Advocaat Richard Korver legt uit

Geplaatst door Mary op 1 april 2016 | 5 reacties

Dag meester Korver, uw kantoor is weliswaar gevestigd in Amsterdam maar u procedeert door het hele land. Verder bent u wel eens te zien op tv. Ik mag u een aantal juridische vragen voorleggen, daar maak ik graag gebruik van.

Vindt u dat er uitzonderingen gemaakt moeten worden met betrekking tot de wet die de verzorgende ouder verplicht zijn of haar ex-partner te informeren over hun kind, totdat het kind 18 jaar is?

Ja. Er zijn gevallen denkbaar waarbij het niet in het belang van het kind te achten is dat het gezag voortduurt. Daarbij valt bijvoorbeeld te denken aan gevallen waarbij de kinderen mishandeld en/of misbruikt zijn.

Graag maak ik een vergelijking met gezondheidsrecht. Als een ouder kind echt niet wil dat er informatie bij een van zijn ouders terecht komt, kan worden overwogen die wens te respecteren. In gezondheidszaken van het kind, krijgt het kind ook reeds voor het 18e levensjaar een beslissende stem. Van 12 tot 15 jaar beslissen kind en ouder gezamenlijk over medische zaken die het kind aangaan.

In bepaalde gevallen kan de wens van de ouder zelfs genegeerd worden. Zo kan de hulpverlener de jongere behandelen zonder toestemming van de ouders/voogden als dit de weloverwogen wens van de jongere is. De hulpverlener kan een eventuele weigering van de ouders/voogden in dat geval naast zich neerleggen. Jongeren van 16 en 17 jaar hebben een zelfstandig recht op medische informatie. Toestemming voor een behandeling moeten zij zelf geven. Het beroepsgeheim geldt (ook) tegenover hun vertegenwoordigers.

Wetende dat de jongere dus wel zelf mag beslissen over operaties en andere ingrijpende zaken blijft het lastig te accepteren dat de jong volwassene niet zelf de beslissing zou kunnen nemen en gevolgen zou kunnen overzien als het gaat om het verstrekken van informatie aan een van de ouders.

Veelal lees je dat moeders vaak aan het langste eind trekken bij een echtscheiding. Het zwart maken van de ex-partner, het opzetten van de kinderen tegen die ex-partner, valse beschuldigingen uiten enzovoort. Dit doen ze bijvoorbeeld om de omgangsregeling te verstoren. Het komt vaak voor.

Helaas komen valse aangiftes zeker voor. Een aangifte dient dan ook serieus en met grote zorgvuldigheid onderzocht te worden. Het tegendeel komt echter ook voor. Vrouwen die slachtoffer zijn van huiselijk – en/of seksueel geweld en daarom van hun man willen scheiden worden niet geloofd. Als er sprake is van een scheiding kan al snel de neiging ontstaan de beschuldigingen minder serieus te nemen.

De hele jeugdzorgketen is helaas volstrekt onvoldoende ingericht en ingesteld om aan waarheidsvinding te doen. Dit maakt dat er inderdaad soms mensen het slachtoffer worden van een valse aangifte, maar omgekeerd ook mensen niet worden geloofd die wel degelijk slachtoffer zijn.

Wat zijn er dan voor mogelijkheden voor, in dit geval, de vaders?

Vaders kunnen proberen aan te tonen dat zij onschuldig zijn, al is dat wel de juridische wereld op zijn kop. Immers, in ons rechtsstelsel behoren we ervan uit te gaan dat iemand onschuldig is tot het tegendeel is bewezen. Vaders kunnen natuurlijk ook aangifte doen van smaad/laster en/of het doen van een valse aangifte.

Een andere vraag: Wat zijn de mogelijkheden voor mensen die op social media ernstig worden beledigd, en van wie hun goede (bedrijfs)naam wordt besmeurd?

Dit zijn inderdaad wel heel verschillende onderwerpen. Deze mensen kunnen aangifte doen, schadevergoeding vorderen en een kort geding of bodemprocedure aanspannen waarin een verbod op herhaling van dat soort uitingen wordt gevorderd. Ook kan het betreffende medium gevraagd worden de onrechtmatige uitlatingen te verwijderen en/of de desbetreffende persoon geen toegang meer te verlenen.

In het verlengde van mijn vorige vraag: Hoe kunnen zij voorkomen dat de persoon/personen die deze actie hebben opgezet, terugkeren op social media?

Vrijwel niet. Je kunt proberen de persoon door het desbetreffende medium te laten blokkeren, je kunt een verbod vorderen op straffe van een dwangsom, maar een persoon kan altijd onder een andere naam het nogmaals proberen. Als dat door blijft gaan kan er sprake zijn van belaging, ook dat is een strafbaar feit.

In het uiterste geval kan iemand tot gevangenisstraf worden veroordeeld. Vanuit de gevangenis kan over het algemeen niet worden deelgenomen aan social media. Echter, iemand komt daar natuurlijk ook ooit weer eens uit…

Hartelijk dank meester Richard Korver, @jeadvocaat voor uw medewerking. Meer lezen? Kijk op richardkorver.nl

Foto komt uit de collectie van André Brockbernd, @dokandojo.