig inzicht lijkt te hebben in de dynamiek, in tegenstelling tot de klassieke aanpak van de jeugdzorg, die de situatie enkel verergert.
https://facebook.com/houseofhopeproject/?fref=ts
Huis van Hereniging heeft recent bovendien ook een Dag van Hereniging georganiseerd. (Interessante actie en mogelijks efficiënter dan gelijk welke positie.
Excuses voor de uitgebreide uitleg en talrijke links, maar de emotionele betrokkenheid is blijkbaar groot. Ben zeer blij met je artikel en de kracht waarvan dit (ondanks alle ervaringen) getuigt.
Grtjs, Delfine
14 september 2017
Heel triest als ik dit lees en dat iemand zo’n moeder heeft kan ik bijna niet bevatten omdat ik zelf een lieve moeder had.Maar ik gun iedereen die dit meemaakt toch een gelukkiger leven in de toekomst.
27 november 2018
jammer dat mensen zo onmenselijk kunnen zijn. Mijn vader heeft mij misbruikt, heb dat aan mijn moeder verteld. Ze wou het niet geloven. Later moest ze het wel geloven omdat mijn broertje het zag.Toen ze mijn vader ermee confronteerde was het huis te klein. Mijn vader heeft mij zo geslagen dat zelfs mijn trommelvliezen spontaan braken.Mijn moeder deed niks en liet het gewoon doorgaan. Inmiddels jaren verder ben ik naar mijn ouders gestapt om met hen daarover te praten omdat het steeds weer naar boven kwam. Mijn vader zei toen dat ik het zelf uitgelokt had. Ik was zes jaar!!! Na het gesprek ben ik rustig gebleven en besefte ik dat het beter was om afstand te nemen. Vooral omdat mijn vader tegen mijn man zei dat hij geen gezonde kinderen konden maken. We hebben namelijk een zoon met verstandelijke beperking. Na heel veel geestelijke en huiselijk geweld mede door mijn broers en zusje zijn we verhuist.We hebben nu 15 jaar geen contact meer met mijn ouders, broers en zusje. Via via kreeg ik van mijn broer te horen dat mijn moeder op het sterven ligt en of ik misschien nog afscheid wou nemen. Ik heb gelijk mijn moeder gebeld om te vragen of ze het fijn vind als ik langs kwam maar dat hoefde van haar niet meer. Ik heb er vrede mee want ik weet dat ik haar nog een kans heb gegeven om waardig afscheid van elkaar te nemen. Als ze die niet wil aangrijpen dat is haar probleem.