Ik vecht uit bittere noodzaak

Geplaatst door Mary op 12 augustus 2016 | 8 Reacties

“Jarenlang heb ik moeten vechten, vechten voor mijn bestaan. Vechten om vooruit te komen. Dit vechten is al die jaren mijn overlevingstechniek geweest.

Geweest, ja! Ik vecht nog steeds, maar nu om verder te leven en verder te herstellen in plaats van te overleven.

Ik, een vrouw van 30, vecht na al deze jaren nog steeds voor verder herstel. Herstel van de lange termijn gevolgen van de impact van seksueel misbruik in mijn kinder- en tienerjaren.

De etter, pus, troep is uit die diepe wond. De diep geslagen wond is genezen. Genezen en tegelijk een plek vol littekens die schrijnen, jeuken, branden, irriteren en met momenten erg pijnlijk kunnen zijn. Die dan mijn volle aandacht, mijn liefde en mijn geduld vragen.

Dat het financieel puzzelen is om rond te kunnen komen, op bijstandsniveau met hoge zorgkosten (voor nu ben ik volledig afgekeurd omdat ik met betaald werk uitgevallen ben, de werkdruk zorgde voor te veel stress), het zij zo. Er wordt voor me gezorgd, met zo nu en dan een zak groente of iets anders voor mijn deur.

Dat ik door deze financiële beperkingen geblokkeerd word om verder te gaan, verder te kunnen met mijn herstelproces, dat maakt me boos. Dat maakt me verdrietig. En met momenten moedeloos en machteloos!

Dit accepteer ik niet! Ik vecht niet omdat ik dit zo fijn vind. Ik vecht niet, omdat ik dit vechten zo leuk vind! Het is geen hobby van me, ook al lijkt dit het soms wel. Ik vecht uit bittere noodzaak. Ik vecht voor verder herstel. Verder herstel voor mezelf.

En tegelijk vecht ik voor mijn mede-lotgenoten/ medestrijders. Ik ben niet de enige die vecht voor zijn of haar bestaan, jaren na het seksueel misbruik. Ik ben niet de enige die kiest om te leven in plaats van te blijven overleven.

Dat overleven dat moest ik als kind, als tiener en als jongvolwassene. En ook nu als volwassene lijkt mijn leven soms op een survival- of een overlevingstocht. Maar ik weet, ik leef! Een survival- of overlevingstocht, is een moment. Iets wat je bijvoorbeeld in de vakantie doet.

Het is niet continu overleven. Er zijn rustmomenten. Momenten van ontspanning. Me-time. Dat heb ik geleerd, in de afgelopen jaren. Mij goed voorbereiden op de survivalmomenten. Rust en ontspanning er omheen bouwen. Goede zelfzorg, dan zijn deze hobbels of bergen voor mij te nemen.

Ik volg non-verbale therapie. De eerste keren is dit vergoed vanuit de aanvullende verzekering, het zwaarste pakket vanuit de zorgverzekering. Het is algemeen bekend dat de zorgverzekering steeds minder kan vergoeden. De zorgverzekeraar geeft nu aan het maximale te hebben vergoed. Hierdoor heb ik mijn therapie de afgelopen tijd zelf betaald. Nu is dat echter niet meer mogelijk omdat ik financieel letterlijk aan de grond zit.

Ik ben met momenten in staat om mijn huur op te zeggen en op straat te gaan leven, zodat ik de therapie kan betalen en er heen kan blijven gaan. Maar dat is geen optie. Daar word ik niet beter en niet gelukkiger van. Daarom zoek ik naar andere mogelijkheden hiervoor.

Het ‘alternatief’ waar de zorgverzekeraar mee is gekomen: laat u opnemen in een psychiatrische instelling mevrouw, dan vergoeden we 3 jaar alle behandelingen. Wat is dit voor een onzin!

Binnen de psychiatrie zien ze mij aankomen. Iets in de zin van: Ik zoek voor de komende drie jaar hier bij jullie graag een bed, eten en onderdak. Nee, medicatie behalve magnesium, melatonine, multivitaminen en visolie hoef ik niet. Ik kom hier, omdat er in dit potje van de zorgverzekeraar nog genoeg geld zit om de komende drie jaar psychosociale hulpverlening vergoed te krijgen.

Dat gaat hem niet worden. Wil ik ook niet! Dan ben ik verder van huis. Is voor nu niet nuttig. Alleen medicatie voorschrijven/ geven, is geen medicijn tegen de gevolgen van seksueel misbruik. Ik ga verder zoeken. Verder zoeken naar mogelijkheden om dit vergoed te krijgen.

Ik heb wekelijks non-verbale therapie (dans- en bewegingstherapie) om de in mijn lichaam opgebouwde stress en trauma er weer uit te laten komen. Mijn lichaam wil ook haar verhaal van pijn, van verdriet, van gemis, van eenzaamheid, van machteloosheid en van misbruik vertellen.

Ik ben verder gegaan met zoeken, ondanks dat ik het advies kreeg om er maar geen energie meer in te steken omdat dat verloren moeite zou zijn. Er werd mij zelfs gezegd dat ik beter zou kunnen stoppen, ik had al genoeg therapie in mijn leven gehad. Verder herstel zou toch niet mogelijk zijn. Onzin, onzin en nog eens onzin. Verder herstellen is wel mogelijk!

Ik heb mijn vraag om hulp bij de bijzondere bijstand neergelegd. Zij zien de noodzaak van nu, non-verbale begeleiding door mij te volgen, wel in. Dit is belangrijk voor het psychosociaal-emotioneel welbevinden van mij. En ook met het oog op de toekomst, om dan financieel weer voor mezelf te kunnen zorgen. Weg komen uit dit leven, boven de armoedegrens uitkomen.

Ik werd gewezen op het noodfonds. Als alles geprobeerd is, en de nood is hoog, kan er een beroep gedaan worden op het noodfonds. De aanvraag is verstuurd. Er is een afspraak gemaakt voor het huisbezoek. We zullen zien wat dit fonds voor mij kan betekenen.”

Gonnie

Foto komt uit de collectie van Erik Koeslag.