Als de dood om te voelen

Geplaatst door Mary op 29 juli 2016 | 5 reacties

“Ik sta achterin de kleine zaal van het crematorium en een waterige ochtendzon vult de ruimte. In mijn eentje kijk ik naar de kist en hoor de stilte om mij heen. Op de kist liggen enkele bloemstukken en een lijstje met mijn foto. Hoe bizar.

Ik ben getuige van mijn eigen uitvaart. De deuren gaan open en ik zie mijn vrouw met de kinderen binnenkomen. Daarachter volgen mijn ouders, schoonouders, mijn zwager met zijn vrouw en mijn nichtjes die ik al bijna 20 jaar niet gezien heb.

De deur blijft nog even open en er wordt gevraagd of we nog anderen verwachten. Mijn vrouw schudt haar hoofd. Dit zijn de enige mensen die het nog konden opbrengen om langs te komen als we onze verjaardagen vierden, als ze tenminste gevierd werden.

De jarenlange isolatie van ons gezin door mijn vrouw was hier pijnlijk zichtbaar. De rest van onze vrienden waren we inmiddels al kwijt. Alleen de stoelen op de eerste rij zijn bezet. Links van het midden zit mijn gezin, rechts de stille getuigen van het geheim van ons thuis. Iedereen hier weet ervan.

Ik kijk naar mijn kinderen en zie de wanhoop en ongeloof in hun ogen. Mijn vrouw houdt zich goed, zoals altijd. Ik vraag me af of het haar echt iets doet.

Ze heeft mijn leven de afgelopen jaren tot een hel gemaakt met haar ruzies, manipulaties, confrontaties en ander narcistisch geweld. En niet alleen mijn leven, maar ook van de kinderen en iedereen in de directe omgeving.

De muziek wordt door de stilte verdreven en sommigen snikken ingehouden. Mijn vader loopt naar de plek om een woord te spreken. Dat deed hij altijd op begrafenissen van familie en kennissen zoals ik nog weet van vroeger. Maar dit was te dichtbij voor hem.

Jarenlang heeft hij (en ook mijn moeder) geen contact met ons gehad, vanwege de escalaties en ruzies die mijn vrouw had veroorzaakt. En nu staat hij daar bij de kist van zijn enige zoon. Hij probeert niet te spreken over de ellende in ons gezin van de afgelopen jaren. Zijn adem stokt wanneer hij naar zijn kleinkinderen kijkt.

De muziek wordt hervat. Een nummer van Marco Borsato en wat vakantiefoto’s op de beamer. Het lijkt me trouwens heel lastig geweest om deze muziek te kiezen. Hoe konden ze weten wat ik leuk of mooi vind?

De laatste jaren leefde ik thuis in zombie-stand en waande me niet meer veilig om gedachten of gevoelens te delen met mijn dierbaren. Mijn oudste dochter heeft al eens eerder gezegd nauwelijks te weten wie ik ben.

Opeens vraag ik me af hoe ik aan mijn eind ben gekomen. Heb ik het zelf gedaan? Was het mijn vrouw? Of was het een noodlottig ongeval?

Mijn vrouw heeft me de afgelopen maand meerdere keren gezegd dat ik geen contact met oud-collega’s of vrienden mocht hebben. En omdat ze me niet meer mocht controleren heeft ze de ‘hulp van boven’ gevraagd om mij te straffen met een auto-ongeluk of vliegtuigcrash als ik het toch deed.

Ik sta nog steeds achterin de zaal, met mijn rug tegen de muur, als ineens het licht uitgaat. Mijn jongste dochter draait zich om en kijkt mijn kant op.

Even denk ik dat ze me ziet. Zij is wel altijd diegene die dingen aanvoelt. “Zou dat papa zijn…met het licht?” hoor ik haar vragen aan haar broer. Jaren terug speelde mijn oma speelde na haar dood met het licht in ons huis als er ruzie was, want daar hield ze niet van.

Ik word gecremeerd. Een keuze van mij die wel overeind is gebleven. Even later staat mijn jongste dochter op om wat te zeggen. Wat een verscheurend gezicht om je kind zo te zien. Ze komt niet uit haar woorden en haar adem wordt door emoties afgesneden. Ik wou dat ik iets kon doen en zwijgend schreeuw ik het uit.

Haar broer slaat een arm om haar heen. “Ondanks alles, was je er altijd voor ons. Papa, ik ga je missen voor de rest van mijn leven. Maar blijf je alsjeblieft nog een beetje bij ons? We kunnen nu nog niet zonder je.”

Ik kijk naar de klok aan de muur. Te laat om in te grijpen en te vroeg om afscheid te nemen. Ze legt haar brief op de kist en loopt weer terug. Mijn slotakkoord is gespeeld.

“Pap, er is geen brood meer in de vriezer. Wil jij iets halen? Anders heb ik niets te eten vanmiddag op school,” zegt mijn zoon. Verschrikt en vol adrenaline ontwaak ik uit mijn droom. Verdoofd kijk ik op de klok en besef dat het maandagochtend is. Snel kleed ik me aan om brood te halen.

Deze hele droom staat tot in de details gegraveerd in mijn hoofd en ik besef dat ik tot actie over moet gaan.

Ik moet de verantwoordelijkheid nemen voor mezelf en voor mijn kinderen. Ik besluit dat deze droom nooit werkelijkheid mag worden. Ik zit al jaren in deze slechte film, en de batterijen van de afstandsbediening waren al die tijd te leeg om weg te zappen.

Vandaag is de eerste dag van de rest van mijn leven waarin ik de kracht hervind en mijn grenzen verdedig, maar bovenal een vader voor mijn kinderen zal zijn.”

Johan
Lees ook Mijn vrouw veranderde in een narcistisch monster.

Foto komt uit de collectie van Monique Paulina Jouvenaar-van Eerden.

Deel dit…

Facebook

Twitter

email