Als het leven pijn doet
Boos draaide Tanja zich om. Niet veel later besloot ze dat het zo niet langer kon. Vijf uur in de nacht en nog steeds was ze klaar wakker. Die hormonen toch, die maakten dat het slapen een straf werd. Voorzichtig stapte ze in haar sloffen en om haar man niet wakker te maken deed ze haar best om onhoorbaar naar beneden te sluipen.
In de keuken maakte ze een beker warme melk en ging aan de ronde tafel zitten. De stilte in het huis drukte zwaar op haar gemoed. Voordat ze er erg in had gleed er een traan over haar wang. Buiten werd het al een beetje licht, zag ze, terwijl ze verdrietig in de beker hete melk blies.
Weer een nieuwe dag om tegenop te zien. Haar lijf deed pijn, alle lust om iets te ondernemen was verdwenen. Overal zag ze tegenop. Ze deed de laatste weken alleen nog het hoognodige in huis. Met tegenzin. Haar energie was verdwenen. Elke handeling was er een te veel.
Haar huis waar ze ooit zo van hield voelde nu kil aan, zo leeg ook. Bijna doods. Het was er nu alleen nog maar ongezellig en het voelde beklemmend aan. Ze wilde hier niet meer zijn maar wist niet waar ze dan naar toe zou moeten gaan. Zonder Lotte deed leven pijn.
Haar hart voelde verscheurd aan. In de drukkende stilte liet ze haar tranen lopen. Alle goedbedoelde adviezen van anderen ten spijt, op dit moment hielp niets. Sinds Lotte op kamers was gaan wonen was zij zichzelf kwijtgeraakt.
Haar moederhart deed zo veel pijn. Ze miste haar dochter verschrikkelijk. Het gemis maakte haar ziek, lusteloos, doelloos en verdrietig. Dat haar dochter het naar haar zin had maakte het een klein beetje goed. Niet alles, lang niet alles.
Ze kende het gezegde wel: ‘Kleine kinderen, kleine zorgen. Grote kinderen, grote zorgen.’ Maar dit verdriet, deze lijfelijke pijn, daar had niemand haar voor gewaarschuwd. Ach, als het wel zo was geweest dan had ze het toch niet willen geloven.
Tanja wist wel dat ze haar leven een nieuwe invulling moest geven. Maar hoe en waarmee was de grote vraag.
Mijn bio op twitter is aardig volledig:
Kritisch, Nieuwsgierig, Moeder, Behulpzaam, Humor, Gehuwd, Regelaar, Spontaan, Flapuit, Creatieve geest, Ideeënbrein, Blogger, #twittertaalgids en oh ja ook nog: a-technisch ben ik.
3 Reacties
Plaats een reactie
Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.
25 juni 2014
Kinderen ze blijven je hele leven aan je kleven , hoe jong of oud ze ook zijn en terecht want zij zijn een liefde met geen enkel andere te vergelijken in jouw leven…kinderen geven je zorgen maar je krijgt er zoveel liefde van terug…loslaten is moeilijk maar het moet voor het bestwil van beiden…
25 juni 2014
Voor vele moeders zal dit heel herkenbaar zijn, zo ook voor mij Mary.
Ik ken het gevoel van Tanja en je verhaal is voor mij aangrijpend, confronterend en verdrietig.
Mijn dochter is 4 maanden geleden uit huis gegaan, studeren en haar dromen achterna.
Loslaten is moeilijk maar een moeder gunt haar kind dat. Je denkt dat je er op voorbereidt bent maar ik vind het erg stil in huis. Ik mis het vrolijke, enthousiaste gekwebbel van haar. Niet meer iedere dag haar om me heen hebben is erg wennen. Er valt veel weg en er blijft een leegte achter. Niet alleen in huis maar ook in je hart is het voelbaar. Ik schreef, een maand voordat ze uit huis ging, een verhaal ‘Gemengde Gevoelens’ en ook al is dat zeker waar, er komt veel meer bij kijken. Zoals jij schrijft dat Tanja haar leven een nieuwe invulling moet gaan geven, daar ben ik nu zelf ook druk op zoek naar.
Dit verhaal van je zal ik nog vaker lezen, goed geschreven en herkenbaar.
Een volgend blog misschien tips over de leegte opvullen? Liefs, Hiltje
p.s. Er wordt nu gesproken over moeders maar ik weet nog dat mijn vader het ook heel erg en stil vond toen ik (kletskous) uit huis ging.
31 januari 2017
Het gevoel van Tanja is het moederhart dat spreekt.Zelf heb ik geen kinderen maar ze niet hebben is een levenslange leegte (als je ze graag had willen krijgen).Ik had ook moeite om bij mijn moeder uit huis te gaan en ik was al 27.Mijn jongste broer was ik snel voor gegaan.Ik wilde de leegte thuis niet zien!