Als meer niet mogelijk is

Mijn oudste zoon startte in 2002 op de basisschool en mijn jongste in 2006. Beide jongens hebben de school versneld doorlopen. En hoewel het versnellen van hen daar vlot en overzichtelijk verliep, vielen zij na dat jaar in een gat. Ik had na een paar weken al direct in de gaten dat het minder ging met hen op school. De reden was dat zij mee moesten doen met de reguliere lessen en dus de gewone lesstof moesten doorwerken. Nee, daar was niks mis mee natuurlijk maar het punt was dat mijn zonen meer uitdaging nodig hadden. Dat was tenslotte al duidelijk geworden door de eerder afgenomen testen én het versnellen van een schooljaar. Jaar in, jaar uit van hun basisschool carrière klepte ik wat af bij de leerkrachten.

Na elke zomervakantie bleek bijvoorbeeld dat er weinig aan overdracht was gedaan van de oude leerkracht naar de nieuwe. Als ik dan een gesprek had met de nieuwe leerkracht kreeg ik standaard te horen dat deze mijn zoon eerst zelf wilde observeren, voordat er andere uitdagender, lesstof zou worden aangeboden. En zo verstreken de weken zonder dat er iets werd gedaan. Gevolg was dat mijn zonen met minder enthousiasme naar school gingen want het was daar voor hen saai. Bedenk dat dit zich niet afspeelt in de vorige eeuw, ik heb het echt over een periode vanaf 2002 tot de afgelopen zomer, dus de afgelopen elf jaar.

Voor mijn beide zonen heb ik jarenlang bijna moeten smeken om uitdagender werk. Zo mocht mijn oudste zoon in de onderbouw geen bij zijn leesniveau passende boeken lezen, want dat kon dan niet getest worden. Wat ik er ook tegenin bracht, naar mij werd niet geluisterd. Ik kreeg sterk de indruk dat een aantal leerkrachten niet capabel waren om mijn kinderen goed te begeleiden. Heel soms kregen mijn jongens extra uitdagender werk maar schortte het aan goede begeleiding. Zelfs een rapport met adviezen van een psycholoog werd door de leerkracht van mijn oudste, toen hij al in groep acht zat, in een la gestopt met de woorden ‘daar doe ik niet aan’. Oudste leefde pas op toen hij op het voortgezet onderwijs kwam.

Met jongste ging het niet veel anders. Hij heeft twee jaar in één gedaan want dat bleek te kunnen volgens de testen van school. Maar daarna was het wederom het zelfde liedje. Ook hier liepen we tegen een aantal niet capabele leerkrachten aan. Hij kreeg na lang aandringen in groep zeven speciaal rekenwerk, maar als hij aan de betreffende juf af en toe om toelichting vroeg zei zij: ik weet het niet, zoek het maar op in het antwoordenboek’. Zoon teleurgesteld en gedemotiveerd. Voor hem waren de jaren tot en met groep zeven een soort worsteling. Hij deed weliswaar op alle fronten zijn best maar voelde zich niet begrepen. Hij wilde meer maar kreeg het niet. Je zou denken dat de leerkrachten in de tussentijd wel actief bezig zouden gaan om hun kennis wat betreft kinderen die meer kunnen, wat bij te spijkeren. Want mijn kinderen waren echt niet de enigen die meer aan konden dan het toenmalig lesaanbod inhield.
Nou, wij hebben daar helaas nooit wat van gemerkt.

Pas na wat personele wisselingen én een wisseling van directeur kwam er, toen jongste in groep acht zat, een nieuwe jonge leerkracht. Een ware reddende engel. Ook kwam er eindelijk een goede, zeer ervaren IB-er. De vorige IB-er bleek niet eens de betreffende opleiding gedaan te hebben. Zowel de nieuwe leerkracht als de IB-er had vanaf de start een goed beeld van mijn jongste zoon en er werd met speciaal lesmateriaal goed geanticipeerd op zijn leerbehoefte. Wat waren zoon en ik blij met deze enthousiaste, capabele mensen. Hoe fijn was het ook dat jongste zijn basisschool carrière goed kon afsluiten. En ook hij voelt zich op het voortgezet onderwijs als een vis in het water. Daar is eindelijk de uitdaging die hij, net als zijn broer, nodig heeft.