Als echt niets meer vanzelfsprekend is

Geplaatst door Mary op 17 augustus 2015 | 1 reactie

Dag Margriet, wat betekent geluk voor jou?

Geluk betekent voor mij een dag dragelijke pijn en dat ik zelf iets meer kan. Die dagen zijn zeldzaam. Even buiten zijn, maar altijd met toezicht. En altijd moet ik het grof bezuren.

Ben jij een gelukkig mens?

Na het atypische ongeluk dat mij is overkomen en waarvoor aansprakelijkheid is erkend, is mijn leven nooit meer hetzelfde geworden. Vóór het ongeval was de wereld bereikbaar voor mij. Nu is mijn wereld piepklein geworden.

Alles draait om een lichaam dat een eigen leven leidt en waar ik geen regie over heb. Aan bed en huis gekluisterd door andermans stommiteit. Dat wil niet zeggen dat ik niet gelukkig ben. Tenslotte leef ik nog en dat had zo maar even anders kunnen aflopen.

Over het algemeen ben ik gelukkig, maar dat heeft ook te maken met accepteren dat ik er zo aan toe ben. Ik heb mij doodongelukkig gevoeld toen de medisch specialisten onafhankelijk van elkaar met het bericht kwamen dat ik nooit meer zou herstellen van het ongeluk. Ernstig blijvend letsel. Geconfronteerd met alle beperkingen en gevechten die ik moest en nog steeds moet voeren, is zwaar.

Niets is meer vanzelfsprekend. Geluksgevoel zit in kleine dingen. De niet aflatende steun van familie. Een film kijken. Een mooi schilderij. Muziek. Buiten kunnen zijn.

Wat voor gevolgen ervaar jij dagelijks van dat ongeluk?

Ik heb altijd hulp en zorg nodig. Ik functioneer lichamelijk op een zeer laag peil. Het huis is aangepast en staat vol hulpmiddelen. Voordat dat geregeld was! Dat duurt jaren. Ik heb te maken met allerlei instanties die als taak hebben je te helpen. Te vaak draait bij hun alles alleen om geld en niet om het feit dat ik ook maar slachtoffer ben.

Graag had ik ondersteuning gehad. Iemand die je helpt in de chaos na een ongeluk. Helaas kunnen letselschade slachtoffers van atypische ongelukken en slachtoffers van medische missers geen beroep doen op hulp van Slachtofferhulp Nederland. Zij zeggen de kennis niet te hebben.

Je staat er dus alleen voor. Maar je bent te ziek bent om alles zelf te doen en slachtoffer ben je nooit alleen. Ongewild sleur je iedereen in je omgeving mee. De gemaakte kosten met betrekking tot schade, ziekenhuisopnames, operaties, niet meer kunnen werken; zijn die uitbetaald door de verzekering?

Mijn schade is nog steeds niet vergoed. En wie zegt dat het vergoed zal worden? Na zoveel jaar vechten voor mijn recht heb ik een gigantisch dossier. Daarnaast is secuur bijgehouden wat mij is overkomen. Dit document geeft alles bloot.

De medische behandelingen worden betaald door de zorgverzekeraar. Eigen bijdragen voor hulpmiddelen enzovoort, worden niet vergoed door de tegenpartij.

Ik ben verplicht duur verzekerd bij de zorgverzekeraar, want anders krijg ik niet de zorg die ik nodig heb. Keuze? Geen keuze! In de loop van de jaren zijn de rekeningen gigantisch opgelopen. Rekeningen die de tegenpartij zou moeten vergoeden, maar niet doet.

In Nederland kennen wij nog steeds geen wet voor letselschadeslachtoffers of voor slachtoffers van medische missers.

Er zijn gedragscodes die verzekeraars hebben ondertekend. Die gedragscodes zijn afspraken hoe verzekeringsmaatschappijen dienen om te gaan met letselschade slachtoffers en slachtoffers medische missers.

Hoe komt het dan dat een grote groep slachtoffers jarenlang moet vechten voor hun recht? Veel slachtoffers komen ongewild in een langdurende en traag voortslepende procedure terecht. Niet hun keuze, maar wel die van de verzekeringsmaatschappijen.

Als ik naar de verzekeraar van mijn tegenpartij kijk: deze verzekeraar heeft ook de gedragsregels ondertekend. Int een slordige € 600 miljoen per jaar aan verzekeringspremie. Dan heb ik het nog niet eens over de gemaakte winst. Zij huren een dure advocaat in; jarenlang. Die betalen ze graag. Jaar in, jaar uit.

Als ik alle onkosten van de procedure die deze verzekeraar verplicht heeft moeten betalen bij elkaar optel, zijn ze al ruim over het schadebedrag heen. Aansprakelijkheid erkennen én voor de schade opdraaien is wat ze niet willen. Hoe dan ook: niet!

Dat slachtoffers 5, 10, 12 en soms wel 18 jaar moeten vechten om hun schade uitgekeerd te krijgen, doet er blijkbaar niet toe. De afspraak dit binnen 3 jaar te doen, is een lachertje.

Verzekeraars blijven dwarszitten, procedures traineren, alles mag. Lappen echt alles aan hun laars. Er staan toch geen sancties op. Dus wie maakt ze wat?

De belangen van de tegenpartij moeten ook behartigd worden. Waar ligt de grens van toelaatbaar en ontoelaatbaar? Wie bepaalt dat? Het doel van het eindeloos traineren is dat je het als slachtoffer opgeeft. Tot je het lichamelijk, geestelijk en/of financieel niet meer kan brengen. Aansprakelijkheid erkend? Dat geeft geen enkele garantie.

Verzekeraars plegen bewust roofbouw op slachtoffers en blijven zich uitputten in vertragingstactieken. Immers: wie stopt ze? Niemand toch? Klagen doe je maar bij de Orde van Advocaten, het Medisch Tuchtcollege et cetera.

Zelf kreeg ik een aantal keren het advies om te wachten met een klacht, tot alles afgerond is. Om te voorkomen dat er represaillemaatregelen zouden volgen. Oftewel: wraak genomen wordt. Ondertussen is het 2015 en sinds het laatste onderzoek in 2011 door Stichting de Ombudsman is er niets veranderd.

Hoe moet het nu verder?

Ik blijf vechten voor mijn schadevergoeding en hoop dat er ook echt recht gesproken wordt. Ook hiervoor geldt helaas: gelijk hebben en gelijk krijgen zijn twee verschillende dingen. Willekeur. Een ander woord dat past bij een letselschadeprocedure.

Er zou een gespecialiseerde rechtbank moeten komen met rechters die ook gespecialiseerd zijn in letselschade en medische missers. Want wat moet ik verwachten als letselschade slachtoffer van een rechter die gespecialiseerd is in faillissementen?

De Overheid blijft horende doof en ziende blind.

Al jarenlang wordt door knappe koppen aan de bel getrokken, maar slachtoffers hebben nog steeds niets te verwachten van het Ministerie van VWS en het ministerie van Veiligheid en Justitie.

Partijpolitiek is nog steeds belangrijker. Ook in de Tweede kamer. Tot nu toe kon ik alleen Kamervragen terugvinden van Renske Leijten, Fleur Agema en Louis Bontes. De rest is stil.

Kortgeleden kwam het nieuws dat er een wet komt die affectieschade vergoedt voor naasten. In mijn ogen wordt er achterstevoren gewerkt.

Zorg eindelijk eens voor een alles omvattende letselschade wetgeving en stop de macht van verzekeringsmaatschappijen. Wie regeert wie?

Of is en blijft het een typisch geval van: Had je maar geen slachtoffer moeten worden, ook al is het de schuld van een ander.

Foto komt uit de collectie van Kitty van Gemert, @kitty_gemert.

Deel dit…

Facebook

Twitter

email