Alleen op de wereld
In de klas is het muisstil. Iedereen zit voorover gebogen, in diepe concentratie te werken aan het proefwerk. Julia zit ook voorovergebogen. Voor haar ligt een maagdelijk wit vel papier. Ze kauwt op haar pen en voelt het zweet op haar rug plakken. Ze is blij dat ze achteraan zit zodat niemand kan zien dat ze niets opschrijft. Dit wordt het zoveelste proefwerk waar ze een onvoldoende voor zal halen.
Daar waar ze eerder schrok als ze een slecht cijfer haalde, kan het haar nu niet meer schelen. Al een paar maanden doet ze niets meer aan haar huiswerk. Ze weet dat ze blijft zitten. Thuis heeft ze de nodige verwijten van haar ouders aan moeten horen. Die vonden dat ze er met de pet naar gooide. Zij snapten niet waarom ze niet beter haar best deed. Julia deed er het zwijgen toe.
Zij durfde haar ouders niet te vertellen dat ze het bewust deed, dat school haar niet meer interesseerde. Zij kon hen onmogelijk uitleggen dat ze elke dag met een zwaar gemoed naar school gaat. Of dat haar klasgenoten enkel aardig tegen haar deden als ze met haar aan een project werkten. Haar klasgenoten die op zulke momenten van haar profiteerden. Want Julia was nooit te beroerd om ook de aandelen van anderen voor haar rekening te nemen. En dat gebeurde de laatste paar keer heel vaak. Zij liet zich gebruiken. Ja, toen waren ze wel aardig.
Julia maakt geen deel uit van de what’s app groep van haar klas. Ze wordt niet uitgenodigd voor een klassenfeest of verjaardag. Met gym staat ze altijd als laatste te wachten om gekozen te worden voor een team. In de pauze zit ze bij haar klasgenoten maar wordt dan consequent genegeerd. Haar klasgenoten doen alsof ze niet bestaat.
Dag en nacht vraagt ze zich af waarom. Oh, wat zou ze het graag aan hen willen vragen. Maar uit angst voor het antwoord, durft ze dat niet. Wat is er mis met haar? Waarom doen haar klasgenoten zo? Ze vraagt het zich continu af. Zij weet het niet. Eigenlijk is ze een gewoon meisje. Zeker niet lelijk, ook niet super knap. Ze is gewoon. Ze heeft geen bril, beugel of flaporen. Ze heeft geen dikke kont of vette haren, ze stinkt niet en ze is niet dom. Maar wáárom doen ze dan zo tegen haar?
Ze voelt zich zo alleen op de wereld. Zij heeft niemand met wie ze kan praten. Van alle onzekerheid en spanning kan ze bijna geen hap meer door haar keel krijgen, slaapt ze slecht en is ze constant op haar hoede. Want hoewel haar klasgenoten niet met haar praten, roddelen ze wel over haar. Dat ziet ze, dat hoort ze.
Heel soms straft ze zichzelf. Dan krast ze op haar armen om pijn te voelen. Pijn die haar dan de andere pijn doet vergeten. Stiekem heeft ze wel eens gedacht dat ze beter dood kan zijn. Nog een paar weken en dan begint de vakantie. Ze verheugt zich er absoluut niet op. Haar ouders werken hele dagen en zij heeft niemand om mee af te spreken. Ze is dan wel van haar huidige klasgenoten af omdat ze blijft zitten maar ze weet niet hoe haar nieuwe klasgenoten zullen zijn.
Mijn bio op twitter is aardig volledig:
Kritisch, Nieuwsgierig, Moeder, Behulpzaam, Humor, Gehuwd, Regelaar, Spontaan, Flapuit, Creatieve geest, Ideeënbrein, Blogger, #twittertaalgids en oh ja ook nog: a-technisch ben ik.
23 Reacties
Plaats een reactie
Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.
16 oktober 2013
Hopelijk geen eigen jeugd verhaal, wel heel treffend beschreven hoe een kind zich voelt in zo’n situatie.
16 oktober 2013
Nee, in mijn jeugd was er geen what’s app.
16 oktober 2013
En zo zijn er zo velen als Julia…. Alleen, in stilte lijdend
Ieder met zijn/haar eigen verhaal en verleden
Ieder op zijn/haar eigen manier zichzelf straffend, klein-groot
Wat een eenzaamheid in deze wereld
16 oktober 2013
De hardheid van de mensheid weergegeven in wonden op een arm….triest. Weer raak!
16 oktober 2013
Wat mij al een hele tijd bezighoudt is het feit dat het een probleem van de westerse wereld is, mogelijk gerelateerd aan welvaart, welvaart die vaak verdiend moet worden door beide ouders.
In de USA zijn de vrouwen veel eerder bij het arbeidsproces betrokken t.o.v.Nederland en de drang naar welvaart al veel eerder een rol speelde binnen families en daarmee het “afzetten” tegen elkaar, van ouders maar ook van kinderen.
Status en het terugtrekken in de eigen ‘cellen’ werd heel belangrijk hetgeen, om mij te beperken tot kinderen,afgunst en ook pesten van hen die niet mee konden doen aan de vereiste status!
Dit speelt tot op de dag van vandaag in de westerse wereld.
Geboren in 1947 twee jaar na de oorlog,heb ik daar helemaal
niets van meegemaakt op lagere- en middelbare school.
Reden is waarschijnlijk dat wij niets hadden te “eisen” van onze ouders, want kinderen die vragen worden overgeslagen.
Alle mensen in de straat waar ik opgroeide waren ‘ooms’ en ‘tantes’ en iedereen had het moeilijk om de week door te komen en men hielp elkaar de week door, en bij de winkels kon je “Poffen” en later afrekenen
Er was slechts één auto in de straat en die was van een autohandelaar,we konden dan ook in de straat voetballen.
Mijn kinderen werden hadden wel te maken dat ze bepaalde kleding moesten hebben om erbij te horen op school.
Pesten kwam ook veel voor, bezittingen zoals en walkman en zelfs dure schoenen werden opgeëist door pesters.
Kinderen uit twee verschillende generaties, mijn generatie van net na de oorlog bezig met de “opbouw” van ‘ons’land, hetgeen een positief WIJ-gevoel genereerde, samen werken aan onze toekomst, trots als een pauw als je vader een ouwe auto kon kopen en dan ook voor het eerst op vakantie!
Mijn kinderen hebben dat gevoel nooit gekend, wij hadden een auto en een TV en zij hoefde niet te gaan kijken bij buren omdat wij geen TV konden betalen zoals mijn ouders.
Mijn inschatting is dat mijn kinderen het toch moeilijker hebben gehad dan ik, ondanks de luxe die zij wel kenden en ik niet.
Ben zorgelijk over de huidige generatie die het woord NEE nauwelijks kennen, is hen niet aangedragen door de ouders, als dat zo is en daarom kun je het ze nauwelijks kwalijk nemen, maar jammer is het wel.
Kinderen worden teveel aan zichzelf overgelaten en zo kan het gebeuren dat kinderen heel lang worden gepest, en de ouders daar niets van weten en vaak zijn ouders ook totaal verrast, indien hun kind zich van het leven heeft beroofd.
16 oktober 2013
Ik vind het nog altijd erg verdrietig om te lezen, dat dit nog altijd gebeurd en zou het liefst iedereen willen troosten, die het herkent. Maar ik kan in mijn uppie niet de wereld troosten, daarom troost ik vooral dat meisje dat ik ooit was…en denkbeeldig alle meisjes die lijden…houdt het dan echt nooit op!!!
17 oktober 2013
Weer een slachtoffer van de vooruitgang
17 oktober 2013
zo alleen als ze zich voelt, zo velen zijn er die dit gevoel ook hebben.
17 oktober 2013
Ow wat een herkenbaar verhaal
(uit omgevigng)
Wat natuurlijk niets met de vooruitgang te maken heeft!
Maar meer met de omgeving,…
Helaas is pesten van alle tijden, en gelukkig word er tegenwoordig veel aandacht aanbesteed!
18 oktober 2013
Ik kom hier via Elisabeth en heb net het e.e.a. van je gelezen. Ik kom vaker even kijken als je het goed vindt, want je schrijft erg leuk! Groet,
18 oktober 2013
En dan vergeet ik helemaal in te gaan op dit aangrijpende verhaal. Scholen besteden tegenwoordig gelukkig al wat meer aandacht aan pesten, maar toch… Nog lang niet genoeg volgens mij.
20 oktober 2013
Hoop dat die Julia’s wat meer aandacht krijgen. Liefst van de ouders!
27 mei 2014
Ik begon te lezen en het verhaal ging me door merg en been. Toen kwam ik bij het stukje waar Julia zich afvraagt waarom ze gepest/genegeerd wordt. Daar staat iets in de geest van: ze is niet lelijk, niet superknap, ze draagt geen bril, beugel en ze heeft geen flaporen, ze heeft geen dikke kont of vette haren, etc.
Wat ik me nu afvraag is: zijn al deze dingen wel reden om iemand te pesten??? Mijns inziens is pesten/ negeren ALTIJD fout. Ook als iemand wel vette haren, een dikke kont of een bril dtaagt. Niets, helemaal niets mag een reden zijn om iemand te pesten. Ieder mens is uniek en mag zijn zoals die is. Als we dat nu eens de wereld ingooien met z’n allen, dan is het woord pesten een woord uit het verleden.
Ik begrijp dat het verhaal vanuit Julia is geschreven, maar bovenstaande wilde ik toch even aankaarten.
27 mei 2014
Ja Nanda ben het volledig met je eens. Pesten is ALTIJD fout!
22 juni 2014
Voor zover ik het voel, maar wie ben ik, krijg je het van kindsbeen af mee, word je thuis gekoesterd en geliefd, draag je dat positief gevoel over op de anderen om je heen. Wat je afkomst ook is het is zo simpel als wat, wordt je geest gevoed met liefde zal men je ook met liefde onthalen. Wat je ook draagt van kledij, hoe je er ook uit ziet, het is wat je uitstraalt dat bepaalt hoe men zich tegenover jou zal gedragen. Liefde is de hoeksteen waarop men een gelukkig leven kan bouwen….Bedankt om weeral een waarheidsgetrouw beeld van iemands leven met ons te delen….x
22 juni 2014
Ben het niet helemaal met je eens. Dit verhaal gaat niet over mij maar ook ik ben ondanks dat ik in liefde ben opgevoed, gepest. In mijn geval vanwege mijn oren. Zie het blog: Beroerd van Flappie.
22 juni 2014
Ja kan ik inkomen, daarom schreef ik ook ” maar wie ben ik”…voor mij ging het vooral om het eigen beeld dat je v
22 juni 2014
…dat je van jezelf krijgt door wat je in je prille leven meemaakt, ook ik ben gepest geweest maar omdat ik zo’n laag zelfbeeld had..omdat ik me onzeker voelde in mijn vel door
het gevoel wat men mij thuis meegaf….daardoor mijn reactie zoals ik ze geschreven heb…!
5 maart 2015
Sommige dingen zooo herkenbaar. Mijn jongste gooit er ook met de pet naar omdat hij het gevoel heeft niet hewaardeerd te worden. Hij ging al met een (pest) rugzak maar het voortgezet en daar ging het verder. Nu in iets mindere mate maar hij voelt zich er niet thuis. Hij zegt dat niet maar als moeder voel je zoiets. Vanochtend belde de mentor om weer te “klagen” over hem. Ooohhh….is er dan niemand die begrijpt hoe hij zich voelt?
9 november 2016
Goed verhaal, dit komt te vaak voor tegenwoordig.Een oppaskind van 15 jaar die ik goed ken heeft hetzelfde probleem.Thuis durft ze het niet aan haar ouders te vertellen, maar bij ons heeft ze soms verhalen over meisjes op haar school verteld waar je boos om kan worden.Ze heeft soms te mooie kleding aan voor school en ik denk dat ze toch daarom gepest is.Op what’s app schrijven ze berichtjes die ze niet aan ouders durft te laten zien.Probleem van deze tijd.Maar wel goed dat ze hier durft te vertellen.Dan denk ik ook wel dat sommige ouders te druk zijn en daar geen tijd voor hebben.
3 augustus 2017
https://m.youtube.com/watch?v=bOP2xd-Xo4w
3 augustus 2017
In het verhaal staat niet dat dit meisje autistisch is.
4 augustus 2017
mijn kleindochter zit er mee!Ze trekt van leer tegen de onderdrukkers. Heel goed, maar zo jammer dat dit nodig is. Zelfs tegen de docenten moet ze zich verdedigen, omdat ze speciaal is. Ze wil er denk ik niet teveel energie aan besteden. Iedereen wil geliefd zijn en ergens bij horen, maar het vervelende is dat jongeren dikwijls hun eigen identiteit moeten ontdekken, vaak weten ze nog niet wie ze zijn, en soms ontdekken ze dit door zich af te zetten, opgroeien is strijd leveren. Ik heb het nooit gedaan, op deze manier, mijn kleindochter ook niet, maar zij wordt wel gepakt, omdat ze geen greep op haar kunnen krijgen. Zodra ze greep op iemand hebben door het pesten voelen ze even hoe het is om een identiteit te hebben, al is pesten niet dat wat je moet zijn. Het gevoel van macht is op zo’n moment belangrijker. Natuurlijk moet er in veel meer gezinnen echt gecommuniceerd worden, maar veel mensen kunnen niet zo goed communiceren. Er zijn opleidingen voor om dit te leren. Communiceren in het gezin is de basis. Gezinsavonden waar wordt gehoord en gesproken over en met elkaar, dit ontbreekt vaak. Vaak moeten kinderen zorgen voor de ouders door iets te geven wat ouders zouden moet geven. Veiligheid, recht en vertrouwen, maar zeker ook evenveel grenzen. Moeders die geen conflicten met hun kind willen raken het zicht kwijt op constructie, het kind zal altijd heel slecht reageren op onvoldoende leiding en aansporing. Helaas begint een julia verhaal bij ouders.