Als de zorgkosten niet meer te dragen zijn

Geplaatst door Mary op 24 september 2016 | 4 reacties

“Recent las ik het blog Kopje onder door de zorg.

Een blog die past in de discussie die momenteel gaande is dat het eigen risico wordt ervaren als een boete op ziek zijn.

Een boete voor chronisch zieken, gehandicapten en ouderen voor het feit dat zij een beperking hebben, ziek of oud zijn en daardoor soms wel levenslang intensieve en of specialistische zorg nodig hebben.

Dit eigen risico is geen vermijdbaar risico maar een zekerheid tot betaling voor deze grote groep mensen.

Maar het eigen risico bij je zorgverzekering is niet de enige boete die je betaalt voor je aandoening, ziekte of beperking. Er zijn vele eigen bijdrages, en bij elkaar zorgen die voor een stapeling van zorgkosten die zwaar drukken op het besteedbare inkomen van deze groep.

Heb je medicijnen nodig die niet (volledig) vergoed worden? Dan moet je bijbetalen zolang je dit medicijn gebruikt. De eerste 21 sessies fysiotherapie bij een chronische ziekte als bijvoorbeeld reuma of MS worden niet vergoed. Die moet je dus zelf betalen!

Heb je hulpmiddelen nodig, ondersteuning of specialistische zorg? Dan moet je naar de Gemeente het CIZ of Zorgkantoor/zorgverzekeraar voor een indicatie voor dat wat nodig is. Ook daar betaal je een eigen bijdrage; of je nu kiest voor Zorg in Natura (ZIN) of persoons gebonden budget (PGB).

Al deze eigen bijdrages worden apart vastgesteld en apart geïnd.

Er wordt geen rekening gehouden met het feit dat deze zorgkosten niet de enige rekeningen zijn die mensen moeten betalen. Daarnaast gaat men niet uit van het inkomen van degene die de zorg nodig heeft en gebruikt, nee, als er sprake is van een gezin gaat men uit van het gezamenlijk inkomen.

Dus geldt de boete op ziek zijn niet alleen voor de persoon die zorg gebruikt, maar óók voor de partner.

Daardoor kan een eigen bijdrage fors oplopen. Vergeet niet dat er dan maar 1 kostwinner in het gezin aanwezig is die voor het grootste deel van t gezinsinkomen zorgdraagt. Gaat diegene meer werken om de zorgkosten op te kunnen hoesten, gaat ook de eigen bijdrage omhoog omdat het inkomen stijgt.

Over de verborgen extra kosten die een handicap of ziekte met zich meebrengt zoals meer energieverbruik, hogere premie en de aanvullend verzekering, hebben we het maar niet. Het kan gezinnen zodanig in de problemen brengen dat zij moeite hebben om iedere maand het huishoudboekje kloppend te krijgen.

Denk je dat dit alleen geldt voor lage inkomens en mensen met bijstand, Wajong of AOW?

Nee, voor hen zijn dan wel bijvoorbeeld het kindgebonden budget en een zorgtoeslag aan te vragen, maar die toeslagen zijn eigenlijk meegerekend in het bedrag dat ze aan bijstand ontvangen.

De financiële problemen treft ook de groep midden- en modale inkomens. Bedenk ook dat er in de loop van de tijd een aantal compensatieregelingen, zoals de WTCG, zijn afgeschaft.

De gezinnen met een modaal- of een middeninkomen komen niet in aanmerking voor toeslagen, daarvoor is hun inkomen te hoog.

Mij lijkt het een veel beter idee om in plaats van al deze apart gestelde eigen bijdrages, die allemaal anders berekend worden en apart geïnd worden, om te zetten in 1 landelijke eigen bijdrage. Een bedrag die naar draagkracht, op het inkomen van degene die zorg gebruikt, is vastgesteld.

Het liefst zou ik helemaal geen eigen bijdrage zien, maar als dat onmogelijk is dan één vastgesteld bedrag per jaar.

Op deze manier ben je af van 400 verschillende berekeningen van eigen bijdrages van 400 gemeenten met hun eigen normen en eigen regels. Ook medicijnen en hulpmiddelen kunnen allemaal onder die ene landelijke eigen bijdrage vallen. Het CAK zou dit landelijk kunnen innen.

Eén landelijke eigen bijdrage, geïnd door één kantoor, lijkt mij efficiënt en goedkoop.

Zorg is voor chronisch zieken, ouderen of gehandicapten geen luxe maar broodnodig! Zorgmijding, omdat mensen de eigen bijdrages niet meer kunnen betalen, komt steeds meer voor. Totdat het fout gaat en de kosten helemaal niet meer te dragen zijn.

Ik denk dat door een landelijk vastgesteld bedrag voor eigen bijdrage voor gebruikte zorg, naar draagkracht van de gebruiker, veel bespaard kan worden. Er zullen aanzienlijk minder wanbetalers zijn, er kan beter preventief gewerkt worden en de eigen bijdrage is voor iedereen beter te behappen.

Ook denk ik dat mensen zo minder het gevoel hebben dat zij als zieken of gehandicapten gereduceerd worden tot een kostenpost of als uitvreters die op kosten van de maatschappij profiteren.

Mensen kunnen weer participeren in de maatschappij en zich weer waardevol voelen, in plaats van waardeloos. Ze mogen weer mens zijn, inclusief hun beperking of aandoening/ziekte.

Dan worden we weer een inclusieve maatschappij in plaats van een exclusieve die mensen uitsluit omdat ze niet in het standaard gezonde plaatje passen. Dan worden we weer het Nederland waar ik van hield…”

Petra de Groot

Foto komt uit de collectie van Kitty van Gemert.

Deel dit…

Facebook

Twitter

email