Dag Huub Koch,
Ik kende je al een beetje door twitter en door onze mailwisseling in juli 2012 waarin ik jou onder andere heb gevraagd om wat adviezen met betrekking tot het opzetten van een blog. Sinds kort ben ik ook actief op Facebook en daar heb ik jou op een andere manier leren kennen. Door de foto’s die je daar plaatst zie ik meer van de mens Huub Koch. Ik heb prachtige schetsen gezien van jouw vader en mooie jeugdfoto’s van jou op de meest vreemde plekken in de wereld. En nu mag ik jou aan de tand voelen.

Ik zag dus op Facebook foto’s van een jonge Huub. Een bereisde jonge man. Was jij een avonturier?

Een beetje, meestal reisde ik alleen, volgens een goed uitgestippelde route. In dit geval: een vriend van mij ging naar Amerika. Ik had kennissen in Canada. De dollarkoers was op een dieptepunt. Zodoende reisde ik drie maanden door beide landen. Met als begin- en eindpunt New York. Via Buffalo, Toronto, Winnipeg en Calgary ben ik op Vancouver Island aangeland. Mijn kennissen logeerden bij de Cowichan indianen. Een gebied met rivieren, meren en bergen. Ik was een echte stadsjongen. De indianen lachten zich een deuk als ik in de ochtend, na het scheren bij de rivier, mijn aftershave opdeed. ‘So you wanna be lunch for mosquitoes’. Toch mochten ze me graag. Het werd een bijzondere ervaring.

Wat is jouw band met Shocking Blue?

Rond 1970 heb ik als dertienjarige de Shocking Blue Fanclub opgericht. Binnen een paar weken hadden zich meer dan 1500 leden aangemeld. Mijn ouders vonden het wel een aardig idee en hebben me daarin gesteund. Zodoende zat ik opeens bij Mariska Veres op de bank om een interview af te nemen. Of bezocht ik Robbie van Leeuwen bij zijn moeder thuis en bracht Cor van der Beek (de drummer) me thuis met zijn Alfa Romeo, na een bezoekje bij zijn ouders. Over die tijd en over de opkomst en ondergang van Shocking Blue heb ik in 2008 een uitgebreid essay geschreven, op verzoek van muziekjournalist Cor Gout, voor een boek over Muziek in Den Haag en Scheveningen (En dan nu de polonaise).

Had jij toen al het idee iets belangrijks te willen doen met jouw leven?

Nee, ik heb nooit het idee gehad dat ik iets belangrijks moest doen. Ik deed gewoon wat ik leuk vond. Na die fanclub heb ik een tijd meegeholpen bij het Boekingskantoor van Rens Maarsman, dat veel Haagse artiesten in zijn portfolio had. Tijdens een vooropleiding voor de Academie van Beeldende Kunsten, bij de Hazelhorst in Delft, ben ik in Schiedam in het actiewezen terecht gekomen. Ook ben ik in die tijd de Poëzie ingerold. Optredens met lokale dichters en rondtoeren met Simon Vinkenoog en Johnnie Van Doorn. Daarna werd ik gevraagd door lokale tijdschriften om een column en korte verhalen te schrijven.

Ben jij snel tevreden of juist niet?

Zodra je iets op professionele wijze gaat doen krijg je te maken met het feit dat je werkstukken maakt die om een lange adem vragen. Zo heb ik een jaar of vijf als documentair fotograaf gewerkt en de laatste dertig jaar als grafisch ontwerper en webdesigner. Het belangrijkste wat je dan leert is dat ieder onderdeel van je werk een bepaalde spanning moet bezitten. En die spanning moet je door het hele project zien vast te houden. Dus alles wat niet aan die eis voldoet kan zo de prullenbak in. Die kwaliteitsnorm maakt het verschil.

Ben jij introvert of extrovert?

Beiden. In de ene situatie kan ik de kat uit de boom kijken en op een ander moment jou de oren van je hoofd af kletsen. Over het algemeen heb ik de houding van een buitenstaander. Iemand die observeert, maar ik kan ook de verbinding aangaan. Vervolgens kan ik het nooit laten met die indrukken iets te doen. Ze door de gehaktmolen van de creativiteit halen. Er worst van maken, die ik jou als publiek dan weer voorhoud.

Reis je nu nog veel?

Op dit moment niet. Mijn onlangs overleden vrouw Lide was heel reislustig. Met haar heb ik de afgelopen 26 jaar rondgereisd door Italië, Spanje, Frankrijk, Duitsland, België, Egypte, Tunesië, Madeira, Griekenland, Sicilië, Cyprus en Portugal. Reizen veranderd je perspectief, in het bijzonder op Nederland.

Wat maakt jou gelukkig?

Is er iets buiten jou dat je gelukkig kan maken? Dan denk ik eerder aan genieten. Van de kleine dingen bijvoorbeeld. Wat mij gelukkig maakt zit in mezelf. Als het vermogen om van mensen te kunnen houden, om me volledig in te kunnen zetten voor een ander. Daardoor ervaar je een aspect van jezelf dat je niet als eigendom kunt claimen. Geluk, liefde, zorgzaamheid, toewijding. Iedereen draagt het in zich mee en als het goed is komt het door jou heen, naar buiten. Het begint met ruimte creëren, aanwezig zijn, ook bij de schaduwkanten.

Waarom ben jij begonnen met Zichtbare zaken?

In 2004 stond ik voor de keuze opnieuw te gaan solliciteren of voor mezelf te beginnen. In de jaren ervoor hadden ondernemersvrienden mij vaak de vraag gesteld: ‘waarom begin je niet voor jezelf?’ Toen ik dat serieus in overweging nam zeiden diezelfde vrienden: ‘zou je dat nu wel doen?’ Wat me over de streep hielp was een uitspraak van mijn loopbaancoach Géri Schipper: ‘Je houdt jezelf onder de maat als je niet voor jezelf begint.’ Dat was andere koek. Dat daagde mij uit. En heeft zijn waarde tot op de dag van vandaag bewezen.

Waarin verschil jij van andere creative designers?

Mijn achtergrond en veelzijdigheid. Bovendien profileer ik mezelf als visueel strateeg. ‘Be Good and Show It’. Binnen dat concept begeleid ik ondernemers om zichzelf op heel eigen wijze in de markt te zetten. Design is daarbij een middel dat de positionering en communicatie ondersteunt. Ik zie alles wat ik doe als een proces waarmee je vorm, inhoud en betekenis kunt opdiepen en vertalen. Het interne doel is een kristalhelder verhaal. De middelen die daar vervolgens de dragers van zijn bestaan uit een combinatie van kunst, functie en technologie. Het zijn doelgericht extern communicerende vaten op zoek naar jouw brein.

Bedankt @huubkoch dat je mee wilde werken aan In gesprek met. Wil jij meer weten over het werk van Huub? Kijk dan op zichtbarezaken.nl